Πρώτα το βίωμα Συντάκτης Γεώργιος Αραμπατζόγλου

    Πνευματική ζωή


Ο κάθε άνθρωπος αφήνει το στίγμα του σε κάθε σχέση που συνάπτει.

Και με το στίγμα του δύναται να επηρεάσει, θετικά ή αρνητικά τον άλλον με τον οποίο συναναστρέφεται.

Είναι συχνό να βλέπουμε μέσα από αυτές τις διανθρώπινες σχέσεις, την επιθυμία να αλλάξουμε τον άλλο, όταν μιλάμε σε ανθρώπους στην ακτίνα επιρροής του καθενός μας.

Η προσπάθεια να αλλάξουμε τον άλλον, όταν περιέχει εγωισμό, αυτομάτως γίνεται δύσκολη.

Και μπορεί να γίνει και στείρα, όταν δεν μιλάει το δικό μας παράδειγμα, αν χρειαστεί να μιλήσουμε για το Χριστό.

Αυτό ακριβώς το παράδειγμα είναι που παίζει το μεγαλύτερο ρόλο, διότι είναι ένα είδος πρόσκλησης στην αλήθεια.

Ερώτημα:

Θα μπορούσε κανείς να δοκιμάσει μία μέθοδο θεραπείας, αν έβλεπε απέναντί του έναν ετοιμοθάνατο ο οποίος προηγουμένως είχε χειρουργηθεί με την ίδια μέθοδο;

Εκ των υστέρων θα του λέγαμε: «Ξέρεις; Η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε»;

Ποιά θα ήταν τα στοιχεία που θα τον παρακινούσαν να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο θεραπείας;

Τα σημάδια της υγείας, που θα έβλεπε επάνω μας. Τα βλέπει;

Το παράδειγμα των αγίων, πάντοτε λειτουργούσε θετικά και έπαιζε καταλυτικό ρόλο στη μεταστροφή των ανθρώπων.

Και αυτή η μέθοδος της θεραπείας, είναι καταγεγραμμένη στην Αγία Γραφή και στα κείμενα των Πατέρων, ενώ στα λείψανα που ευωδιάζουν βλέπουμε αποδείξεις, μαζί και θαύματα.

Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξει ο άλλος, αλλά το αν μπορούμε να του μεταδώσουμε κάποιο δικό μας αληθινό βίωμα, το οποίο φυσικά σπανίως υπάρχει, γι'αυτό και δεν μπορούμε να εμπνεύσουμε τον συνάνθρωπο και να του μεταδώσουμε το μήνυμα της αναστάσεως.

Κι αν δεν βλέπει άγιο, τουλάχιστον θα μπορούσε να δει έναν αγωνιζόμενο και όχι έναν υποκριτή, που μόνο εξωτερικά χαρακτηριστικά εκκλησιαζομένου ανθρώπου έχει.

Να δει το φιλότιμο του δρομέα που μέσα στη ζέστη και παρόλο που είναι στις τελευταίες θέσεις, προσπαθεί να τερματίσει τον αγώνα.

Πως μπορεί για παράδειγμα ένας πατέρας να ζητά από το παιδί του να μην καπνίζει, όταν καπνίζει ο ίδιος;

Ή όταν βλέπει ο άλλος μονίμως έναν ταραγμένο άνθρωπο απέναντί του, πως είναι δυνατόν να πιστέψει ότι θα βρει γαλήνη μέσα στην Εκκλησία, ακόμη και αν η ίδια η λογική λέει το αντίθετο;

Παρατηρώντας το εσωτερικό του ναού, οι αγιογραφίες μας προσκαλούν να ακολουθήσουμε κι εμείς τον ίδιο δρόμο, με το παράδειγμα του βίου των αγίων που απεικονίζουν.

Η μίμηση του βίου ενός αγίου γίνεται οδοδείκτης για τη ζωή μας και μας καθιστά με την πάροδο του χρόνου, σπορείς για τις καρδιές άλλων συνανθρώπων μας.

Μπορεί ένας σπόρος ο οποίος θα φυτευτεί από εμάς, να παραμείνει ανενεργός για πολύ καιρό, και όταν λάβει τα κατάλληλα ερεθίσματα να ενεργοποιηθεί.

Μην αποκλείσουμε το ενδεχόμενο, ένας άνθρωπος με περιστασιακή παρουσία στην Εκκλησία, κάποια στιγμή να θερμανθεί και να πάρει φωτιά, αν ο εσωτερικός του κόσμος διαφοροποιηθεί και μιλήσει ο Χριστός μέσα του.

Θα ήταν προτιμότερη μία απλούστερη προσέγγιση, παρά μία σύνθετη και επίμονη.

Τα πολλά λόγια χωρίς μέτρο κουράζουν.

Όταν ο άλλος δεν επιθυμεί να ακούσει, δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε, διότι χειρότερο κακό θα κάνουμε.

Ένας άνθρωπος που έχει ανεστραμμένη όψη για τα πράγματα, δυσκολεύεται να καταλάβει τα νοερά, τα πνευματικά και όλα αυτά για τα οποία μας μιλά η Εκκλησία.

Θέλει χρόνο για να φθάσει να μην τα εκλαμβάνει ως μυθεύματα ή και τελείως ανυπόστατα.

Πολλές φορές οι «άνθρωποι της Εκκλησίας» επιχειρούν με τη στάση τους να δικάσουν ασθενείς, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι νοσούν και οι ίδιοι.

Και όταν μιλάμε με ύφος αυτοδικαίωσης, γίνονται κούφια τα λόγια μας που δεν αγγίζουν την ψυχή.

Βρώμικο αέρα αποπνέουν και απωθούν τον συνάνθρωπο.

Αν η στάση μας δεν είναι αγαπητική και αληθινή, εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι αυτά που λέμε δεν τα βιώνουμε.