Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Πατρικές νουθεσίες γέροντα Ιωαννίκιου Μπαλάν

Πατρικές νουθεσίες γέροντα Ιωαννίκιου Μπαλάν

1) Είπε ο γέροντας σ΄ έναν νέο δόκιμο που μόλις είχε λάβει δώρο ένα κομποσκοίνι από έναν άλλο πατέρα. Αυτό το κομποσκοίνι θα σου ζητήσει πολύ κόπο ¨
2) Οι αρχάριοι στην προσευχή να λένε όσο πιο συχνά το ¨ Πάτερ ημών ή τον Ν ψαλμό ή κάποια άλλη προσευχή χωρίς να επιμένουν στην αρχή τόσο στην ευχή του Ιησού αλλά προσπαθώντας ν΄ αποκτήσουν κατάσταση εγρήγορσης στην παρουσία του Θεού.
3) Καλύτερα να είσαι στον κόσμο με τον πόθο να γίνεις μοναχός παρά να είσαι στο μοναστήρι με το μυαλό στα εγκόσμια. Όποιος είναι στον κόσμο και δοκιμάζεται έτσι, ας βάλει ως στόχο τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια της ζωής του να τα περάσει στο μοναστήρι.
4) Να κοινωνάτε τα παιδιά σας κάθε Κυριακή. Κι αν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας είναι καμιά μεγάλη γιορτή να τα κοινωνάτε και τότε.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με
Ο ήχος αυτός ακούγεται εις πάντας τους αιώνας.
Αυτή η ευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με", περνά τον αέρα, περνά τα εναέρια τελώνια και διαχέεται μέσα στο σύμπαν και συνεχώς ακούγεται και ο ήχος αυτός δεν χάνεται. Δεν χάνεται!
Επομένως, συνεχώς ο ουρανός "βομβαρδίζεται" με ήχους ταπεινούς περί θείου ελέους, όταν λέμε την ευχή εν πνεύματι αγίω.
Ο ήχος αυτός ακούγεται εις πάντας τους αιώνας.
(γέροντας Εφραίμ -Σεράι, Άγ ΌροςΜπορεί κανείς να είναι πάντα σιωπηλός, να μην μιλάει, να μην κηρύττει. Μπορεί να μην έχει την ικανότητα του λόγου και ταυτόχρονα να αγγίζει την καρδιά των ανθρώπων, να μπαίνει βαθιά μέσα της. Και χωρίς να έχουμε την ικανότητα του λόγου, μέσα στη σιωπή, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την καλοσύνη μας, την ταπείνωση της καρδιάς, την δύναμη της πίστης και την αγάπη, τότε εκπέμπουμε τέτοια ευωδία σαν το τριαντάφυλλο. Το τριαντάφυλλο δε μιλάει, αλλά μοσχοβολάει δυνατά'' (άγιος Λουκάς, Επίσκοπος Συμφερούπολης)

Εάν σου προσέφεραν ένα χρυσό κύπελλο με το καλύτερο κρασί του κόσμου και έλεγαν: "πιες, όμως να ξέρεις, ότι στον πάτο υπάρχει σκορπιός", θα έπινες;
Σε κάθε κύπελλο της γήινης απόλαυσης βρίσκεται στον πάτο ένας σκορπιός. Και συνάμα, δυστυχώς, αυτά τα κύπελλα είναι τόσο ρηχά, ώστε ο σκορπιός είναι πάντα κοντά στα χείλη.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο θρήνος του Αδάμ

Ο θρήνος του Αδάμ
Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη
Ο Αδάμ, ο πατέρας της οικουμένης, εγνώριζε στον Παράδεισο τη γλυκύτητα της θείας αγάπης. Έτσι, μετά την έξωσή του από τον Παράδεισο για το αμάρτημά του, εγκαταλειμμένος από την αγάπη του Θεού, θλιβόταν πικρά και οδυρόταν με βαθείς στεναγμούς. Όλη η έρημος αντηχούσε από τους λυγμούς του. Η ψυχή του βασανιζόταν με τη σκέψη: «Ελύπησα τον αγαπημένο μου Θεό». Δεν μετάνοιωνε τοσο για την Εδέμ και το κάλλος της, όσο για την απώλεια της θείας αγάπης, που τραβά αχόρταγα την ψυχή στον Θεό.
Το ίδιο και κάθε ψυχή που γνώρισε με το Άγιο Πνεύμα το Θεό κι ύστερα έχασε τη χάρη, δοκιμάζει το αδαμιαίο πένθος. Θλίβεται η ψυχή και μεταμελείται σφοδρώς, όταν προσβάλη τον αγαπημένο Κύριο.
Βασανιζόταν κι οδυρόταν στη γη ο Αδάμ κι η γη δεν του έδινε χαρά. Νοσταλγούσε το Θεό κι εφώναζε:

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΝΗΨΕΩΣ Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΝΗΨΕΩΣ Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
Θυμάμαι κάποιον, που από μικρό παιδάκι τον συμβούλευαν πώς να ζή, για να γίνη τέλειος χριστιανός.

Του απαριθμούσαν όσα ώφειλε να αποφεύγη, και τα τεκμηρίωναν με παραδείγματα από την ιστορία και απο τους αγίους, για να τα εφαρμόση.

Εκείνος ο καημένος στενοχωριόταν, διότι όλα αυτά ήταν πολλά και δεν μπορούσε να τα θυμηθή.

Του είπαν τότε ότι θα του κάνουν ένα περιληπτικό σχέδιο, και συμφώνησε με χαρά.

Το έμαθε γρήγορα κατακόρυφα, το συνδύασε μετά και οριζόντια, το έλεγε από έξω.

Ή ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ 'Η ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ

Ή ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ 'Η ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ
Είναι σκανδαλώδες να λέμε "Δεν έχω διάθεση να προσευχηθώ" . Είναι προσβολή προς τον Θεό, πραγματική βλασφημία .
Οφείλουμε να προσευχόμαστε πάση θυσία, διότι η προσευχή είναι ζήτημα ζωής και θανάτου . Δεν αναπνέουμε όποτε το θέλουμε . Δεν αναζητούμε λόγους να αναπνεύσουμε δεν συζητούμε για την αναγκαιότητα της αναπνοής . Ξέρουμε όμως ότι αν σταματήσουμε να αναπνέουμε θα πεθάνουμε .

Οφείλουμε να θεωρούμε την προσευχή ως κάτι το απόλυτο , για το οποίο δεν χωρεί καμία συζήτηση.. Να ορίσουμε ένα κανόνα προσευχής και να τον τηρούμε απαρεγκλίτως.

Από το εξαιρετικό βιβλίο του Jean Claude Larchet "Στάρετς Σέργιος "
Ο Larchet είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας και Διδάκτωρ Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου ( Γαλλία ) και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους πατρολόγους και εκφραστές της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη.
Από τις εκδόσεις Ακρίτα.

Θεία καί ἀνθρώπινη δικαιοσύνη.

Θεία καί ἀνθρώπινη δικαιοσύνη.

- Γέροντα, τί είναι Θεία δικαιοσύνη;
- Θεία δικαιοσύνη είναι να κάνης αυτό πού αναπαύει τον άλλον. Αν έχεις λ.χ. να μοιρασθής κάτι με κάποιον άλλον, να του δώσεις όχι το μισό από αυτό πού έχεις, αλλά όσο θέλει εκείνος. Να του πεις: «Πόσα θέλεις; δυόμισι; τρία; πάρ' τα».
Να δίνης τα καλά και να κρατάς τα σάπια. Να δίνης τα περισσότερα και να κρατάς τα λιγότερα. Να, πες πώς μας φέρνει τώρα μια αδελφή δέκα δαμάσκηνα. Αν εγώ από λαιμαργία φάω τα οκτώ και σου αφήσω τα δύο, θα σε αδικήσω.
Αν πω: «αφού είμαστε δύο, θα φάω τα πέντε και θα σου αφήσω τα άλλα πέντε», τότε έχω την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αν όμως δω ότι σου αρέσουν τα δαμάσκηνα και φάω μόνον ένα και να σου πω: «κάνε αγάπη να φας εσύ τα υπόλοιπα, γιατί εμένα δεν μου πολυαρέσουν, άλλα με πειράζουν και στα έντερα», τότε έχω την θεία δικαιοσύνη.
- Δηλαδή ανθρώπινη δικαιοσύνη ποια είναι;
- Ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι, αν πρέπει λ.χ. να μοιρασθής κάτι με κάποιον άλλον, να δίνης το μισό και να κρατάς το άλλο μισό.
- Γέροντα, τί θέση έχει η ανθρώπινη δικαιοσύνη στην πνευματική ζωή;
- Η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν είναι για τους πνευματικούς ανθρώπους· είναι φρένο για τους κοσμικούς ανθρώπους. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι ανόητος, αν αποβλέπει σ' αυτήν, γιατί μπροστά στην θεία δικαιοσύνη η ανθρώπινη είναι μηδέν.
Αλλά και ό κοσμικός άνθρωπος, αν πετύχη κάτι σ' αυτήν την ζωή εφαρμόζοντας την ανθρώπινη δικαιοσύνη, δεν θα έχει την πραγματική χαρά και ανάπαυση.
Ας υποθέσουμε ότι δύο αδέλφια έχουν ένα κτήμα δέκα στρέμματα. Ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι να πάρει ο καθένας από πέντε στρέμματα. Θεία δικαιοσύνη είναι να πάρει ο καθένας αυτό πού έχει ανάγκη.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΠΑΧΩΝΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΠΑΧΩΝΟΣ
Κάποτε συνέβηκε σε μένα, διηγείται ο Ηρακλείδης, ένας μεγάλος πειρασμός της πορνείας και έπεσα σε φοβερούς λογισμούς και με ενοχλούσε ο σατανάς με νυχτερινές φαντασίες. Κατάντησα να θέλω να φύγω από την έρημο επειδή το πάθος με τυραννούσε. Τον πειρασμό μου δεν τον φανέρωσα σε κανένα ούτε και στο δάσκαλό μου τον Ευλόγιο. Βγήκα κρυφά και γύριζα στη πιο βαθιά έρημο και συναναστρεφόμουν για 15 μέρες με εκείνους τους γέροντες και ασκητές που ζούσαν με μεγάλους αγώνες, ανάμεσα στους οποίους έλαμπε σαν μεγάλος αστέρας ο Όσιος Πάχων με τις μεγάλες του αρετές και την απλότητά του. Σ’ αυτόν τον αγιότατο και τελειότατο μοναχό φανέρωσε όλους τους λογισμούς της καρδιάς μου που με οδηγούσαν στον κίνδυνο να πέσω στην άβυσσο της αμαρτίας. Και μου λέγει:« Μην καταπέφτεις τέκνο μου σε τόση αδημονία για το πάθος σου, επειδή δεν είναι από οκνηρία. Αυτός ο πόλεμος που σου συνέβηκε δεν είναι από οκνηρία αλλά από το σατανά επειδή πολιτεύεσαι με επιμέλεια και φροντίζεις να ζεις όπως πρέπει να ζουν οι μοναχοί. Ο πόλεμος της πορνείας είναι τριών ειδών· ο πρώτος είναι όταν το κορμί τρώγει και πίνει, κοιμάται και αναπαύεται χωρίς μεγάλους κόπους. Ο δεύτερος έρχεται από λογισμούς που δε διώχνουμε αμέσως όταν μας έλθουν. Και ο τρίτος έρχεται από φθόνο του πονηρού τούτο βέβαια το κατάλαβα αφού σκέφτηκα πολύ.-

Μοναχός Θεόκτιστος: Ο Άγιος Ερημίτης του 20ου αιώνα

Μοναχός Θεόκτιστος: Ο Άγιος Ερημίτης του 20ου αιώνα


Πάτμος: Το Ιερό Νησί της Θείας Αποκαλύψεως. Χίλια επτακόσια ογδόντα χρόνια μετά το Κοσμοϊστορικό αυτό Γεγονός, το 1875, φτάνει στον αγιασμένο αυτό Τόπο ένας άγνωστος προσκυνητής, για τον οποίο κανένας δεν γνώριζε τίποτα μέχρι τότε, που έμελλε όμως να παραμείνει εκεί για πάντα και να προσθέσει το όνομά του μέσα στην Αθάνατη Ιστορία της Αγίας μας Εκκλησίας, ως ένας από τους Αγίους Ερημίτες Της, ως ο Ερημίτης της Πάτμου Θεόκτιστος.
Τα στοιχεία που μας επέτρεψε ο ίδιος να γνωρίζουμε για το προηγούμενο κομμάτι της ζωής του είναι απειροελάχιστα. Ήταν σε ηλικία 45 ετών (γεννήθηκε δηλαδή το 1830), όταν με μία βάρκα που τον έφερε από την γειτονική Κω είχε έλθει στην Πάτμο προσκυνητής.
Φαινόταν Ιεροπρεπής, ρωμαλέος άνδρας με αυστηρό πρόσωπο και μάτια γεμάτα φως, που ξέχυναν σ’ αυτό μια μυστική γλυκήτητα. Οι Πατέρες στη Μεγάλη Μονή της Χώρας τον δέχτηκαν με τιμή. Ήταν ο εραστής της αδιάλλειπτης προσευχής και της ερήμου. Υπήρχε γι’αυτόν μία φήμη ότι ήταν Επίσκοπος. Ο ίδιος δεν θα κάνει ποτέ λόγο ούτε καν για Ιερωσύνη. Θα αρκεσθεί μόνο να απαντήσει στο γενικό σιωπηλό ερώτημα, σχετικά με το ποιος ήταν και γιατί ήλθε να ασκητέψει στο Νησί αυτό, που ακούστηκε η Φωνή του Θεού «ως ήχος υδάτων πολλών»: «Αφιερώθηκα στον Θεό. Όταν ήμουν στον κόσμο συνάντησα ανθρώπους, που προσπαθούσαν να κάνουν το καλό αλλά αμαρτάνοντας. Δυστυχώς και εγώ το ίδιο έκανα. Έτσι αποφάσισα να φύγω μόνος μου κάπου, ώστε τουλάχιστον να μην πληγώνω κανέναν

«Ή δικαιοκρισία του Θεού»


«Ή δικαιοκρισία του Θεού»

- Γέροντα, τί είναι η δικαιοκρισία του Θεού;
- Η δικαιοκρισία του Θεού είναι η μακροθυμία, η οποία έχει μέσα και την ταπείνωση και την αγάπη. Ο Θεός είναι πολύ δίκαιος, αλλά και πολυεύσπλαχνος, και η ευσπλαχνία Του νικάει την δικαιοσύνη Του. Θα σού πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις.
Αν κάποιος άνθρωπος δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει ποτέ για τον Θεό, αυτός δεν θα κριθή σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, άλλα σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν, αν είχε γνωρίσει τον Θεό.
Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δίκαιος ο Θεός. Η θεία δικαιοσύνη έχει δικούς της μαθηματικούς όρους· το ένα κι ένα άλλοτε κάνουν δύο και άλλοτε δύο εκατομμύρια.
- Γέροντα, πώς εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον πού σφάλλει;
- Η ανθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Έσφαλες; Πρέπει να τιμωρηθείς. Ή θεία δικαιοσύνη λέει: Αναγνωρίζεις το λάθος σου και μετανοείς; Συγχωρείσαι. Βλέπεις, ακόμη και από τον ανθρώπινο νόμο δικάζεται με επιείκεια κάποιος πού κάνει ένα έγκλημα, όταν μετανοεί ειλικρινά και πάει μόνος του και το ομολογή, ενώ δέν υπάρχει καμία υποψία για το πρόσωπο του.
Και αν από τους ανθρώπους δικάζεται με επιείκεια, πόσο μάλλον από τον δικαιοκρίτη και πολυεύσπλαχνο Θεό!

Απάντησις του μητροπολίτου Πειραιώς στον Αιδεσ. Πρωτοπρ. του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιον Τσέτσην.

Απάντησις του μητροπολίτου Πειραιώς στον Αιδεσ. Πρωτοπρ. του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιον Τσέτσην.



ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

Πειραιεύς 30 Ἰανουαρίου 2014 

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν  

Ἀπάντησις στόν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Γεώργιον Τσέτσην. 

Ἐπειδή δημοσίως ὁ Αἰδεσιμ. Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης ἐγνωσμένος διά τήν εὑρυμάθεια καί τό πολυτάλαντο τῆς προσωπικότητός του κατέκρινε τήν κανονική ἀπόφαση πού ἔλαβα ὡς κυρίαρχος Ποιμενάρχης τῆς Μητροπολιτικῆς μου Περιφερείας νά τιμηθοῦν ἐκκλησιαστικῶς αἱ ὄντως Οἰκουμενικαί Σύνοδοι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθοῦσες κατά τά ἔτη 880 καί 1351 ὀφείλω δημοσίως νά ἀπαντήσω στόν πολυτίμητο καί πεφιλημένο ἀδελφό.
 
Χρεωστῶ ἰδιαιτέρα εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστία στόν Αἰδεσιμ. π. Γεώργιο διότι ἀποκαλύπτει ἐναργέστατα τούς λόγους πού παρεμποδίζουν τήν τυπική ἀνακήρυξη τῶν δύο Οἰκουμενικῶν αὐτῶν Συνόδων πανορθοδόξως καθώς καί τούς λόγους πού προκάλεσαν τήν παρά τόν Καταστατικό Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀρχειοθέτηση τῶν ὑπό τῆς ΔΙΣ ψηφισθέντων ὡς θεμάτων τῆς τακτικῆς συγκλίσεως τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τοῦ 2011 διά τή ὑποβολή προτάσεως τυπικῆς ἀναγνωρίσεως ὑπό τῆς μελλούσης νά συνέλθει Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς Οἰκουμενικῆς περιωπῆς καί ἀξίας τῶν ὄντως Οἰκουμενικῶν Συνόδων τοῦ 880 καί 1351.

Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής-Περί Νοεράς Προσευχής

Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής-Περί Νοεράς Προσευχής
Όταν καλλιεργήσετε την ευχή, δεν σας πειράζουν οι άνεμοι του πειρασμού. Εξασθενεί η δύναμή του, δε μπορεί να σας κάνει τίποτε. Η προσευχή ας σου είναι τείχος, ασπίδα και θώρακας. Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή. Το τέλος της ζωής μου εγγίζει.... Σας παρακαλώ όλοι να ζήσετε βίον άγιον, να βαδίσετε σε γραμμές άγιες για να βοηθήσετε την Εκκλησία και την Ελλάδα μας. Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια, που θα ανεβαίνει η προσευχή σας στο θρόνο του Θεού.
Ερώτησις: Όταν, Γέροντα σας πλησιάσει πρόσωπο ταραγμένο και σας εκτοξεύει υβριστικούς λόγους τί κάνετε εκείνη τη στιγμή;
Απάντησις: Όταν κάθομαι σε υψηλό βράχο προσευχής, όσα κύματα και να έλθουν δε μου προξενούν τίποτε. Όταν όμως με βρούν χαμηλά με περιλούουν . Η νοερά προσευχή αφομοιώνει, συνδέει, αγιάζει. Όταν στη ψυχή ανάψει η πυρκαγιά της ευχής όλα τα ξηρά καίγονται και εξαφανίζονται. Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος. Η πρώτη βαθμίδα της πνευματικής ανυψώσεως είναι η νοερά προσευχή. Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα. Διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Ιησού. Όταν θα καλλιεργήσετε την ευχή δε θα κουράζεστε, δε θα ταράζεστε, δε θα νυστάζετε στις ακολουθίες, διότι το σώμα σας θα είναι πλέον ένδυμα. Το φόρεμα ούτε λυπάται, ούτε κρυώνει, ούτε κουράζεται... Όσες ώρες και να στέκομαι δε κουράζομαι Βρισκόμαστε σ’ αυτή τη κατάσταση, διότι ο Μοναχισμός έχασε το χρωματισμό του, τη νοερά Προσευχή. Εμπρός παιδιά, να καλλιεργήσετε την ευχή. Αυτή γέμισε τον Παράδεισο από τόσους αγίους ανθρώπους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος καθαρισμού και αγιασμού από τη νοερά προσευχή. Καλοί είναι και οι ψαλμοί (οι εκκλησιαστικοί ύμνοι), αλλ’ αυτούς τους λέμε για να ελκύουμε και να συγκινούμε τον κόσμο. Εμείς πρέπει να μιλάμε στον Βασιλέα μυστικά στο αυτί του. Αυτοί που ψάλλουν μοιάζουν με ανθρώπους, που βρίσκονται έξω από το παλάτι του Βασιλέως και φωνάζουν διάφορα άσματα για να δείξουν τον ενθουσιασμό τους. Ευχαριστείται βέβαια ο Βασιλιάς και από αυτά, αφού γίνονται για το πρόσωπό του, αλλά ευφραίνεται και προσέχει περισσότερο τους μυστικούς της αυλής του, αυτούς που του μιλούν στο αυτί Του.

Το σοκ του άθεου φοιτητή στο Άγιο Όρος

Το σοκ του άθεου φοιτητή στο Άγιο Όρος
Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής.

Με πολλή διστακτικότητα, άλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, άλλα δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

-Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα.

-Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι της Φιλοσοφικής.

-Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος.

Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο.

-Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή;

«Οι Γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Πα'ί'σιος»

«Οι Γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Πα'ί'σιος»

Θυμάμαι, ότι πήρα με ενθουσιασμό και λαχτάρα να διαβάσω το βίο του π. Αρσενίου του Καππαδόκου, όταν έμαθα ότι το βιβλίο το έγραψε ο γέροντας Πα'ί'σιος. Έτσι, κλείστηκα μόνος μου σε ένα κελλί της Ι. Μονής Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, που είναι και το πλησιέστερο μοναστήρι στο κελλί του γέροντα, και ρουφήχθηκα μέσα στο βιβλίο.
Διάβαζα και εντυπωσιαζόμουν. σκεφτόμουν. Ενώ είχα προηγουμένως διαβάσει διάφορα ινδουιστικά βιβλία για τη ζωή κάποιον μεγάλων γιόγκι, πρώτη φορά διάβαζα για κάποιον Χριστιανό Άγιο. Απορούσα!. Τότε δεν ήμουν σε θέση να ξεχωρίσω την μεγάλη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε έναν ορθόδοξο Άγιο και έναν ινδουιστή γκουρού. Μου φαινόταν το ίδιο.
Συνέχιζα το διάβασμα και εντυπωσιαζόμουν όλο και περισσότερο από την αγία ζωή του π. Αρσενίου! Ξαφνικά άρχισα να ακούω κρότους μέσα στο δωμάτιο. Σαν να έσκαγαν μικρά δυναμιτάκια στον αέρα του δωματίου. Πετάχτηκα έκπληκτος και κοίταζα με ανησυχία και απορία γύρω μου. Δεν μπορούσα να εντοπίσω τίποτα. Συνέχισαν να σκάνε, να δημιουργούνται κρότοι στον αέρα από το τίποτα μπροστά στο πρόσωπο μου, δίπλα στο αυτί μου, πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά. Μέρα μεσημέρι. Κοιτούσα σαν χαζός γύρω μου. Ανήσυχος. Φοβισμένος

Δυο μέρες για δυο ισάγγελους γέροντες

Δυο μέρες για δυο ισάγγελους γέροντες




«Το 1968 είχε προαισθανθή πια τον θάνατο του, γιατί συνέχεια ανέφερε για τον θάνατο. Τον είχαν εγκαταλείψει και οι λίγες σωματικές του δυνάμεις. Μετά της Παναγίας(τον Δεκαπενταύγουστο) είχε πέσει στο κρεβάτι και έπινε μόνο νερό, γιατί καιγόταν εσωτερικά. Παρόλο πού βρισκόταν σ΄ αυτή την κατάσταση, πάλι δεν ήθελε να μένη άνθρωπος κοντά του, για να μη τον περισπά στην αδιάλειπτη προσευχή του.
Όταν είχε πλησιάσει η τελευταία εβδομάδα της ζωής του επί της γης, τότε μου είπε να καθήσω κοντά του, γιατί θα αποχωριζόμασταν πια, αφού θα έφευγε εκείνος για την αληθινή ζωή. Ακόμη και αυτές τις δέκα ήμερες δεν με άφηνε να μένω συνέχεια κοντά του, αλλά μου έλεγε να πηγαίνω στο διπλανό κελλάκι, για να προσεύχωμαι κι εγώ μετά από την μικρή βοήθεια πού του πρόσφερα. Φυσικά, δεν είχα τα απαιτούμενα για να τον ανακουφίσω όσο έπρεπε, αλλά, επειδή δεν είχε ανακουφισθή ποτέ το ταλαιπωρημένο του σώμα, και ή ελάχιστη βοήθεια του φαινόταν πολύ μεγάλη. 

Απόγνωση, αποθάρρυνση καὶ θάρρος Μνήμη Αγίου Νήφωνος

Απόγνωση, αποθάρρυνση καὶ θάρρος Μνήμη Αγίου Νήφωνος

Στὴν πνευματική μας πορεία, ὑπάρχει κάτι ποὺ εἶναι ὁ μεγαλύτερος σκόπελος. Καὶ εἶναι τόσο πολὺ σημαντικό, γιατὶ αὐτό, ἐὰν τὸ προσέξη ὁ ἄνθρωπος, πολλὰ κερδίζει. Ἐὰν ὅμως δὲν τὸ προσέξη, πολὺ ζημιώνεται. Ὁ σκόπελος αὐτὸς λέγεται ἀποθάρρυνσι, ἀπογοήτευσι καὶ εὑρίσκεται μέσα στὴν πρακτικὴ ὑφὴ τῆς ζωῆς μας. Ὅπως καὶ ἄλλες φορὲς εἴπαμε, οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ γραμμὲς βάσει τῶν ὁποίων γίνεται τὸ ξεκίνημά μας, εἶναι ἡ ὀρθὴ πίστι καὶ ἡ ἀγαθὴ προαίρεσι. Ἡ πρακτικὴ ὅμως, ἡ κατ᾿ ἐνέργεια, ἡ ἐνεργοποιὸς μερὶς τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία τὸν ἀποδεικνύει πιστό, δηλαδὴ ἐπισφραγίζει τὴν ὁμολογία του. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν πρακτική, ὁ ἄνθρωπος εἴτε προβιβάζεται καὶ ἐπιτυγχάνει, εἴτε ὑποβιβάζεται καὶ χάνει. Τὸ σημεῖο ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο εἶναι τόσο ἐπωφελὲς γιὰ μᾶς, ἔγκειται σὲ τοῦτο, στὸ νὰ μὴν χάνωμε τὸ θάρρος μας, ἀλλὰ νὰ συνεχίζωμε, παρ᾿ ὅλες τὶς δυσχέρειες καὶ τὶς ἐπιπλοκὲς ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὴν ἐνεργητικότητα τῆς πρακτικῆς.

Ἡ ἁμαρτία ἐπιδιώκει νὰ ἀπατήση τὸν ἄνθρωπο, διότι ἡ φύσι της, ἂν τὴν ἐρευνήσωμε, εἶναι ἀπάτη. Στὴν οὐσία δὲν ὑπάρχει κακό, ἀλλὰ τὸ νόημα εἶναι ποὺ τὸ μεταβάλλει. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς μεταβαλλόμενη διὰ τοῦ νοήματος μία πρᾶξι γίνεται ἔνοχη, ἐὰν δὲν καλυφθῆ ἀπὸ τὴν πρόφασι τῆς ἀπάτης, δὲν πλανᾶται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ βαδίση κανεὶς στὴν καταστροφή του καὶ στὴν ἀπώλειά του, βλέποντας τὸν προκείμενο κίνδυνο. Γιὰ νὰ ἀψηφᾷ τὸν κίνδυνο, πρέπει αὐτὸς νὰ συγκαλυφθῆ μὲ κάποιο τρόπο, οὕτως ὥστε νὰ ἀπατήση τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ πέση στὴν παγίδα. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀπατηλὸς τρόπος τῆς προβολῆς τῆς ἁμαρτίας, τοῦ κακοῦ καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο συλλαμβάνεται ὁ ἄνθρωπος, ἐλέγχεται ὡς ἄπιστος καὶ ὅτι οἱ ὑποσχέσεις του πρὸς τὸν Θεό, πὼς θὰ τὸν ἀγαπᾷ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, εἶναι ψευδεῖς.

Ἕνας μεγάλος ἰσχυρὸς παράγων, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ συντελεστὴς τῆς ἐπιτυχίας μας, εἶναι ἀκριβῶς τὸ νὰ κρατήση ὁ ἄνθρωπος τὸ θάρρος του. Μοῦ ἐδόθη ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν βιογραφία τοῦ μεγάλου Πατρός μας Νήφωνος, Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς, ποὺ σήμερα ἑορτάζομε, ὁ ὁποῖος πολλὰ ἔχει νὰ μᾶς διδάξῃ στὸ θέμα τοῦ θάρρους. Σὲ αὐτὸ ἔχει ἰδιαίτερη ἐπίδοσι.


Καθένας ἀπὸ τοὺς μεγάλους καὶ κορυφαίους Πατέρας, ἔχει μία ἐπίδοσι ἰδιαίτερη, παρ᾿ ὅλο ποὺ ὅλοι ἔχουν φθάσει στὸ τέρμα τῆς κατὰ ἄνθρωπο τελειότητας. Ἐν τούτοις κατὰ ἕνα ἰδιαίτερο φυσικὰ τρόπο ἐπέτυχαν περισσότερο σὲ ἕνα τομέα, τὸν ὁποῖο καὶ ἐκφράζουν. Εἰδικὰ στὸ πρόσωπο αὐτοῦ τοῦ μεγάλου φωστῆρος, εὑρίσκεται ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ παράγων τοῦ θάρρους. Στὴν πραγματικότητα ἀποθάρρυνσι δὲν ὑπάρχει, γιὰ τὸν ἑξῆς λόγο. Τὸ ἐὰν εἴμεθα πιστοὶ καὶ ἰδίως ἂν ἀκολουθοῦμε αὐτὸ τὸν ἰδιαίτερο δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ -ἀνθρωπίνως - στὴν τελειότητα, δὲν εἶναι αὐτὸ τυχαῖο, οὔτε ἐξ ἰδιαιτέρας μόνο προθέσεως. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς εὑρεθήκαμε στὴν ζωὴ αὐτὴ καθαρῶς ἀπὸ ἕνα θαυματουργικὸ τρόπο τῆς ἐπεμβάσεως τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς μᾶς ὁδήγησε, γιατὶ ἀκριβῶς μᾶς εἶχε προορίσει. Ἔχοντας ἐπίγνωσι ὅτι εἴμεθα προσκεκλημένοι, προορισμένοι καὶ δεδικαιωμένοι ἤδη, δὲν τίθεται πλέον θέμα ἀποθαρρύνσεως, δὲν τίθεται θέμα ἐρεύνης καὶ ἀμφιβολίας. Τώρα γεννᾶται τὸ δεύτερο θέμα, τὸ πρακτικότατο. Στὴν ὥρα τῆς ἐνεργείας τῆς μάχης, ἐνδέχεται ὁ ἄνθρωπος νὰ πέση.

Ἀλάνθαστος ἄνθρωπος δὲν ὑπάρχει, καὶ ἰδίως ὅταν εἶναι ἀκόμα ἀτελὴς καὶ ἐμπαθής. Πολλὰ πράγματα δὲν τὰ γνωρίζει, πολλὰ πράγματα δὲν δύναται. Ἀλλὰ καὶ ἀπειρία ἔχει καὶ ἄνισο πόλεμο διεξάγει, διότι οἱ ἐχθροί μας εἶναι πνεύματα, δὲν εἶναι ὅπως ἐμεῖς, σώματα, τὰ ὁποῖα ὑφίστανται, τρόπο τινά, διάφορες τροπὲς καὶ ἀλλοιώσεις. Ὅλα αὐτὰ καὶ τὰ τόσα ἄλλα τὰ ὁποῖα ἄλλες φορὲς ἑρμηνεύσαμε, εἶναι ἐκεῖνα ποὺ μᾶς προκαλοῦν ὀλισθήματα, ἀποτυχίες καὶ γενικὰ λάθη.

Ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος εἶναι πονηρὸς καὶ γνωρίζει τὴν σημασία τῆς ἀποθαρρύνσεως πόσο εἶναι ἰσχυρά, δίδει τὸ μεγαλύτερο βάρος ἐδῶ, κατὰ τὴν γνώμη τῶν Πατέρων, στὸ νὰ προκαλέση ἀποθάρρυνσι, μετὰ τὸ λάθος τοῦ ἀγωνιστῆ. Νὰ τοῦ κόψη τὸ θάρρος, γιατὶ τὸ θάρρος εἶναι ὅπως στὸ σῶμα τὸ κεφάλι, ποὺ εἶναι τὸ κεντρικώτερο μέρος ἀπὸ τὸ ὁποῖο καὶ ἐξαρτᾶται ὁλόκληρο τὸ σῶμα. Ἔτσι καὶ στὴν ἐνεργητικότητα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ μεγαλύτερο μέρος εἶναι ἀκριβῶς τὸ θάρρος, ὁ ζῆλος, ἡ ὁρμή, ἀπὸ ὅπου πηγάζει ἡ ἐνέργεια.

Τὸ θέμα τῆς μετανοίας καὶ τῆς πρακτικῆς πίστεως δὲν εἶναι ἀφηρημένο, εἶναι συγκεκριμένο. Πιστεύει κανεὶς καὶ βαδίζει· καὶ ὄχι μόνο βαδίζει, ἀλλὰ ἐντατικὰ ἀγωνίζεται, ἐπιμένει καὶ κρούει, περιμένοντας ὅτι θὰ τοῦ ἀνοίξουν. Ὅταν ὅμως χάση τὸ θάρρος; Τότε σταματᾷ, δὲν βαδίζει πλέον, οὔτε κρούει, οὔτε ζητεῖ, οὔτε αἰτεῖ καὶ τρόπον τινὰ παραδίδεται ἄνευ ὅρων. Εἶναι πάρα πολὺ μεγάλης σημασίας τὸ θέμα τοῦ θάρρους, στὸ νὰ τὸ κράτη κανεὶς καὶ νὰ τὸ ἀνακτᾶ, ὅταν τὸ βλέπῃ νὰ κινδυνεύῃ καὶ ποτὲ νὰ μὴν τὸ προδίδῃ.

Ἡ ἁμαρτία ποτὲ δὲν ἐμφανίζεται ὅπως εἶναι, γυμνή, ἀφηρημένη, γιατὶ ἐὰν ἐμφανισθῆ ἔτσι, δὲν ἀπατᾷ εὔκολα τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νὰ ἁμαρτήση. Ἔρχεται κεκαλυμμένη ἀπὸ μία πρόφασι καὶ μὲ τὸν δόλο αὐτὸ ἀπατᾷ τὸν ἄνθρωπο.

Ξέροντάς το λοιπὸν αὐτό, ποτὲ δὲν προδίδομε τὸ θάρρος μας ὑπὸ ὁποιανδήποτε μορφὴ καὶ ἂν γλιστρήσωμε. Ἀκόμη, νὰ πῇ κανείς, καὶ στὴν πιὸ πρόδηλη ἀφορμή, ποὺ νομίζει ὅτι εἶναι ἀπόλυτα ὑπαίτιος -ἂν ἤθελα, δὲν τὸ πάθαινα-, καὶ στὴν πιὸ προφανῆ ἀκόμα πρόφασι ποὺ ἐξ ὑπαιτιότητάς του ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνει, δὲν πρέπει νὰ χάνῃ τὸ θάρρος του, δηλαδὴ καὶ ἐκεῖ ποὺ ἁμαρτάνει ἀπὸ ἰδική του ἀπροσεξία. Στὴ βιογραφία αὐτοῦ τοῦ μεγάλου φωστῆρος, εἶναι τόσο καταφανὲς αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἀκούσαμε στὴν ἀνάγνωσι, ὥστε πράγματι προκαλεῖ σὲ ὅλους κατάπληξι. Στὸ πῶς, ὄχι ἁπλῶς σὲ παρεμπίπτουσες καὶ λανθάνουσες καταστάσεις ποὺ τοῦ προκαλοῦσαν, τρόπο τινά, ἧττα, ἀλλὰ καὶ στὶς προφανέστερες, νὰ μὴν ὑποχωρῇ καὶ χάνῃ τὸ θάρρος του. Εὑρίσκαμε αὐτὸ τὸν φωστῆρα νὰ μεγαλουργῇ καὶ βλέπομε τὴν ἀνταπόκρισι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, στὸ πόσο ἐναγκαλίζεται καὶ θεωρεῖ ἀθλητὴ αὐτόν, ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ ἠμαγμένος, δὲν παραδίδεται.

Καὶ ἔτσι πρέπει. Διότι στὴν πραγματικότητα τὸ γεγονὸς εἶναι ἕνα. Κάνει κάποιος μιὰ ἔρευνα στὸν ἑαυτό του τὴν ὥρα ποὺ ἐγλίστρησε καὶ ἔπεσε καὶ συνετρίβη· σταματᾶ μία στιγμὴ καὶ λέει: - Καλά, τώρα ἐγὼ ἀρνήθηκα τὸν Θεό; Μέσα μου ἀλλοιώθηκε κάτι καὶ ἀπεφάσισα ὅτι θὰ παύσω νὰ εἶμαι χριστιανός; Τώρα μέσα μου ἐγεννήθη κάτι, ποὺ μὲ ἔπεισε ὅτι δὲν πρέπει νὰ πιστεύω στὸ Θεό, οὔτε πρέπει νὰ τὸν ἀκολουθῶ; Μὴ γένοιτο κάτι τέτοιο. Οὔτε ὡς σκέψι δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ εὑρέθη μέσα μου αὐτό. Μᾶλλον καραδοκῶ καὶ ἀναμένω νὰ μὲ ἀξίωση ἡ Χάρις Του, ἀκόμα καὶ νὰ ἀποθάνω. Ὄχι μόνο νὰ ἀγωνίζομαι, ἀλλά, ἐὰν δοθῆ ἀφορμή, νὰ ἀποθάνω μόνο γιὰ τὴν ἰδική Του ὁμολογία. Αὐτὸ δὲν ἀλλοιώθηκε μέσα μου ποτέ, δὲν ἄλλαξε· πῶς λοιπὸν τώρα, ἐπειδὴ ἐγλίστρησα, ἀποθαρρύνομαι καὶ προδίδω τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Ἀπάτη εἶναι. Ἦταν μεγάλο τὸ τραῦμα, ἦταν μεγάλο τὸ γλίστρημα. Μέσα στὰ μυστήρια τοῦ τρόπου τῆς ἐνεργείας τῆς Χάριτος ἔγινε, τρόπον τινά, αὐτὸς ὁ πρακτικὸς τρόπος, ποὺ αὐτὴ τὴν ὥρα δὲν ἐρευνῶ. Φυσικὰ λαμβάνοντας τὴ μομφὴ ἐπάνω μου καὶ ξέροντας ὅτι ἐξ ὑπαιτιότητός μου ἀπεσύρθη ἡ Χάρις παιδαγωγοῦσα μὲ στὸ νὰ μὲ κάνῃ συνετότερο, εὐλαβέστερο, θερμότερο καὶ προσεκτικότερο. Μὲ παρέδωσε ἡ Θεία Χάρις σὲ αὐτὴ τὴν πτῶσι - δὲν ἀποθαρρύνομαι γι᾿ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα - δὲν τρομάζω, διότι ἂν καὶ ξέρω τὴν εὐτέλειά μου καὶ ἐλεεινολογῶ τὸν ἑαυτό μου ὅτι δὲν εἶμαι τίποτε, πιστεύω ὅτι ἐκεῖνο ποὺ μὲ κρατεῖ εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι δὲν χάνω τὸ θάρρος μου. Ὄχι ὅτι αἰσθάνομαι στὸν ἑαυτό μου καμμιὰ ἱκανότητα - ποτὲ αὐτὸ δὲν τὸ ἐσκέφθηκα οὔτε καὶ θὰ τὸ σκεφθῶ - ἀλλὰ ἔχοντας ἀποδείξεις τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Θεοῦ ἀπέναντί μου μέχρι σήμερα, στέκομαι ἀκίνητος καὶ λέω ὅτι ὁ χθὲς Θεὸς καὶ σήμερα καὶ αὔριο εἶναι ὁ ἴδιος. Δὲν ἔκανε λάθος ὁ Θεός, ὅταν μὲ ἐκάλεσε ὄχι βέβαια γιὰ τὴν ἱκανότητά μου, ἀλλὰ γιὰ τὴν ὑπερβολὴ τῆς ἀγάπης Του πρὸς ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ ὠρκίσθη στὸν ἑαυτό Του ὅτι «ζῶ ἐγώ, οὐ μὴ θελήσει θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν» (Ἰεζεκ. 18,23). Αὐτὸς ὁ Πανάγαθος Θεὸς καὶ Πατήρ, ἐσύναξε καὶ μένα, τὸ μὴ ὅν, τὸ ἀσθενές, τὸ μωρό, τὸ ἐξουθενημένο καὶ μὲ βαστάζει ἀπὸ τότε ποὺ μὲ ἐκάλεσε μέχρι σήμερα, χωρὶς νὰ ἔχει βαρεθῆ, καὶ αὔριο ὁ ἴδιος εἶναι, καὶ μεθαύριο ὁ ἴδιος εἶναι, ἀφοῦ μένω καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος. Μένω πιστὸς στὴν ὁμολογία μου. Δὲν πρόκειται νὰ ὑποχωρήσω. Δὲν μὲ ἀπασχολεῖ τὸ πῶς ἐγλίστρησα, ἄλλωστε ἔχω καὶ πεῖρα τῆς εὐτέλειάς μου ποίος εἶμαι», Βλέπετε λογικὰ πῶς τοποθετεῖται τὸ πρᾶγμα;

Ἄρα λοιπὸν ὁ Ἅγιος αὐτός, ὁ ὁποῖος καὶ κατὰ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀγωνίστηκε, δὲν εἶναι γιατὶ ἦταν ἐξαίρεσι. Ἀκριβῶς τὴν θέσι τῶν πραγμάτων ἐτόνισε. Ὅτι ποτὲ κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀποθαρρύνεται, γιατὶ ἡ ἀποθάρρυνσι, ὅπως εἶπα, εἶναι ἡ μεγαλυτέρα χαρὰ τοῦ σατανᾶ, διότι βλέποντας αὐτὸς τὴν ἀποθάρρυνσι λαμβάνει προσωπικότητα, ἐνῷ δὲν ἔχει οὔτε θέσι, οὔτε τόπο, οὔτε προσωπικότητα. Ὡς ὀντότης ὑπάρχει, δὲν ἐννοῶ αὐτὴ τὴν προσωπικότητα. Προσωπικότητα ἐννοῶ, ὅτι δὲν ἔχει θέσι, δὲν ἔχει μέτρο νὰ σταθῇ ἀντίκρυ ἀπό μας. Ναί, διότι «νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἔρχεται καὶ ἐν ἡμῖν εὑρήσει οὐδέν» (Ἰωάν. 14,30) καὶ «νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω» (Ἰωάν. 12,31). Ὅταν ὅμως βλέπει τὸν ἄνθρωπο ὅτι ἀποθαρρύνεται καὶ ὑποχωρεῖ, τότε αὐτὸς παίρνει θέσι. Τότε ἀρχίζει νὰ πιστεύῃ ὅτι ὄντως τὸν ὑπελόγισε ὁ ἄνθρωπος, τὸν ἐφοβήθη καὶ παρέδωσε τὰ ὅπλα του. Αὐτὸ εἶναι ψεῦδος. Βλέπετε πόση μεγάλη σημασία ἔχει;

Πάντως ὅμως τὸ γεγονὸς εἶναι ἕνα. Ὅτι τὸ θέμα τῆς ἀποθαρρύνσεως ἔχει πάρα πολὺ μεγάλη βαρύτητα, ἰδίως γιὰ μᾶς τοὺς μοναχούς. Ἐπειδὴ ἐμεῖς οἱ μοναχοὶ ἔχοντες περισσοτέρα εὐχέρεια καὶ πολεμοῦντες λεπτομερέστερα, ἀκριβῶς εὑρισκόμεθα σὲ αὐτὰ τὰ περιθώρια, στὸ νὰ ἐλέγχωμε ἀκόμα καὶ τὶς σκέψεις καὶ τὰ νοήματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα προέρχονται οἱ διάφορες ἐνέργειες· καὶ εὑρισκόμενοι συνεχῶς στὴν γραμμὴ τοῦ πυρός, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ κάνωμε αὐτὲς τὶς ἀνασκοπήσεις καὶ ἔρευνες γιὰ νὰ ξέρωμε πόθεν ἐρχόμεθα καὶ ποῦ ὑπάγαμε. Ἑπομένως χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατὶ οἱ τρόποι τῆς ἀποθαρρύνσεως εἶναι πάρα πολλοὶ καὶ ὁ ἄνθρωπος χάνει τὸ θάρρος του, χάνει τὸν ζῆλο του καὶ μειώνει τὴν μαχητικότητά του. Τὸ ὅτι σκυθρωπάζει καὶ ἀλλοιώνεται, ὅλα αὐτὰ εἶναι εἶδος ἀποθαρρύνσεως, εἶναι εἶδος ἡττοπαθείας. Ὅλα αὐτὰ ὁ σατανᾶς τὰ ἐκμεταλλεύεται. Κανένα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν πρέπει νὰ ἔχῃ θέσι. Δὲν συμβαίνει ἀπολύτως τίποτε. Στὴ γραμμὴ τοῦ πυρός, ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει συνεχὴς μάχη, δὲν εἶναι παράδοξο νὰ ὑπάρχουν πληγές.

Ὅπως μᾶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες, πολλὲς φορὲς καὶ ἡ Ἴδια ἀκόμη ἡ Χάρις ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο -θέλοντας νὰ τὸν διδάξῃ καὶ νὰ τὸν ἀνεβάση σὲ ὑψηλότερα ἐπίπεδα πρακτικῆς ἐμπειρίας - τὸν ἀφήνει ἐπίτηδες νὰ κινδυνεύση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, -γιὰ νὰ ἐρεθίση ἔτσι περισσότερο τὸν θυμό του ἐναντίον της. Καὶ λαμβάνοντας πληγὲς ὁ ἄνθρωπος, μανθάνει τοὺς τρόπους ἀπὸ ποῦ συνέβησαν αὐτὰ καὶ τότε τὸν μὲν Θεὸ ἀγαπᾷ γνησίως, διότι βλέπει τὴν στοργή Του, τὸν δὲ διάβολο βδελύσσεται ἀξίως, βλέποντας τὴν κακότητά του καὶ τὴν πονηριά του καὶ τὸ ἀδίστακτό του στὸ νὰ μᾶς καταστρέψη.

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο κατέχομε καὶ εἶναι γιὰ μᾶς ἄγκυρα πάσης ἐλπίδος, ἀναμφισβήτητης καὶ χειροπιαστῆς, εἶναι ὅτι παραμένει μαζί μας ἡ Θεία Χάρις. Ὁ καθένας μας ὀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς εὐσέβειάς μας, ἀπὸ τότε δηλαδὴ ποὺ εἰσήλθαμε ἑκουσίως μέσα στοὺς ὅρους τῆς μετανοίας μέχρι σήμερα, ποτὲ δὲν ἠμπορέσαμε, καμία ἡμέρα, νὰ φυλάξωμε τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ ὅμως δὲν ἀπέστη! Παραμένει μαζί μας, μᾶς δικαιώνει ἐκ τῆς ἀγαθότητάς Του καὶ μόνο. Τὰ ἀμεταμέλητα χαρίσματα τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς εἶναι χειροπιαστά, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Δὲν δικαιώνω τὴν ἁμαρτωλότητα, οὔτε συνιστῶ τὴν ρᾳθυμία. Αὐτὰ εἶναι προδοσία. Τέτοιο πρᾶγμα δὲν ὑφίσταται μέσα στὴν προαίρεση τῶν χριστιανῶν καὶ ὁ,τιδήποτε καὶ ἂν συμβαίνῃ εἶναι ἐξ αἰτίας τῆς ἀτέλειάς τους.

Ὁ ἄνθρωπος εὑρισκόμενος στὸ γίγνεσθαι, εἶναι ἀτελής. Βαδίζει πρὸς τὴν τελειότητα ζητώντας περισσοτέραν ἐπίδρασι τῆς Χάριτος καὶ μόνιμη ἐνοίκησι μέσα του. Τὴν ἀποκτᾷ σιγὰ-σιγὰ διὰ τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Θεοῦ, ἀγωνιζόμενος κατὰ τῶν παθῶν του, οὕτως ὥστε νὰ τὰ ἀποβάλῃ, γιὰ νὰ εὕρη περισσότερη θέσι μέσα του ἡ Θεία Χάρις. Μέχρι ποὺ νὰ γίνῃ αὐτό, ὑφίσταται ὅλες τὶς ἀλλοιώσεις καὶ τὶς τροπές.

Ἐπιμένω στὸ θέμα τῆς ἀποθαρρύνσεως, διὰ νὰ προσεχθῆ πάρα πολύ. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐπεσήμανε αὐτὸ τὸν τομέα καὶ τὸν ἀξιολόγησε, ἐπιτυγχάνει πάρα πολλά. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δὲν προσέχει καὶ ἀφήνει ἀκάλυπτη τὴν πλευρὰ αὐτὴ καὶ μὲ τὸ παραμικρὸ ἀποθαρρύνεται, ὀπισθοχωρεῖ καὶ ἀφήνει τὸν ζῆλο του, ἀδικεῖται κατάφωρα, χάνει χωρὶς νὰ ὑπάρχει λόγος καὶ μπορῶ νὰ πῶ φεύγει «χωρὶς διώκοντος».

Γι᾿ αὐτὸ μὲ παράδειγμα τὴν βιογραφία καὶ τὴν παιδεία τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Πατρός, ὅλοι μας νὰ γίνωμε περισσότερο ζηλωταί, περισσότερο μαχηταί. Δὲν ὑπάρχει μέσα στὴν μερίδα μας ἀπογοήτευσι καὶ ἀποθάρρυνσι. Καὶ δὲν ὑπάρχει, γιατὶ ἁπλούστατα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ τὸν χαρακτῆρα καὶ τὴν προσωπικότητά μας γνωρίζομε. Γνωρίζομε ὅτι ὁμολογοῦμε τὴν πίστι καὶ τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ὅτι οὐδέποτε τὴν ἀρνούμεθα καὶ ἀκόμα ξέρουμε τὴν σύμπραξι καὶ συμπαράστασι τοῦ Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς, ἡ ὁποία εἶναι ἀμετάβλητη, ἀμεταμέλητη καὶ ἀναλλοίωτη.

Δι᾿ εὐχῶν τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν Νήφωνος καὶ τῆς Κυρίας μας Θεοτόκου εἴθε νὰ ἐπιτύχωμε αἰσίως τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας. Ἀμήν.


nektarios.gr

Περὶ αγάπης Μέγα Γεροντικό

Περὶ αγάπης Μέγα Γεροντικό
1. Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος:

«Ἐγὼ δὲν φοβᾶμαι πιὰ τὸν Θεό, ἀλλὰ τὸν ἀγαπῶ, γιατὶ ἡ ἀγάπη διώχνει πέρα τὸν φόβο».

2. Εἶπε πάλι:

«Ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν πλησίον. Ἂν κερδίσουμε τὸν ἀδελφό, τὸν Θεὸ κερδίζουμε, ἐνῷ ἂν σκανδαλίσουμε τὸν ἀδελφό, στὸν Χριστὸ ἁμαρτάνουμε».

4. Ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων εἶπε:

«Ποτὲ δὲν πλάγιασα νὰ κοιμηθῶ, ἔχοντας δυσαρεστηθεῖ μὲ κάποιον, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἄφησα -ὅσο μποροῦσα- ἄλλον νὰ κοιμηθεῖ, ἔχοντας κάτι μὲ μένα».

7. Ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων:

«Ἂν γινόταν νὰ βρῶ ἕνα λεπρὸ καὶ νὰ τοῦ δώσω τὸ δικό μου σῶμα καὶ νὰ πάρω τὸ δικό του, εὐχαρίστως θὰ τὸ ἔκαμνα. Γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ τέλεια ἀγάπη».

16. Ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης ὁ Κολοβός:

«Δὲν γίνεται νὰ χτίσει κανεὶς τὸ σπίτι, ἀρχίζοντας ἀπὸ πάνω καὶ προχωρώντας πρὸς τὰ κάτω. Ἀπὸ τὰ θεμέλια θὰ ἀρχίσει καὶ θὰ προχωρήσει πρὸς τὰ πάνω».


Τὸν ρωτοῦν:

«Τί σημαίνουν αὐτὰ τὰ λόγια;»

«Τὸ θεμέλιο, ἀπαντᾷ, εἶναι ὁ πλησίον, προκειμένου νὰ τὸν σώσεις, καὶ πρῶτος ἐσὺ ὠφελεῖσαι, γιατὶ ἀπ᾿ αὐτὸν κρέμονται ὅλες οἱ ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ».

18. Ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης εἶπε:

«Ὁ πατέρας μας, ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος, εἶπε: Ποτὲ δὲν ἔβαλα τὸ δικό μου συμφέρον πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν ὠφέλεια τοῦ ἀδελφοῦ μου».

32. Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ὑπερέχιος:

«Προσπάθησε νὰ γλιτώσεις -ὅσο μπορεῖς- τὸν πλησίον ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες χωρὶς νὰ τὸν προσβάλεις, διότι καὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀποστρέφεται ὅσους μετανοοῦν. Ἐπίσης, λόγος κακίας ἢ πονηρίας ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ σου ἂς μὴν παραμένει στὴν καρδιά σου, γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ λές:

Συγχώρεσέ μας τὰ παραπτώματά μας, ὅπως καὶ ἐμεῖς συγχωροῦμε ἐκείνους ποὺ μᾶς ἔφταιξαν».

38. Ἕνας Γέροντας εἶπε:

«Ἂν κάποιος σοῦ ζητήσει ἕνα πρᾶγμα καὶ σὺ βιάζοντας τὸν ἑαυτό σου τὸ προσφέρεις, φρόντισε καὶ ὁ λογισμός σου νὰ εὐαρεστηθεῖ μὲ αὐτὸ ποὺ δίνεις, καθὼς εἶναι γραμμένο: Ἂν κάποιος σὲ ἀγγαρεύσει νὰ πᾶς μαζί του ἕνα μίλι, πήγαινε δυό. Δηλαδὴ ἂν κάποιος σοῦ ζητήσει κάτι, νὰ τοῦ τὸ δώσεις μὲ ὅλο σου τὸ εἶναι».

44. Δυὸ Γέροντες ζοῦσαν ὡς μοναχοὶ πολλὰ χρόνια μαζὶ καὶ ποτὲ δὲν μάλωσαν. Εἶπε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον:

«Ἂς φιλονικήσουμε κι ἐμεῖς μία φορὰ ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι».

Ὁ ἄλλος ἀποκρίθηκε:

«Δὲν ξέρω πῶς γίνεται ἡ φιλονικία».

Καὶ τοῦ λέει ὁ ἀδελφός:

«Νά, θὰ βάλω στὴ μέση ἕνα τοῦβλο. Ἐγὼ θὰ λέω ὅτι εἶναι δικό μου κι ἐσὺ νὰ λές, ὄχι, δικό μου εἶναι, καὶ ἀπὸ δῶ γίνεται ἡ ἀρχή».

Ἔβαλαν πράγματι στὴ μέση ἕνα τοῦβλο. Λέει ὁ ἕνας:

«Αὐτὸ εἶναι δικό μου».

Ὁ ἄλλος εἶπε: «Ὄχι, εἶναι δικό μου».

Εἶπε ὁ πρῶτος:

«Ἔ, ἂν εἶναι δικό σου, πάρ᾿ το καὶ πήγαινε».

Καὶ ἔφυγαν, χωρὶς νὰ βροῦν αἰτία γιὰ φιλονικία.

45. Ἕνας Γέροντας εἶπε:

«Ποτὲ δὲν ἐπεθύμησα ἕνα ἔργο ποὺ νὰ ὠφελεῖ ἐμένα καὶ νὰ βλάπτει τὸν διπλανό, γιατὶ πίστευα ὅτι τὸ κέρδος τοῦ ἀδελφοῦ μου εἶναι καρποφορία γιὰ μένα».

51. Κάποιος ἀπὸ τοὺς Πατέρες πῆγε στὴν πόλη νὰ πουλήσει τὸ ἐργόχειρό του. Ἐκεῖ εἶδε ἕναν φτωχὸ ποὺ ἦταν γυμνός, καὶ ἐπειδὴ τὸν σπλαχνίστηκε, τοῦ χάρισε τὸ ἐπανωφόρι του. Ὁ φτωχὸς ὅμως πῆγε καὶ τὸ πούλησε. Ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ Γέροντας, λυπήθηκε καὶ μετάνιωσε ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ ἔνδυμα.

Ἐκείνη τὴ νύχτα παρουσιάστηκε στὸν Γέροντα -σὲ ὄνειρο-ὁ Χριστός, φορώντας τὸ ἐπανωφόρι. Τοῦ λέει:

«Μὴ λυπᾶσαι, νά, φορῶ αὐτὸ ποὺ μοῦ ἔχεις δώσει».

52. Οἱ Γέροντες ἔλεγαν:

«Ὁ καθένας ὀφείλει τὰ προβλήματα τοῦ πλησίον νὰ τὰ κάνει δικά του καὶ σὲ ὅλα νὰ συμπάσχει μὲ αὐτόν. Καὶ νὰ χαίρεται καὶ νὰ κλαίει μαζὶ μ᾿ αὐτόν, καὶ μὲ τέτοια διάθεση νὰ στέκεται ἀπέναντί του, σὰν νὰ φοράει τὸ σῶμα τοῦ πλησίον καὶ σὰν νὰ πρόκειται γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἂν ποτὲ συμβεῖ κάτι κακὸ σ᾿ ἐκεῖνον.

Αὐτὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὴ Γραφὴ ποὺ λέει: Χάρη στὸν Χριστὸ ὅλοι εἴμαστε ἕνα σῶμα.

Καί: Ὅλοι ὅσοι πίστευσαν στὸν Χριστὸ εἶχαν μία καρδιὰ καὶ μία ψυχή».

58. Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε κάποιον Γέροντα:

«Γιατί, ὅταν κάνω τὶς μικρές μου προσευχὲς (τὸν κανόνα μου), προσέχω ὅτι ἄλλοτε δὲν ὑπάρχει εὐφορία στὴν καρδιά μου καὶ ἄλλοτε προθυμία;»

Ἀπαντᾷ ὁ Γέροντας:

«Πῶς λοιπὸν θὰ φανεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾷ τὸν Θεό;»

Καὶ συμπλήρωσε:

«Ἐμένα τὸ σῶμα μου μέχρι τώρα δὲν μπόρεσε νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν προαίρεσή μου».

61. Ἕνας Γέροντας εἶπε:

«Μὴν ἀπαιτεῖς ἀγάπη ἀπὸ τὸν πλησίον, γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾷ κάποιον καὶ δὲν βρίσκει ἀνταπόκριση ταράζεται.

Καλύτερα, ἐσὺ δεῖξε τὴν ἀγάπη στὸν πλησίον, ἔτσι κι ἐσὺ νιώθεις ἀνάπαυση, ἀλλὰ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁδηγεῖς σὲ ἀγάπη καὶ τὸν πλησίον».

62. Εἶπε πάλι:

«Τὸ νὰ ὑστερεῖς στὸ θέμα τῆς ἀγάπης ἀπέναντι τῶν ἀδελφῶν προέρχεται ἀπὸ τὸ ὅτι δέχεσαι τοὺς λογισμοὺς ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ ὑποψία καὶ ἐμπιστεύεσαι στὰ αἰσθήματά σου. Ἐπιπλέον καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν θέλεις νὰ παθαίνεις ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι ἐπιθυμεῖς. Ἐκεῖνο λοιπὸν ποὺ σοῦ χρειάζεται εἶναι μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, πρῶτα -πρῶτα νὰ μὴ δίνεις ἐμπιστοσύνη στὶς ὑπόνοιές σου καὶ ὕστερα μὲ ὅλη σου τὴν προθυμία καὶ τὴ δύναμη νὰ ταπεινώνεσαι ἐνώπιον τῶν ἀδελφῶν, καὶ νὰ κόβεις γιὰ χάρη τους τὸ θέλημά σου».

Ἔλεγε ἐπίσης ὅτι ἡ ἀγάπη ποὺ ἔχει ἀφετηρία τὸν Θεὸ εἶναι πιὸ δυνατὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ τὴν ἔχει κανεὶς ἐκ φύσεως.

nektarios.gr

Μόνο ο δούλος του Χριστού είναι ελεύθερος Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μόνο ο δούλος του Χριστού είναι ελεύθερος Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η μεγάλη είδηση που καθημερινά ευαγγελίζεται στον κόσμο ο χριστιανισμός, είναι ότι ένα πράγμα αξιολογείται πλήρως ως προς την αξία του, αν κρίνεται όχι κατά τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά κατά την ουσία του. Να αξιολογείτε τα πράγματα, όχι ανάλογα με το χρώμα και το σχήμα τους, αλλά ανάλογα με το νόημά τους. Να αξιολογείτε τον κάθε άνθρωπο όχι κατά την ιδιότητα και την περιουσία του, κατ’ όψιν δηλαδή, αλλά κατά την καρδιά του – εκεί, όπου τα αισθήματα, ο νους και η βούληση του ενώνονται.

Με αυτό το μέτρο (που αποτελεί πάντοτε ένα νέο δίδαγμα για τον κόσμο), εκείνος που εξωτερικά είναι υποδουλωμένος δεν είναι δούλος, και εκείνος που έχει εξωτερική -σωματική- ελευθερία, δεν είναι ελεύθερος. Ανάλογα με την κοσμική κατανόηση, δούλος είναι αυτός ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα τον κόσμο και ελεύθερος αυτός ο οποίος απολαμβάνει πολύ τον κόσμο. Όμως, κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα από τον ζώντα Χριστό, ενώ ελεύθερος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερο τον ζώντα Χριστό. Επίσης, σύμφωνα με την κοσμική κατανόηση των όρων, δούλος είναι όποιος συνήθως δεν κάνει το δικό του θέλημα, αλλά κάνει το θέλημα των άλλων- ενώ ελεύθερος είναι όποιος συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και σπανιότερα το θέλημα των άλλων. Κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος που συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και λιγότερο συχνά το θέλημα του Θεού- ενώ ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που κάνει το θέλημα του Θεού πιο συχνά απ’ ο,τι το δικό του. Το να είσαι δούλος Κυρίου
είναι η μόνη ελευθερία που αξίζει για τον άνθρωπο και η μόνη αληθινή- ενώ το να είσαι δούλος του κόσμου και του εαυτού σου, δούλος των παθών και της αμαρτίας, είναι η μόνη μοιραία σκλαβιά. Ένας άνθρωπος μπορεί, αναλογιζόμενος τους βασιλιάδες στο θρόνο τους, να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν άλλοι άνθρωποι πιο ελεύθεροι απ’ αυτούς σ’ όλη τη γη; Κι όμως, πολλοί βασιλιάδες ήταν οι πιο ποταποί και οι πιο ανάξιοι δούλοι στη γη! Για τους αλυσοδέσμιους χριστιανούς στα μπουντρούμια, μπορεί ένας άνθρωπος να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν σκλάβοι πιο δυστυχισμένοι απ’ αυτούς σε όλη τη γη; Κι όμως, οι χριστιανοί μάρτυρες στις φυλακές ένιωθαν ελεύθεροι άνθρωποι και έσφυζαν από πνευματική, χαρά! Έψαλλαν ψαλμούς και ανέπεμπαν προσευχές δοξολογίας κι ευγνωμοσύνης προς το Θεό. Η ελευθερία που είναι συνυφασμένη, με τη λύπη, και τη δυστυχία, δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία. Μόνον η ελευθερία εν Χριστώ συνυφαίνεται μέ την ανεκλάλητη χαρά. Η άληκτη χαρά: αυτή είναι η σφραγίδα της αληθινής ελευθερίας.

Κύριε Ιησού, ο Μόνος Αγαθός Κύριος, που χορηγείς την ελευθερία όταν μας κάνεις δέσμιους σε Σένα, κάνε μας δούλους Σου το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να πάψουμε να είμαστε δούλοι σε αδυσώπητους και ανελεήμονες αφέντες.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα και τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Οχρίδας, Εκδ. ΑΘΩΣ, σ. 150).


vatopaidi.wordpress.com

Ο Στάρετς Άνθιμος εκ Βουλγαρίας († 1867)

Ο Στάρετς Άνθιμος εκ Βουλγαρίας († 1867)
Ο πατήρ Άνθιμος γεννήθηκε στη Σόφια και υ­πήρξε στον κόσμο ιερέας σε ενορία. Μετά το θάνατο της πρεσβυτέρας του, περί το 1830, αποσύρθηκε στο Άγιο Όρος, όπου στην αρχή μόνασε στην μονή της Σιμωνόπετρας και έλαβε το μοναχικό σχήμα.
       Από το έτος 1841 άρχισε να κάνει τον δια Χριστό Σαλό, αλλά δεν έγινε γνωστό τι τον οδήγησε να ακο­λουθήσει αυτό τον δύσκολο και μαρτυρικό δρόμο της πνευματικής ζωής. Αγαπούσε πολύ το ρωσικό μονα­στήρι του Αγίου Παντελεήμονα, του άρεσε πολύ να παρακολουθεί τις ρωσικές ακολουθίες, γι' αυτό και πήγαινε συχνά εκεί, μερικές φορές έμενε για μια εβδο­μάδα, ίσως και περισσότερο.
       Ο π. Άνθιμος πάντοτε προσπαθούσε να κρύβει την εσωτερική ζωή του, κάνοντας τον τρελό, συχνά μιλούσε άσκοπα και αλλόκοτα και μερικές φορές συ­μπεριφερόταν παράξενα. Όταν καταλάβαινε ότι οι άν­θρωποι άρχιζαν να αντιλαμβάνονται την πνευματική του νοερή εργασία και να του δείχνουν σεβασμό, σκο­πίμως κάτι παράλογο θα έβρισκε να κάνει, για να ανα­τρέψει την εκτίμηση προς το πρόσωπό του ή θα έφευ­γε για την έρημο, για να ησυχάσει για δύο ή τρεις μή­νες, ή πάλι θα έτρεχε στις σπηλιές και στα απόμακρα μέρη του Άθωνα και έπειτα πάλι θα επέστρεφε στο
μοναστήρι.
       Στην αρχή της σαλότητάς του και για πέντε περί­που χρόνια, φορούσε κανονικό ράσο και ζωστικό, έ­τρωγε στην κοινή τράπεζα και δεν απομακρυνόταν για πολύ στην ερημιά. Έτσι, σιγά σιγά προσπαθούσε να γίνεται πιο ολιγαρκής και στο φαγητό και στα εν­δύματα, ώσπου τα παπούτσια του τρύπησαν, τα ρούχα του άρχισαν να σχίζονται και αυτός κατέληξε να ζει σαν ρακένδυτος. Πολλοί, βλέποντας την υπερφυσική του συμπεριφορά, πνευματικά δυνάμωναν, αλλά μερι­κοί σκανδαλίζονταν γιατί τον θεωρούσαν ασυλλόγιστο. Εκείνος νουθετώντας διόρθωνε, ενδυνάμωνε και τις ψυχές των αδελφών με την κάθε ευκαιρία ωφελού­σε, όμως, την εσωτερική του ζωή απέκρυπτε με προ­σοχή. Λίγοι ήσαν αυτοί που είχαν την ευλογία να τους αποκαλυφθεί, αλλά οι περισσότεροι γνώριζαν ό­τι είχε το χάρισμα της προορατικότητας.
       Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, πολύ συχνά πήγαινε στο Ρωσικό, αλλά δεν έμπαινε πάντοτε μέσα, εκτός αν τον καλούσαν επιτακτικά. Έμενε συχνά πί­σω από το μοναστήρι κοντά στην κουζίνα ή στην τρα­πεζαρία για τους εργάτες, όπου τον καιρό που έκανε πολύ κρύο πήγαινε για να ζεσταίνεται και να τρέφε­ται. Ο ηγούμενος είχε πει στον εκεί τραπεζάρη να υ­ποδέχεται τον γέροντα και να τον περιποιείται. αυτός εγκάρδια τηρούσε την εντολή του ηγουμένου και κα­τάφερε να αποκτήσει ιδιαίτερα την εμπιστοσύνη του π. Άνθιμου, έτσι διδάχθηκε και τα μυστικά του πνευ­ματικά γυμνάσματα.
       Ο π. Άνθιμος είχε μεγάλο χάρισμα από τον Θεό για αρκετό διάστημα να νηστεύει, πράγμα το οποίο πρόσεχε να μη γίνεται ορατό, αλλά μερικές φορές, ό­χι σκόπιμα, στο οικείο περιβάλλον του, αποκάλυπτε τα χαρίσματα τα οποία ο Κύριος τον αξίωνε να γευθεί. Έτσι μια φορά κατά το χρόνο της νηστείας των αγίων Πέτρου και Παύλου, ο γέροντας πήγε στο Ρω­σικό πολύ κουρασμένος και ο μοναχός που τον υποδέ­χθηκε τον περιποιήθηκε με χαρά και του παρέθεσε τράπεζα. Ο π. Άνθιμος άρχισε να τρώει, ο μοναχός τότε έφυγε προς στιγμήν από την τραπεζαρία, κοιτά­ζοντας λίγο προς το μέρος του γέροντα. Ο π. Άνθι­μος μη γνωρίζοντας ότι τον κοιτάει, άρχισε να τρώει γρήγορα και λαίμαργα. Αυτό σκανδάλισε τον τραπε­ζάρη ο οποίος άρχισε να κατηγορεί τον γέροντα με τον λογισμό του, γιατί τάχα ο τόσο ξηρός και αδύνα­τος μοναχός τρώει τόσο πολύ. Έχοντας τέτοιους λο­γισμούς βγήκε από την τραπεζαρία. Ο γέροντας αφού τελείωσε το φαγητό, βγήκε και αυτός και κάθισε δί­πλα στην πόρτα. Βλέποντας τον φίλο μοναχό, που τον περιποιήθηκε, τον κάλεσε να καθίσει δίπλα του και τον πήρε από το χέρι, ρωτώντας τον:

-Αλήθεια, γνωρίζεις λοιπόν αδελφέ μου, τί σημαί­νει ταπείνωση;
Ο μοναχός με ταπείνωση απάντησε:
-Δεν γνωρίζω.

-Ταπείνωση σημαίνει, κανένα να μη κατακρίνεις και τον εαυτό σου να θεωρείς τον χειρότερο από όλους. Ιδού, εσύ πριν λίγο σκανδαλίστηκες και με κατέκρινες γιατί έφαγα τόσο πολύ, αλλά δεν ξέρεις πόσες μέ­ρες έχω να φάω... Θυμάσαι, όταν για τελευταία φορά έφαγα εδώ;
-Θυμάμαι πάτερ, ότι ήσουν εδώ την Κυριακή των Βαΐων, από τότε δεν σε ξαναείδα.-
-Βλέπεις λοιπόν πόσες ήμερες έχω να φάω; Και συ με κατακρίνεις γιατί τρώω πολύ. Αδελφέ. τα χαρί­σματα του Θεού είναι διάφορα και στον καθένα κάτι έχει δώσει ξεχωριστό. Έτσι σε μένα ο Θεός έδωσε την δύναμη να υπομένω την πείνα και την δίψα. Μπο­ρείς όμως εσύ σ' αυτά να υπομένεις τόσο, όσο εγώ; Κάνε δοκιμή, βγάλε τα ενδύματά σου και ανυπόδητος έλα μαζί μου, τουλάχιστον μέχρι το κοντικό μοναστή­ρι. Εσύ είσαι ψάλτης, πώς ψέλνεις στον Θεό; Οι λο­γισμοί σου τρέχουν σε όλες τις κατευθύνσεις, άκουσε πώς εγώ τώρα θα ψάλλω.

       Ο γέροντας ύψωσε τα χέρια προς τον ουρανό και με φωνή όλο συγκίνηση έψαλλε:

-Αλληλούια...

       Δάκρυα μεγάλα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια του. Ο τραπεζάρης εθλίβη και άρχισε να κλαίει. Τότε ο γέροντας του είπε:

-Λοιπόν, αδελφέ, μη κατακρίνεις κανένα, γιατί δεν γνωρίζεις τι χαρίσματα μπορεί να διαθέτουν άλ­λοι.  προσοχή να δίνεις στα της δικής σου  ψυχής.

       Ο αδελφός, έβαλε μετάνοια στον γέροντα και τον παρακάλεσε να τον συγχωρέσει και από τότε δημιουρ­γήθηκε μεταξύ τους μια πνευματική φιλία.
       Ένας άλλος αδελφός, κάποτε, σκανδαλίστηκε από κάποιες ενέργειες του γέροντα και τον ενόχλησε ο λο­γισμός: Είναι δυνατόν να είναι διορατικός, ενώ έτρω­γε τόσο πολύ;
       Ο γέροντας κατάλαβε τους λογισμούς του και τον κάλεσε κοντά του λέγοντας:
       -Εσύ, αδελφέ, θέλεις να γίνεις μοναχός καλός, ενώ οι λογισμοί σου βρίσκονται στην Ρωσία. Θα πας εκεί, θα κάνεις το θέλημά σου και αφού θα ξαναγυρί­σεις εδώ, τότε ο πνευματικός σου θα σου δώσει το μέγα και αγγελικό σχήμα.
       Τα λόγια του Στάρετς επαληθεύθηκαν, όπως είχε προβλέψει. Εκείνος ο αδελφός είχε πολλούς λογι­σμούς γι' αυτό εγκατέλειψε το κοινόβιο και έφυγε για την πατρίδα του τη Ρωσία, αλλά έπειτα από ένα χρό­νο πάλι επέστρεψε στο Άγιο Όρος και αξιώθηκε του μεγάλου σχήματος.
       Ο μοναχός που διακονούσε τον π. Άνθιμο τον ε­κτιμούσε σαν άγιο, όμως συγχρόνως, φοβόταν να το εκφράσει, γιατί γνώριζε ότι ο γέροντας δεν ήθελε ε­παίνους. Μια φορά ο τραπεζάρης περίμενε τον γέρο­ντα, τον τακτοποίησε στην τράπεζα, ενώ ο ίδιος από σεβασμό δεν κάθησε δίπλα του, αλλά προσποιήθηκε ότι έχει κάποιο διακόνημα. Ο γέροντας έτρωγε σιω­πηλός με δυσκολία και έβλεπε τον αδελφό, ο οποίος πήγαινε εδώ κι εκεί. Όταν τελείωσε το φαγητό ο π. Άνθιμος, σηκώθηκε από το κάθισμα λέγοντας:
       -Καλά, καλά αδελφέ, τώρα σταμάτησε. Είθε να σε βοηθήσει ο Κύριος και να σου δίνει δύναμη.

       Ένας ιερομόναχος του είχε πει ότι ο τραπεζάρης νοσταλγούσε την ιδιαίτερή του πατρίδα και σκεφτό­ταν να αφήσει το Άγιον Όρος. Όταν πάλι εκείνος ο αδελφός σκεφτόταν αυτά, ξαφνικά στο κελλί του μπή­κε ο π. Άνθιμος, πράγμα που δεν είχε ξανασυμβεί πριν και του είπε:

-Η μητέρα του Θεού μου αποκάλυψε να σου πω, να μη πας στην Ρωσία γιατί, αν ξαναφύγεις για τον κόσμο, να ξέρεις πως θα πέσεις σε μεγάλες αμαρτίες.

        Κάποτε για πολύ καιρό ο γέροντας είχε μείνει με προσευχή στις κορυφές του Άθωνα. Ο τραπεζάρης, ο οποίος για αρκετό καιρό είχε να δει τον γέροντα ανη­σύχησε και γι' αυτό έκανε προσευχή στο Θεό να τον οδηγήσει πίσω στο μοναστήρι. Γιατί συλλογιζόταν ό­τι ίσως ο γέροντας από την πολλή άσκηση στην έρη­μο κουράστηκε και ίσως έπρεπε κάποιος να του πάει φαγητό και τσάι. Την επομένη ημέρα το πρωί ο γέρο­ντας επέστρεψε στη  μονή και όταν συνάντησε τον τραπεζάρη φίλο του, τον κοίταξε με ελαφρό χαμόγελο και του είπε:

-Ορίστε, για το θέλημά σου κατέβηκα από τον Ά­θωνα, είμαι κατάκοπος και τα πόδια μου πλήγιασαν α­πό τις πέτρες. Χρειάζομαι λοιπόν το τσάι σου, έπειτα από τέτοια κούραση.

       Ο αδελφός ξαφνιάστηκε για το προορατικό του χάρισμα και του ζήτησε συγγνώμη για την ταλαιπω­ρία.

       Μια φορά, αρχές Οκτωβρίου, όταν στο Ρωσικό είχαν αγρυπνία προς τιμήν της Τιμίας Εσθήτος (Ζώ­νης) της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο π. Άνθιμος βάδιζε προς το μοναστήρι κουρασμένος και με δυσκολία α­ναπνέοντας. Όταν συνάντησε τον γνωστό του μονα­χό, του είπε:
       -Αυτή την νύκτα βρισκόμουν σε μια τοποθεσία κοντά στη μονή Ζωγράφου και προσευχόμουν πάνω σε μια πέτρα. Κατά την ώρα της προσευχής είδα την Μητέρα του Θεού να κατεβαίνει από τον ουρανό προς το μοναστήρι σας. Χάρηκα γι' αυτή την αποκάλυψη και έτρεξα προς τα εδώ για να προφθάσω, να βρεθώ υ­πό την σκέπη της, μαζί με όλους εσάς. Όμως, όταν άρχισα να τρέχω, ξαφνικά εμφανίστηκε ένα φίδι και με ορμή πετάχθηκε πάνω μου και με δύναμη με δά­γκωσε στο πόδι. Αλλά κατάλαβα ότι αυτό ήταν πειρα­σμός, ο οποίος ήλθε κατά παραχώρηση Θεού, για να με κάνει να ξεχάσω την πνευματική ωφέλεια και την αγρυπνία, γι' αυτό και δεν έδωσα σημασία και άρχισα να τρέχω, έως το μοναστήρι.

       Ο αδελφός κοίταξε το πόδι του γέροντα: Η πα­τούσα ήταν τραυματισμένη και το αίμα έτρεχε από τις πληγές. Η μεγάλη αγάπη του γέροντα προς τον Θεό τον έκανε να μη αισθάνεται τον σαρκικό πόνο.
       Ο χειμώνας του 1862 ήταν πολύ κρύος και γεμά­τος χιόνια. Ο π. Άνθιμος ζούσε τότε στην έρημο, σε μια σπηλιά στους πρόποδες του Άθωνα. Το χιόνι σε 'κείνο το σημείο ήταν τόσο πολύ, που έφραξε την έ­ξοδο της σπηλιάς. Έτσι ο γέροντας αποκλείστηκε για σαράντα έξι ήμερες, δίχως ψωμί. Επειδή τον χει­μώνα τον περνούσε μέσα στο μοναστήρι και οι πατέ­ρες του Ρωσικού έβλεπαν ότι με τέτοιο δυνατό κρύο δεν ερχόταν, άρχισαν να ανησυχούν, μήπως του συνέ­βη κάτι στην έρημο. Τότε μια μέρα ο γέροντας κατέ­βηκε στο μοναστήρι κατάκοπος και με παγωμένο πρό­σωπο και τα χέρια. Ο αδελφός που έδειχνε πάντα εν­διαφέρον γι' αυτόν, βλέποντάς τον απροσδόκητα ανα­φώνησε χαρούμενος:

-Πάτερ εσύ είσαι; Εμείς ανησυχούσαμε, ότι δεν θα σε ξαναδούμε. Πού ήσουν όλον αυτόν τον καιρό;

-Καθόμουν στην σπηλιά.

-Και τί έτρωγες εκεί πάτερ;

-Αδελφέ μου π. Βίκτωρα, πόσο εκεί υπέφερα από το κρύο και τον διάβολο, μόνο ο Θεός γνωρίζει. Νόμι­σα ότι είχε έρθει το τέλος της ζωής μου, αλλά εμφανί­στηκε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και με γλύτωσε από τον θάνατο.

       Κάποτε πάλι συνέβη, να μην εμφανιστεί στο μο­ναστήρι ο γέροντας για πέντε μήνες. Οι μοναχοί και πάλι ανησύχησαν μήπως του συνέβη τίποτα κακό. Ο πνευματικός Ιερώνυμος γνώριζε έναν ησυχαστή στον οποίο ο π. Άνθιμος είχε εμπιστοσύνη και τον παρα­κάλεσε να αναζητήσει τον γέροντα και να μάθει την αιτία που τόσο καιρό δεν έχει εμφανισθεί στο μοναστήρι. Βλέποντας τον π. Άνθιμο εκείνος ο πνευματι­κός τον ρώτησε, γιατί δεν πηγαίνει πια στο Ρωσικό. Ο γέροντας του απάντησε:

-Όσο καιρό δεν με επαινούσαν και δεν με θεωρούσαν άγιο, πήγαινα, τώρα ό­χι μόνο δεν έχω όφελος να πάω, αλλά ίσως είναι και προς ζημία της ψυχής μου. Την τελευταία φορά που πήγα, ένας ιερομόναχος έπεσε στα πόδια μου και είπε: προσευχήσου για μένα, άγιε πάτερ, τον αμαρτωλό. Ό­ταν έφυγε αυτός, άλλος ένας ιερομόναχος ήρθε να μου πει τα ίδια. Βλέπεις λοιπόν, μπορώ να ξαναπάω σ' αυ­τούς; Αν και αγαπώ τόσο αυτό το μοναστήρι, γι' αυτό θα τους επισκέπτομαι σπάνια.

       Όμως, παρ' όλα αυτά, ο π. Άνθιμος πήγαινε στο Ρωσικό, αλλά δεν έμπαινε μέσα, παρά ήταν φιλοξε­νούμενος του φίλου του μοναχού έξω από το μοναστή­ρι. Μ' αυτόν συζητούσε για όλα και του αποκάλυπτε ακόμα, τα θαυμαστά σημεία. Μια φορά ο γέροντας πήγε και μίλησε στην ώρα της τράπεζας, όπου τον εί­χαν προσκαλέσει και είπε τα εξής:

-Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, χθες την Κυρια­κή επισκέφθηκε το μοναστήρι σας, γιατί είχατε φιλο­ξενήσει πολλούς ερημίτες στην τράπεζά σας, δίνοντάς τους και ευλογίες.

       Ο π. Άνθιμος δεν είχε μόνιμη κατοικία, αλλά ό­λο το Άγιον Όρος ήταν δικό του. (Περιπατητές, ονο­μάζονταν εκείνοι οι μοναχοί που δεν ανήκαν σε κά­ποιο μοναστήρι, δηλαδή ενταγμένοι σε κάποιο μοναχολόγιο). Πήγαινε σε όλα τα μοναστήρια και τις σκή­τες και σε όλα τα μέρη, μα πιο συχνά στο Ρωσικό. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε γύρω από τη μο­νή Ζωγράφου και εργαζόταν στο κτίσιμο του νέου μο­ναστηριού, μεταφέροντας πέτρες και νερό.
       Τον Αύγουστο του 1867, ο μεγάλος ασκητής για τελευταία φορά επισκέφθηκε το Ρωσικό, πήγε κατευ­θείαν μέσα στο αρχονταρίκι και για πολλή ώρα συνο­μίλησε με τον γνωστό του αδελφό μοναχό. Τον νουθέτησε πώς να νικάει τους λογισμούς και τα πάθη και στο τέλος του είπε:

-Εγώ πλέον δεν θα ξανάρθω σε σας, γιατί σύντο­μα θα πεθάνω.

       Στο τέλος του Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς ο π. Άνθιμος πήγε στου Ζωγράφου και εκεί αρρώστησε. Τον έβαλαν στο νοσοκομείο, στο οποίο παρέμεινε δώ­δεκα ημέρες. Στις εννέα Δεκεμβρίου (1867) έφυγε από αυτή την ζωή και εν ειρήνη αναπαύθηκε εις τας ουρανίους μονάς.




Απολυτίκιον Αγιορειτών Οσίων
Ήχος Α'. Της ερήμου πολίτης.
Τους του Άθω Πατέρας, και Αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι αυτών τας αρετάς, η του Όρους πληθύς πάσα των Μοναστών, κραυγάζοντες ομοφώνως. Δόξα τω στεφανώσαντι υ­μάς. δόξα τω αγιάσαντι. δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι.



ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΚΥΨΕΛΗ»

Ενθυμήσεις για τον πνευματικό μου πατέρα, Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό ( +1 Ιουλίου 2009)

Ενθυμήσεις για τον πνευματικό μου πατέρα, Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό ( +1 Ιουλίου 2009)
Αφιέρωμα αγάπης και χρέους στον μακαριστό, πνευματικό μου πατέρα, Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό, με αφορμή ενός χρόνου από την εκδημία του.
Θύμισες από μια ανάξια πνευματική του ‘κορούλλα’

“Με περιμάζεψε ο γέροντάς μου, όπως συνήθιζε να περιμαζεύει τα ορφανά γατάκια που κατέφευγαν στο κελί του και μ’ άφηνε νοερά να κάθομαι στην ποδιά του, όπως έκανε και μ εκείνα.
Θυμάμαι όταν διάβαζα βιβλία για μεγάλους γεροντάδες κι’ έβλεπα την αληθινή αγάπη που  είχαν με τα πνευματικά τους παιδιά, ποθούσα μ’ όλη μου την καρδιά να βρω κι εγώ «έναν παππούλη που να μ’ αγαπά και να με προστατεύει με την προσευχή του!». Που να φανταστώ ότι αυτήν την ανώριμη, παιδιάστικη προσευχή θ’  άκουγε σύντομα ο καλός Θεός και θα μ’ έσερνε  στο δρόμο του γέροντά μου, Ιωσήφ, μια από τις ελάχιστες φορές που κατέβη στη χώρα μου από  τ’ Άγιο Όρος;

Πού να φανταστώ ότι εκείνο το χαριτωμένο, γαλανόμματο γεροντάκι, που γνώρισα τυχαία πριν δεκατέσσερα χρόνια, θα γινόταν μια για πάντα ο γλυκύτατος και λατρευτός μου πνευματικός πατέρας;

Πως μπορούσα να προβλέψω ότι μια μικρή αυθόρμητη υπακοή που του έκανα, στην πρώτη μας κιόλας συνάντηση, θα γινόταν η αφορμή μιας  πνευματικής, ανηφορικής πορείας, γεμάτης από τα δικά μου πισωγυρίσματα, σκουντουφλήματα και πείσματα , κρεμασμένη από το αγιασμένο του ράσο; Πως μπορούσα να φανταστώ πόση δική του αγάπη, φροντίδα και αυτοθυσία θα περιλάμβανε αυτή η πνευματική πατρότητα και πόσο μόχθησε να μορφώσει στο κοσμικό μου μυαλό, το Χριστό μας;
«Μπορώ να σε αγαπώ, παππούλη;» τον ρώτησα σ’ εκείνη τη σύντομη συνάντηση. Και έμεινα κατάπληκτη: « Μα, εγώ ήδη σε αγαπώ, κορούλα μου!» Κι όταν παντρεμένη γυναίκα με μικρό μωρό,
σκίρτησα από αγαλλίαση, σαν το βρέφος στην αγκαλιά της μάνας του,  για την απύθμενη ευεργεσία  του Θεού, άκουσα απ ‘ αυτόν το : «Δώη σοι Κύριος κατά την καρδίαν σου και πάσαν την επιθυμίαν σου πληρώσαι». Κι’ έτσι σφραγίστηκε μια ζεστή,  σχέση παιδιού- πατέρα, που με κάνει να λυγίζω μπροστά το μέγεθος του πνευματικού χρέους  που θα κουβαλώ για το υπόλοιπο της ζωής μου».

Σημειώσεις ημερολογίου μιας  σύντομης συνάντησης μαζί του στην Θεσσαλονίκη το 1998.

Ο παππούλης κράτησε το λόγο του και με φώναξε να πάω στη Θεσσαλονίκη. Πήγα τη Δευτέρα  μέχρι και την Τρίτη 10, Νοεμβρίου. Μιάμιση μέρα χάριτος και ειρήνης. Έγιναν όλα ξαφνικά και γρήγορα σαν το όνειρο…
Τον παππούλη το είδα από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 6 το απόγευμα, που πήγα στο ξενοδοχείο και την άλλη μέρα μέχρι τις 5 το απόγευμα, που θα έφευγα. Με υποδέχτηκε με τόσο αγάπη και καλοσύνη που όλη η κούραση του ταξιδιού εξαφανίστηκε αμέσως.
Μου μιλούσε πολύ για τη ζωή του, για το ξεκίνημά του, για τους πειρασμούς του στα διάφορα μοναστήρια (« Όχι, για να σου περηφανευτώ, αλλά για να σου δείξω ότι τούτα που περνάς εσύ δεν  είναι τίποτε”), για τον παππούλη του( τον μακαριστό γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή), για τη χάρη και την ευλογία που πήραν όλα του τα παιδιά μετά το θάνατό του.
Γ.Ι. « Άνοιξε η διαθήκη του μετά το θάνατό του και ενώ εμείς είμαστε περιφρονημένοι και ευτελείς, ξαφνικά γίναμε γίγαντες».
Μου μίλησε και για τις ζωές διαφόρων πνευματικών του παιδιών, ως παραδείγματα υπομονής και καρτερίας. Τα μάτια του γέμιζαν πολλές φορές δάκρυα, ειδικά όταν μιλούσε με πολλή ταπείνωση για τις ευεργεσίες του Θεού, για την πολλή Του αγάπη « σ εμένα τον πεταμένο, τον ευτελή, το νεκρό πλάσμα, που ήμουν σαν αποβολή».
Με γέμιζε με συμβουλές να κάνω υπομονή, να προσεύχομαι. Δύο φορές προσευχήθηκε, μάλιστα, μπροστά μου στο Θεό, για να με διδάξει τι να Του λέω: «Πανάγαθε Πατέρα μου, ενώ ήξερες ποια ήμουν , δεν με σιχάθηκες και με τράβηξες από το βούρκο και με έβγαλες από μέσα, μη με αφήσεις τώρα να χαθώ, κράτησε με κοντά Σου, δώσε μου τη Χάρη Σου και δίδαξέ με πώς να κάνω το θέλημα Σου».
Δυστυχώς, δεν μπορώ να θυμηθώ όλα όσα έλεγε σ’ αυτές τις τόσο συγκινητικές προσευχές, αλλά επέμενε ότι « όταν τα λες αυτά, τα λες όλα, τίποτε άλλο δεν χρειάζεσαι». Μου τόνιζε πως αν κρατήσω την αυτομεμψία και αν νιώθω ότι είμαι το κατώτερο πλάσμα  και ότι βρίσκομαι στο κατώτερο σημείο, θα σωθώ και δεν θα υπάρχει περίπτωση να πλανηθώ.  Και γέμιζαν συνέχεια τα μάτια του. Το ίδιο και τα δικά μου….
Καθόμουνα στο πάτωμα κοντά στα πόδια του και κάπου, κάπου μου χάιδευε το κεφάλι. Ουράνιες στιγμές… Ποιος μπορεί να τις περιγράψει; Με κρατούσε με την αγάπη του, με κρατούσε με την προσευχή του….
Μου επανέλαβε πολλές φορές ότι :«Όση μεγαλύτερη η πίστη στον πνευματικό πατέρα, τόσο μεγαλύτερη η ανάληψη από το λογαριασμό της προσευχής που καταθέτει ο παππούλης στον ουρανό. Και τόσο μεγαλύτερη και η αίσθηση του παιδιού για την αγάπη του πατέρα του.
Τον πίεζα να μου πει αν όντως έρχεται, όταν εγώ νομίζω ότι έρχεται και με βλέπει, αλλά αρνιόταν από ταπείνωση. «Εγώ κοιμάμαι στο κρεβάτι μου», μου έλεγε. Αλλά και «πάντα δυνατά τω πιστεύωντι». Πράγματι…
Τι να πω για το πόσες φορές πεταγόταν σαν ελατήριο, παρά τα χρονάκια του, να με κεράσει είτε γλυκό, είτε καφέ, είτε τυροπιτάκια…
Αλλά πάντοτε κρατούσε το επίπεδο αρκετά ψηλό πνευματικά, χωρίς να λείπουν και οι πολιτικές συζητήσεις, τα αστειάκια και οι προρρήσεις για το μέλλον. Ότι δηλαδή σε λίγα χρόνια θα γίνει ο μεγάλος Ευρωπαϊκός πόλεμος, κατά τον οποίο θα επέμβει η Ρωσία, γιατί θα κτυπήσουν οι Τούρκοι την Ελλάδα στο Αιγαίο για τα πετρέλαια. Θα σκοτωθούν 230 εκατομμύρια άνθρωποι και ο Ιωάννης, ο οποίος θα κληθεί από άγγελο να αναλάβει την οικουμένη, θα μαζεύει για χρόνια τα κόκαλα των νεκρών για να τα θάψει… .Μετά ,θα γίνει μια αναλαμπή για να ενδυναμωθούν οι χριστιανοί και ύστερα θα έρθει ο Αντίχριστος. Τότε θα αντιδράσει και η φύση και θα σαλευτεί και θα στερέψουν τα ποτάμια και η θάλασσα θα μπαίνει στη στεριά για μίλια και μετά θα τραβιέται . Θα γεμίζει ο τόπος δυσωδία από τους νεκρούς.( Δεν έγινε έτσι με το τσουνάμι στην νοτιοανατολική Ασία, λίγα χρόνια αργότερα, που κόστισε τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους;) Δεν θα φυσά άνεμος και δεν θα βρέχει. Οι άνθρωποι θα ζητούν να πεθάνουν και δεν θα μπορούν. Όμως, για τους λίγους, τους εκλεκτούς, ο Θεός θα κολοβώσει τις μέρες αυτές.
Λίγη ώρα που έπρεπε να ξεκουραστεί το μεσημέρι, εγώ πήγα στο διπλανό βιβλιοπωλείο και αγόρασα θρησκευτικά βιβλία. Βρήκα μάλιστα « Τα πνευματικά Γυμνάσματα» του Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτη.
Γ.Ι. «Αυτό το διάβαζα και εγώ. Και τον « Πνευματικό πόλεμο» γιατί ήταν εύκολη η γλώσσα και έμαθα στην πράξη την αυτομεμψία. Αυτό να κρατήσεις και εσύ και μη φοβάσαι».
Π.Π. «Παππούλη ,έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία και τίποτα δεν θυμάμαι.»
Γ.Ι. «Όχι, μη λες έτσι. Είναι ο σπόρος και όταν θέλει ο Θεός θα καρποφορήσει».
Όταν του έλεγα τις αμαρτίες μου, μου έλεγε να μην τα σκέπτομαι , αλλά μόνο την άπειρη ευσπλαχνία του Θεού.
Γ.Ι. «Εγώ ιλιγγιώ όταν το σκέπτομαι. Ότι ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπους, διάλεξε εμάς τους ευτελείς και τους λειψούς για να μας σώσει…»
Πάντοτε έβαζε και τον εαυτό του με τους αμαρτωλούς και μου έλεγε :
Γ.Ι. « Να χαίρεσαι γι αυτά που  περνάς τώρα με την οικογένειά σου, γιατί σημαίνει ότι ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοιά σου και σε καθαρίζει εδώ, για να πληρώσεις τον πνευματικό νόμο και να εξοφλήσεις πριν πάς εκεί».
Μου γεννιόταν η επιθυμία, ενώ καθόμουν εκεί, να αγωνιστώ για να τον κάνω περήφανο και να του κάνω υπακοή. Και του το έλεγα.
Γ.Ι. «Δεν θέλω τίποτε εγώ, κόρη μου. Το Θεό να κάνεις να χαίρεται. Σε μένα, τι υπακοή να κάνεις; Είσαι κοινωνικός άνθρωπος. Να υπακούσεις τις εντολές του Θεού και να κάνεις υπομονή στον αγώνα σου. Η προσοχή σου συνεχώς να είναι στραμμένη στο Θεό.. Τίποτε άλλο δεν έχει αξία. Εγώ είμαι έτοιμος να φύγω. Τίποτε δεν με απασχολεί, ούτε με ενδιαφέρει».
Τον ρώτησα τι θα γίνει άμα φύγει.
Γ.Ι. «Γιατί ο Θεός πού είναι, κόρη μου; Εκείνος είναι  το Παν. Εμείς είμαστε μόνο τα βοηθήματά που κρατάτε για να πάτε στον δρόμο που θα σας φέρει σ’ Εκείνον».
Όταν ήρθε η ώρα να φύγω και άρχισα να πονώ και να στεναχωριέμαι, εκείνος μου έλεγε αστεία για να με χαροποιήσει… ‘Γινόταν τοις πάσοι τα πάντα’. Όταν πια τον αποχαιρέτισα, ήρθε και αυτή τη φορά στον ανελκυστήρα να με αποπέμψει. Το πρόσωπό του έλαμπε και πάλι, όπως την προηγούμενη φορά, με ένα απαλό, λευκό φώς, ενώ το φώς του ανελκυστήρα ήταν κιτρινωπό και ο διάδρομος σκοτεινός. Πράγματι τον φώτιζε η Θεία Χάρις και ευδόκησε ο Θεός να το δω και να το θυμηθώ λίγο αργότερα που σκεφτόμουν τον αποχαιρετισμό του με θλίψη.…
Πώς έφυγα, δεν ξέρω. Στο αεροπλάνο ένιωθα κατάνυξη και είχα πολλή διάθεση για προσευχή. Αυτό ήμουν σίγουρη ότι ήταν αποτέλεσμα της δικής του προσευχής. Το βράδυ στο σπίτι κοιμήθηκα ειρηνικά.
Ο πειρασμός με την μελαγχολία ήρθε την επόμενη.
Τι μου έμεινε τελικά από αυτή την ευλογημένη επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη; Πολλά.  Η πολλή του αγάπη και η ήρεμη, γαλήνια ατμόσφαιρα. Και οι τόσες διδαχές του…
Όταν επέστρεψα  και τον πήρα τηλέφωνο για να του πω για τη θλίψη μου που έφυγα, μου λέει:
Γ.Ι. «Μα δεν έφυγες. Δεν αισθάνομαι ότι έφυγες!»
Π.Π. «Ναι, αλλά εγώ που νιώθω έτσι;»
Γ.Ι. «Είναι το είδος του σταυρού μας. Εδώ είναι εξορία. Ξεχνάμε και νομίζουμε ότι δεν είναι. Αλλά είναι. Πλανόμαστε δηλαδή. Αυτό που νιώθεις είναι αλλοιώσεις. Έφυγε ο ήλιος και ήρθε το σύννεφο. Δεν είναι τίποτε. Έτσι είναι».
Π.Π. «Μακάρι να ήμουν ακόμα εκεί. Τώρα ήρθα στην κόλασή μου…»
Γ.Ι. «Ο τρόπος είναι να κλαίς. Να πας εκκλησία, όπου νάνε, φτάνει να κλαις! Να κλαίς για να βρεις καρποφορία. Αυτός είναι ο τρόπος της ανόδου.»
Κλείσαμε… Έμεινα ορφανή και πάλι…

vatopaidi.wordpress.com

Συμεών Βιλόφκσκι: "Οι κατηγορίες εναντίον μου"

Συμεών Βιλόφκσκι: "Οι κατηγορίες εναντίον μου"

Το δεύτερο μέρος της επιστολής - απάντηση του Συμεών Βιλόφσκι, στον Μητροπολίτη πρ. Ερζεγοβίνης κ. Αθανάσιο Γιέφτιτς, με αφορμή τη συνέντευξη που παραχώρησε στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea.


Το δεύτερο μέρος της Επιστολής έχει ως εξής:
Σεβασμιώτατε,
Σ’ αυτό το δεύτερο μέρος των απαντήσεών μου, θα μου επιτρέψετε να κάνω επισημάνσεις και διευκρινήσεις, αλλά και να καταδείξω τις αναλήθειες που διατυπώσατε κατά του προσώπου μου στήν ἀπό 15-6-2010 συνέντευξή σας στήν «Ρομφαία».
α) Για τον ιερέα Zoran Grujic (Ζόραν Γκρούιτς)
Λέτε στη συνέντευξη:
«Όταν ο Συμεών τελείωσε τις σπουδές από την Θεσσαλονίκη, αμέσως κατηγόρησε τον μέχρι τότε γραμματέα, Πρωθιερέα Ζόραν Γκρουίτς του Αρτεμίου. Τελικά τον καθαίρεσε ο Αρτέμιος και τον βάλανε φυλακή.
Υπήρχαν ατασθαλίες οικονομικές και αυτό μέρα με την ημέρα χειροτέρευε, μετά ο Συμεών μπήκε στη θέση του Πρωθιερέα Ζόραν, και πήρε στα χέρια του όλη την εξουσία. Κυρίως όμως η σύγκρουση του Αρτεμίου, είναι με την Ιεραρχία και τη Σύνοδο.»
Καταρχήν δεν ήμουν εγώ που κατηγόρησα τον μέχρι τότε γραμματέα Zoran Grujic, διότι εγώ έλειπα στην Ελλάδα για σπουδές. Οι έκνομες πράξεις του Grujic ήταν αυτές που ανάγκασαν τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο να κινήσει τις διαδικασίες, ώστε με βάση τους Ιερούς Κανόνες να επιληφθεί του θέματός του η εκκλησιαστική αρχή. Και βέβαια, όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου, δεν μπήκα εγώ στη θέση του γραμματέα Γκρούιτς, αλλά ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος όρισε άλλον ιερέα, τον
Srdjan Stankovic στη θέση του, και αυτό, Σεβασμιώτατε, το γνωρίζετε πολύ καλά.
Λέτε ότι πήρα στα χέρια μου όλη την εξουσία. Όλη η πνευματική και διοικητική εξουσία, Σεβασμιώτατε, βρίσκεται στα χέρια του επαρχιούχου Επισκόπου. Εκτός αν υπονοείτε ότι οι Επίσκοποι
είναι συνήθως αγράμματοι και αμελείς και έτσι ο κάθε γραμματέας παίρνει στα χέρια του όλη την
εξουσία της επισκοπής — πράγμα παράλογο. Από την άλλη, ως Πρωτοσύγκελλος εγώ είχα
συγκεκριμένες αρμοδιότητες.
Τέλος ξέρετε πολύ καλά, Σεβασμιώτατε, ότι, όταν ο Γκρούιτς προφυλακίστηκε από τα πολιτικά δικαστήρια, εσείς ήσασταν αυτός που ως Τοποτηρητής της Μητροπόλεως Ζίτσας (παρότι εφησυχάζων) βγάλατε από το ταμείο της Μητροπόλεως Ζίτσας το ποσό των 15.000 ευρώ, για να τον απελευθερώσετε. Γιατί άραγε;
Τελικά τον καθαίρεσε ο Επίσκοπος Αρτέμιος και τα πολιτικά δικαστήρια αποφάσισαν τριετή φυλάκιση. Δικαίως ή όχι, Σεβασμιώτατε;
β) Περί Συμεών
Λέτε στη συνέντευξη:   «Κοιτάξτε, η Ιεραρχία ζήτησε από τον Αρτέμιο να περάσει τον Συμεών από δικαστήριο και να τον βγάλει από όλες τις υποχρεώσεις της Μητροπόλεως. Όμως άδικα! Ο Συμεών όλο και περισσότερο εγκαθίσταται, έγινε και αρχιερατικός επίτροπος, και εκτόπισε τον βοηθό επίσκοπο Θεοδόσιο και να αναλάβει αυτός τα πάντα (Διοικητικά, Οικονομικά κ.α.).
Κατά περίεργο τρόπο ο Αρτέμιος δεν απαντούσε στην Ιεραρχία, μετά αρρώστησε και ο μακαριστός Πατριάρχης Παύλος, και έτσι κατόρθωσε δύο ολόκληρα χρόνια να ξεγελάει τη σύνοδο, την οποία τότε διοικούσε ο Μητροπολίτης Αμφιλόχιος ως αντικαταστάτης του Πατριάρχη. Πάντως, να ξέρετε, ότι αναμένεται η εκτέλεση των αποφάσεων του 2006.»
Καταρχήν δεν αναφέρετε, ούτε για τώρα ούτε για το 2006, με ποιές κατηγορίες έπρεπε να περάσω εγώ από δικαστήριο.
Λέτε ότι εγώ εκτόπισα τον Επίσκοπο Θεοδόσιο από όλες τις εξουσίες του και ανέλαβα καθήκοντα διοικητικά, οικονομικά κλπ. Όπως γνωρίζετε καλύτερα από εμένα, ένας βοηθός επίσκοπος δεν είναι ο ex officio αντικαταστάτης του επαρχιούχου Επισκόπου παντού και πάντοτε, αλλά οποιαδήποτε εξουσία κι αν έχει, είναι πάντα κατά συγκεκριμένη ανάθεση του τοπικού κυριάρχου Επισκόπου· ακόμη κι αν πρόκειται για τα αυτονόητα από τον ιερατικό του βαθμό λειτουργικά και κηρυκτικά καθήκοντα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον εκάστοτε πρωτοσύγκελλο ή αρχιερατικό επίτροπο, για να μη πω και με κάθε κληρικό ή λαϊκό υπάλληλο.
Τώρα το τι διεκπεραίωνε μόνος του και τι ανέθετε στον επίσκοπο Θεοδόσιο και τι σ’ εμένα ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος δεν ήταν μυστικό, αλλά το γνώριζαν όλοι. Ειδικά μάλιστα για τα οικονομικά, ο Ταμίας της Επαρχίας κ. Μιλίβογιε Μάρκοβιτς στην από 31.03.2010 κατάθεσή του στον ανακριτή του Ανωτέρου Δικαστηρίου στο Βελιγράδι αναφέρει ότι αποκλειστικός και νόμιμος εντολέας του ήταν ο Επίσκοπος Αρτέμιος και με δικές του εντολές πληρώνονταν όλες οι καταβολές χρημάτων.
Από την άλλη, το θλιβερό περιστατικό της βίαιης απομόνωσής μου από τον Σεβασμιώτατο κατά την επίσκεψή μας στη Mονή Decani τον Αύγουστο του 2008 και της ακόλουθης βιαιοπραγίας εις βάρος μου από έναν ιερομόναχο και δύο μοναχούς κατ’ εντολήν του ηγουμένου τους και πνευματικού αδελφού μου κ. Θεοδοσίου, η οποία κατέληξε σε κάταγμα του ποδιού μου, δείχνει τελικά πόση εξουσία είχα εγώ.
Αλλά και ο αδόκιμος όρος «ξεγελάει» που χρησιμοποιείτε για την Ιερά Σύνοδο, νομίζω ότι δύο τινά μπορεί να σημαίνει:
Ή ότι όλοι οι Ιεράρχες είναι χαμηλής νοημοσύνης και ο Μητροπολίτης Αμφιλόχιος δεν ήταν ικανός να διοικήσει (το οποίο δεν μπορεί να αληθεύει) ή ότι δεν είχατε και δεν έχετε στοιχεία εναντίον μου. Γιατί αν είχατε, έπρεπε από το 2006 ακόμη να μου κάνατε μηνυτήρια αναφορά και να με στέλνατε στον πολιτικό ανακριτή. Δεν είχατε όμως, και δεν το κάνατε. Ούτε και τώρα έχετε, όπως κατέθεσε ο ίδιος ο εκπρόσωπος της Συνόδου της Εκκλησίας της Σερβίας στον ανακριτή του ανωτάτου Δικαστηρίου του Βελιγραδίου στις 29.04.2010.
γ) Περί «κανονικών παραβάσεων»
Όσον αφορά τις «κανονικές παραβάσεις» τις οποίες αποδίδετε στο πρόσωπό μου έχω να πω τα εξής:
1. Κατά τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη, φιλοξενούμουν στην Ιερά Μονή αγίας Θεοδώρας και υπηρέτησα για ορισμένο χρονικό διάστημα στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Είχα δε άριστες σχέσεις με τον τότε Ηγούμενο της Μονής, Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης και νυν Μητροπολίτη Λαγκαδά Ιωάννη Τασιά.
Στο Μετόχι του αγίου Σάββα της Ι. Μονής Χιλιανδαρίου στη Θεσσαλονίκη λειτουργούσα με προφορική άδεια της μονής όποτε αυτό μου ήταν εφικτό. Η μόνη κανονική παρέκκλιση, που εν αγνοία μου διέπραξα, ήταν η μη μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχου όπως θα έπρεπε, πράγμα το οποίο δεν θα είχα καμμία αντίρρηση να διορθώσω, αν κάποιος μου το υπεδείκνυε.
2. Όσο για τον πνευματικό αδελφό μου επίσκοπο Θεοδόσιο επιφυλάσσομαι να απαντήσω, όταν θα γίνει το εκκλησιαστικό δικαστήριο που θα διερευνήσει την υπόθεση αυτή, με την αυτοπρόσωπη παρουσία μου. Προς το παρόν είναι αρκετό να πω ότι η πράξη μου αυτή έγινε επί τη βάσει ιερών Κανόνων —και μάλιστα του 8ου Αποστολικού, που κι εσείς επικαλείσθε— ο οποίος επιτρέπει σε ένα κληρικό να μη συμμετάσχει σε ένα συλλείτουργο για λόγους συνειδήσεως. Παραλλήλως ο 27ος Αποστολικός και ο 9ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου επιτάσσουν την καθαίρεση του κληρικού που είναι αυτουργός χειροδικίας κατά συνανθρώπου του. Και όπως πολύ καλά γνωρίζετε, ο επίσκοπος Θεοδόσιος ήταν ο ηθικός αυτουργός βαριάς σωματικής μου κάκωσης (είχα το πόδι 1,5 μήνα στο γύψο).
δ) Εμπαθείς χαρακτηρισμοί και μονομέρεια στην πληροφόρηση
Λέτε: «Μετά η Σύνοδος έβαλε εμένα ως εφησυχάζων για Τοποτηρητή, διότι ήξερα πολύ καλά την εκεί κατάσταση. Εγώ του είχα πει του Αρτεμίου και του είχα γράψει στα τέσσερα χρόνια 8 επιστολές, τα οποία κατέθεσα και στην Ιεραρχία.
Εκεί του έγραφα: «Δέσποτα μου, πρόσεξε αυτόν τον Συμεών. Ο άνθρωπος είναι ύπουλος, κλέφτης, ψεύτης και δεν σου κάνει καλό. Θα βγουν σύντομα στην επιφάνεια πολλά άσχημα πράγματα». Αυτός όμως δεν τα δεχόταν αυτά που του έγραφα.»
Σεβασμιώτατε, οι σκληροί χαρακτηρισμοί που μου αποδίδετε («ύπουλος», «ψεύτης», «κλέφτης») αντιστρατεύονται την όποια χριστιανική μέριμνα θα έπρεπε να είχατε ως επίσκοπος για την μετάνοια και διόρθωση και του χειρότερου ανθρώπου, που ας υποθέσουμε ότι είμαι εγώ. Ο Κύριός μας είπε «... ος δ' αν είπη τω αδελφώ αυτού, Ρακά, ένοχος έσται τω συνεδρίω· ος δ' αν είπη, Μωρέ, ένοχος έσται εις την γέενναν του πυρός» (Ματθ. ε ,22). Αλλά και η πολιτική νομοθεσία καταδικάζει τέτοια δημόσια καθύβριση.
Από την άλλη συνεχίζετε να αποσιωπάτε το γεγονός ότι για τις επιστολές που στείλατε λάβατε τεκμηριωμένες απαντήσεις από τον Σεβασμιώτατο Επίσκοπο Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο.
ε) Το εκκλησιαστικό δικαστήριο
«Τελικά, όταν μπήκα Τοποτηρητής στην Επισκοπή Ράσκας, έστειλα τον Συμεών αμέσως σε δικαστήριο, εκτελώντας έτσι την απόφαση της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησίας.»
Τελικά πράγματι Σεβασμιώτατε, μη τηρώντας την κανονική διαδικασία, εντελώς άδικα και αναρμοδίως, χωρίς καν την διαδικασία της προανάκρισης με στείλατε κατηγορούμενο σε εκκλησιαστικό δικαστήριο. Και στη συνέχεια λέτε ότι καταδικάστηκα για παραβάσεις νομικές και οικονομικές.
Όμως νομίζω ότι τώρα είναι η καταλληλότερη στιγμή να αναφέρω τα όσα αντικανονικά έγιναν εις βάρος μου, στα οποία Εσείς με καύχηση αναφέρεστε.
Καταρχήν τίθεται θέμα αρμοδιότητος ποιάς τοπικής Εκκλησίας εκκλησιαστικό δικαστήριο θα έπρεπε να επιληφθεί της υποθέσεώς μου, μια και έχω πάρει αδιαμφισβήτητα κανονικό Απολυτήριο από την Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης ύστερα από κανονική αλληλογραφία μεταξύ των Μητροπολιτών Πειραιώς Σεραφείμ και Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου, κατά το διάστημα που προηγήθηκε ακόμη και της προσωρινής (13-2-2010) αντικανονικής απομακρύνσεως του Αρτεμίου. Δυστυχώς, η ΔΙΣ της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΣΟΕ) έκρινε εκ των υστέρων το Απολυτήριό μου ως δήθεν ακύρως εκδοθέν, όπως πρόσφατα πληροφορήθηκα (24-6-2010). Η παραπάνω εκτίμηση της ΔΙΣ είναι σκόπιμη, άδικη και αντικανονική. Μια απλή ανάγνωση των ημερομηνιών των Απολυτηρίων Γραμμάτων και της συναφούς αλληλογραφίας είναι αρκετή για να καταδείξει το αληθές των ισχυρισμών μου.
στ) Ο Αρτέμιος δεν έπαψε να είναι ο κανονικός Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης και φυσικός δικαστής μου
Εάν υποθέταμε ότι έπρεπε να κριθώ από τη ΣΟΕ, τότε έπρεπε να δικαστώ σε πρωτοβάθμιο δικαστήριο από τον Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης, ο οποίος με βάση τους Ιερούς Κανόνες αλλά και τις διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη της ΣΟΕ δεν έπαψε ποτέ να είναι ο κ. Αρτέμιος, τον οποίο αντικανονικά απεμακρύνατε, παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου, αφού του στερήσατε το δικαίωμα να κριθεί από εκκλησιαστικό δικαστήριο (87ος της εν Καρθαγένη και 16ος της Πρωτοδευτέρας).
ζ) Οι κατήγοροί μου δεν μπορεί να είναι οι δικαστές μου
Έπρεπε, όπως προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες, αλλά και απαιτούν όλα τα δικαιϊκά συστήματα ανά την οικουμένη, να μου εξασφαλισθεί να δικαστώ από αμερόληπτους δικαστές, που δεν είχαν αναμιχθεί προηγουμένως στην υπόθεσή μου και όχι όπως έγινε στην περίπτωσή μου, όπου οι κατήγοροι ή οι συμμετέχοντες σε επιτροπές ελέγχου υπήρξαν και δικαστές μου. (βλέπε απολογία αγίου Χρυσοστόμου προς τη Σύνοδο της Δρυός, Πηδάλιον, σελ. 689, υποσημείωση 2, έκδοση Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 2003).
η) Δικάστηκα και καταδικάστηκα ερήμην
Έπρεπε να μου εξασφαλισθεί το αναφαίρετο δικαίωμα να είμαι παρών κατά την δίκη μου ενώπιον των δικαστών μου και να εξετασθώ κατ’  αντιπαράθεση με τους μάρτυρες κατηγορίας. Αντιθέτως, δικάστηκα ερήμην, καταδικάστηκα πρωτοβαθμίως ερήμην, καταδικάστηκα δευτεροβαθμίως ερήμην, με μια διαδικασία που μου στέρησε εσκεμμένα το δικαίωμα της έφεσης.
Και πως θα μπορούσα να είμαι παρών άλλωστε, αφού εδώ και δύο μήνες βρίσκομαι κρατούμενος στην Ελλάδα κατόπιν μηνυτήριας αναφοράς της ίδιας της ΣΟΕ και συνακόλουθης αιτήσεως του Ανωτέρου Δικαστηρίου του Βελιγραδίου προς το ελληνικό κράτος για έκδοσή μου;
θ) Υπάρχει έστω και ένας μάρτυρας κατηγορίας;
«…Ίνα επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών σταθή παν ρήμα» (Ματθ. ιη , 16). Είναι τοις πάσι γνωστό ότι μία κατηγορία εναντίον οιουδήποτε, δεν ευσταθεί σε εκκλησιαστικό δικαστήριο, εάν δεν υπάρχουν τουλάχιστον δύο αξιόπιστοι μάρτυρες (ορθόδοξοι, ακατηγόρητοι για το ήθος τους κλπ). Στην περίπτωσή μου υπάρχει έστω και ένας μάρτυρας; (Βλέπε 75ον Αποστολικόν Κανόνα και ερμηνεία αυτού, 6ον της Δευτέρας Οικουμενικής και 9ον Θεοφίλου Αλεξανδρείας).
ι) Βιαστήκατε να με καταδικάσετε, ενώ επίκειται δικαίωσή μου στα πολιτικά δικαστήρια
Επειδή σαφώς το κατηγορητήριο που διατυπώθηκε και διατυπώσατε και εσείς στη συνέντευξή σας μιλάει για «νομικές και οικονομικές ατασθαλίες», γιατί τόση βιασύνη να προβείτε στην καθαίρεσή μου, Σεβασμιώτατε, όταν η υπόθεσή μου ακόμη εκκρεμεί στα πολιτικά δικαστήρια;
Επειδή ξέρατε πολύ καλά ότι η υπόθεσή μου στην πολιτική δικαιοσύνη οδεύει στην πλήρη αθώωσή μου, μια που ξέρετε τις καταθέσεις των κυριοτέρων μαρτύρων, (ο α’ μάρτυς, λογιστής Μητροπόλεως Ράσκας και Πριζρένης, Μιλίβογιε Μάρκοβιτς, κατέθεσε ότι οι πληρωμές όλες γίνονταν κατόπιν εντολής του Μητροπολίτου Ράσκας και Πριζρένης και στην οικονομική διαχείριση της Μητροπόλεως δεν συμμετείχε καθόλου ο Συμεών Βιλόβσκι και ο β’ μάρτυς, π. Μίροσλαβ Τσολάκοβιτς, εκπρόσωπος της ΣΟΕ ο δικός σας άνθρωπος, Σεβασμιώτατε—, κατέθεσε ότι μέχρι και την στιγμή της καταθέσεώς του, στις 29 Απριλίου 2010, δεν γνώριζε αν η ΣΟΕ υπέστη κάποια ζημία (εννοείται από τις όποιες ενέργειες, δικές μου ή άλλων εμπλεκομένων προσώπων)...
ια) Ο π. Μίροσλαβ Τσολάκοβιτς αδυνατεί να στηρίξει κατηγορία εναντίον μου στο ποινικό δικαστήριο
Ο π. Μίροσλαβ Τσολάκοβιτς, αφού παρέστη στον Ανακριτή (29-4-2010) με την ιδιότητα του κατηγόρου δυόμισυ μήνες μετά την έκδοση του ενοχοποιητικού πορίσματος της επιτροπής της ΔΙΣ (11-2-2010), στην οποία συμμετείχε (το οποίο πόρισμα και απετέλεσε το έναυσμα της μηνυτήριας αναφοράς της ΔΙΣ εναντίον εμού και του Suboticki), θα περίμενε κανείς στο ποινικό δικαστήριο να είναι σε θέση να κατονομάσει συγκεκριμένες παράνομες πράξεις. Δεν το έπραξε βέβαια, διότι παράνομες πράξεις δεν υπήρχαν. Παρόλα αυτά δήλωσε ότι δεν γνωρίζει αν η ΣΟΕ υπέστη κάποια ζημία μέχρι τη στιγμή που κατέθετε και επέμενε στην ποινική δίωξη εμού και του Suboticki. Γιατί αυτό, αναρωτιέται κανείς; Μα επειδή αλλιώς η Σύνοδος έπρεπε να παραιτηθεί της δίωξης και κατά συνέπεια τόσο ο Suboticki όσο και εγώ να απελευθερωθούμε με όλες τις συνέπειες (εκκλησιαστικές και νομικές) που αυτό θα συνεπαγόταν.
Από τη μία ο π. Μίροσλαβ Τσολάκοβιτς με απάλλαξε αρκούντως —έστω και ακουσίως— από τις κατηγορίες. Από την άλλη όμως δεν δικαιολογείται να δηλώνει άγνοια, διότι ένεκα της συμμετοχής του στην τελευταία επιτροπή οικονομικού Ελέγχου της ΣΟΕ (2010) διεπίστωσε, τόσο αυτός όσο και τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής, ότι δεν υπάρχει τίποτε το παράνομο, αφού υποτίθεται διεξήλθαν διεξοδικώς τους «15 φακέλους του ενός κιλού έκαστος».
Δυστυχώς ο π. Μίροσλαβ Τσολάκοβιτς απέκρυψε την αλήθεια ότι τόσο κατά τον έλεγχο της 10-2-2010 όσο και στο επόμενο διάστημα μέχρι την κατάθεσή του στις 29-4-2010 δεν διεπίστωσε οποιαδήποτε παρανομία και παρεπλάνησε έτσι τη Δικαιοσύνη (αφήνοντας μόνο υποψίες ότι θα βρεθούν ενοχοποιητικά στοιχεία στο μέλλον), κάτι που και ο πολιτικός και ο εκκλησιαστικός νόμος καταδικάζει και τιμωρεί.
ιβ)  Αποκάλυψη της συκοφαντίας
Προσέξατε παρακαλώ το παράλογο: την επομένη μέρα του οικονομικού ελέγχου στην Γκρατσάνιτσα, δηλ. στις  11-2-2010, σύσσωμη η ΔΙΣ κρατώντας στα χέρια της το πόρισμα που είχε συνταχθεί μετά έλεγχο ολίγων ωρών από την ελεγκτική επιτροπή στην οποία συμμετείχε και ο π. Τσολάκοβιτς απεμάκρυνε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αρτέμιο με το πρόσχημα οικονομικών ατασθαλιών.
Ενώ δυόμισυ μήνες μετά, στις 29 Απριλίου 2010, ο εκπρόσωπος της ΣΟΕ και μέλος της ελεγκτικής επιτροπής της ΣΟΕ της 10-2-2010 δεν μπορεί να διαπιστώσει αν υπήρξε ζημία για την ΣΟΕ· με άλλα λόγια αν συνετελέσθη οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη εκ μέρους του Σεβασμιωτάτου ή εμού ή οποιουδήποτε άλλου.
ιγ)  Αυτοκίνητο του Συμεών
Για την περίπτωση του αυτοκινήτου, Σεβασμιώτατε, δεν θα πω πολλά. Είναι αρκετό να δηλώσω ότι, όπως πιστεύω, σύντομα θα υπάρξει αθωωτική απόφαση σερβικού δικαστηρίου γι’ αυτήν. Όμως θα επισημάνω τα λογικά κενά της πρόχειρης αναφοράς σας και σε αυτό το θέμα.
«Το αυτοκίνητο του χάρισε το Υπουργείο, και το πούλησε σε ένα ιδιώτη … να του το χαρίσει αυτός».
Αν ο ιδιώτης ήταν πρόθυμος να μου δωρίσει χρήματα κι εγώ να τα δεχθώ, γιατί να υποβληθούμε και οι δύο στη διαδικασία με το αυτοκίνητο; Η δωρεά είτε σε είδος είτε σε χρήμα είναι δωρεά και από μόνη της δεν συνιστά παράνομη πράξη.
Όσο για τα αφελή μυθεύματα περί αλλαγής πινακίδων και αυτοκινήτων στα σύνορα, νομίζω ότι πολύ σωστά ο κ. Πολυγένης το αποσιωπά σεβόμενος το κύρος Σας και βάζοντας με ευγενικό τρόπο ένα τέλος στα όσα εκείνη τη στιγμή λέγατε, κλείνοντας την φράση σας με αποσιωπητικά!
ιδ) Πολλαπλή η ποινή του εκκλησιαστικού δικαστηρίου – Μένος και εμπάθεια εναντίον μου.
«Εν τω μεταξύ το δικαστήριο προχώρησε τον καθαίρεσε, και εν συνεχεία το δικαστήριο της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Εκκλησίας, επικύρωσε και αυτό με την σειρά του την καθαίρεση. Ο Συμεών σήμερα είναι λαϊκός!»
Εδώ γιατί αποκρύπτετε, Σεβασμιώτατε, την πλήρη απόφαση του εκκλησιαστικού δικαστηρίου και μιλάτε μόνο για καθαίρεση; Γιατί δεν αναφέρετε ότι η απόφαση περιλαμβάνει καθαίρεση, αποσχηματισμό και αφορισμό; Προφανώς γνωρίζετε ότι οι Ιεροί Κανόνες για κληρικό που κρίνεται ένοχος αναφέρουν ότι η μέγιστη ποινή που μπορεί να του επιβληθεί είναι η καθαίρεση. «Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος επί πορνεία, ή κλοπή, αλούς καθαιρείσθω, και μη αφοριζέσθω. Λέγει γαρ η Γραφή, ουκ εκδικήσεις δις επί το αυτό· Ωσαύτως και οι λοιποί κληρικοί» (ΚΕ’ Κανών της Αποστολικής Συνόδου). Γιατί στη δική μου περίπτωση αυτή η αυστηρότητα, που αντίκειται ευθέως και στο πνεύμα των Κανόνων του Μεγάλου Βασιλείου (32ου και 51ου); Γιατί η απόφαση αναφέρεται σε καθαίρεση, αποσχηματισμό και αφορισμό (τρις επί το αυτό); Δεν νομίζετε ότι υποκρύπτει εμπάθεια και ξεφεύγει από τον γενικό σκοπό των εκκλησιαστικών ποινών που είναι η ποιμαντική διαπαιδαγώγηση του αμαρτήσαντος (όπως συμβουλεύει ο 102ος της Πενθέκτης); Δεν επιβεβαιώνεται έτσι η «άνωθεν» διατεταγμένη θρησκευτική δίωξη εις βάρος μου, αφού μάλιστα υπήρξε και μεθόδευση, ώστε να μου στερηθεί το δικαίωμα της έφεσης, Σεβασμιώτατε;
Και εξηγούμαι: Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι αποδέχομαι τη νομιμότητα του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου (και τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν), γιατί σκοπίμως δεν μου κοινοποιήθηκε η απόφασή του, ώστε να προλάβω να ασκήσω το δικαίωμα της έφεσης στον προβλεπόμενο χρόνο;
ιε) Εγγραφή στην Μητρόπολη Πειραιώς.
Λέτε: "Να αναφέρω και κάτι άλλο. Ο Συμεών Βιλόφσκι, μάντεψε θα έλεγα τι θα γίνει και στις αρχές Ιανουαρίου επεσκέφθη τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, με συστατική επιστολή του Αρτεμίου. Για να τον δεχθεί ο Μητροπολίτης Πειραιώς του είπε, ότι τον καταδιώκουν ως αντιοικουμενιστή.
Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα, διότι κανείς δεν καταδιώκει κανέναν στη Σερβία, ούτε Οικουμενιστές, ούτε αντιοικουμενιστές. Έχουμε πάρα πολλά προβλήματα, δεν ασχολούμαστε με τα ζηλωτικά.
Επίσης να σας πω, ότι ο Άγιος Πειραιώς ενημερώθηκε τότε από τον Μητροπολίτη Μπάτσκας για τον Συμεών και αμέσως ο κ. Σεραφείμ επέστρεψε πίσω τα χαρτιά και του είπε: «Παιδί μου είπες ψέματα, να πας να δώσεις λόγο για όλα αυτά που σε κατηγορούν». "
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σεραφείμ με πολλή αγάπη δέχθηκε να με συγκαταριθμήσει στη δύναμη της Μητροπόλεώς του, έτσι ώστε απρόσκοπτα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και συγκεκριμένα την Διπλωματική μου εργασία κοντά στον σεβαστό μου Καθηγητή της Δογματικής του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη.
Όσο βέβαια για το θέμα της διαμάχης μεταξύ οικουμενιστών και αντιοικουμενιστών δεν χρειαζόταν να ενημερωθεί από μένα, αφού ως γνωστόν ο Μητροπολίτης Αρτέμιος και φυσικά όλοι εμείς, τα πνευματικά του παιδιά, είχαμε συνυπογράψει την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», όπως και ο ίδιος ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ως μία αξιοπρεπή διαμαρτυρία ενταγμένη στην Ορθόδοξη Πατερική Παράδοσή μας εναντίον των τεκταινομένων εις βάρος της Ορθοδοξίας (συμπροσευχές, ανολοκλήρωτα συλλείτουργα, συγχρωτισμοί σε λειτουργικούς χώρους, άκριτος αγαπισμός με τους παπικούς και προτεστάντες) καθώς και εναντίον των υπαιτίων για αυτά.
Με τον Σεβασμιώτατο βεβαίως συζητήθηκε ότι υπάρχει και θέμα διώξεώς μου για δήθεν οικονομικές ατασθαλίες, όμως αυτό δεν έκαμψε την θέλησή του να με περιβάλει με την αγάπη του.
Τα όσα συνέβησαν μετά την αποστολή του φακέλου μου με όλα τα κανονικά έγγραφα από την Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης στην Μητρόπολη Πειραιώς δεν τα γνώριζα έως πρότινος, διότι επακολούθησε η σύλληψή μου. Γι’ αυτό και απέστειλα στον Σεβασμιώτατο Πειραιώς σχετική επιστολή ερωτώντας για το θέμα αυτό.
Μόλις στις 24-6-2010 έλαβα την γραπτή απάντηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς στην επιστολή μου, δια της οποίας με ενημερώνει ότι ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία του Σεβασμιωτάτου Μπάτσκας κ. Ειρηναίου μετά του ιδίου, του εζητήθη (του αγίου Πειραιώς) να στείλει τον φάκελό μου στην Εκκλησία της Σερβίας, ως πάσχοντα «ακυρότητα». Το οποίον και έπραξε. Καταληκτικώς ο άγιος Πειραιώς ευελπιστεί ότι «η Χάρις του δικαιοκρίτου Κυρίου ημών, εν Σερβία, θα απονείμει τα δέοντα» και μου εύχεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να καταστήσει «αισίαν την έκβασιν» της «περιπετείας» μου «επ’ αγαθώ της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας».
Άρα, Σεβασμιώτατε, εντελώς αντίθετα με αυτά που Εσείς του βάζετε στο στόμα («Παιδί μου είπες ψέματα, να πας να δώσεις λόγο για όλα αυτά που σε κατηγορούν»), ο Σεβασμιώτατος Πειραιώς τουλάχιστον κρατά ίσες αποστάσεις και εμπιστεύεται την υπόθεση πρωτίστως στην κρίση του «δικαιοκρίτου Κυρίου ημών» και δευτερευόντως στην δικαιοσύνη της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Πόσο όμως μπορεί να εμπιστευθεί κανείς στους εκπροσώπους της τελευταίας, όταν η επίσημη ανακοίνωση της ιστοσελίδας της ΣΟΕ στις 3-6-2010 για την από 22-5-2010 απόφαση καθαιρέσεώς μου, επαναλαμβάνει σχεδόν τα λεγόμενά σας, ότι δηλ. παρέπεισα τον Μητροπολίτη Πειραιώς και «ένα μέρος του ελληνικού κοινού» ότι είμαι «παράπλευρη απώλεια» ενός θρησκευτικού και πολιτικού διωγμού και ως εκ τούτου ο Πειραιώς, αναγνωρίζοντας ότι παρεπείσθη έστειλε τον φάκελό μου στην Εκκλησία της Σερβίας; Γιατί στον άγιο Πειραιώς είπατε άλλα (ακυρότητα Απολυτηρίου) και στην από 3-6-2010 ανακοίνωσή σας λέτε άλλα; Ότι δηλ. ο Πειραιώς ανεγνώρισε την απάτη; Γιατί προσπαθείτε να επηρεάσετε την κοινή γνώμη της Σερβίας με ψεύδη και «λήψη του ζητουμένου»; Ποιός εξαπάτησε ποιόν, Σεβασμιώτατε;
ιστ) Μήνυση Συμεών κατά Αθανασίου
Προσπαθείτε να αποδώσετε σε εμένα εμπάθεια και θράσος λέγοντας: «Κλείνοντας, να ξέρετε ότι ο Συμεών προσέλαβε ακριβούς δικηγόρους και μήνυσε με ψεύτικες κατηγορίες εμένα και άλλους δύο δικηγόρους.»
Σας πληροφορώ ότι δεν «προσέλαβα ακριβούς δικηγόρους», αλλά ο μοναδικός συνήγορός μου (ο οποίος ανιδιοτελώς ανέλαβε την υπεράσπισή μου, βλέποντας την κατάφωρη αδικία εις βάρος μου) προέβη σε μήνυση εναντίον Σας και εναντίον δύο εφημερίδων. Όμως και αυτή η ενέργεια, Σεβασμιώτατε, έγινε περισσότερο για να προστατέψει την Σερβική Εκκλησία και Σας, και όχι εμένα.
Και εξηγούμαι: Όπως στη συνέντευξη στη «Ρομφαία», έτσι και σε άλλες περιπτώσεις δυστυχώς εκτεθήκατε χρησιμοποιώντας υβριστικούς και νομικά κολάσιμους χαρακτηρισμούς, («ύπουλος, κλέφτης, ψεύτης»), που προδίδουν έλλειψη ψυχικής ειρήνης και αρχιερατικής, ποιμαντικής διάκρισης.
ιζ) Προσφυγή στο συνταγματικό δικαστήριο
Όσον αφορά την περίπτωση εκδόσεως διεθνούς εντάλματος συλλήψεως (η οποία ίσως σε πολλούς γεννά ερωτηματικά), σας κάνω γνωστό ότι η προσφυγή μου στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Σερβίας δεν έγινε εναντίον της Συνόδου, όπως εσφαλμένα δηλώνετε («Επίσης μήνυσε την Σύνοδο της Εκκλησίας, στο Συνταγματικό δικαστήριο της Σερβίας για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βλέπετε θράσος που έχει αυτός ο άνθρωπος!»), αλλά έγινε εναντίον της Δικαστικής Αρχής που κατά παράβαση νόμου εξέδωσε το εν λόγω ένταλμα.
Και μάλιστα η προσφυγή μου αυτή έγινε δεκτή, Σεβασμιώτατε, και αναμένεται η εκδίκασή της.
Κλείνοντας την παρούσα επιστολή-απάντηση στην συνέντευξή Σας, Σας παρακαλώ, με την επισκοπική και ποιμαντική συνείδησή Σας, να με δείτε όχι σαν εμπόδιο ή μέσο για την υλοποίηση των όποιων εκκλησιαστικών ή εθνοπολιτικών αποφάσεων της ΣΟΕ, αλλά σαν ένα μοναχό και κληρικό που προσπάθησε και προσπαθεί να τηρεί τις εντολές του Χριστού και να διακονήση και «αναπαύση» τον Επίσκοπο και Γέροντά του, παρ’ όλη την αυτονόητη ανθρώπινη αδυναμία και αμαρτωλότητά μου.
Είθε, Σεβασμιώτατε, η φυλάκιση, οι συκοφαντίες και οι πολιτικές και εκκλησιαστικές διώξεις, που συσσωρεύτηκαν στην αναξιότητά μου, να αποβούν προς πνευματική μου ωφέλεια και, αν το θέλει ο Θεός, να επαληθευθεί σε μένα, έστω και κατ’ ελάχιστον, το του Αποστόλου: «Και πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β' Τιμ. γ', 12).
Για Σας δε, Σεβασμιώτατε, είθε να συμπεριλαμβάνεσθε στους έχοντες ζήλον Θεού, «αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν» (Ρωμ. ι' 2-3) και όχι στους εν επιγνώσει διώκτες της αληθείας.
Με σεβασμό στην αρχιερωσύνη Σας
π. Συμεών Βιλόβσκι
29-6-2010