Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΡΩΣΣΩΝ

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας (2o ΜΕΡΟΣ)

                                                                                                         π. Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.

Ὁ συγγραφέας τῶν κατηγοριῶν κατὰ τῆς Συνόδου μας, πού βάλλει κατὰ τῆς Ἀποστολικῆς μας διαδοχῆς ἀπὸ τοὺς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, σφάλλει μεγάλως!

Ἔχει πολλὲς αὐθαίρετες καὶ ὑποκειμενικές δικές του ἐκτιμήσεις στὸ σχετικό κείμενό του.

-Καὶ οἱ Ματθαιϊκοὶ ἀδελφοί μας πῆραν τήν διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς καί συνέχισαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Ρώσσους, καθ' ἥν στιγμὴν ἐκεῖνοι συλλειτουργοῦσαν ἀκόμη μὲ τοὺς Σέρβους καὶ τοὺς Ἱεροσολυμίτες καί οἱ τελευταῖοι μέ τούς Νεοημερολογίτες!

-Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποί τους ἀναχειροτονήθηκαν ἀπὸ τοὺς μακαριστούς μητροπολίτες Ἐπιφάνιο καὶ Κάλλιστο, οἱ ὁποῖοι πῆραν τήν διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς.

Ἡ ἐντολὴ τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου ἦταν, νά ἀναχειροτονήσουν ὅλους τούς ὑπό ἑνός χειροτονηθέντες (ἀπό τόν μακαριστό Ματθαῖο), πρᾶγμα τό ὁποῖο καί ἔκαναν, καί νά ἑνωθοῦν μέ τήν Σύνοδό μας. Ἀρνήθηκαν νά συμμορφωθοῦν στήν ἐντολή τῆς Συνόδου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου καί στή συνέχεια ἀποκήρυξαν καί τούς Ρώσσους...[1]

- Οἱ Ρῶσσοι ἐκεῖνον τὸν καιρό ἦσαν σὲ κοινωνία μὲ τὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία μέσῳ τῶν Πατριαρχείων τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Σερβίας, γιαὐτὸ καὶ τὸ ἐπικαλεστήκαμε καί ἐμεῖς καὶ ἐνώπιον τῶν δικαστηρίων, (ὅπως ἔκαναν ἄλλωστε καὶ οἱ ἀδελφοί μας Ματθαιϊκοὶ πολλὲς φορές!), ὅτι πήραμε τὴν συνέχεια τῆς Ἀποστολικῆς μας διαδοχῆς ἀπὸ τὴν Καθολικὴ (Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία.

            Πάντα ἔτσι γινόταν, βέβαια, μέσα στὴν Ἐκκλησία.

-Ἀλλά καὶ ὁ ἐν λόγῳ καλός συγγραφέας, πού μᾶς κατηγορεῖ, παραδέχεται ὅτι δὲν ἐπέρχεται ἀμέσως ἡ ἀπώλεια τῆς χάριτος μὲ τὴν ἀντικανονικὴ συμπροσευχή.

-Παραθεωρεῖ, ὡστόσο, ὅτι ὁ Θεόφιλος Ἰονέσκο[2] καθαιρέθηκε τελικὰ ἀπὸ τοὺς Ρώσσους ὡς Οἰκουμενιστὴς καὶ ὅτι ὁ Ἀντώνιος Γενεύης ἐπιπλήχθηκε αὐστηρὰ πολλὲς φορές, ὅπως καὶ ὁ Ἰάκωβος στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη.

-Οἱ παραστάσεις τῶν Ἱεροσολυμιτῶν κληρικῶν στόν Ναό τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, στήν Γεσθημανῆ εἶναι γνωστές, κατά τήν τελετή τῆς μετακομιδῆς τῶν λειψάνων τῆς μεγάλης δούκισσας Ἐλισάβετ, ἀφοῦ οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς μνημόνευαν πάντοτε ὡς προϊστάμενό τους τὸν πατριάρχη Ἱεροσολύμων, γιατί τοὺς ὑποχρέωναν οἱ Ἑβραῖοι νὰ τὸ κάνουν (ἀναγνωρίζοντας μόνον μία ἀρχή γιά τούς Ὀρθοδόξους), καὶ γιατί ἡ διαδοχὴ τῶν Ἱεροσολυμιτῶν ἀρχιερέων καί ἱερέων προερχόταν ἀπὸ τὸν δεύτερο στή σειρά Μητροπολίτη τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς Ἀναστάσιο!

