Α΄
Περί τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς
Ὑπάρχουν πολλές σημαντικές ἀλλά καί καταλυτικές συνιστῶσες, πού παραθεωροῦνται, ὅταν ἐξεταζεται ἡ περίοδος κατά τήν ὁποία πήραμε οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Ἑλλάδος τήν ἀρχιερωσύνη ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, πού διαφοροποιοῦν τίς ἀντικειμενικές ἀξιολογήσεις ἀπό ἐκεῖνες τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν, πού μᾶς κατηγοροῦν ὅτι πήραμε τήν ἀποστολική διαδοχή ἀπό "κοινωνικούς" πρός ἐκείνους ἐπισκόπους.
Ὑπερτονίζεται ἀπό τούς Καινοτόμους, ὅτι οἱ Ρῶσσοι τῆς διασπορᾶς ἦταν σέ ἔμμεση κοινωνία, (μέσῳ τῶν σλαυοφώνων ἐκκλησιῶν, κυρίως τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας), μέ τούς καινοτόμους Νεοημερολογίτες καί καταλογίζεται - (παλαιότετρα ἀπό τόν σχολαστικό καί σέ κοινωνία μέ τήν αἵρεση ἀποβιώσαντα Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο!) - σέ βάρος τοῦ Ἱεροῦ μας ἀγῶνα, ὅτι ὁ Ρουμάνος ἐπίσκοπος Θεόφιλος Ἰονέσκο, πού μαζί μέ τόν λίαν ἀσκητικό καί μεγάλο θεολόγο ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Σικάγο ἔκαναν τίς πρῶτες χειροτονίες, ἦταν Νεοημερολογίτης. Ἀνῆκε ὡστόσο στήν Σύνοδο πού διακρατοῦσε τό Πάτριο Ἑορτολόγιο, πού τόν οἰκονομοῦσε μέ τίς ἐνορίες του, μέ σκοπό νά ἐπανέλθουν στήν πατρώα εὐσέβεια. [1]
1. Θά πρέπει νά τονιστεῖ, ὡστόσο, ὅτι ἡ ρωσσική Σύνοδος τῆς διασπορᾶς κατά τήν ὑπό συζήτηση περίοδο ἦταν ἐμπερίστατη καί καταδιωκόμενη ἀπό τούς πράκτορες τοῦ διεθνοῦς Σιωνιστικοῦ Μπολσεβικισμοῦ καί ὄφειλε νά ἐλίσσεται καί νά κρατάει ἐπικίνδυνες ἰσορροπίες.
2. Πάντως εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι Ρωσσική Σύνοδος: εἶχε διακόψει τήν κοινωνία μέ τήν λεγόμενη "κόκκινη ἐκκλησία", γιά τήν ὁποία ὁ τελευταῖος μεγάλος στάρετς τῆς Ὄπτινα Νεκτάριος (+1927) εἶχε διατυπώσει τήν ἄποψη ὅτι στερεῖται τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, γιατί συνεργαζόταν στενά μέ τό ἄθεο κομμουνιστικό καθεστώς, (αἵρεση τοῦ Σεργιανισμοῦ), καί εἶχε ἀπαγορεύσει στά πνευματικά του παιδιά νά εἰσέρχονται κἄν σέ ναούς τῆς κόκκινης ἐκκλησίας.
3. Εἶχε προηγηθεῖ ὁ ἀφορισμός τοῦ Μπολσεβικισμοῦ καί τῶν συνεργατῶν τοῦ ἀθέου καθεστῶτος ἀπό τόν Ἅγιο Πατριάρχη καί ἱερομάρτυρα Τύχωνα, πού εὐλόγησε καί τόν ἀγῶνα τῶν Ρώσσων ἐπισκόπων κατά τοῦ ἀθέου καθεστῶτος. Τόν ὁδήγησαν οἱ Σιωνιστές στή φυλακή, καί ἀπό τά μαρτύρια καί τίς συνεχεῖς διώξεις, στίς ὁποῖες τόν ὑπέβαλλαν οἱ ἐχθροί τῆς Μεγάλης Ἁγίας Ρωσσίας Σιωνιστές-Κομμουνιστές κοιμήθηκε μαρτυρικά (+1925).
4. Ἔκτοτε οἱ Ὀρθόδοξοι Ρῶσσοι ἐπίσκοποι τῆς νόμιμης Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, μέ τήν εὐλογία τοῦ ἁγίου πατριάρχη Τύχωνα, ὅσοι ἐπέζησαν, αὐτοεξορίστηκαν καί βρῆκαν καταφυγή στό Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας (στό Κάρλοβιτς). Γιά τόν λόγο αὐτόν, (ἀπό εὐγνωμοσύνη καί ἀναγνώριση τῆς φιλαδελφίας), διατηροῦσαν τήν κοινωνία μέ τό πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας, πού ἀκολουθοῦσε, ὡστόσο, τό Πάτριο Ἑορτολόγιο.
5. Στή συνέχεια ἔφυγαν πρός τήν Δυτική Εὐρώπη, στίς Βερσαλίες, στήν Ὁλλανδία, στή Γερμανία καί σέ ἄλλες χῶρες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης, καί τελικά μετανάστευσαν στήν μεγάλη χώρα τῆς Ἀμερικῆς, ὅπου συγκρότησαν Σύνοδο καί ὀργάνωσαν τήν Ἐκκλησία τους, διϊστάμενοι σαφῶς καί αὐστηρά ἀπό τούς συνεργάτες τῶν Μπολσεβίκων ψευδοκληρικούς καί πράκτορες τοῦ ἀθεϊστικοῦ σιωνιστικοῦ καθεστῶτος τῆς Μετροπόλια καί τοῦ αἱρετικοῦ Σεργιανιστικοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας.
6. Ἤδη ἐξ ἀρχῆς ἀπέφευγαν προσεκτικά καί τήν κοινωνία μέ τούς κοινωνικούς πρός τό ἄθεο καθεστώς τῆς Ρωσσίας Νεοημερολογίτες τῆς Ἀμερικῆς καί τοῦ πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινούπολης. Ἦσαν, ὅμως, ἐμπερίστατοι καί μέχρι νά σταθεροποιηθοῦν στήν νέα ἥπειρο, ἦσαν διαλακτικοί καί συγκαταβατικοί.
7. Φρόντιζαν οἱ Μπολσεβίκοι στήν Ρωσσία νά ἔχουν σέ θέσεις κλειδιά δικούς τους πράκτορες, ὅπως μέχρι πρόσφατα τόν προτελευταῖο ψευδοπατριάρχη Ἀλέξιο, πού, ὅπως ἀποκαλύφθηκε, ἦταν πράκτορας τῆς KGB καί ἔφερε τό κωδικό ὄνομα "Δρόσωφ".
8. Διατηροῦσαν, λοιπόν, κοινωνία, ὅπως σημειώθηκε, μέ τούς Σέρβους, ἀφ' ἑνός γιά λόγους εὐγνωμοσύνης καί ἀφ' ἑτέρου, γιατί οἱ Σέρβοι διακρατοῦσαν τό παλαιό ἡμερολόγιο! Στήν Ἁγία Γῆ, στά Ἱεροσόλυμα, μνημόνευαν ὡς ὑπέρτατη πνευματική ἀρχή τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἁγίας Σιών τόν πατριάρχη Ἱεροσολύμων. (Τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ὅμως, ἀκολουθοῦσε καί ἀκολουθεῖ μέχρι σήμερα τό Πάτριο Ἑορτολόγιο!).
9. Ὁπωσδήποτε μέσα στίς τάξεις τῆς Συνόδου τῶν Ρώσσων ἐπισκόπων ὑπῆρχαν καί ἐλάχιστοι ἐπίσκοποι μέ ἀμβλυμένο τό Ὀρθόδοξο φρόνημα, πού ἔφταναν ἴσως καί σέ κάποια πνευματική κοινωνία καί μέ τούς Νεοημερολογίτες. Περί συλλειτούργων μέ τούς Νεοημερολογίτες δέν ἔχουμε καμμία μαρτυρία. Ἀναφέρονται κάποιες, πάντως, συμπροσευχές ἑνός ἤ δύο ἐπισκόπων ἀκόμη καί μέ Λατίνους καί Προτεστάντες!
Τέτοιοι ἐπίσκοποι, μέ ἀμβλυμένο τό Ὀρθόδοξο αἰσθητήριο, ἦταν ὁ Ἀντώνιος Γενεύης καί ὁ Θεόφιλος Ἰονέσκο. Ὁ Φιλόθεος Γερμανίας, προκάτοχος τοῦ νῦν ἀρχιεπισκόπου Μάρκου, ἦταν ἐπίσης κάπως πιό διαλλακτικός πρός τούς Δυτικούς, ἀλλά δέν ἀναφέρεται ἐπίσημη λατρευτική συμπροσευχή του μέ αὐτούς, ἐκτός τοῦ ὅτι ἐπέτρεψε σέ ἐκπροσώπους τῶν Λατίνων καί τῶν Προτεσταντῶν νά βρίσκονται κάποτε στό Ἱερό, κατά τήν τέλεση μιᾶς ἀκολουθίας.
10. Ἡ κυριαρχοῦσα τάση στίς τάξεις τῶν Ὀρθοδόξων Ρώσσων ἐπισκόπων τῆς Συνόδου τοῦ Ἀναστασίου, ἀλλά κυρίως τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου ἦταν ἡ σταθερή πίστη καί προσήλωση στό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων ἀλλά καί ἡ ἀπαγόρευση καί ἡ καταδίκη τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς αἱρετικούς ἑτεροδόξους (βλ. σχετικές ἀναφορές πιό κάτω στίς Sorrowful Epistles, (=Ἐπιστολές πόνου), τοῦ Μεγάλου Προέδρου τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου).
Ἦταν φυσικό, λοιπόν, οἱ Ρῶσσοι νά μή ἀνέχονται οἰκουμενιστικές ἐνέργειες καί ἀνεπίτρεπτες καινοτομίες μέσα στήν λίαν παραδοσιακή τους καί Ὀρθόδοξη Σύνοδο καί γιά τόν λόγο αὐτό καθαίρεσαν ἀργότερα τόν Θεόφιλο Ἰονέσκο, πού παρεξέκλινε ἐντελῶς ἀπό τίς ἀρχές καί τά δόγματα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀποδειχθείς ὡς Οἰκουμενιστής, (1972).
Πολλές φορές καί ὁ Ἀντώνιος Γενεύης κλήθηκε νά δώσει ἐξηγήσεις, καί ἡ Ρωσσική Σύνοδος τόν ἐπέπληξε αὐστηρά ἀρκετές φορές γιά τίς οἰκουμενιστικές του θέσεις.
Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς εἶχε ὑπό τήν δικαιοδοσία του γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα, (24 χρόνια), ἀρκετές ἐνορίες, πού ἀκολουθοῦσαν τό Νέο Καλενδάριο.
Ὁ ποιμαντικός σκοπός του, βέβαια, ἦταν νά τίς ἐπαναφέρει μέ τήν κατήχηση, τήν ἀγάπη, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί τίς συνεχεῖς ἐξηγήσεις ἀλλά κυρίως μέ τήν ἀπέραντη ὑπομονή του, στήν τάξη τῶν Πατέρων μας. Πρᾶγμα πού ἐν μέρει κατόρθωσε στή Δυτική Εὐρώπη, ὅπου ἔζησε.
11. Μέσα, λοιπόν, στίς τόσο δύσκολες γιά ὅλο τόν κόσμο τότε συνθῆκες, μετά τήν Σιωνιστική-Μπολσεβικιστική ἐπανάσταση στή Ρωσσία, ὅπου ἀνεδείχθησαν ἑκατομμύρια μάρτυρες, καί κατ' ἐξοχήν μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ἔπρεπε νά σταθεῖ ὄρθια καί ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, πολεμούμενη πανταχόθεν κυρίως ἀπό τούς πράκτορες τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ καί νά κρατήσει λεπτές ἰσορροπίες στίς νέες χῶρες, στίς ὁποῖες ἔπρεπε νά ἑδραιωθεῖ καί νά ἀναπτυχθεῖ, διαποιμαίνοντας μέ μεγάλους ἱεράρχες τό ποίμνιο τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ρωσσική Σύνοδος ἀπέφευγε, ὅπως σημειώσαμε, κάθε σχέση μέ τούς προδότες καί πράκτορες τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, (οὐσιαστικά μέ τήν αἵρεση τοῦ Σεργιανισμοῦ τῆς "κόκκινης ἐκκλησίας").
12. Οἱ Ρῶσσοι ἱεράρχες, σχεδόν ὅλοι, ἦσαν πολύ καλοί θεολόγοι καί ἂνθρωποι μεγάλης μορφώσεως, ὅπως ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος, πού ὑπῆρξε καί καθηγητής τῆς δογματικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κιέβου, ὁ Ἀναστάσιος καί ὁ πολύς Ἅγιος Φιλάρετος.
Καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος, μετέπειτα προκαθήμενος Μητροπολίτης τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου, ὡς ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ ἦταν ἀκραιφνής Ὀρθόδοξος [2] καί μεγάλος ἀγωνιστής! Ὁ ἱεράρχης αὐτός, ὅπως καί οἱ περισσότεροι Ρῶσσοι ἱεράρχες, ἐμφορεῖτο ἀπό ἀντιοικουμενιστικό πνεῦμα καί ἀγωνιζόταν γιά τήν διατήρηση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος. [3]
13. Μετά τήν συγκρότηση τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἑδραίωσή τους στό Νέο Κόσμο, οἱ Ρῶσσοι ἐπίσκοποι καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἐπισκόπους τους παρουσίασαν παγκοσμίως τίς θέσεις τῆς ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μένοντας σταθεροί στό Πάτριο Ἑορτολόγιο καί βδελυσσόμενοι τήν καινοτομία τοῦ Νέου ἡμερολογίου, ἀποδεικνυόμενοι στήν συντριπτική τους πλειψηφία ἀντιοικουμενιστές καί γνήσιοι τηρητές τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης.
Δέν κοινωνοῦσαν μέ τούς Νεοημερο-λογίτες τῆς Ἀμερικῆς καί οὔτε μνημόνευαν τούς, στό Κανονικό Δίκαιο χαρακτηριζομένους, ὡς "κανονικούς",-(Νεοημερολογίτες διακόνους, ἱερεῖς καί ἐπισκόπους)-, στήν Προσκομιδή, ἔστω καί ἄν δέν εἶχαν διακόψει ἐπισήμως τήν κοινωνία μέ αὐτούς, ἐκτός ἀπό τήν ἐπίσημη διακοπή τῆς κοινωνίας τους μέ τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας. [4]
14. Εἶναι πέραν κάθε ἀμφισβητήσεως τό γεγονός, ὅτι οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς μέχρι τό 1983, πού καί ἀναθεμάτισαν τόν Οἰκουμενισμό ἐν Συνόδῳ ὑπό τόν Ἃγιον Φιλάρετον, ἀκολουθοῦσαν τό Πάτριον Ἑορτολόγιο καί κρατοῦσαν αὐστηρή ὁμολογιακή καί λίαν ἐπικριτική στάση ἒναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὁ ἀναθεματισμός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἦταν μία ὥριμη πράξη τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς καί ἦλθε σάν ἀποτέλεσμα τῆς παραδοσιακῆς καί ἀντιοικουμενιστικῆς δράσεώς τους.
Β΄
15. Κατά τήν ἀντιπαραδοσιακή καί ἀντιπατερική λογική, πού ἀναπτύσσουν οἱ κατήγοροί μας Νεοημερολογίτες, θά ἀρκοῦσε ἡ κοινωνία καί μέ ἓνα μόνον ἱερέα τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, γιά νά χαθεῖ ἡ ἱερωσύνη (!!!), γιατί ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἒστω, κατά τούς Ἁγίους Πατέρες.
Ἄν ὅμως ἦταν ἔτσι καί τόσο ἁπλά τά πράγματα διά τῆς ἀλληλοδιαδόχου κοινωνίας [5], θά χανόταν ἀναδρομάδην ἡ ἱερωσύνη ἀπό ὃλη τήν Ἐκκλησία, ὃπως τονίζει ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης!
Ὃπερ ἂτοπον. [6]
16. Ἐμᾶς, βεβαίως, δέν μᾶς κλονίζει τό γεγονός ὃτι μεμονωμένοι Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχαν ἔμμεση καί ὅχι εὐθεῖα κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες καί Οἰκουμενιστές, κατ' ἐξοχήν μέσῳ τῶν Σέρβων καί τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἁγίας Σιῶν, καί κάποιες ἀντιπαραδοσιακές ἐνέργειες ἐπισκόπων, ὅπως τοῦ Θεοφίλου Ἰονέσκο καί τοῦ Ἀντωνίου τῆς Γενεύης, πού δέν ἐξέφραζαν τήν Σύνοδο, καί οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν τίς κανονικές τιμωρίες καί ἐπιπλήξεις.
Ἡ βασική ὅμως θέση τῆς Συνόδου τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ὡστόσο, ἦταν ἀντιοικουμενιστική.
Τό συνεχές κήρυγμά τους ἦταν ἡ προσήλωση στίς παραδόσεις τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας, ἡ καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἡ πάσῃ θυσίᾳ ἐμμονή τους στό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων.
Αὐτόματη, βέβαια, καί γενική ἀπώλεια τῆς χάριτος σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει, λόγῳ κάποιων μεμονωμένων καί σποραδικῶν παραβάσεων τῶν Ἱερῶν Κανό-νων καί τῆς πίστεως ἀπό κληρικούς!
Αὐτό διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μέ τόν Μέγα Ὁμολογητή Ἃγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, ἑρμηνεύοντας αὐθεντικά τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;
Τό νά ποῦμε ὅτι ἡ Χάρις τῆς Ἱερωσύνης καί τῶν Μυστηρίων ἀπώλλυται αὐτομάτως, ὁδηγεῖ σέ κατάλυση τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐάν δηλαδή ἐκλείπει αὐτομάτως καί ἀμέσως ἡ Χάρις τῆς Ἱερωσύνης μέ τήν ἀντικανονική συλλειτουργία ἤ συμπροσευχή, τότε χάνεται τό δῶρον τῆς Ἱερωσύνης καί μεταπίπτουμε στήν εἰδωλολατρεία, πρᾶγμα τό ὁποῖον εἶναι ἂτοπο. Ἡ χριστιανική λατρεία μεταβάλλεται σέ εἰδωλολατρική, στερουμένη Ἱερωσύνης, «ὡς ἀναδρομάδην καθαιρουμένων πάντων διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως».
Ἐπειδή πολλές φορές ἐπικράτησαν οἱ αἱρετικοί στήν Ἐκκλησία, καί μάλιστα γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα, ὃσοι ἓλκουν ἀπό αὐτούς τήν χειροτονία καί οἱ μετά τῶν δευτέρων τούτων συλλειτουργήσαντες, θά πρέπει νά θεωρηθοῦν, κατά τήν ἀνορθόδοξη καί ἀθεολόγητη γνώμη τινῶν, αὐτόματα καθηρημένοι, ἐάν ἡ καθαίρεση ἐπέρχεται ἀμέσως μέ αὐτήν τήν σοβαρή μέν καί ἀντικανονική, (μεμονωμένη ὅμως), παράβαση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Ἑπομένως, ὃλοι τότε θά εἶναι καθηρημένοι, οὐδαμοῦ θά εὑρίσκεται ἡ Ἱερωσύνη καί θά εἶχε πρό πολλοῦ ἐκλείψει ἡ Ἱερωσύνη πάνω στή γῆ καί ἡ σώζουσα Θεία Χάρις ἀλλά καί αὐτή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία!
17. Ἡ κακοδοξία πού ὑποστηρίζουν οἱ Νεοημερολογίτες, θά ἐξάλειφε τήν Χάρη καί τήν Ἐκκλησία πάνω στή γῆ. Διότι, ὃπως σημειώνει ὁ Ἃγιος Μέγας Ὁμολογητής Θεόδωρος, «πολλά συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ».
Γι’ αὐτό τό λόγο δέν βρέθηκε καί οὒτε βρίσκεται κανένας Ἃγιος, πού νά διερεύνησε τά πράγματα μέ αὐτόν τόν ἀνορθόδοξο τρόπο καί οὒτε μᾶς παρέδωσε νά φυλάσσουμε τέτοια παράδοση:
«Οὐδείς τῶν Ἁγίων εὓρηται οὓτω διερευνήσας ταῦτα, ὃτι μηδέ οἷόν τε οὒτε μήν ἐκδέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς». Οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος οὔτε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐξέτασαν ἔτσι τά πράγματα, ὅταν συνέβησαν παρόμοια παραπτώματα στήν Ἐκκλησία, οὔτε κανείς ἄλλος Ἅγιος.
Καί αὐτή εἶναι ἡ γνώμη καί τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τόν Μεγάλο Ὁμολογητή Ἅγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, στήν καταλυτική του ἐπιστολή "Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καί τοῖς σύν αὐτῷ" [7].
18. Δέν χάθηκε, ἑπομένως, ἡ Χάρις οὔτε στήν περίπτωση τῆς Συνόδου τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ἀπό τίς μεμονωμένες καί σποραδικές παραβάσεις πού ἔγιναν, κάτω ἀπό τίς πολύ δύσκολες καί τραγικές συνθῆκες, πού παρόμοιες δέν εἶχε ξαναζήσει ὁ κόσμος!
Ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων ἔδειξε, ποιό ἦταν τό πραγματικό φρόνημα τῆς Συνόδου, ἡ ἀγάπη τους δηλ. πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ἀγάπη τους στήν παράδοση καί στό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων ἀπό τό ὁποῖο ποτέ δέν παρεξέκλιναν, καί τελικά, ἡ Συνοδική καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κάτω ἀπό τήν ἡγεσία ἑνός συγχρόνου Ἁγίου καί Ὁμολογητοῦ, τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου, στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ τό 1983.
Γιατί, πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσαν νά εἶναι τά πράγματα;
Μέσα στήν ἐκκλησία γεννήθηκαν οἱ αἱρέσεις καί μέχρις αὐτές νά γίνουν εὐρύτερα γνωστές καί νά συνειδητοποιηθοῦν, βρίσκονταν πάντοτε καί στό παρελθόν καί μέχρις ἐσχάτων ὅλοι σέ διακοινωνία.
Μέσα ἀπό αὐτή τήν Μία Ἐκκλησία, -αὐτό συνέβαινε καί συμβαίνει πάντοτε,- πού βρίσκεται σέ διακοινωνία μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή καί μέ τούς ἀναδυομένους αἱρετικούς, ἀναδεικνύονται οἱ ἄνδρες τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος, οἱ Ὁμολογητές, πού πρωτοστατοῦν στόν ἀγῶνα γιά τήν διαφύλαξη τῆς ἀκεραιότητας τῆς πίστεως καί τῆς ἁγίας παραδόσεως καί τῆς συνέχειας τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, ἀπαλλαγμένης ἀπό τήν αἵρεση καί τήν κακοδοξία.
[1] Οἱ Ρουμάνοι εἶχαν ἀλλάξει τό Ἑορτολόγιο ἕνα χρόνο πρίν ἀπό τούς Ἕλληνες, τό 1923!
[2] Βλ. Ἔκθεση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Καναδᾶ Βιταλίου (Vitaly), πρός τήν Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων τῆς Ὑπερορίου Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας (Full Sobor) τό 1967, πού δημοσιεύθηκε καί στόν "Ὀρθόδοξο Τύπο" τῆς 10ης Φεβρουαρίου-20ης Μαΐου 1970, σέ μετάφραση ἀπό τό "Orthodox Word".
Σημείωνε στήν ἔκθεσή του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος χαρακτηριστικά: "... πρέπει νά εἴμεθα τελείως ἀσυνθηκολόγητοι μέ τόν Οἰκουμενισμό, τό μεγαλύτερο σύγχρονο κακό". Γιά τό Π.Σ. σημείωσε: "ὁ πλησιέστερος κατά τό πνεῦμα, πλέον συγγενής πρός αὐτόν, (τόν Ἀντίχριστον!), εἶναι τό Π.Σ. τῶν Ἐκκλησιῶν"! Βλ. καί Father Michael Askoul, PhD: "Τhe sorrowful epistle of Metropolitan Philaret. A rejoinder to Fr. Alexander Schmemann, " Orthodox Word" 1970, p. 137-8: "Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐπειδή εἶναι παν-περιεκτική διαστροφή τοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος, πλήττει αὐτήν ταύτην τήν καρδίαν τῆς Χριστιανικῆς Οἰκονομίας, τήν σωτηρίαν."
[3] Βλ. σχετικά ἐπαινετικές ἀναφορές στόν ἀγωνιστή ἱεράρχη στό: Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα (σέ ἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις) τοῦ π. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου.
[4] Βλ. καί "π. Σεραφείμ Ρόουζ, Ἡ ζωή καί τά ἔργα του", Τόμος Β΄, Ἀθῆνα, 2006, σελ. 255, 256. Καί St. Philaret, An Appeal to the Primates of the Holy Churches Dec. 6, 1975 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου