Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

Ιερομόναχος Γαβριήλ Αγιαννανίτης (1877 – 29 Ιουλίου 1956)


Ο κατά κόσμον Γεώργιος Κάρτσωνας του Διονυσίου και της Ελένης γεννήθηκε στα Αρφαρά της Μεσσηνίας το 1877 από πολύτεκνους και ευσεβείς γονείς. Ο πατέρας του ήταν ο τελευταίος δήμαρχος φουστανελάς της πόλης τους.
Προσήλθε στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου της σκήτης της Αγίας Άννης το 1896. Εκάρη μοναχός από τον Γέροντα Γεράσιμο († 1917) το 1899. Χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος το 1901. Αργότερα κατεστάθη και Πνευματικός. Ασκήτευε μαζί με τους τρεις καλούς κατά σάρκα αδελφούς του: τους ιερομονάχους Σεραφείμ († 1966), που ήλθε το 1902, και Διονύσιο († 1959), που ήλθε το 1904, και τον μοναχό Χρυσόστομο († 1941). Φύλαγε, ως λέγουν, αυστηρότητα για τον εαυτό του και μεγάλη αγάπη για τους άλλους. Ήταν γνωστός και πολύ καλός αγιογράφος. Γέροντας φιλόξενος και ελεήμων. Όλοι οι παλαιοί θυμούνται με θαυμασμό την αβραμιαία φιλοξενία τους.

Οι αδελφοί Γαβριήλ και Σεραφείμ (καθιστοί)
Χρυσόστομος και Διονύσιος (όρθιοι)
 Ήταν εντυπωσιακό τέσσερα αδέλφια από τα οκτώ να είναι αφιερωμένα στον Χριστό, δίχως να έχουν μεταξύ τους ποτέ μεγάλη παρρησία. Μάλιστα οι μεγαλύτεροι ήταν αυστηρότεροι προς τους μικρότερους.
Ο Γέροντας Χερουβείμ αναφέρει για τον Γέροντα Γαβριήλ πως «η γνώμη του είχε πάντοτε μεγάλη βαρύτητα σε όλα τα κοινά θέματα της σκήτης». Είχε υποδειγματική ακρίβεια στη μοναχική του ζωή. Ήθελε η υπακοή των υποτακτικών του να είναι ακέραια και γι’ αυτό τους δοκίμαζε αυστηρά, ακόμη και τους κατά σάρκα αδελφούς του.

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Στα μέσα του 3ου μ. Χ. αιώνα εμφανίστηκε στην Εκκλησία μας μια νέα μορφή ζωής, ο μοναχισμός. Βεβαίως η έννοια του μονήρη βίου δεν ήταν άγνωστη στην αρχαία Εκκλησία. Οι περισσότεροι από τους αποστόλους ήταν και παρέμειναν άγαμοι, αφιερωμένοι στην ιεραποστολή της Εκκλησίας. Το ίδιο και ο απόστολος Παύλος, ο οποίος παροτρύνει τους πιστούς, όσοι επιθυμούν, να τον μιμηθούν, ώστε να αφιερωθούν απερίσπαστοι στην διακονία της Εκκλησίας (Α΄Κορ.7,7). Πολλοί πιστοί παρέμειναν «εν παρθενία» μέσα στον κόσμο, στις χριστιανικές κοινότητες. Ζούσαν βίο αυστηρό με εγκράτεια, νηστεία και προσευχή και υπηρετούσαν τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους τους. Ο απολογητής της αρχαίας Εκκλησίας Αθηναγόρας (2ος αιών), έγραψε στην περίφημη απολογία του, πως «θα συναντήσεις στις χριστιανικές κοινότητες και άνδρες και γυναίκες οι οποίοι έχουν περάσει τη ζωή τους στην αγαμία, ελπίζοντας πως έτσι καλλίτερα θα ενωθούν με το Θεό». Πολλοί Πατέρες και διδάσκαλοι της αρχαίας Εκκλησίας ήταν επίσης άγαμοι, όπως ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, ο άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης, ο Ωριγένης, και άλλοι...
Ο αναχωρητισμός εμφανίστηκε στις αρχές του 4ου μ. Χ. αιώνα, σχεδόν με τη λήξη των φοβερών διωγμών κατά των χριστιανών. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον αναχωρητισμό ως μια μορφή διαφορετικού αγώνα με εκείνη των διωγμών. Οι αναχωρητές μοναχοί με την εθελούσια μόνωσή τους ανέλαβαν τον τιτάνιο αγώνα για την κάθαρση του κόσμου από την αμαρτία και το κακό. Ο αναχωρητής μοναχός αναλάμβανε προσωπική πάλη με τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν.12,31), τον διάβολο, και έκανε πράξη την προτροπή του Κυρίου για την εκβολή του από την δημιουργία του Θεού.
Η μονήρης ζωή των αναχωρητών έγινε  αποδεκτή από την Εκκλησία και κατέστη τρόπος ζωής πολλών πιστών. Οι  αναχωρητές μοναχοί δεν θεωρούσαν ότι αποκόπτονται από το εκκλησιαστικό σώμα, αλλά αντίθετα μέσα στην σωματική τους μόνωση βίωναν δια της προσευχής και της άσκησης το μυστήριο της κοινωνίας της Εκκλησίας. Δεν προσεύχονταν και δεν προσεύχονται τόσο για τον εαυτό τους, όσο για τη σωτηρία του κόσμου. Πολύ γρήγορα αυτή η σωματική μόνωση αντικαταστάθηκε από τη μοναχική κοινοβιακή ζωή, η οποία υπήρξε κανόνας για την Εκκλησία μας. 
Ιδρυτής του κοινοβιακού μοναχισμού υπήρξε ο άγιος Παχώμιος (+384), ο οποίος συγκέντρωσε πολλούς ερημίτες μοναχούς σε κοινοβιακές μονές στην Αίγυπτο. Πραγματικός όμως θεμελιωτής του υπήρξε ο μέγας Βασίλειος (+379), ο οποίος οργάνωσε τα κοινόβια. Ο κοινοβιακός τρόπος μοναχικής ζωής είναι και ο πιο ενδεδειγμένος από ορθοδόξου απόψεως. Μέσα στα κοινόβια οι μοναχοί ζουν ως αδελφοί προσφέροντας σύμφωνα με τις δυνάμεις τους και απολαμβάνοντας σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Δεν υπάρχει ιδιοκτησία, εκτός από ελάχιστα πολύ προσωπικά αντικείμενα. Η προσευχή, το φαγητό και όλες οι εκδηλώσεις είναι κοινές. Το ορθόδοξο κοινοβιακό μοναχικό σύστημα είναι η επιβίωση της κοινοκτημοσύνης του αρχέγονου Χριστιανισμού, όπου τα πάντα ήταν κοινά (Πραξ.4,33).

