«Ή δικαιοκρισία του Θεού»

«Ή δικαιοκρισία του Θεού»

- Γέροντα, τί είναι η δικαιοκρισία του Θεού;

- Η δικαιοκρισία του Θεού είναι η μακροθυμία, η οποία έχει μέσα και την ταπείνωση και την αγάπη. Ο Θεός είναι πολύ δίκαιος, αλλά και πολυεύσπλαχνος, και η ευσπλαχνία Του νικάει την δικαιοσύνη Του. Θα σού πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις.

Αν κάποιος άνθρωπος δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει ποτέ για τον Θεό, αυτός δεν θα κριθή σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, άλλα σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν, αν είχε γνωρίσει τον Θεό.

Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δίκαιος ο Θεός. Η θεία δικαιοσύνη έχει δικούς της μαθηματικούς όρους· το ένα κι ένα άλλοτε κάνουν δύο και άλλοτε δύο εκατομμύρια.

- Γέροντα, πώς εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον πού σφάλλει;

- Η ανθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Έσφαλες; Πρέπει να τιμωρηθείς. Ή θεία δικαιοσύνη λέει: Αναγνωρίζεις το λάθος σου και μετανοείς; Συγχωρείσαι. Βλέπεις, ακόμη και από τον ανθρώπινο νόμο δικάζεται με επιείκεια κάποιος πού κάνει ένα έγκλημα, όταν μετανοεί ειλικρινά και πάει μόνος του και το ομολογή, ενώ δέν υπάρχει καμία υποψία για το πρόσωπο του.

Και αν από τους ανθρώπους δικάζεται με επιείκεια, πόσο μάλλον από τον δικαιοκρίτη και πολυεύσπλαχνο Θεό!

Είμαστε στα χέρια του Θεού. Ό Θεός μάς παρακολουθεί με ακρίβεια και γνωρίζει την καρδιά του καθενός. Δεν θα μάς αδικήσει. Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη και θεία ανταπόδοση, και ο Θεός μάς αγαπάει - το κυριότερο απ' όλα , ότι καλό κάνει κανείς δεν χάνεται. Γι' αυτό είναι χαμένος, τελείως λειψός, όποιος ζητάει να δικαιωθώ από τους ανθρώπους.

Έχω παρατηρήσει ότι, όταν ο άνθρωπος αδικηθεί και εφαρμόση την θεία δικαιοσύνη, ο Θεός τον δικαιώνει ακόμη και σ' αυτήν την ζωή. Θυμάμαι, στον στρατό, μετά τον πόλεμο, είχε έρθει ο στρατηγός να δώσει παράσημα. Εγώ εκείνη την ημέρα έλειπα.

Όταν φώναξε το όνομα μου, βγήκε ένας πού ήταν από την Θεσσαλία και πήρε εκείνος το παράσημο. Οι άλλοι στρατιώτες δεν μίλησαν, γιατί τότε είχε φυλάκιση, αν έλεγες ψέματα. Όταν έφυγε ο στρατηγός, εκείνος κρύφτηκε, γιατί οι άλλοι θα τον σκότωναν στο ξύλο.

Όταν επέστρεψα, φοβόταν και από μένα. Ήρθε από εδώ-από εκεί, οπότε μου είπε: «Να με συγχώρεσης, έκανα αυτό κι αυτό». «Καλά έκανες και το πήρες, του είπα· τί να το έκανα εγώ;». Το φορούσε ύστερα στις παρελάσεις.

Μετά από σαράντα χρόνια έρχεται εδώ στο Μοναστήρι ο στρατάρχης της Πρώτης Στρατιάς από την Θεσσαλία και μου φέρνει ένα παράσημο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταν το είδα, μου ήρθε να γελάσω. Μετά από σαράντα χρόνια!

Μου έκανε εντύπωση: από την Θεσσαλία ήταν εκείνος ο στρατιώτης, από την Θεσσαλία ήρθε και ο στρατάρχης! Βλέπετε πώς γίνεται! Ενώ, όταν ζητάμε να δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά και αυτά εδώ, άλλα και εκείνα πού μάς ετοιμάζει ο Χριστός για την άλλη ζωή, αν αδικηθούμε. Για χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε τα σπουδαιότερα, τα αιώνια. Γιατί αυτά εδώ έτσι κι αλλιώς χαμένα είναι, τί να τα κάνουμε;

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Γ΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