ΠΟΡΝΕΙΑ: Λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Δὲν ξέρετε πὼς εἶστε ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ ἀνάμεσά σας; Ἂν κάποιος, λοιπόν, καταστρέφει τὸ ναὸ
Ὅταν ἡ γενετήσια πράξη ἔχει σκοπὸ τὴν αὔξηση τοῦ ἀνθρώπινου γένους, σύμφωνα μὲ τὴ θεϊκὴ προσταγὴ καὶ εὐλογία (Γέν. 1:28), καὶ ὅταν γίνεται μὲ ἐκκλησιαστικὲς προϋποθέσεις, ὅπως δηλαδὴ ὁρίζουν τὸ Εὐαγγέλιο, οἱ ἱεροὶ κανόνες καὶ οἱ ὑποθῆκες τῶν Ἁγίων Πατέρων, δὲν ἀποτελεῖ παράπτωμα. Ἀλλιῶς εἶναι ἁμάρτημα θανάσιμο, ἀλλὰ κι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἄγρια, τὰ πιὸ δυσκολοπολέμητα πάθη.
Ἡ πορνεία, μολονότι ἀπὸ τὰ νιάτα σου ὡς τὰ γεράματά σου δὲν θὰ πάψει νὰ σὲ πολεμάει, νικιέται εὐκολότερα ὅταν ἀποφεύγεις τελείως τὴν πράξη καὶ τοὺς τόπους τῆς ἁμαρτίας. Μὴν ξεγελαστεῖς καὶ πεῖς, «Ἂς δοκιμάσω μία φορᾶ, κι ἔπειτα ἐγκρατεύομαι», γιατί, εἰδικὰ σὲ τοῦτο τὸ πάθος, ἡ πρώτη πτώση δὲν εἶναι σχεδὸν ποτὲ καὶ ἡ τελευταία, ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ τοῦ κατήφορου. Ἔχει ἀποδειχθεῖ, πὼς ὅποιος δὲν δοκίμασε ποτὲ τὴν ἁμαρτία, πολὺ εὐκολότερα πολεμάει καὶ καταβάλλει τὸ πάθος.
Ἡ σαρκικὴ ἐπιθυμία, ἀδελφέ, εἶναι σὰν ἕνα ἄλογο ἀχαλίνωτο, ποὺ πέφτει μέσα στοὺς γκρεμοὺς καὶ τραυματίζεται. Ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ ἐγκράτεια εἶναι τὸ χαλινάρι ποὺ τὴ συγκρατεῖ. Ὅποιος δὲν θέλει νὰ γκρεμιστεῖ, ἂς κρατάει γερὰ τὸ χαλινάρι καὶ ἂς τὴν ἔχει κάτω ἀπὸ τὸν ἔλεγχό του. Γιατί ἐκεῖνος ποὺ θὰ πέσει στὸ βάραθρο τῆς πορνείας, δύσκολα θὰ μπορέσει νὰ βγεῖ ἔξω, δύσκολα θὰ κινηθεῖ σὲ μετάνοια, δύσκολα θὰ σηκώσει τὰ μάτια του στὸν οὐρανό. Τὸ βλέμμα τοῦ εἶναι στραμμένο πάντα στὴ γῆ, σὰν τῶν ἄλογων ζώων, καὶ κάνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τέτοιες ἀπρέπειες, ποὺ δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ τὶς κάνει μπροστὰ σ΄ἕνα μικρὸ παιδί.
Γί΄αὐτοὺς ποὺ πέφτουν ἀμετανόητα στὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει, ὅτι δὲν θὰ κληρονομήσουν τὴν οὐράνια βασιλεία (Ἅ΄Κόρ. 6:9-10). Ἡ θέση τοὺς εἶναι στὴν αἰώνια φωτιὰ τῆς κολάσεως, ποὺ οἱ ἴδιοι διαλέγουν ἤδη ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτή. Γιατί ἡ πορνεία εἶναι κι αὐτὴ φωτιὰ ὅμοια μ΄ἐκείνη τῆς γέενας. Καύσιμες ὕλες τῆς εἶναι ἡ γαστριμαργία, ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ἀπροσεξία, φλόγες τῆς εἶναι ἡ ἀπρέπεια καὶ ἡ ἀναισχυντία, στάχτη τῆς εἶναι ἡ ἀκαθαρσία, καπνὸς τῆς εἶναι ἡ ντροπὴ καὶ ἀποτελέσματά της, ἡ φθορὰ τοῦ σώματος, ἡ παράβαση τοῦ θείου νόμου, ὁ μολυσμὸς τῆς ψυχῆς, ὁ χωρισμὸς ἀπὸ τὸ Θεό. Γί΄αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ βρίσκεται συνέχεια σὲ ἐπιφυλακὴ καὶ νήψη, ὥστε νὰ μὴ σὲ νικήσει. Καὶ καθὼς φεύγεις μακριὰ ἀπὸ τὴ φωτιά, γιὰ νὰ μὴ σὲ κάψει, ἔτσι νὰ φεύγεις κι ἄπ΄αὐτὴ τὴ λαύρα. σαί,ἄρκας. Μὴν πλησιάζεις σὲ τόπους ἐπικίνδυνους, γνωρίζοντας πὼς εἶσαι ἀδύνατος. Δὲν πρέπει νὰ Ἀδύνατο εἶναι νὰ πᾶς στὸν ἀλευρόμυλο, καὶ νὰ μὴν ἀλευρωθεῖς. Ἀδύνατο εἶναι νὰ κρατᾶς πίσσα, καὶ νὰ μὴν κολλήσει στὰ χέρια σου. Τὸ ἴδιο ἀδύνατο εἶναι νὰ συναναστρέφεσαι μὲ ἀνθρώπους κοσμικούς, ἀνθρώπους ἁμαρτωλοὺς καὶ σαρκολάτρες, καὶ νὰ μὴ μολυνθεῖς. Γί΄αὐτὸ εἶναι λίγοι, ἀλλὰ καὶ μακάριοι, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πλήρωσαν ποτὲ οὔτ΄ἕναν ὀβολὸ στὸ δαίμονα τῆς πορνείας, ὄχι μόνο μὲ τὸ σῶμα καὶ τὴν πράξη, ἀλλὰ μήτε μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους. Γιατί, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, «ὅποιος βλέπει μία γυναίκα μὲ πονηρὴ ἐπιθυμία, ἔχει κιόλας διαπράξει μέσα τοῦ μοιχεία μ΄αὐτήν»; (Μάτθ. 5:28). Ἔτσι, νὰ μὴν περιεργάζεσαι ὄμορφα πρόσωπα.
ἢ σώματα καὶ νὰ μὴν ἀγγίζεις ξένη σάρκα, γιὰ νὰ μὴν ἐρεθίζεις τὸ Πρῶτα-πρῶτα, σὰν βασικότερο ὅπλο καὶ γιατρικό, οἱ σοφοὶ Πατέρες μας παρέδωσαν τὴν ἐπιμελῆ τήρηση καὶ φύλαξη τῶν αἰσθήσεων, καὶ μάλιστα τῆς ὁράσεως, γιατί τὰ μάτια εἶναι οἱ ἀγωγοί, ἄπ΄ὅπου τὸ θανάσιμο δηλητήριο τῶν ἡδονῶν διοχετεύεται στὴν ψυχή μας, εἶναι οἱ θύρες, ἄπ΄ὅπου ὅλες οἱ ματαιότητες τοῦ κόσμου τούτου μπαίνουν μέσα μας, μολύνουν τὸ νοῦ μας καὶ παραλύουν τὴ θέλησή μας. Καὶ ὅταν παραλύσει ἡ θέληση, συγκαταβαίνει ἡ καρδιά μας στὸ πονηρό, καὶ ἀποφασίζουμε νὰ τὸ πραγματοποιήσουμε. «;Ἐκ γὰρ τοῦ ὁρᾶν τίκτεται τὸ ἐρᾶν»;,
Γί΄αὐτὸ ὁ Κύριος ἔφτασε νὰ πεῖ τὴ γνωστὴ διδακτικὴ ὑπερβολή: «;Ἂν τὸ μάτι σου σὲ σκανδαλίζει, βγάλε τό. Εἶναι προτιμότερο νὰ μπεῖς μονόφθαλμος στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ ἔχεις δυὸ μάτια καὶ νὰ πᾶς στὴ γέενα τοῦ πυρός»; (Μάρκ. 9:47).
Μετὰ τὴν ὅραση, χρειάζεται ἡ φύλαξη τῆς ἀκοῆς, ὥστε τ΄αὐτιά σου νὰ μὴν ἀκοῦνε μουσικὴ καὶ τραγούδια ποὺ ἐξάπτουν τὴ σαρκικὴ φλόγα, μήτε λόγια πορνικὰ
καὶ διηγήσεις ἐρεθιστικές.
Ἡ τρίτη αἴσθηση, ἡ ὄσφρηση, δὲν εἶναι τόσο ἐπικίνδυνη, πλὴν ὅμως πρέπει κι αὐτὴ νὰ τὴν προσέχεις, γιατί εἶναι μερικὰ ἀρώματα ποὺ ξεσηκώνουν τὴν ἐπιθυμία.
Ἡ τέταρτη ὅμως αἴσθηση, ἡ ἁφή, εἶναι ἐπικίνδυνη κι ἄπ΄αὐτὴ τὴν ὅραση. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ψηλαφήσεις σάρκα, καὶ νὰ μὴν ὁλοκληρώσεις τὴν ἁμαρτωλὴ πράξη,
ἂν συντελεῖ σ΄αὐτὸ καὶ ὁ τόπος.
Ὅσο γιὰ τὴν Πέμπτη καὶ τελευταῖα αἴσθηση, τὴ γεύση, γιὰ νὰ μὴν ἐνισχύει τὸν σαρκικὸ πόλεμο, χρειάζεται νὰ τῆς στερήσεις τὸ πολὺ φαγητὸ καὶ τὸ πολὺ πιοτό, προπαντὸς τὰ καρυκεύματα καὶ τὰ λίπη. Ὅσο ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια καταλαγιάζουν τὴν πυρωμένη σάρκα, τόσο ἡ γαστριμαργία καὶ ἡ μέθη τὴ φουντώνουν.
Μὴν τὴν περιποιεῖσαι λοιπὸν τὴ σάρκα σου, μὴ δίνεις στὸ λάρυγγα καὶ Ἕνας ἄλλος τρόπος ἀντιμετωπίσεως τοῦ σαρκικοῦ πολέμου εἶναι ἡ ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ νοῦ σου τῶν πονηρῶν λογισμῶν καὶ ἐνθυμήσεων. Σὲ πρόσβαλε ἕνας λογισμός; Διῶξε τὸν χωρὶς καθυστέρηση! Μόλις τὸν συνειδητοποιήσεις, μὴν τὸν ἀφήσει νὰ σταθεῖ καθόλου στὸ νοῦ σου. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἀντικατάστησε τὸν μ΄ἕναν ἄλλο λογισμό, ἀγαθὸ καὶ πνευματικό, ποὺ νὰ σοῦ προξενεῖ κατάνυξη. Γιατί ὁ νοῦς δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ποτὲ ἀδειανὸς ἀπὸ λογισμούς. Πάντα κάτι θὰ σκέφτεται, εἴτε ἀγαθὸ εἴτε πονηρό. Ὅταν, λοιπόν, βρίσκεσαι σ΄ἐπιφυλακή, ὥστε σὲ κάθε ἐπίθεση κακῶν λογισμῶν ν΄ἀμυνθεῖς ἄμεσα μὲ λογισμοὺς καλούς, δὲν θ΄ἀφήσεις στοὺς πρώτους περιθώρια νὰ ἐνεργήσουν μέσα σου καὶ νὰ ξεσηκώσουν τὴ σάρκα. Ἂν ὅμως τοὺς δεχτεῖς καὶ τοὺς κρατήσεις κάμποση ὥρα, τότε ἀρχίζουν νὰ ριζώνουν καὶ νὰ στερεώνονται στὴν ψυχή σου, ὅποτε εἶναι δύσκολο πιὰ νὰ τοὺς διώξεις.
Συμβαίνει δηλαδὴ ὅ,τι καὶ μὲ τὴ φωτιά, ποὺ πολὺ εὔκολα τὴ σβήνεις μόλις ἀρχίζει ν΄ἀνάβει, δὲν μπορεῖς ὅμως νὰ τὴν ἐλέγξεις ὅταν φουντώσει καὶ ἁπλωθεῖ σ΄ὁλόκληρο τὸ δάσος, συμβαίνει ὅ,τι καὶ μὲ τὸ δέντρο, ποὺ τὸ ξεριζώνεις χωρὶς δυσκολία ὅταν εἶναι μικρὸ καὶ νεοφύτευτο, ὄχι ὅμως ὅταν μεγαλώσει καὶ ριζώσει καλά, συμβαίνει ἀκόμα ὅ,τι καὶ μὲ τὸν ἐχθρό, ποὺ εὐκολότερά του ἀντιστέκεσαι καὶ
τὸν ἀπωθεῖς ὅταν εἶναι στὴ θύρα, ὅπου ὁ τόπος εἶναι στενός, παρὰ ὅταν Ἄν, ἀπὸ ἀμέλεια καὶ ἀπροσεξία σου, συμβεῖ νὰ στερεωθεῖ στὸ νοῦ σου ὁ πονηρὸς λογισμός, μὴν ἀπελπιστεῖς καὶ μὴν παραδώσεις τὰ ὄπλα. Πιάσε ἀμέσως τὴν προσευχή, κραύγασε μὲ πόνο στὸν Κύριο, ζήτησε μὲ δάκρυα τὴ βοήθειά Του καὶ παρακάλεσε Τὸν ὁλόψυχα, ὅπως οἱ ναυτικοὶ ποὺ πέφτουν σὲ σφοδρὴ θαλασσοταραχὴ καὶ κινδυνεύουν, νὰ μὴ σ΄ἀφήσει νὰ πνιγεῖς σ΄αὐτὴ τὴ νοητὴ φουρτούνα. Λέγε ψαλμοὺς καὶ προσευχὲς ἀπὸ τὴ Γραφή, ὅπως «;Ὁ Θεός, εἷς τὴν βοήθειάν μου πρόσχες, Κύριε, εἷς τὸ βηθῆσαι μοὶ σπεῦσον …;»; (Ψάλμ. 69), «;Ἐν τῷ ἐπικαλεῖσθαι μὲ εἰσήκουσάς μου, ὁ Θεὸς τῆς δικαιοσύνης μου, ἐν θλίψει ἐπλάτυνας μέ …;»; (Ψάλμ. 4),
«;Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου …;»; (Ψάλμ. 142), «;Πάτερ ἠμῶν Ὅταν σὲ πολεμάει σφοδρὰ ἡ σάρκα, πρόσεξε μὴ σὲ πλανήσει τοῦτος ὁ λογισμός, ποῦ πλάνησε πολλούς: «;Δὲν ἀντέχω πιὰ αὐτὸ τὸ βασανιστήριο! Θὰ πέσω,
θὰ ἐκτονωθῶ καὶ θὰ ἠρεμήσω»;. Ὄχι, ἀδελφέ μου! Πρῶτα-πρῶτα, δὲν θὰ Ἀγωνίσου, λοιπόν, ἐναντίον τῆς ἀπὸ τὴν ἀρχή, μὲ πολλὴ ἀνδρεία κι ἐνθουσιασμό, ἀλλὰ καὶ μὲ τοῦ Κυρίου τὴν ἐνίσχυση. Ἔτσι γρήγορα καὶ εὔκολα θὰ τὴν ἀποδυναμώσεις, ὅποτε καὶ τὸ διάβολο θὰ ντροπιάσεις καὶ τὸ Θεὸ θὰ δοξάσεις καὶ ἐσὺ θὰ εἶσαι εἰρηνικὸς καὶ οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, ὁλόχαροι, θὰ ἔρθουν νὰ σὲ ὑπηρετοῦν, ὅπως τὸν Κύριο ὅταν νίκησε τὸν πειρασμὸ (Μάτθ. 4:11). Ἄν, ἀπεναντίας, νικηθεῖς καὶ πέσεις, ἡ μὲν ἡδονὴ τῆς ἁμαρτίας θὰ περάσει καὶ θὰ χαθεῖ γρήγορα
σὰν ἀστραπή, ἡ πίκρα ὅμως ποὺ ἀφήνει στὴν ψυχὴ καὶ ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως θὰ σὲ βασανίζουν χειρότερα ἄπ΄ὅ,τι ὁ προηγούμενος πόλεςμος τῆς σάρκας.
Ἕνα ἄλλο ἰσχυρὸ φάρμακο καὶ ὅπλο ἐναντίον τῆς πορνείας εἶναι, ὅπως ἀναφέραμε ἤδη, ἡ μνήμη τοῦ θανάτου. Ἂν συλλογιστεῖς ὅτι σὲ λίγο ἴσως δὲν θὰ ζεῖς πιά, ὅπως ἴσως δὲν θὰ ζεῖ καὶ τὸ πρόσωπο πού σου προκαλεῖ σαρκικὸ πόθο, ἂν ἀντικρύσεις νοερὰ καὶ τὸ δικό σου καὶ τὸ ἄλλο σῶμα νεκρό, βρωμισμένο, μισοφαγωμένο ἄπ΄τὰ σκουλήκια -πῶς νὰ μὴ σιχαθεῖς τέτοια σάρκα; Πῶς νὰ μὴ μεταφερθεῖ ἡ σκέψη σου ἀπὸ τὰ τωρινὰ καὶ πρόσκαιρα στὰ μελλούμενα καὶ αἰώνια;
Ἂν πάλι ἡ σαρκική σου πύρωση εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε κανένα ἀπὸ τὰ γιατρικὰ καὶ τὰ ὄπλα ποὺ ἀναφέραμε δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ σὲ σταματήσει ἀπὸ τὴν πτώση, τότε μὴ διστάσεις νὰ δοκιμάσεις καὶ τοῦτο τὸ φάρμακο, τὸ πιὸ δριμὺ καὶ καυστικὸ ἄπ΄ὅλα, μὲ τὸ ὁποῖο πολλοὶ ἅγιοι δάμασαν καὶ ταπείνωσαν τὴν ἀνήμερη καὶ ἀταπείνωτη πορνικὴ φλόγα. Ποιό; Τὸν σ
Ὁ ἅγιος Βενέδικτος (14 Μαρτίου), ὅπως ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, κυλίστηκε στ΄ἀγκάθια ὁλόγυμνος, ὥσπου ξεσκίστηκε καὶ καταματώθηκε κι ἔγινε ἀγνώριστος, ἔτσι ὅμως νίκησε τὴ σάρκα.
Ὁ ὅσιος Μαρτινιανὸς (13 Φεβρουαρίου), ὅταν ἀναγκάστηκε νὰ φιλοξενήσει κάποια νύχτα στὸ ἀσκητήριό του μία ἄσεμνη γυναίκα καὶ πολεμήθηκε ἀπὸ τὸ δαίμονα τῆς πορνείας, ἄναψε μεγάλη φωτιὰ καὶ πήδησε μέσα, λέγοντας μὲ δάκρυα: «;Ἂν μπορεῖς, ἄθλιε, ν΄ἀντέξεις αὐτὴ τὴ φλόγα γιὰ λίγο, τότε θ΄ἀντέξεις καὶ τὴν αἰώνια»;.
Στὸν Εὐεργετινὸ πάλι διαβάζουμε, ὅτι μία ἐλεεινὴ γυναίκα πῆγε στὸ κελλὶ κάποιου ἀσκητῆ μὲ σκοπὸ νὰ τὸν παρασύρει, ἡ ἀθεόφοβη, στὴν ἁμαρτία. Ἐκεῖνος τὴν ἔβαλε μέσα, γιατί ἦταν νύχτα καὶ φοβήθηκε μὴν τὴ φάνε τὰ θηρία. Ἐπειδὴ ὅμως κυριεύθηκε ἀπὸ σαρκικὴ ἐπιθυμία καὶ λίγο ἔλειψε νὰ πέσει στὴν πορνεία, τί ἔκανε;
Κάνε κι ἐσὺ τὸ ἴδιο, ἂν τὸ λέει ἡ καρδιά σου! Βάλε μόνο ἕνα σου δάχτυλο στὴ φλόγα, κι ἂν μπορεῖς νὰ ὑπομείνεις, πέσε καὶ στὴν ἁμαρτία!
Ἂν ὅμως δὲν ἀντέχεις μήτε τὴν καύτρα τοῦ κεριοῦ νὰ σβήσεις μὲ τὴν ἄκρη τοῦ δαχτύλου σου, πῶς θὰ ὑποφέρεις τὴ δριμύτατη φλόγα τῆς ἀτέλειωτης κολάσεως; …;
Ἀγωνίσου, λοιπόν. Πολέμα τὴ σάρκα. Διῶχνε τοὺς πονηροὺς λογισμούς. Ἐφάρμοσε ὅσα διάβασες ἐδῶ. Γίνε μιμητῆς του ἀποστόλου Παύλου, ποὺ μὲ σκληρὲς ἀσκήσεις ταλαιπωροῦσε καὶ ὑποδούλωνε τὸ σῶμα τοῦ (Ἅ΄Κόρ. 9:27). Ἔτσι, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ πάντα συντρέχει τοὺς καλοπροαίρετους ἀγωνιστές,
θὰ νικήσεις.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ”, τοῦ μοναχοῦ Ἀγαπίου Λάνδου τοῦ Κρητός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου