Οντολογική πρόταση ή νοσηρή θρησκευτικότητα; Συντάκτης Γεώργιος Αραμπατζόγλου

    Κατήχηση Θρησκευτικότητα Φαρισαϊσμός Πατερική Παράδοση Οντολογία Ελευθερία
Είναι γεγονός πως μερικοί από μας, έχουμε ακούσει ή ζήσει περιπτώσεις νοσηρών θρησκευτικών καταστάσεων, ακόμη και μέσα στα κατηχητικά σχολεία, κυρίως στο παρελθόν. Δηλαδή επιφανειακή ευσέβεια φαρισαϊκού τύπου, νομικισμός και απαγορεύσεις.

Σειρά εντολών και μέσα από την τήρηση αυτών, ένας πόθος για μια αυτοδικαίωση ως σεσωσμένοι εδώ και τώρα.

Πίστη με μορφή συναλλαγής και επιτακτικός έλεγχος αν τηρήθηκαν τα θρησκευτικά μας καθήκοντα.

Κρούσματα ακόμη και φονταμενταλισμού στα ίδια τα παιδιά.

Προφητολαγνεία για το αν ήρθε ο αντίχριστος ως κεντρικό ζήτημα ζωής και ακόμη ερωτήματα αν ορισμένα παιχνίδια ή συσκευές, έχουν μέσα το διάβολο (υπήρξαν σχετικές ερωτήσεις από παιδιά για όλα τα προαναφερώμενα, γι αυτό και οι προβληματισμοί για το θέμα).

Και όλα αυτά βεβαίως προκαλούν δυσφορία, όμως είναι μια πραγματικότητα.

Η προσέγγιση είναι σε λανθασμένη βάση και επικεντρώνεται, όχι στο πνευματικό μέρος όπως θα έπρεπε, αλλά στην ανθρώπινη περιέργεια. Αυτές οι νοσηρές καταστάσεις θρησκευτικότητας έχουν ως αποτέλεσμα, η ζωντανή πίστη και σχέση μετά του Χριστού, να μετατρέπεται σε μια ιδεολογία.

Και είναι σαφές, ότι στην ιδεολογία αδρανοποιείται ή καταργείται η πραγματική αγαπητική σχέση και ενεργοποιείται το εγωϊστικό πείσμα ν΄αλλάξω τον άλλον, κάτι που αγγίζει τα όρια της μισανθρωπίας.

Κουραστήκαμε πια με τις αμετακίνητες βεβαιότητες των θρησκόληπτων, που νομίζουν ότι θα ανοίξουν το κεφάλι του άλλου, να τοποθετήσουν μέσα πίστη, ως ζηλωτές :

«ου κατ’επίγνωσιν» (Ζήλον Θεού έχουσιν, αλλ' ου κατ' επίγνωσιν) (Ρωμ. ι', 2.)

Αυτό μπορεί να γίνεται ποτέ από αγάπη, ή από πάθος για μισθαποδοσία;

Απο τη στιγμή που μπαίνουμε στη διαδικασία, να βλέπουμε μόνο τον παράδεισο και όχι το Χριστό είμαστε άρρωστοι. Πότε θα κατανοήσουμε ότι η Βασιλεία των ουρανών χαρίζεται από το Χριστό και δεν κερδίζεται, όπως ακούμε συνεχώς; Είναι προσφορά αγάπης η οποία δίδεται δωρεάν και προκλητικά και εξαρτάται από την δική μας συγκατάθεση και δεκτικότητα, και φυσικά η άρνηση είναι το σκοτάδι και η απομόνωση.

Είναι γεγονός πως οτιδήποτε περιέχει συναλλαγή, το παιδί από ένα σημείο και μετά, θα το αποβάλει και καλά θα κάνει.

Το ζήτημα είναι, ποιά θα είναι η συνέχεια του παιδιού μετά από αυτό, έχοντας μια ψευδή εικόνα της Εκκλησίας, μόνο και μόνο επειδή έτσι του την παρουσίασαν.

Το επίπλαστο στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται αντιληπτό.

Η πρόταση του Χριστού είναι η όντως ζωή και η κατά χάριν θέωση μέσα από την ένωση μαζί του, η οποία δεν επιβάλλεται αντίθετα δίδεται και προσφέρεται σε όλους μας.

Σε αντιδιαστολή με τις θρησκευτικές τακτικές, που επιβάλουν συνεχώς απαγορεύσεις με επιμονή. Συνταγές σωτηρίας, εξωτερικά πρέπει και τήρηση εντολών χωρίς οντολογία σχέσης και επιθυμίας.

Τι ΔΕΝ θα φορέσεις, που ΔΕΝ θα πας, τι ΔΕΝ θα κάνεις. Για ελευθερία ούτε λόγος καλουπώνουμε την επιθυμία του ανθρώπου σε συνταγές αντί να την διαπαιδαγωγήσουμε εν Χριστώ και να τις δώσουμε την πρόσκληση για την κατά χάριν Θέωση που είναι προορισμένη μέσα από την προσωπική σχέση με τον ίδιο τον Θεό μέσα από τα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Κι αυτά έχουν ως συνέπεια, την κατάργηση της ελευθερίας του ανθρώπου.

Και δεν ενοούμε φυσικά ότι θα πηγαίναμε ποτέ στην Θεία Λειτουργία με τα χειρότερα ρούχα, αλλα όπως και σε μια δεξίωση αν πηγαίναμε, θα βάζαμε τα καλύτερα.

Αυτό που καυτηριάζουμε στο συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι η υπερβολή του ευσεβισμού, με συγκεκριμένο τρόπο ντυσίματος, που συναντάμε πολλές φορές στους αιρετικούς και στους ανθρώπους που βρίσκονται στην πλάνη του θρησκευτικού ναρκισσισμού.

Το ερώτημα που μπορεί να τεθεί, είναι το εξής:

Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά, με την Ορθόδοξη πατερική διδασκαλία και το μήνυμα του ευαγγελίου; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Απολύτως καμία.

Είναι απίστευτο το γεγονός όλων αυτών των καταστάσεων. Αυτά που δεν επιβάλει ποτέ ο Θεός στον άνθρωπο,  να τα επιβάλουν κάποιοι θρησκευτικοί άνθρωποι στους συνανθρώπους τους. Μόνος του ο πιστός, μέσα απ τη σχέση του με το Χριστό θα καταλάβει τι έχει ανάγκη και τι θα αποβάλει. Η σχέση με τον αγαπημένο σε αλλάζει και όχι κάποιες ταμπέλες. Οι εντολές είναι σημεία συνάντησης Θεού και ανθρώπου αλλά προϋποθέτουν επιθυμία άνοιγμα της καρδιάς και ταπείνωση ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να μπεί στην σχέση οντολογικά και όχι υποκριτικά.

Και είναι δεδομένο, ότι πρέπει να διαγνώσουμε τα νοσήματα για να μπορούμε να τα θεραπεύσουμε, όσο κι αν αυτό δεν είναι ευχάριστο.

Θα μπορούσαμε να γράφουμε ευχάριστα κείμενα για να γεμίζουμε τα έντυπα, όμως έτσι χάνεται η ουσία και ο ρόλος που έχουμε ως κατηχητές. Το ζητούμενο είναι να βλέπεις τα προβλήματα, όμως πάντοτε στο βάθος να δείχνεις και την πραγματική ελπίδα, που είναι ο Θεός.Χωρίς μιζέρια και με αγαπητική διάθεση και πόνο για τα παιδιά μας, που δοκιμάζονται καθημερινά.

Η νόσος σε πρώιμο στάδιο είναι πιο εύκολο να θεραπευθεί. Δηλαδή όσο τα παιδιά είναι μικρά. Η απρόσωπη τυπολατρία του νομικισμού και της αυτοδικαίωσης, είναι καιρός να απομονωθεί, όπως και οτιδήποτε περιέχει φανατισμό,  επιφανειακή ευσέβεια κ.λ.π.

Μόνο έτσι θα επιστρέψουν τα παιδιά μας, στους κόλπους της Εκκλησίας.

Με την αληθινή εικόνα και προοπτική, που δυστυχώς δεν τους έχει δωθεί και αυτό είναι ολοφάνερο. Οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Eκκλησίας, μπορούν να μας βοηθήσουν σ΄αυτή την προσπάθεια, αρκεί να τους μελετάμε.

Ας προβληματιστούμε γόνιμα για τις λύσεις που υπάρχουν, αρκεί να έχουμε διάθεση να τις βρούμε,  μένοντας μακριά από θρησκευτικούς φαρισαϊσμούς.

Θα προτιμούσαμε αυτές τις νοσηρές καταστάσεις, ή το νέο οντολογικό ορίζοντα που δείχνει ο Χριστιανισμός, ως πρόταση ζωής;          

Επομένως ο δρόμος της σωτηρίας, είναι η πορεία προς τη Θέωση.

Αυτό πραγματώνεται, μέσα στην αγκαλιά της Εκκλησίας του Χριστού.

Ας κατηχηθούμε λοιπόν σωστά, για να μπορούμε να κατηχήσουμε.