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ

monaxosΟ Ορθόδοξος μοναχισμός είναι καύχημα και δόξα της Εκκλησίας μας. Από εκεί βγήκαν οι άγιοι Επίσκοποι, οι άγιοι Μάρτυρες, οι όσιοι ασκητές. Πολλές φορές έχω γράψει ότι ο μοναχισμός, στην ορθόδοξη διάστασή του, είναι η προφητική ενόραση, η αποστολική ζωή, η μαρτυρική βιοτή, διατηρεί δηλαδή άσβεστο το προφητικό, αποστολικό, μαρτυρικό και πατερικό χάρισμα.
Βέβαια, κάνουμε λόγο για ορθόδοξο εκκλησιαστικό μοναχισμό. Αυτό σημαίνει ότι συνδέουμε τον μοναχισμό με το “ορθόδοξο” και το “εκκλησιαστικό”. Άλλωστε, κάθε τί το ορθόδοξο πρέπει να είναι και εκκλησιαστικό και κάθε εκκλησιαστικό πρέπει να είναι και ορθόδοξο. Δεν είναι δυνατόν εν ονόματι κάποιας “ορθοδοξίας” να καταργήται το εκκλησιαστικό φρόνημα και πολίτευμα, και εν ονόματι κάποιας “εκκλησιαστικότητος” να καταργήται η Ορθοδοξία. Για παράδειγμα, η Τετάρτη Οικουμενική Σύνοδος δογμάτισε για τις δύο φύσεις στον Χριστό, καταδικάζοντας τον μονοφυσιτισμό και τον νεστοριανισμό, αλλά ταυτόχρονα θέσπισε ιερούς Κανόνες για την καλή λειτουργία του μοναχισμού. Έτσι, δεν είναι δυνατόν ένας μοναχός να υπεραμύνεται του δόγματος της Χαλκηδόνος, και να παραβαίνη τους ιερούς Κανόνες που εθέσπισε η ίδια Οικουμενική Σύνοδος για τον μοναχισμό. Πάντως, οι καλοί μοναχοί είναι μάρτυρες της Ορθοδόξου Παραδόσεως, αλλά έχουν και εκκλησιαστικό φρόνημα, σέβονται τους Επισκόπους της Εκκλησίας.
Τιμώ και σέβομαι τους ορθοδόξους μοναχούς. Γιατί, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, “μοναχός εστιν, ο μόνων των του Θεού ενταλμάτων εχόμενος, εν παντί καιρώ και τόπω και πράγματι. Μοναχός εστι, βία φύσεως διηνεκής, και φυλακή αισθήσεως ανελλιπής. Μοναχός εστιν, ηγνισμένον σώμα, κεκαθαρμένον στόμα, και πεφωτισμένος νούς. Μοναχός εστι, κατώδυνος ψυχή, εν διηνεκεί μνήμη θανάτου αδολεσχούσα, εγρηγορυία τε και υπνώτουσα”. Ποιός μπορεί να μην τιμήση τον μοναχό που έχει ηγνισμένο σώμα, κεκαθαρμένο στόμα και πεφωτισμένο νού;

Περί μοναχισμού … και παντός μοναχικού τάγματος


Πολύ μεγάλη χαρά μάς έδωσε το ότι τις προάλλες, σε πολυαρχιερατική θεία λειτουργία, ένα πατριαρχικός αρχιερέας, στην μεγάλη είσοδο, μνημόνευσε πολλούς, αλλά μνημόνευσε «και παντός μοναχικού τάγματος». Τις τελευταίες ημέρες πολύ μας απασχολεί αυτό το θέμα, και σήμερα, της μεγάλης Οσίας Ειρήνης, ηγουμένης της κωνσταντινουπολίτικης μονής του Χρυσοβάλαντου, σκέφτηκα να βάλω στο χαρτί, και στην οθόνη, λίγες σκέψεις. α. Υπάρχουν μικρά ιερατικά, εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, που έχουν απαλείψει τις αναφορές σε μονές, μοναχικά τάγματα, πατέρες ηγουμένους. Βέβαια υπάρχουν και άλλα που έχουν εξαλείψει τελείως και τις ευχές της θείας λειτουργίας,

όπως γιά παράδειγμα η έκδοση του 1994. β. Στο διαδίκτυο και σε εκκλησιαστικές στήλες, ανέβασαν τον Βίο της αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής, και δεν αναφέρουν το ότι έγινε μοναχή και με την ευλογία της ηγουμένης της ξεκίνησε το μαρτύριο. Γιαυτό και το μαρτύριό της ήταν νόμιμο, γιαυτό και πέτυχε. Όμως λένε ότι αφοσιώθηκε στην προσευχή. γ. Άλλη μέρα, κάποιος παπούλης, που δηλώνει ότι είναι και χημικός – δεν θυμάμαι όνομα- μιλάει γιά τον λεγόμενο γεροντισμό, με τέτοια απαξίωση, που λες και οι μοναχοί είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ανόητοι. Τα παραδείγματα είναι πολλά, και μάλιστα στις ημέρες μας, που οι φακοί των ματιών μας δεν θεραπεύτηκαν από την Αγία Παρασκευή, ούτε από την ευχή των αισθήσεων της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, και επιμελώς επί τα πονηρά αποβλέπουν. Δηλαδή, η στάση απέναντι στο τάγμα των μοναχών είναι πολύ μπερδεμένη. δ. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, είχαμε καλέσει σε πανήγυρη της μονής, νησιώτη αρχιερέα, ο οποίος και προέστη. Και μετά την δεκάωρη αγρυπνία, και μετά από την πανηγυρική αγιορείτικη τράπεζα, μας έκανε ένα εξαιρετικό κήρυγμα περί μοναχισμού. Δεν μας λυπήθηκε, που οι περισσότεροι κουτουλούσαμε, από την κούραση;! Αργότερα, ο ίδιος πήγε σε άλλο αγιορείτικο καθίδρυμα και μας «έθαψε» καταλλήλως. Τελικά δεν μάθαμε αν στην μητρόπολη εκείνη υπάρχει κανένας καλογεράκος ή καμία καλογρίτσα, γιά να κάνει την απόλυτη υπακοή σε εκείνον τον σοφό και άγιο αρχιερέα του Θεού του Υψίστου, όπως μας τα είπε ο ίδιος. ε. Πήγαμε κάποτε σε μοναστήρι και η προεστώσα μας είπε ότι εφαρμόζει επακριβώς ό,τι γράφουν τα βιβλία. Την συνεχάρημεν, και μέσα μας φρίξαμε. Η Εκκλησία, ως φορέας της αληθείας, προβάλλει το απόλυτο και την αλήθεια, όμως στην πράξη είναι πέλαγος ευσπλαγχνίας, οικονομίας και παρακλήσεως της πεπτωκυΐας φύσεώς μας. Αλλοίμονο, αν εφαρμοζόταν η ακρίβεια. Δεν θα ήταν μάννα αλλά η πιο κακιά μητρυιά. Θα είχε ένα μεγάλο μαχαίρι και θα έπαιρνε κεφάλια. Αλλά βέβαια, επαινετοί και μακάριοι όσοι αγωνίζονται να εφαρμόζουν στον εαυτό τους την ακρίβεια. Μακάρι να βρίσκονται τέτοιοι αγωνιστές. Και, σίγουρα θα υπάρχουν, γιά να ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας.

Τρίτη 4 Ιουλίου 2017

Σαν σήμερα 100 κελλιώτες μοναχοί αιχμαλώτισαν απόσπασμα βουλγαρικού στρατού που είχε εγκατασταθεί στην Ιερά Μονή Ζωγράφου




21 Ιουνίου/4 Ιουλίου 1913
 

Ιερολοχίτες μοναχοί του Αγίου Όρους με χωροφύλακες.
Αναμνηστική φωτογραφία μετά την απώθηση των Βούλγαρων στρατιωτών
από τη μονή Ζωγράφου (Καρυές, 21 Ιουνίου 1913)
(Φωτογράφος: Στέφανος ιερομόναχος)
Μετά την απελευθέρωση του Αγίου Όρους, στις 2 Νοεμβρίου 1912, η πλειοψηφία των μοναχών, πλην των Ρώσων, πανηγυρίζει το τέλος της αλλόθρησκης οθωμανικής κατοχής και κυρίως για την αυτονόητη προοπτική ενσωμάτωσης του Αγίου Όρους στον Εθνικό Κορμό. Ωστόσο η de jure αναγνώριση της Ελληνικής κυριαρχίας στον Άθω, που αρχικά επιχειρήθηκε να αποτραπεί από άλλα ορθόδοξα κράτη, έγινε το 1919 με τη Συνθήκη του Νεϊγύ και οριστικά το 1920 με τη Συνθήκη των Σερβών.

