Μοναχός Θεοδόσιος Σταυρονικητιανός, ήταν πάντα ένα παιδί του Θεού
Ο κατά κόσμον Κυριάκος Μαλτέζος του Γεωργίου και της Μυρσίνης γεννήθηκε στη Σαμοθράκη το 1915. Το 1931 προσήλθε στη μονή Ιβήρων. Το 1934 μετέβη στη μονή Μεγίστης Λαύρας. Κατόπιν κατοίκησε στη σκήτη Ιβήρων. Από εκεί προσήλθε στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Προφήτου Ήλιου το 1966.
Ήσυχος, αβαρής, άσημος, άδοξος, άγνωστος ζούσε στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Προφήτου Ηλιού. Στο μοναστήρι δεν πήγαινε συχνά, μόνο σε μεγάλη ανάγκη. Τον Αύγουστο του 1986 αρρώστησε σοβαρά. Η χειρουργική επέμβαση, στην οποία υπεβλήθη, έδειξε καρκίνο του προστάτη. Το μοναστήρι τον περιέθαλψε με αγάπη και τον επιμελήθηκε κατάλληλα επί ένα πεντάμηνο έως την ημέρα της εκδημίας του. Ένας μοναχός αγράμματος και αδαής, που δεν είχε καμιά ιδέα για τον εαυτό του, έδειξε στην πράξη πόσο βαθιά καλλιεργημένος ήταν πνευματικά.
Υπέφερε τους φρικτούς πόνους της ασθένειας στοχαστικά, ήσυχα, φρόνιμα, μ’ ελπίδα κι εμπιστοσύνη στην Παναγία’ γι’ αυτό το πρόσωπό του ήταν ήρεμο και ιλαρό. Σε μία στιγμή κρίσεως, ο υποτακτικός του Θεοδόσιος, όταν τον είδε να συσπάται το πρόσωπό του και να τρίζει τα δόντια του από τους πόνους πάνω στο κρεβάτι, πήρε να κλαίει. Μόλις πέρασε η δοκιμασία και ο πόνος έπαψε, ο Γερο-Ησύχιος με γλυκό τώρα πρόσωπο, θέλοντας κάπως να παρηγορήσει τον υποτακτικό του, χαριτολογώντας γύρισε και του είπε: «Ε, μπάρμπα, τι κλαις, πεθαίνει ο κόσμος». Με πολλές ευχαριστίες κι ευχές προς τους αδελφούς που τον διακόνησαν, εγκατέλειψε τον βίο τούτο της εξορίας. ‘Ήσυχα εξεδήμησε ο Γέροντας Ησύχιος για την άνω Ιερουσαλήμ στις 31.12.1986.
Ο π. Θεοδόσιος γεννήθηκε το 1929 στη Σαμοθράκη. Υπήρχε τότε στο νησί του πολύ διαδεδομένος ο τύφος και πολλοί αρρώσταιναν και πέθαιναν. Η αρρώστια αυτή στον τότε Θεόδωρο άφησε σωματική καχεξία και κάποια διανοητική μικρή καθυστέρηση. Έμεινε έτσι αγράμματος, αμαθής και άπλαστος, για πάντα παιδί. Το 1952 ήλθε στο Άγιον Όρος, στη μονή Ιβήρων, που μόναζε ένας συμπατριώτης του, ο Γέροντας Αλέξιος. Εκεί εκάρη μοναχός το 1953. Μετά την κοίμηση του Γέροντός του αισθανόταν ορφανός. Το 1969 ήλθε στον Γέροντα Ησύχιο, που ήταν κι αυτός από τη Σαμοθράκη. Ο Γέροντας του έδειξε κατανόηση και αγάπη και τον βοήθησε να ξαναβρεί τον εαυτό του. Μετά την κοίμηση εκείνου έμεινε πάλι μόνος και δυσκολευόταν πολύ. Οι Σταυρονικητιανοί πατέρες κινούμενοι πάντοτε από φιλαδελφία το 1997 τον πήραν στο μοναστήρι. Τον διακονούσαν όλοι με στοργή, κατανόηση και οικονομία. Τον συντρόφευαν και τον άφηναν να τους διηγείται ιστορίες παλαιές που τις αγαπούσε και τον βοηθούσαν ψυχολογικά. Νοσταλγούσε την κελλιώτικη ζωή, αλλά βίαζε τον εαυτό του κι έκανε υπακοή και υπομονή. Με κατάνυξη παρακολουθούσε τις ιερές ακολουθίες στο Καθολικό, όποτε μπορούσε. Όταν βάρυνε πολύ η ασθένειά του, αναγκάσθηκαν οι πατέρες να τον πάνε στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Εκεί ανεπαύθη στις 26.6.2001. Την επομένη ετάφη στο κοιμητήρι της μονής, στον τόπο που ήταν ο τάφος του Γέροντός του, «ένθα ητοιμάσθη αυτώ τόπος αναπαύσεως…».
Ο τάφος του μοναχού Θεοδοσίου, στο κοιμητήρι της μονής Σταυρονικήτα
Μοναχολόγιο Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα. Πληροφορίες Γέροντος Θεοδοσίου Σταυρονικητιανού.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Γ’ – 1956-1983, σελ. 1183-1185, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου