Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018

Εκοιμήθη εν Κυρίω ο αρχιμανδρίτης π. Πλακίδας Ντεσέιγ

Χθες, 7 Ιανουαρίου 2018, την ημέρα που η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την Σύναξη του Τιμίου Προδρόμου, εκοιμήθη εν Κυρίω ο αρχιμανδρίτης π. Πλακίδας Ντεσέιγ σε ηλικία 91 ετών.
Ο π. Πλακίδας είχε γεννηθεί στις 16 Απριλίου του 1926 στο Issy-les-Moulineaux της Γαλλίας. Το 1942, στην ηλικία των 16 ετών, έγινε μοναχός στοο κιστερσιανό Μονοναστήρι του  Bellefontaine. Το 1966 μαζί με φίλους του μοναχούς συνέστησαν αδελφότητα που ακολουθούσε το βυζαντινό μοναστικό τυπικό στην Aubazine στο Corrèze. Το 1977 οι μοναχοί αυτοί αποφάσισαν να προσέλθουν στην Ορθοδοξία. Έγιναν δεκτοί από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 19 Ιουνίου 1977 και το Φεβρουάριο του 1978 εκάρησαν μοναχοί στην ουρανοβάμονα Ιερά Μονή της Σίμωνος Πέτρας στο Άγιο Όρος.
Στη συνέχεια, o π. Πλακίδας επανέρχεται στη Γαλλία με την προτροπή και ευχή του Γέροντος Αιμιλιανού, ηγουμένου της  Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας, με σκοπό τη δημιουργία μοναστικού καθιδρύματος το οποίο θα ήταν μετόχι της Μονής. Οι πατέρες Πλακίδας και Σεραφείμ εγκαινίασαν το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου την 14η Σεπτεμβρίου του 1978, σε ένα ερειπωμένο κτίριο στο Saint Laurent en Royans, σε μια άγρια ​​κοιλάδα του Vercors. Μέσα από αυτήν την αδελφότητα, γεννήθηκε το μοναστήρι της Προστασίας της Μητέρας του Θεού, το οποίο αργότερα ήταν γνωστό ως το μοναστήρι του Solan.

Ο πατέρας Πλακίδaς δίδαξε πατρολογία στο Ινστιτούτο Ορθόδοξης Θεολογίας του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι. Είναι επίσης ιδρυτής της συλλογής «Spiritualité orientale» των εκδόσεων του Αββαΐου του Bellefontaine. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων για την ιστορία του μοναχισμού και της ορθόδοξης πνευματικότητας. Το πιο γνωστό από τα βιβλία του το οποίο έχει μεταφραστεί και στα Ελληνικά είναι: «Η πορεία μου προς την Ορθοδοξία».
Η κηδεία του θα γίνει την Πέμπτη 11 Ιανουαρίου.
Εις τιμήν και μνήμην του η Πεμπτουσία από σήμερα και για τρεις ημέρες θα προβάλλει δικά του σημαντικότατα κείμενα για την σχέση της ανθρώπινης ψυχής και του Θεού όπως αυτή περιγράφεται στο Άσμα Ασμάτων.
Ας έχουμε την ευχή του!
Αιωνία του η μνήμη!
Πηγή: https://orthodoxie.com/

Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018

«Σύμφωνα με τα γεγονότα που βιώνουμε σήμερα, μπορούμε να ελπίζουμε και πως;» Γράφει ο π. Αθανασίος Μηνάς


«Καὶ δὸς ἡμῖν σήμερον τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον»
(μιὰ διαφορετικὴ ἑρμηνεία στὸ σήμερα)

Ὁ Τριαδικὸς Θεὸς καὶ ὁ Σωτήρας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι καὶ τὸ ἀντικείμενο τῆς ἐλπίδος μας καὶ ὁ Δημιουργός της.
Ἐλπίς, μὴ στηριζομένη ἐπὶ τοῦ Σωτῆρος Μεσσίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι πλάνη καὶ ἀπάτη.      
Ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶχε προειδοποιήσει: «Ὅλα ὅσα λέγονται καὶ γίνονται στὶς ἡμέρες μας διέπονται καὶ διαποτίζονται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀπάτης». Ἀλλὰ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη παροτρύνει ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, κεφ. γ΄, 13: «ἀλλὰ παρακαλεῖτε ἑαυτοὺς καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν ἄχρις οὗ τὸ σήμερον καλεῖται, ἵνα μὴ σκληρυνθῇ ἐξ ὑμῶν τις ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας». Ἐκτὸς τούτου καὶ στὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, τοῦ εἰσαγωγικοῦ ἀπαραιτήτου μυστηρίου γιὰ τὴ σωτηρία μας, κατὰ τὴν εὐχὴ ποὺ σφραγίζει ὁ ἱερεὺς τὸ νερό, λέει: «Ἐπιφάνηθι Κύριε τούτῳ· καὶ δὸς μεταποιηθῆναι τὸν ἐν αὐτῷ βαπτιζόμενον, εἰς τὸ ἀποθέσθαι μὲν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον, τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἐνδύσασθαι δὲ τὸν νέον, τον ἀνακαινούμενον κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ἵνα γενόμενος σύμφυτος τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου σου διὰ τοῦ Βαπτίσματος, κοινωνὸς και τῆς ἀναστάσεώς σου γένηται...».
Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ ὅλους τοὺς παραπάνω λόγους, χαρὰ καὶ ἀγάπη, εἰρήνη καὶ ἀνάπαυση, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει εἰ μὴ μόνον διὰ τῆς πρὸς ἀλλήλους ἐν Χριστῷ ὁμοφροσύνης καὶ ὀρθοδόξου βιοτῆς. Τελεία καὶ παῦλα!
Ἐν τούτοις, σήμερα βλέπουμε τὴν πανταχοῦ ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστό, ποὺ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Νέας Ἐποχῆς εἰς  παράλυσιν καὶ ψυχοσωματικὴν διαστροφήν, ὥστε ἀπὸ πρόσωπα νὰ παραμορφώνονται σὲ ἄτομα, κινούμενα χωρὶς Χριστό, χωρὶς ἐλπίδα. Εὔχομαι νὰ ὑπάρξει, παντοῦ καὶ ἐν πᾶσι, εἰλικρινὴς μετάνοια. Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, τὰ πράγματα, ὁ κόσμος, θὰ ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, στὸ χείριστο καὶ τελικά, στὴν ἀπώλεια.

«Ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Λόγου· οἱ ἀγαπῶντες αὐτὸν καὶ οἱ ἀντιλέγοντες πολέμιοι· ἡ ἔκβασις καὶ τὸ τέλος » Γράφει ο π. Αθανάσιος Μηνάς


Ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Λόγου παραμένει πάντα ἐπίκαιρος! Κι᾿ αὐτὸ συμβαίνει διότι ὁ Λόγος εἶναι αἰώνιος· ἄρα καὶ ὁ λόγος Του. Ὁ σαρκωθεῖς λοιπὸν Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας[1], διδάσκοντας τοὺς μαθητάς, συνέστησε νὰ προσέχουν καλῶς καὶ νὰ βλέπουν ὀρθοδόξως ἵνα μὴ πλανηθοῦν.
Προσπαθοῦσε μὲ θεϊκῷ τῷ τρόπῳ νὰ ἀπαλείψει ἀπὸ τὶς καρδιές τους τὴν ἐσφαλμένη ἰουδαϊκὴ ἀντίληψη περὶ τοῦ σκοποῦ τῆς παρουσίας τοῦ Μεσσίου ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔτσι, τοὺς κατηχοῦσε ὥστε νὰ ἀπομακρύνονται, ὡς ἀπὸ κατάρα, ἀπὸ τὴν δίνη-διδασκαλία τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν Σαδδουκαίων, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἐπίδειξη, τὸν πλουτισμό, τὴν ἀρχομανία, καθὼς καὶ τὴν περιφρόνηση καὶ ἀπονιὰ πρὸς τοὺς πάσχοντας συνανθρώπους των. Παρήγγειλε νὰ συμπεριφέρονται οἱ δικοί Του, ὄχι ὅπως οἱ ἐξουσιάζοντες τῶν ἐθνῶν καὶ οἱ κατακυριεύοντες αὐτῶν, δηλαδὴ νὰ καταδυναστεύουν τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ τοὐναντίον οἱ ἴδιοι νὰ καθίστανται πρότυπα διακονίας καὶ θυσία ζῶσα ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τους «...οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῖν δοῦλος·»(Ματθ.,κεφ.κ΄,στ.25-27).
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μετ’αὐτῶν ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἕως τὴν σήμερον ἡμέραν τήρησαν καὶ τηροῦν ἀπαρασάλευτα τὴν Ἐντολήν[2]. Γέμιζαν καὶ γεμίζουν οἱ καρδιὲς χαρὰ καὶ ἀνάπαυση καὶ οἱ ψυχὲς Ἄκτιστον Παραδείσια Χάριν ἔχοντες καὶ τηρώντας τὶς ἐντολές, σὲ σημεῖο ποὺ ἀναφωνοῦν μὲ πρῶτον τὸν Πρωτοκορυφαῖον: «...Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσώμεθα; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις·» (Ἰωάν., κεφ.στ΄,68). Ἀκόμη καὶ τὰ μαρτύρια ἐνώπιον τυράννων καὶ ἡγεμόνων θεωροῦνται κέρδος καὶ Ἀνάσταση.

«Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς καὶ οἱ σύγχρονοι σταυρωτές Του» Γράφει ο π. Αθανάσιος Μηνάς


Κάποιοιποὺψεύδονται συστηματικῶς, ἀνάγωγα καὶ ἑκουσίως, μακάρι νὰ κάνουμε λάθος, ἐφηῦραν καινούργια μέθοδο γιὰ νὰ προσβάλλουν τὸν Κύριο Ἰησοῦ προβάλλοντες τὸ παλιὸ ἐξέραμμα, ἤτοι τὴ βλασφημία,ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦΘεοῦποὺἐνηνθρώπησε γιὰτὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.

Μὲ δόλιο τρόπο διετύπωσαν τὴν ψευτιὰ καὶ τὴν ἀτιμία,ὅτι δῆθεν ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς συγκαταλέγεται στοὺς δέκα σοφότερους τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν ἐποχῶν! Τὸν τοποθετοῦν μάλιστα στὴν τρίτη θέση,μετὰ τὸν Ἀριστοτέλη καὶ τὸν Πλάτωνα, ἀρνούμενοι ἔτσι defacto τὴν αἰώνια διδασκαλίαΤου-Ἀποκάλυψη,μὲ τὴν ὁποία πολλάκις διετύπωσε ὅτιΑὐτὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦἦλθε στὸν κόσμο, ἐκ τοῦ κόλπου τοῦ Πατρός,ἵνα σωθεῖ ὁ κόσμος δι’Αὐτοῦ.Γι’αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, τὴ μοναδικὴ ὑπὸ τὸν ἥλιον, μαρτυρεῖ  τόσο ἡ Παλαιὰ ὅσο καὶ ἡ ΚαινὴΔιαθήκη, βεβαιώνοντας τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
Ἐπίσης, καὶ τὰ ἀναρίθμητα θαυμαστὰ θεϊκὰ καὶ ὑπερφυσικὰ σημεῖα ποὺ ἐπετέλεσε στὴν ἐπίγεια ζωή Του,μὲἀποκορύφωμα τή λαμπροφόρο Ανάστασή Του, μαρτυροῦν περὶτῶν λεγομένων.Τὴ λαμπροφόρο αὐτὴν Ἀνάσταση ποὺ ἐσυκοφάντησαν οἱ σταυρωτές Του καὶ οἱἐχθροί Του συνεχίζουν καὶ σήμερα νὰ συκοφαντοῦν, μὲ βδελυρὸ καὶ ἔντεχνα καλυμμένο τρόπο, οἱ σημερινοὶ ἀπόγονοί τους Νεοεποχῖτες, δαπανώντας γιὰ τὴν προδοσία αὐτὴ πακτωλοὺς χρημάτων.
Ἀλλ’ ὦ δυστυχεῖςνεοεποχῖτες, τὸν Ἀριστοτέλη καὶ τὸν Πλάτωνα ὁ Χριστὸς τοὺς δημιούργησε, ὅπως καὶ τὸν σύμπαντα κόσμο ὁρατὸν καὶἀόρατον.Καὶ μὴν πεῖτε ἄλλο ὁ Θεὸς καὶ ἄλλο ὁ Χριστός. Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ σαρκωμένος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς Πατὴρ διὰ τοῦ Θεοῦ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, δημιουργεῖ τὸν κόσμο. Ἄρα συνεργάζεται στὴ δημιουργία καὶ ὁ Υἱός, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει αἰωνίως-πῶς ἐξάλλου θὰ ὑπῆρχε Πατέρας ἂν δὲν ὑπῆρχε Υἱός;-μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος.Ἁπλῶς σὲ κάποια χρονικὴ στιγμὴ Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς  γεννᾶται ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία καὶ ὀνομάζεται Χριστός, ὁ Μεσσίας. Πῶς, λοιπόν, εἶστε τόσο μωροὶ καὶ τυφλοί, ποὺ ἀποφαίνεστε καὶ ἰσχυρίζεστε, τὸ ἀνόητον, ὅτι δῆθεν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἕπεται  τῶν φιλοσόφων;Πῶς μπορεῖτε καὶ ψεύδεσθε ἀσυστόλως καὶ διαδίδετε μέσῳ τῶν media, ὅτι τὰ  κτιστὰ δημιουργήματα, ἐν προκειμένῳ ὁ Ἀριστοτέλης καὶ ὁ Πλάτωνας, εἶναι πιὸ σοφοὶ τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ καὶ Θεοῦ;
Ὁ Κύριος εἶπε ὅτι «Ἐγώ εἰμί τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή».Ποιὰ σύγκριση, λοιπόν, μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀνάμεσα στὸ Αἰώνιο Ἄκτιστο Φῶς μὲ τὰ πρόσκαιρα φωτάκια τῶν ἀνθρώπων, ἢ πῶς οἱ ἀνθρώπινες πεπερασμένες ἀλήθειες καὶἐφευρέσεις ποὺ ἐναλλάσσονται καὶ παρέρχονται μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τὴν Αἰώνια Ἀλήθεια καὶ Σοφία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ;
Ἄλλος, λοιπόν,  εἶναι ὁ στόχος σας καὶ ὁ βδελυρὸς σκοπός σας. Νὰ ὑβρίζεται  ὁ Κύριος ὕπουλα καὶ δόλια -γιὰ τὸ καλό Του!!!- μὲ τὸπρόσχημα δῆθεν τοῦ ἐπαίνου, ὅτι εἶναι καὶ Αὐτὸς ἕνας καλὸς ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς σοφοὺς καὶ μάλιστα τρίτος κατὰ σειρά, μετὰ τὸν Ἀριστοτέλη καὶ τὸν Πλάτωνα!.  Ἔτσι, μὲ τὴ βλάσφημη καὶ σατανικὴ αὐτὴ μέθοδo:

Ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, Zoiforos.GR


Ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης
Αναμφισβήτητα ο πραγματικός διοργανωτής των μοναστικών κοινοβίων στον Άθω υπήρξε ο Όσιος Αθανάσιος.  Με μελανά χρώματα περιγράφεται στον βίο του ή κατάσταση των ασκητών στο Άγιον Όρος, όταν έφθασε εκεί ο όσιος.  Δεν ασχολούνταν οι μοναχοί με την καλλιέργεια της γης, ούτε είχαν αχθοφόρα ζώα αλλά «καλύβας εκ μικρών πηξάμενοι ξύλων και οροφήν αυταίς εκ χόρτων συμφορηθείσαν επισχεδιάσαντες...».  Μοναδική τροφή των ασκητών ήταν οι άγριοι καρποί των δέντρων.  Ο Αθανάσιος όμως πίστευε ότι μέσα στους διαρκείς κινδύνους από τους Σαρακηνούς πειρατές του Χάνδακα και την ανασφάλεια, που αισθάνονταν oι αναχωρητές στους υποτυπώδεις οικισμούς τους μέσα σε ψαθοκαλύβες, δεν ήταν δυνατό να μεθοδευτεί η σκληρή συστηματική άσκηση των κοινοβίων της Ανατολής, την οποία είχε ο ίδιος διδαχθεί από τον πνευματικό του πατέρα Μιχαήλ Μαλέινο στο όρος του Κυμινά της Βιθυνίας.
Ο Όσιος Αθανάσιος, κατά κόσμον Αβραάμιος, γεννήθηκε στην Τραπεζούντα από εύπορους γονείς.  Όταν γεννήθηκε είχε πεθάνει ο πατέρας του και γρήγορα έφυγε από τη ζωή και η μητέρα του.  Την ανατροφή του ανέλαβε μια συγγενής της μητέρας του.  Ο Αβραάμιος προοριζόταν για το διδασκαλικό στάδιο.  Όταν όμως, σε μια επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη, ο Βυζαντινός στρατηγός Ζεφινεζέρ τον παρουσίασε στον φημισμένο για τις αρετές του ηγούμενο της Μονής του Κυμινά Μιχαήλ Μαλέινο, ο Αβραάμιος αισθάνθηκε πως ο προορισμός του ήταν άλλος.  Τότε συναντήθηκε για πρώτη φορά και με τον ανιψιό του Μιχαήλ, τον στρατηγό των Ανατολικών Νικηφόρο Φώκα (Ρ. Lemerle, La vie ancienne de S. Athanase l'Athonite, composee du debut du Χle siecle par Athanase de Lavra, Le Millenaire du Mont Athos).  Ο Μιχαήλ Μαλέινος είχε γεννηθεί τo 894 και είχε καρεί μοναχός το 912.  Τη Μονή του Κυμινά, στα βουνά της Βιθυνίας, είχε ιδρύσει το 925 (L. Petit, Vie et office de Michel de Μαleinote, Bibliotheque Hagiographique orientale 1903). Ο Αβραάμιος ακολούθησε τον Μιχαήλ Μαλέινο στο όρος του Κυμινά, όπου και έλαβε το μοναχικό σχήμα με το όνομα Αθανάσιος.  Μέσα στα τέσσερα χρόνια της παραμονής του στα βουνά της Βιθυνίας φθάνει στην κορυφή της μοναχικής άσκησης «προς το μέγα της ησυχίας στάδιον» και καταφεύγει τελικά «εν ιδιαζοντί τίνι και ησυχαστικώ τόπω», όχι μακριά από τη Μονή Κυκλησή.  Την εποχή αυτή επισκέπτεται τον θείο του Μιχαήλ ο στρατηγός των Ανατολικών Νικηφόρος Φωκάς, μαζί με τον αδελφό του μάγιστρο Λέοντα, που αργότερα έλαβε τον τίτλο του «κουροπαλάτη».  H ομολογία του Μιχαήλ Μαλέινου, σύμφωνα με την οποία έδωσε στον Αθανάσιο «την της χάριτος διαδοχήν», έχει προκαλέσει διαταραχή (ανάμεσα στους μοναχούς, στη σκήτη της μετανοίας του.  Ο Αθανάσιος φεύγει για το Όρος, όπου ασκητεύει άγνωστος και μόνος.  Εκεί πληροφορείται ότι ο μάγιστρος Λέων έχει λάβει τον τίτλο του «Μαγίστρου των Σχολών της Δύσεως».  Φοβάται μήπως αποκαλυφθεί, γι' αύτο αλλάζει όνομα από Αθανάσιος σε Βαρνάβας και πηγαίνει να κρυφτεί στην περιοχή του Ζυγού, κοντά σε γέροντα ασκητή, προσποιούμενος τον αγράμματο δόκιμο.  Ο Νικηφορος Φωκάς, που στο μεταξύ έχει πάρει «την αρχήν απάσης Ανατολής», προσπαθεί να ανακαλύψει τον Αθανάσιο.  Υποπτεύεται ότι κρύβεται στον Άθω και γράφει στον «Κριτή του Θέματος της Θεσσαλονίκης».  Αυτός, με τη σειρά του, απευθύνεται στον Πρώτο του Αγίου Όρους Στέφανο, ο οποίος, ύστερα από περιπέτειες, ανακαλύπτει τον Αθανάσιο-Βαρνάβα κατά την ετήσια σύναξη στο Πρωτάτο.

Ἡ θεολογική συμβολή τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας Γράφει ο Ιωάννης Χαραλάμπης


Στίς 25 Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας θά ἑορτάσει τήν μνήμη ἑνός μεγάλου Πατέρα καί οἰκουμενικοῦ διδασκάλου Της, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Ὁ μέγας αὐτός Τριαδικός Θεολόγος καί Ἱεράρχης γεννήθηκε στήν Ἀριανζό, ἕνα μικρό χωριό τῆς Καππαδοκίας κοντά στή κωμόπολη Ναζιανζό, τό 329 μ.Χ.
Ἤδη, ἀπό τήν παιδική του ἡλικία φανέρωσε τά σπάνια χαρίσματά του. Τό γεγονός αὐτό σέ συνδυασμό μέ τήν εὔπορη οἰκονομική κατάσταση τῶν γονέων του τόν βοήθησε νά σπουδάσει στά καλύτερα σχολεῖα καί πανεπιστήμια τῆς ἐποχῆς του καί νά ἀποκτήσει εὐρύτατη κλασική καί θεολογική μόρφωση.
Μετά τήν ὁλοκλήρωση τῶν σπουδῶν τοῦ ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ἐπέστρεψε στήν πατρίδα του, βαπτίστηκε Χριστιανός, καί στή συνέχεια μετέβη στό ἀσκητήριο τοῦ φίλου καί συμμαθητοῦ του, Μεγάλου Βασιλείου, στόν Πόντο γιά περισσότερη ἄσκηση στή πνευματική ζωή. Μετά ὅμως ἀπό τίς θερμές παρακλήσεις τῆς οἰκογενείας του, γυρίζει πίσω καί κατατάσσεται στίς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου. Στά τέλη τοῦ 361, ἄν καί χειροτονεῖται πρεσβύτερος, ξαναφεύγει πάλι στήν ἔρημο, προκειμένου νά προσευχηθεῖ καί νά δυναμώσει πνευματικά, γιά νά ἀνταποκριθεῖ στίς ὑποχρεώσεις καί στό δύσκολο ἔργο τοῦ κληρικοῦ.
Ὅταν πλέον ἐπιστρέφει, ὥριμος πιά, ὑπηρετεῖ τό λαό ὡς ἱερέας καί ἀπό τό 372 ὡς ἐπίσκοπος τῆς ἄσημης κωμόπολης τῶν Σασίμων, βοηθώντας τούς φτωχούς, τούς ἀρρώστους καί τούς ἐμπερίστατους συνανθρώπους του. Μετά τό θάνατο τοῦ πατέρα του, τό 374, ἐπωμίστηκε πρόσκαιρα τήν εὐθύνη ὅλης τῆς ἐπισκοπῆς. Ὅταν ὅμως διαπίστωσε ὅτι οἱ συμπατριῶτες του δέν φρόντιζαν νά ἐκλεγεῖ νέος ἐπίσκοπος, ἔφυγε γιά τήν Σελεύκεια, ὅπου ἐγκαταστάθηκε γιά τέσσερα χρόνια στό ναό τῆς Ἁγ. Θέκλας, πραγματοποιώντας τό ὄνειρό του γιά μοναστική ζωή, νηπτικό βίο, ἡσυχία καί θεωρία.

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός (1392 – 1444) Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος


Ο αναδειχθείς σε φλογερό υπέρμαχο και ακράδαντο στύλο της αμωμήτου ορθοδόξου πίστεως
θεόπνευστος και πανευκλεής ιεράρχης της Εφέσου

Μεταξύ των φωτισμένων ιεραρχών, μεγάλων διδασκάλων και φλογερών προμάχων της Ορθοδόξου Εκκλησίας εξέχουσα θέση καταλαμβάνει ο τιμώμενος στις 19 Ιανουαρίου Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο αγωνιστής Επίσκοπος της Εφέσου, ο οποίος αναδείχθηκε ο αδιάψευστος μονομάχος, ο φλογερός υπέρμαχος και ο πιστός φύλακας της Ορθοδοξίας των Ανατολικών Γραικών απέναντι στην επιρροή και απειλή του Παπισμού της Δύσεως. Γι’ αυτό και υπήρξε μέγας ευεργέτης και λαμπρός φωστήρ του Έθνους των Ελλήνων, αφού κράτησε στους ώμους του ανόθευτο όλο τον πνευματικό πλούτο της Ορθοδοξίας, γενόμενος «ὄργανον τοῦ Παρακλήτου», «θεοκρότητος σάλπιγγα τῆς θεολογίας», «ὑπέρμαχος τῶν εὐσεβῶν δογμάτων», «θερμότατος ζηλωτής τῆς πατροπαραδότου ὁμολογίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως»,

Ὁ φλογερὸς ἀγωνιστὴς π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος


«ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΤΕ ΤΩΝ ΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΥΜΩΝ…»

Μὲ τοὺς ὕμνους τοὺς κατανυκτικοὺς τοῦ Τριωδίου ἤδη εἰσήλθαμε στὸ κλῖμα τῆς νέας εὐλογημένης περιόδου τοῦ Τριωδίου. Καὶ ἀμέσως ἡ ψυχή μας μεταβαίνει πρὸς τὸ Πάσχα καὶ ἔρχεται ἐκεῖνος ὁ περίφημος ὕμνος «τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς νηστείας ἀγῶνα». Διὰ τὴν περίοδον τοῦ Τριωδίου, δόξα τῷ Θεῷ ἔχουμε ἀρκετὰ βοηθήματα ἐκλεκτὰ καὶ ἕνα πολὺ πρακτικὸ καὶ πολὺ ὠφέλιμο τοῦ ἀειμνήστου πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου «Περίοδος Τριωδίου».
Μέσα σ᾽ αὐτὸ τὸ βιβλίο θὰ βροῦμε ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ κατανοήσουμε τί σημαίνει Τριώδιο, ποὺ εἶναι τὸ βιβλίο, ἀλλὰ καὶ τί σημαίνει Τριώδιο σὰν περίοδος, ποὺ ἄρχισε ἀπὸ χθὲς καὶ θὰ φθάση μέχρι τὴν νύκτα τῆς Ἀναστάσεως. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι σ᾽ αὐτὴ τὴν περίοδο ὑπάρχει ὅ,τι ὡραιότερο, ὅ,τι ὑψηλότερο, ὅ,τι μεγαλειωδέστερο στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ δὴ στὴ λατρεία. Μάλιστα λέγει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅτι, ὅταν θὰ πλησιάζωμε πρὸς τὸ Πάσχα, κατὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, τότε θὰ εἶναι σὰν νὰ ξεκινοῦμε ἀπὸ τὰ ἄσματα καὶ πᾶμε στὰ ἄσματα τῶν ἀσμάτων ἢ σὰν νὰ εὑρισκώμεθα στὸν κυρίως Ναὸ καὶ μὲ τοὺς ὕμνους ἰδιαιτέρως τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ποὺ συμπεριλαμβάνεται στὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου εἶναι σὰν νὰ μεταβαίνουμε «εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων» ἢ καὶ μιὰ ἄλλη εἰκόνα, ποὺ φέρνει ὁ Ἅγ. Νικόδημος, σὰν νὰ εὑρισκώμεθα στὸν πρῶτο οὐρανὸ καὶ μεταβαίνουμε μὲ τοὺς ὕμνους αὐτοὺς στὸν τρίτο καὶ στὸν ἕβδομο οὐρανό.
Ἀπόψε λοιπὸν ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ τὰ μικρὰ εἰσαγωγικὰ θὰ ἤθελα νὰ σταθοῦμε στὴ μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας π. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, ἐπειδὴ συμπληρώνονται 11 χρόνια ἀπὸ τῆς κοιμήσεώς του τὴν προσεχῆ Κυριακή, ποὺ εἶναι ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου καὶ ἐκείνη τὴν Κυριακή, Σάββατο πρὸς Κυριακὴ εἶχε ἀναπαυθῆ καὶ ἔτσι μᾶς δίνετε μιὰ εὐκαιρία κάπως νὰ ἐνθυμηθοῦμε πάλι τὴν σεβασμία καὶ μακαριστὴ μορφή του σύμφωνα μὲ ἐκεῖνο, ποὺ μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ «μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν». Βέβαια ἔχουν γίνει ἀρκετὲς ὁμιλίες γιὰ τὸν μακαριστὸ Γέροντα καὶ βιβλία ἀρκετὰ ἔχουν γραφῆ, κείμενα ἀρκετὰ ὑπάρχουν ἀλλὰ πάντοτε ὑπάρχει ἕνα μεγάλο περιθώριο νὰ δοῦμε ἀκόμα καλλίτερα τὴν μορφή του καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν ἀπόψε θὰ ἤθελα νὰ στρέψουμε τὴν προσοχή μας κατὰ πόσον ὁ Γέροντας ἀγαποῦσε τὴν Ἐκκλησία καὶ πῶς ἀγωνίσθηκε διὰ τὴν Ἐκκλησία. Εἶναι κάτι συναφὲς μὲ τὸ θέμα, ποὺ μᾶς καίει καὶ τώρα τὸ Ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα θὰ λέγαμε. Καὶ θἄθελα νὰ δοῦμε εἴμαστε καὶ μεῖς ἂς ποῦμε στὴν γραμμή του; Γιατὶ καμμιὰ φορὰ μᾶς κατηγοροῦν καὶ μᾶς λένε δὲν δέχεται αὐτὰ ὁ Γέροντας, δὲν τἄλεγε αὐτὰ ὁ Γέροντας, δὲν ἠγωνίζετο ἔτσι, γιὰ νὰ δοῦμε. Θὰ προσπαθήσουμε χωρὶς νὰ ἔχουμε τὸ ἀλάθητο, θὰ προσπαθήσουμε νὰ δοῦμε πόσο ὁ Γέροντας ἐνδιαφέρετο καὶ ἀγαποῦσε τὴν Ἐκκλησία καὶ πῶς ἀγωνίσθηκε ὄχι ἁπλῶς θεωρητικά, ἀλλὰ ἐμπράκτως.
Κατ᾽ ἀρχὴν θἄλεγα ἀναφερόμενος στὴν δράση του, ποὺ εἶχε στὴν Αἰτωλοακαρνανία ἀπὸ τὸ 1944 καὶ μετά, δὲν λέγω τὰ ἄλλα χρόνια καὶ ἐκεῖ εἶχε μεγάλο ἐνδιαφέρον καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, ἀλλὰ λίγο ἀπὸ τὰ χρόνια, τὰ ὁποῖα εὑρίσκετο στὴν Αἰτωλοακαρνανία ὡς λαϊκὸς θεολόγος στὴν ἀρχὴ καὶ ἐν συνεχείᾳ ὡς κληρικὸς ἀνέπτυξε μιὰ μεγάλη δραστηριότητα καὶ ἔδειξε ἔντονο ἐνδιαφέρον, γιὰ νὰ ὑπάρχουν καλοὶ κληρι- κοὶ στὴν περιοχή, στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη. Δὲν ἐνδιαφέρθηκε ἁπλῶς γιὰ ἕνα χωριὸ ἄς ποῦμε τὴν Πατρίδα του ἢ ἐκεῖ ποὺ ἦταν στὶς Παπαδάτες, γιὰ ὅλη τὴν περιοχὴ καὶ ὄχι μόνο μιὰ ἐπαρχία νὰ πῆ κανεὶς τῆς Μακρυνείας, ὅπου εὑρίσκετο ἀλλὰ γιὰ ὅλη τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη. Καὶ ἦταν ἕνα εὐτύχημα τὸ ὅτι εὑρίσκετο Μητροπολίτης καλός, εὐσεβὴς καὶ ποὺ τὸν ἀγαποῦσε πολὺ τὸν Γέροντα καὶ τὸν ἄκουγε μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ ἄλλοι ἐκλεκτοὶ συνεργάτες, ὅπως ὁ Πρωτοσύγκελλος, ὁ Γραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ ὁ Ἱεροκήρυξ ἐπίσης, ποὺ ἦταν μεγάλο ἀνάστημα, ὁ π. Βενέδικτος καὶ εἶχαν ὅλοι τους μιὰ θαυμαστὴ συνεργασία.