Γέροντας Παίσιος – Σήµερα οι άνθρωποι γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους.

Γέροντας Παίσιος – Σήµερα οι άνθρωποι γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους.

Παλιά στην πατρίδα µου, στα Φάρασα, έλεγαν: «Αν έχεις καµµιά δουλειά,

µην την αφήνεις για αύριο. Αν έχεις καλό φαγητό, άσ’ το για αύριο, µήπως
έρθει κανένας µουσαφίρης». Τώρα σκέφτονται: «Να αφήσουµε την δουλειά,
µήπως έρθει κανείς αύριο και µας βοηθήσει. Το καλό φαγητό, ας το φάµε εµείς
απόψε!». Οι περισσότεροι σήµερα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους. Μόνον
τον εαυτό τους σκέφτονται. Ας υποθέσουµε ότι βρέχει, γίνεται κατακλυσµός. Θα
δείτε, οι περισσότερες από σάς θα σκεφθούν µήπως έχουν ρούχα απλωµένα,
να πάνε να τα µαζέψουν. Κακό δεν είναι αυτό, άλλα δεν θα πάνε πιο πέρα. Τα
ρούχα και να βραχούν, πάλι θα στεγνώσουν. Αυτοί όµως πού αλωνίζουν τι θα
γίνουν; Πονάτε γι’ αυτούς, για να κάνετε καµµιά ευχή; Ή πέφτουν κεραυνοί-
ζήτηµα πέντε-έξι ψυχές να θυµηθούν τους καηµένους τους γεωργούς ή αυτούς
πού έχουν θερµοκήπια. ∆εν σκέφτεται δηλαδή τον άλλον ό άνθρωπος, δεν
βγαίνει από τον εαυτό του, άλλα γυρίζει συνέχεια γύρω από τον εαυτό του. Όταν
όµως γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, κέντρο έχει τον εαυτό του· δεν έχει τον
Χριστό. Είναι έξω από τον άξονα πού είναι ό Χριστός. Για να φθάσει να
σκέφτεται τον άλλον, πρέπει ό νους του πρώτα να είναι στον Χριστό. Τότε
σκέφτεται και τον πλησίον και µετά σκέφτεται και τα ζώα και όλη την φύση.
Έχει τον σταθµό του ανοιχτό και, µόλις πάρει το µήνυµα, τρέχει να βοηθήσει. Ά ν
ό νους του δεν είναι στον Χριστό, δεν δουλεύει ή καρδιά του, γι’ αυτό δεν
αγαπάει ούτε τον Χριστό ούτε τον συνάνθρωπο του, πόσο µάλλον την φύση,
τα ζώα, τα δένδρα, τα φυτά. Έτσι όπως κινείσθε, πού να φθάσετε στο σηµείο
να έχετε επικοινωνία µε τα ζώα, µε τα πουλιά! Αν πέσει κανένα πουλί από την
σκεπή, θα το ταΐσετε. Αν δεν πέσει από την σκεπή, δεν σκέφτεσθε να το ταΐσετε.
Εγώ βλέπω τα πουλιά· λέω «θέλουν τάϊσµα, τα καηµένα»· ρίχνω ψίχουλα κ.λπ.,
βάζω και νεράκι να πιούν. Βλέπω άρρωστα κλαδιά στα δένδρα· αµέσως
σκέφτοµαι να τα κόψω, για να µην κολλήσουν και τα άλλα. Ή χτυπάει µία
πόρτα, ένα παράθυρο, πάει εκεί ό νους µου. θα ξεχάσω τον εαυτό µου, αν µού
χρειάζεται κάτι, άλλα θα κοιτάξω την πόρτα, το παράθυρο, να µη σπάσει, να µη
γίνει καµµιά ζηµιά. Παρεµπιπτόντως σκέφτοµαι για µένα. Και αν κανείς σκέφτεται
και πονάει για τα δηµιουργήµατα, πόσο µάλλον θα σκέφτεται τον ∆ηµιουργό
τους! Αν δεν κινείται έτσι ό άνθρωπος, πώς να συντονισθεί µε τον θεό;
Έπειτα, και όταν βγαίνετε έξω, ρίξτε καµµιά µατιά γύρω. Μπορεί κάποιος
έστω και από απροσεξία ή από κακότητα – εύχοµαι κανείς να µην κάνη κακό –
κάτι να πετάξει και να βάλει φωτιά· γι’ αυτό ρίξτε µία µατιά. Και αυτό στα
πνευµατικά ανήκει, γιατί και αυτό το βλέµµα έχει αγάπη. Εγώ βγαίνω έξω από
το Καλύβι, ρίχνω µία µατιά προς τα κάτω, µία µατιά προς την σκεπή, να δω
µήπως µυρίζει καµένο. Άλλο αν έχεις τέτοια πίστη πώς, αν πιάσει φωτιά και
κάνης προσευχή, θα σβήσει ή φωτιά. ∆ιαφορετικά, πρέπει να ενεργήσεις. Ή, όταν
ακούω κρότο, προσέχω να δω τι είναι· πυροβόλο; άσκηση κάνουν; φουρνέλλο;
Ένα και ένα ό νους µου πηγαίνει εκεί, για να κάνω κοµποσχοίνι. Όποιος
αδιαφορεί για τον εαυτό του, από αγάπη προς τους άλλους, το µεγάλο
ενδιαφέρον του Θεού βρίσκεται µαζί του, και όλοι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται
γι’ αυτόν.
Άλλα ή σηµερινή γενιά είναι ή γενιά της αδιαφορίας! Οι περισσότεροι
µόνο για παρελάσεις είναι! Μην τους πεις, αν συµβεί κάτι, να αµυνθούν! Τώρα
όµως και παρελάσεις δεν θέλουν! Παλιότερα πήγαιναν στις παρελάσεις, άκουγαν
και ένα εµβατήριο, κάτι µέσα τους σκιρτούσε! Σήµερα υπάρχει ένα ρεµπελιό σε
µας τους Έλληνες. Βέβαια άλλοι λαοί είναι ακόµη χειρότερα, γιατί δεν έχουν
ιδανικά. Βλέπεις, οι Έλληνες µπορεί να έχουν ένα σωρό κουσούρια, άλλα έχουν
και ένα δώρο από τον Θεό, το φιλότιµο και την λεβεντιά· όλα τα πανηγυρίζουν.
Οι άλλοι λαοί ούτε στα λεξικά τους δεν έχουν αυτές τις λέξεις.