Το μίσος του διαβόλου και η αγάπη του Θεού

Ὁ Διάβολος μὲ φθόνο καὶ δολιότητα μαίνεται ἐναντίον τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ ζητᾶ ἐπίμονα τὴν ἐκμηδένισή του. Μετέρχεται κάθε μέσο, προκειμένου νὰ ἐπιτύχει τὸ σκοπό του μὴ ἀποδεχόμενος τὴν ἕνωση τοῦ "κατ' εἰκόνα" καὶ "καθ' ὁμοίωσιν" ποιήματος μὲ τὸν τέλειο Ποιητή. Ὁ Διάβολος, ὡς πατέρας τοῦ ψεύδους ποὺ εἶναι, διοχετεύει τὸ δηλητήριο τοῦ ψέματος στὰ θύματά του. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔχει ξεφύγει ἀπὸ τὸν ὀρθὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀγαπᾶ τὸ ψέμα τοῦ Διαβόλου παραδίδεται στὴν ἀπώλεια, καθότι τὸ μίσος ποὺ τὸν ἔχει κυριεύσει γιὰ ὅλους τοὺς συνανθρώπους του δὲν τὸν ἀφήνει νὰ εἰρηνεύσει μὲ τὸ Θεὸ καὶ συνεπῶς νὰ λυτρωθεῖ. Ἡ μεγαλύτερη τιμωρία τῆς ψυχῆς τοῦ πονηροῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ χωρισμὸς ἀπὸ τὶς ἁγίες δυνάμεις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ συντροφιὰ μὲ τὸ Διάβολο καὶ τοὺς δαίμονές του. Αὐτὴ ἡ κατάσταση διαρκεῖ στοὺς αἰῶνες χωρὶς νὰ ὑπάρχει καμία ἐλπίδα ἀπελευθέρωσης ἀπὸ τὰ δεινά.

Ἡ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ δωρηθεῖσα ἐλεύθερη βούληση ὁδηγεῖ, κατόπιν ἐσφαλμένης χρήσεώς της, στὴν ἁμαρτία, ὥστε ἀκυρώνει τὸ σκοπὸ τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, τουτέστιν τὴν ἐπικοινωνία του μὲ τὸ Θεό. Μακρὰν τοῦ Δημιουργοῦ ὁ ἄνθρωπος πλανᾶται καὶ συστρατεύεται μὲ τὸν ἀνακηρυχθέντα ἀρχηγὸ τοῦ κακοῦ. Ἡ βίωση ἀρνητικῶν καταστάσεων γίνεται μία διαρκὴς πραγματικότητα γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἐγκατέλειψε τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς του καὶ ἐπέλεξε νὰ ἀπολαύσει τὰ ἐπίγεια -ἄρα πρόσκαιρα- ἀγαθὰ ἀπὸ τὰ αἰώνια πλούτη τῆς οὐράνιας βασιλείας. Ὁ Διάβολος οὐδέποτε ἐφησυχάζει, ἀλλὰ ἐπιδιώκει νὰ παρασύρει στοὺς ἀδιέξοδους λαβύρινθους τῶν σχεδίων του ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ εὐάλωτο λόγῳ τῆς ἔλλειψης πίστεως στὸν Θεὸ ἐμπίπτει στὴν ἁμαρτία.
Ὁ Σατανᾶς ἀδυνατεῖ ὡστόσο νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι οἱανδήποτε ἐπιρροὴ ἀσκεῖ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων, πραγματοποιεῖται ἀδείᾳ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὡς προνοῶν καὶ ὡς φιλόστοργος Πατὴρ μεριμνᾶ γιὰ τὰ τέκνα Του, δίχως οὐσιαστικὰ νὰ τὰ ἐγκαταλείπει, παρ' ὅλους τοὺς πειρασμούς, στὰ ὕπουλα τεχνάσματα τοῦ Σατανᾶ.
Τὸν δρόμο του ἀνέκοψε ὁ ἴδιος ὁ Τρισυπόστατος Θεός, ποὺ ἔστειλε τὸν Μονογενὴ Υἱό Του νὰ θέσει τὰ γερὰ θεμέλια τῆς σωτηρίας. Ἡ νίκη ἐπὶ τῶν σατανικῶν δυνάμεων, ἀρχόμενη ἀπὸ τῆς ἐνανθρωπήσεως καὶ συνεχιζόμενη μὲ τὴν ἐπίγεια ζωὴ καὶ τὴν τριετῆ δημόσια διδασκαλία καὶ δράση τοῦ Χριστοῦ, ἦταν καθοριστικὴ γιὰ τὴν ἐξασθένησή τους καὶ τὸν ἐπερχόμενο τελεσίδικο φραγμὸ τῶν ἐνεργειῶν τους, μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία. Ὁ ἰσχυρὸς Διάβολος ἦταν ἀναγκαῖο νὰ νικηθεῖ ἀπὸ τὸν πανίσχυρο Θεὸ γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ ἀντιμετώπισή του πρέπει νὰ εἶναι καίρια καὶ δυναμική. Ὡστόσο ἡ ἀντιγραφὴ τακτικῶν τοῦ Σατανᾶ ἐκ μέρους τῶν πιστῶν δὲν εἶναι πρόσφορη, ἀλλὰ τοὐναντίον ὑπάρχει χρεία νὰ καταπολεμηθεῖ τὸ κακὸ διὰ τῶν ἀρετῶν, γιατὶ μόνο αὐτὲς προσφέρουν στὸν ἄνθρωπο ψυχικὸ σθένος καὶ ἰσχυρὴ ἄμυνα γιὰ τὴν ἀπόκρουση τῶν διαβολικῶν δυνάμεων. Οἱ τελευταῖες ὠχριοῦν ἐνώπιον τῶν ἀρετῶν καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸν ἡ Ἐκκλησία μας νουθετεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ καλλιεργοῦν τὸ καλό, νὰ ἐπιθυμοῦν διακαῶς τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους καὶ νὰ ὁραματίζονται ἀπὸ τὴν παροῦσα ἤδη ζωὴ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸ Θεό.

Ἡ καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν καὶ ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ ἀντίδοτο στὶς προκλήσεις καὶ τοὺς πειρασμοὺς τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ὥστε ὁ νοῦς νά ἐκτοπίσει τὰ πάθη, τὰ ὁποῖα προσπαθοῦν νὰ ἐξουσιάσουν τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν δεσμεύσουν μὲ τὰ ὑλικὰ πράγματα καὶ νὰ τὸν χωρίσουν ἀπὸ τὸν Θεό. Οἱ ἀρετές, εὑρισκόμενες στὸν ἀντίποδα τῆς σατανικῆς δράσης συντελοῦν στὴ μείωση τῶν παθῶν καὶ τῆς διαβρωτικῆς δύναμης τοῦ Διαβόλου.
Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ διαπνέονται ἀπὸ αἰσιοδοξία καὶ ἐλπίδα, καθὼς ὁ Θεὸς δὲν ἐγκαταλείπει ποτὲ τὰ δημιουργήματά Του βορὰ στὶς ψυχοφάγες διαθέσεις τοῦ Σατανᾶ. Ἡ ζωοποιὸς θεία χάρη θὰ διαποτίσει ὅσους ἀληθινὰ ἐπιθυμοῦν νὰ γίνουν μέτοχοί της καὶ ἡ κατὰ φύση ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ.

Σωτηρίου Ν. Κόλλια, Δρ. Θεολογίας