Βούλγαροι στρατιώτες, με αξιωματικό τον Γεώργιο Tsvetinov, στη μονή Ζωγράφου (άνοιξη του 1913) 
(Φωτογραφικό εργαστήριο μονής Ζωγράφου)
Και ενώ όλη η Ελλάδα πανηγύριζε την απελευθέρωση της Μακεδονίας και το Άγιον Όρος τη δική του, φανερά πλέον και απροσχημάτιστα στην Ιερά Μονή Ζωγράφου «βρέθηκε» εγκατεστημένος όχι ευκαταφρόνητος σε αριθμό και οπλισμό επίλεκτος για την αποστολή, βουλγαρικός στρατός και η Μονή υπό βουλγαρική κυριαρχία και κατοχή.
Το πίσω μέρος της φωτογραφίας (πάνω) φέρει στα βουλγαρικά την υπογραφή του αρχηγού του αποσπάσματος «Αξιωματικός Γεώργιος Δημητρίεβιτς(;)» και τη σημείωση: «Στρατιώται από την Βουλγαρίαν εις το Άγιον Όρος εις την Μονήν Ζωγράφου, 23 Μαρτίου 1913».
Βούλγαροι στρατιώτες, με αξιωματικό τον Γεώργιο Tsvetinov, στη μονή Ζωγράφου (άνοιξη του 1913)
(Φωτογραφικό εργαστήριο μονής Ζωγράφου)
Οι βούλγαροι επιδίωξαν μόνιμη εγκατάσταση στη Μονή Ζωγράφου και στο επίνειο αυτής. Παράλληλα άρχισαν να διεκδικούν μέρος της Αγιορείτικης γης για το βουλγαρικό κράτος. Ύψωσαν τη βουλγαρική σημαία στη μονή και παρέμειναν και όλο το χειμώνα και την άνοιξη του 1913. 
Βούλγαροι στρατιώτες, με αξιωματικό τον Γεώργιο Tsvetinov, στις Καρυές (Νοέμβριος/Δεκέμβριος 1912)
Εν τω μεταξύ το απόσπασμα προχώρησε μέχρι τις Καρυές, πρωτεύουσα του Όρους, αλλά εκεί η παρουσία Ελληνικών δυνάμεων συνετέλεσε στην επιστροφή των Βουλγάρων στη μονή Ζωγράφου χωρίς να δημιουργηθούν επεισόδια.
Βούλγαροι στρατιώτες, με αξιωματικό τον Γεώργιο Tsvetinov, στις Καρυές (Νοέμβριος/Δεκέμβριος 1912)
Το ελληνικό κράτος όμως άρχισε να ανησυχεί και να λαμβάνει μέτρα προληπτικώς καθώς οι σχέσεις Ελλήνων και Βουλγάρων οξύνθηκαν τόσο ώστε να επίκειται η κήρυξη πολέμου μεταξύ τους, που άλλωστε συνέβη. Η δύναμη του Ελληνικού στρατού και της Χωροφυλακής, που είχε εγκατασταθεί στο Άγιον Όρος ήταν μικρή. 

Ο ανθυπομοίραρχος Κωνσταντίνος Βεργογιαννόπουλος.

Φωτογραφία μετά την απώθηση των Βούλγαρων στρατιωτών από τη μονή Ζωγράφου (Καρυές, 21 Ιουνίου 1913)
(Φωτογράφος: Στέφανος ιερομόναχος)
Έτσι ύστερα από συνεννόηση του Έλληνα αστυνόμου ανθυπομοίραρχου Κωνσταντίνου Βεργογιαννόπουλου με δύο κελλιώτες μοναχούς, τους Γέρομτα Αβέρκιο και Ιωάννη Κομβολογά δημιουργήθηκε εθελοντικό σώμα στις Καρυές από 100 περίπου Έλληνες κελλιώτες και άλλους εργαζόμενους σε διάφορες μονές.
Ιερολοχίτες μοναχοί και χωροφύλακας του Αγίου Όρους (Καρυές, 21 Ιουνίου 1913)
(Φωτογράφος: Στέφανος ιερομόναχος)
Μετά την έναρξη του Β' Βαλκανικού πολέμου και την άρνηση του βουλγαρικού στρατού να παραδοθεί σε μονάδα του Ελληνικού στόλου, ομάδα κελλιωτών και λαϊκών με επί κεφαλής τον αστυνόμο, πολιόρκησε την οχυρωμένη μονή Ζωγράφου και έριξε μερικές εκφοβιστικές βολές. Η στενή πολιορκία και η πάροδος του χρόνου ανάγκασαν το βουλγαρικό τμήμα να παραδοθεί στις 21 Ιουνίου/4 Ιουλίου και να μεταφερθεί αιχμάλωτο στον Πειραιά. Εν τω μεταξύ είχε αναγγελθεί η νικηφόρος προέλαση και καταδίωξη του βουλγαρικού στρατού από τον Ελληνικό στις μάχες Κιλκίς- Λαχανά. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό στρατό όπου οι Βούλγαροι εξεδιώχθησαν με μάχη.
Ιερολοχίτες μοναχοί του Αγίου Όρους (Καρυές, 21 Ιουνίου 1913)
(Φωτογράφος: Στέφανος ιερομόναχος)
Οι Έλληνες δεν προέβησαν σε καμιά ενέργεια κατά των Ζωγραφιτών μοναχών εφόσον είχαν αποχωρήσει και τα στρατεύματα από εκεί.

Περισσότερες φωτογραφίες των Ιερολοχιτών Μοναχών στην Αγιορειτική Φωτοθήκη

Δείτε και: 162 - Γέρων Αβέρκιος Καρεώτης (1872-1943)

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Έργα Νεοελληνικής Τέχνης (Modern Greek Art Projects)

Γέροντες Αγίου Όρους εν ζωή






Στο Αγιο Ορος ο προσκυνητής έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με γέροντες που μέσα από τα λόγια και τα βιώματά τους μπορούν να τους δείξουν την αλήθεια του Κυρίου μας.


Σήμερα, στον Αθωνα βρίσκονται τέτοιοι γέροντες που αποτελούν παράδειγμα και πυξίδα για όλους μας.
Γέροντας Ευθύμιος

Mια μορφή της Ορθοδοξίας που εκπέμπει αγιότητα. Ένας σύγχρονος ασκητής, που ζει ταπεινά και λιτά μέσα στο δάσος της Καψάλας στο Άγιον Όρος. Εκεί όπου βλέπει μόνο ο Θεός! Συναντάμε τον θεόπνευστο γέροντα Ευθύμιο, τον διάδοχο του πατέρα Παϊσίου, όπως συνηθίζεται να τον αποκαλούν εκατοντάδες προσκυνητές που τον επισκέπτονται καθημερινά. Βεβαίως, εκείνος σε καμία περίπτωση δεν δέχεται αυτόν τον ρόλο. «Είμαι αμαρτωλός και ανάξιος», λέει συνεχώς στον κόσμο που καταφθάνει μέσα από ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι στο απόκρημνο κελί του. Εκεί όπου ζει με τρεις ακόμα νεότερους μοναχούς που τον διακονούν.
Γαλήνια μορφή, πράος και χαρισματoύχος. Η απόλυτη ηρεμία των κινήσεων και της φωνής του με άφησε συγκλονισμένο. Αυτός είναι ο γέροντας Ευθύμιος ο Αγιορείτης. Ζει σε ένα λιτό κελί κάτω από τις Καρυές, την Καψάλα, με πέντε ακόμα μοναχούς. Η φήμη του, αν και μόλις πενήντα χρόνων, έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Καθημερινά, δέχεται δεκάδες προσκυνητές από κάθε γωνιά του πλανήτη, για να πάρουν την ευχή του και να βρουν λύση στα προβλήματά τους. Να ακούσουν τον λόγο του, να ξαποστάσουν από το λιοπύρι της ζωής και τις τόσες τρικυμίες της. Αναζητώντας ένα ήσυχο λιμάνι…
Γέροντας Γαβριήλ

Μια φωτισμένη μορφή, ο οποίος ασκητεύει στο Άγιο Όρος, σε κελί της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, πλησίον του κελίου του Γέροντος Παϊσίου, και τα λόγια ξεπηδούν τόσο γρήγορα και αποτυπώνονται στο μυαλό. Διαβάστε κάποια από αυτά…
Ό Θεός θέλει να στηριζόμαστε σ’ Αυτόν, και όχι σέ ανθρώπινες δυνάμεις.
* Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας• Ή αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη. Όταν αναθέτουμε τα πάντα στον Θεό, Αυτός υποχρεώνεται να μας βοηθήσει.
* Ή απαισιοδοξία υπερνικάτε διά της πίστεως στον Θεό Προνοητή, Κυβερνήτη και Ρυθμιστή των πάντων, και διά της υπακοής στο θέλημα του Θεού.
* Γνωρίζει ό πονηρός ότι ή πίστη είναι ή μεγαλύτερη παρηγοριά για τη στενοχωρημένη και άρρωστη ψυχή μας, πού έχει πληγωθεί από την αμαρτία. Γι’ αυτό προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαβάλει την Αλήθεια, σπέρνοντας μέσα μας αμφιβολίες, διαστρεβλώνοντας την πίστη, σκοτίζοντας το νου και ψυχραίνοντας την καρδιά όταν διαβάζουμε ή ακούμε τούς θείους λόγους.
* Φαίνεται πώς μόνο ή ζωντανή πίστη και ή ελπίδα στο Θεό μας κάνουν να είμαστε σταθεροί και γενναίοι, όπως το βλέπουμε στους αγίους Ιεράρχες, τούς Μάρτυρες, τούς Όσιους και τούς Δικαίους του Θεού.
Για την αγάπη την Χριστιανική
* Οι πρώτες και κύριες και μεγάλες εντολές είναι: η αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.
* Ή αγάπη προς τον πλησίον είναι επαινετή, αν η μέριμνα της όμως δεν μας αποσπά καί από την αγάπη του Θεού…
* Ή αγάπη προς τον Θεό είναι ή κορωνίδα των αρετών. Μαζί με την αγάπη προς τον Θεό έρχεται και ή αγάπη προς τον πλησίον.
* Τίποτε δεν μπορεί να εξισωθεί με την αγάπη προς τους εχθρούς μας, και όταν πονούμε γι’ αυτούς πού υποφέρουν.
α) ή προσευχή. Να ζητάς από το Θεό να σού δώσει τη χάρη Του να Τον αγαπήσεις.
β) Φρόντιζε να θυμάσαι συχνά τις αμέτρητες τελειότητες του Θεού, και τα αμέτρητα αγαθά πού σου χάρισε.
Γέροντας Φιλόθεος, Ηγούμενος Μονής Καρακάλλου
Ενας ξεχωριστός γέροντας που ο κόσμος που επισκέπτεται τη Μονή επιθυμεί διακαώς να έρθει σε επαφή μαζί του και να τον ακούσει.
Είχε εντυπωσιάσει και τον Αλέξη Τσίπρα, κατά την επίσκεψή του στο Αγιον Ορος το 2014, όταν ταξίδεψε βράδυ από την Κρήτη όπου βρισκόταν για να συναντήσει τον τότε πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Άγιος Πορφύριος : «Εγώ δεν είμαι μάγος, δεν είμαι προφήτης ... Εγώ είμαι ένας μεγάλος αμαρτωλός»


Μοῦ ἔλεγε, μιὰ μέρα: «Ἐγὼ δὲν εἶμαι μάγος, δὲν εἶμαι προφήτης. Δὲν λέω ὅτι εἶδα τὴν Παναγία, ὅτι θὰ γίνει πόλεμος. Ἐγὼ εἶμαι ἕνας μεγάλος ἁμαρτωλὸς καὶ προσεύχομαι ταπεινὰ στὸν Χριστό, νὰ μὲ ἐλεήσει». 
Ἡ τελευταία φράση του ἀποτελοῦσε τὸ μεγαλύτερο θαῦμα τῆς ζωῆς του, ἐμεῖς ὅμως δὲν τὸ βλέπαμε. Μ᾿ αὐτὸ τὸ θαῦμα, ἀνέβηκε ἀθόρυβα καὶ μυστικά, ἕνα ἕνα τα σκαλοπάτια τῆς ἁγιότητος.
Ἀξιώθηκε ν᾿ ἀκούσει τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ: «ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν. Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν». 
Τὰ ἀποτελέσματα τῆς τελειώσεως τῆς ἀγάπης του, γίνονταν γνωστά, ὅλο καὶ σὲ περισσότερους, ποὺ συνέρρεαν στὸ Μοναστήρι του. 
 Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο”.