-Ἡ κυριαρχοῦσα τάση στίς τάξεις τῶν Ὀρθοδόξων Ρώσσων ἐπισκόπων τῆς Συνόδου τοῦ Ἀναστασίου, ἀλλά κυρίως τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου ἦταν ἡ σταθερή πίστη καί προσήλωση στό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων ἀλλά καί ἡ ἀπαγόρευση καί ἡ καταδίκη τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς αἱρετικούς ἑτεροδόξους (βλ. σχετικές ἀναφορές πιό κάτω στίς Sorrowful Epistles, (=Ἐπιστολές πόνου), τοῦ Μεγάλου Προέδρου τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου καί τελικά τόν ἀναθεματισμό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τόν Μεγάλο Ἅγιο Φιλάρετο καί ὅλη τήν Σύνοδό του τό 1983 στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ!).

-Οἱ Ρῶσσοι ἱεράρχες, σχεδόν ὅλοι, ἦσαν πολύ καλοί θεολόγοι καί ἂνθρωποι μεγάλης μορφώσεως, ὅπως ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος, πού ὑπῆρξε καί καθηγητής τῆς δογματικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κιέβου, ὁ Ἀναστάσιος καί ὁ πολύς Ἅγιος Φιλάρετος.

Καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος, μετέπειτα προκαθήμενος Μητροπολίτης τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου, ὡς ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ ἦταν ἀκραιφνής Ὀρθόδοξος[3] καί μεγάλος ἀγωνιστής! Ὁ ἱεράρχης αὐτός, ὅπως καί οἱ περισσότεροι Ρῶσσοι ἱεράρχες, ἐμφορεῖτο ἀπό ἀντιοικουμενιστικό πνεῦμα καί ἀγωνιζόταν γιά τήν διατήρηση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος καί τῆς ὁμολολογίας τῆς Ἐκκλησίας.[4]

- Αὐτόματη ἀπώλεια τῆς χάριτος, λοιπόν, δὲν ὑπάρχει, καὶ καλὰ θὰ κάνουν νὰ διαβάσουν μὲ προσοχὴ, οἱ ἀδελφοί μας Ματθαιϊκοί, τί γράφει ὁ Μέγας Ὁμολογητὴς Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, γιὰ τὴν συγκοινωνία τῶν Δυτικῶν Χριστιανῶν μὲ τοὺς Ἀνατολικοὺς τὸν καιρὸ τῆς Εἰκονομαχίας, γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, μὲ τοὺς ὁποίους συγκοινώνησαν καὶ οἱ Εἰκονόφιλοι!... Καί ἑπομένως πουθενά δέν θά βρισκόταν ἡ ἱερωσύνη, ἄν τά πράγματα ἦταν ἔτσι, ὅπως τά παρουσιάζουν οἱ Ματθαϊικοί ἀδελφοί μας!

Πηγή: entoytwnika.gr

---

[1] Καἱ ἱερεῖς τῶν ἀδελφῶν μας Ματθαιϊκῶν ἀρνήθηκαν, ὄχι ὅλοι, νὰ δεχθοῦν χειροθεσία ἀπὸ τοὺς ἀναχειροτονηθέντες ἐπισκόπους.

[2] Ὁ ὁποῖος ὡς μέλος τῆς Συνόδου τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, μαζί μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Σικάγο χειροτόνησαν τόν μακαριστό πρῶτο Ἀρχιεπίσκοπό μας Ἀκάκιο Παππᾶ.

[3] Βλ. Ἔκθεση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Καναδᾶ Βιταλίου (Vitaly), πρός τήν Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων τῆς Ὑπερορίου Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας (Full Sobor) τό 1967, πού δημοσιεύθηκε καί στόν "Ὀρθόδοξο Τύπο" τῆς 10ης Φεβρουαρίου-20ης Μαΐου 1970,  σέ μετάφραση ἀπό τό "Orthodox Word".

Σημείωνε στήν ἔκθεσή του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος χαρακτηριστικά: "... πρέπει νά εἴμεθα τελείως ἀσυνθηκολόγητοι μέ τόν Οἰκουμενισμό, τό μεγαλύτερο σύγχρονο κακό". Γιά τό Π.Σ. σημείωσε: "ὁ πλησιέστερος κατά τό πνεῦμα, πλέον συγγενής πρός αὐτόν, (τόν Ἀντίχριστον!), εἶναι τό Π.Σ. τῶν Ἐκκλησιῶν"!

Βλ. καί Father Michael Askoul, PhD: "Τhe sorrowful epistle of Metropolitan Philaret. A rejoinder to Fr. Alexander Schmemann, " Orthodox Word" 1970, p. 137-8: "Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐπειδή εἶναι παν-περιεκτική διαστροφή τοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος, πλήττει αὐτήν ταύτην τήν καρδίαν τῆς Χριστιανικῆς Οἰκονομίας, τήν σωτηρίαν."

[4] Βλ. σχετικά ἐπαινετικές ἀναφορές στόν ἀγωνιστή ἱεράρχη στό: Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα (σέ ἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις) τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου.