Μεσ'της 'ερημιάς τα βάθη (Μοναστηριακό άσμα)

Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται στην χειρότερη κατάστασή της από κτίσεως κόσμου († Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης)

 

*Όλοι οι ορθά σκεπτόμενοι άνθρωποι το νιώθουμε και το βιώνουμε, ότι η κατάσταση κάθε μέρα και χειροτερεύει… Όμως μην ξεχνάμε ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν το ξημέρωμα!
~ Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται στην χειρότερη κατάστασή της από κτίσεως κόσμου.
Ο δρόμος που ακολουθεί είναι δρόμος παρακμής, δρόμος διαφθοράς, δρόμος σκοταδισμού, δρόμος που οδηγεί στον όλεθρο. Οι άνθρωποι με τις καταχρήσεις, και ιδίως τις σαρκικές πάσχουν και λογικώς και σωματικώς.
Η θεραπεία τους είναι πολύ δύσκολη. Μόνο ο παντοδύναμος και πανάγαθος Θεός με τις πρεσβείες των πολλών Αγίων, που εδώ στην Ελλάδα είναι πλήθος αμέτρητο, και πάντων των εκατομμυρίων Μαρτύρων, Οσίων, Αποστόλων και Ομολογητών, μπορεί να λυπηθεί τον λαό Του και να του δώσει φώτιση. Με αυτή μόνο ο άνθρωπος θα διορθωθεί και θα βαδίσει ορθά.
Το έλεος και η ευσπλαχνία του Θεού αλλάζει τις διαθέσεις του κόσμου.
Σήμερα η κατάσταση της σήψεως είναι χειρότερη από αυτή της εποχής των Σοδόμων. Ο βόρβορος της αμαρτίας υπερχείλισε και πλημμύρισε τον κόσμο.
Λυπούμαι για την απώλεια τόσου πλήθους ψυχών.
Ο φιλάνθρωπος Κύριος γι΄αυτό ήλθε στην γή, για να ανεβάσει το αμαρτωλό πλάσμα Του στον ουρανό. Μας έδωσε την χάρη και πήρε την αμαρτωλή σάρκα μας και την καθάρισε και την άγιασε και την θέωσε. Έβαλε τον άνθρωπο να καθήσει στα δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης Του. Πως εμείς μπορούμε να απολογηθούμε για τη αχαριστία που δείχνουμε στην τόση Του ευσπλαχνία;
Έχουμε φθάσει σήμερα στα πρόθυρα της Δεύτερης Παρουσίας του Κυρίου. Πότε θα γίνει; Ο Θεός μόνο ξέρει, κανείς άλλος!
Το πρώτο σημείο που μας δίνει γι’ αυτήν ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης στα ερμηνευτικά του είναι το κράτος των Ιουδαίων. Ακούσατε τι λέγει:
— «Καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού και Θεός, ένωσε σε μία πίστη πάντα τα έθνη, ούτω και ο αντίχριστος θα συνάξει το διασκορπισθέν γένος των Ιουδαίων».
Αυτό άρχισε να πραγματοποιείται το 1948.
Το δεύτερο σημείο έχει σχέση με το ναό του Σολομώντος. Καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού του ζώντος, «ήγειρε τον ναόν του σώματός Του» και ανεστήθη από τους νεκρούς, ούτω και ο Αντίχριστος θα ανεγείρει τον κατεδαφισθέντα ναό του Σολομώντος, μέσα στον οποίο κατά τον απόστολο Παύλο (Β’ Θεσ. β΄. 4) θα ανακηρύξει τον εαυτό του Θεό, θα υψώσει αυτόν υπέρ παν σέβασμα και θα καθίσει στον ναόν του Θεού με την αξίωση ότι αυτός είναι Θεός. Θα προηγηθεί, λοιπόν, το κτίσιμο του ναού του Σολομώντος και μετά θα ακολουθήσει η έλευση του Αντίχριστου, τον οποίον ο «Κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος Αυτού και καταργήσει τη επιφάνεια της παρουσίας Αυτού» (Β’ Θεσ. β΄. 8), δηλαδή θα καταστρέψει με την πνοή του στόματός Του και θα εκμηδενίσει με την εμφάνιση της ελεύσεώς Του.
Ας αφήσουμε, όμως, αδελφοί μου, τον Θεό να αποφασίσει την ώρα της θριαμβευτικής ελεύσεώς Του στη γή, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς. Εμείς ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την αμαρτία, γιατί αυτή είναι πραγματικός θάνατος, αφού μας απομακρύνει, μας χωρίζει από τον Θεό, από την όντως Ζωή, από το Φως, από την ατελεύτητη χαρά, από όλα τα αγαθά. Είθε, ο καλός Θεός να φωτίσει τα πλάσματά Του και μάλιστα τους Έλληνες που «σοφίαν ζητούσι» (Α’ Κορ. α’, 23), αλλά τώρα αντί για σοφία πηγαίνουν στους φακίρηδες και στα μέντιουμ, να τους διδάξουν μωρία.
Πηγή: Διμηνιαίο Περιοδικό «Μοναχική Έκφραση», Τ. 49, Ιερά Μονής Αγίου Νεκταρίου, Τρίκορφο Δωρίδος, Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος 2012.
diakonima.gr

Καθηγούμενος Γέροντας Γρηγόριος: «Μη φτύνης στον κόρφο σου, Έλληνα, αλλά στα πρόσωπα εκείνων που σε καταντήσανε έτσι»

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΡΤΙΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΑΚΟΛΑΣΙΑΣ

«Τρίτωσε τὸ κακό» λέει ὁ λαός. Ἄραγε θὰ πάη καὶ πιὸ ψηλά; Ἀπ᾽ ὅ,τι δείχνουν τὰ προγνωστικὰ τῶν κρατούντων, τὸ κακὸ θὰ ἀποκορυφωθῆ ὅσο σὲ καμμιὰ ἄλλη ἐποχή, γιὰ νὰ ἔρθη ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἄρη ἅπαντας. Χρόνια Σοδόμων καὶ Γομόρρων, χρόνια πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ.

Πάντως τὰ κατάφεραν οἱ κρατοῦντες Συριζαῖοι νὰ ἀναμείξουνε κάθε ἀρχὴ καὶ ἐξουσία, νὰ μαγαρίσουνε τοὺς πάντας, γιὰ νὰ ἑτοιμασθῆ τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως, ὅπως μᾶς λέγει ὁ προφήτης Δανιήλ. Λὲς καὶ ψάχνονται νὰ βάλη καθένας τὸ λιθαράκι του στὴν καταστροφὴ τοῦ κόσμου.
Τὸ πρῶτο ᾽παρτιμὰν ἦταν νὰ πείση τὸν κόσμο νὰ ἀνεχθῆ τὴν ἀκολασία ὡς κατάσταση φυσική. Ναὶ μὲν δὲν τοὺς ἀποδεχόμαστε, ἀλλὰ τοὺς δεχόμαστε. Καὶ ἄρχισε ἔτσι νὰ βράζη ὁ μεγάλος κάζανος. Βγῆκε καθένας στὸν δρόμο νὰ δείξη τὴν πομπή του, σὰν νά ᾽ναι φυσικὴ κατάσταση, ποὺ δὲν ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ντροπὴ καὶ στὴν ἀναισχυντία.
Δεύτερο ᾽παρτιμὰν νὰ μποροῦν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ συζοῦν ἀναίσχυντα καὶ ἐλεύθεροι ἀπὸ κάθε ἔλεγχο.
Οἱ ἐπινοήσεις συνεχίζονται καὶ κτίζουν καὶ τρίτο ᾽παρτιμάν: ζητοῦν νὰ υἱοθετοῦνε παιδιά! Νὰ ἐξαφανιστῆ ἡ λέξη πατέρας ἢ μητέρα καὶ ἀντ᾽ αὐτῆς νὰ τοποθετηθῆ α΄ γονιὸς καὶ β΄ γονιός.
Ἡ Ἐκκλησία μήτε τουφεκᾶ μήτε μάχαιρα βγάζει. Ἡ ἀναισχυντία συνεχίζεται: νὰ ἔχουνε δικαίωμα νὰ γίνωνται καὶ ἀνάδοχοι. Νὰ παρουσιάζωνται στὸν ναὸ καὶ νὰ ζητοῦνε νὰ γίνουν νονοί.
Ἀντάριασαν τὰ πάντα, προκειμένου νὰ ἔχουν οἱ ἐντελῶς ἀναίσχυντοι πρόσωπο στὴν κοινωνία. Ψώριασε καὶ ἡ γίδα καὶ τὸ πρόβατο. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ διακρατεῖ τὰ σύμπαντα ἐσιώπησε. Δαιμόνια καινὰ γέμισε ἡ κοινωνία.
Καὶ ἐνῶ φθάσαμε στὸ τρίτο ᾽παρτιμὰν τῆς ἀκολασίας, μὲ γεννήτρια βέβαια πάντοτε τὴν κυβέρνηση, ἔχουμε ἐδῶ στὸ Ἅγιον Ὄρος συναδέλφους καθηγουμένους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν συμφιλίωση μὲ μιὰ τέτοια κυβέρνηση, γιὰ νὰ κερδίσουνε δύο νόμους! Ἄρχοντες τοῦ ἁγίου Τόπου τούτου καὶ τὰ πρῶτα φέροντες, ἐπικοινωνεῖτε μὲ τὴν συνείδησή σας; Ζητᾶτε νὰ ἔχετε συνδαιτυμόνες στὰ τραπέζια σας ἐχθροὺς καὶ πολέμιους τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος; Γιατὶ τί θὰ κάνη καὶ ἡ πατρίδα, ἂν ἔχη στρατευόμενους ἀνώμαλους;
Πολὺ ἀκόμα λυπήθηκα, σπαρακτικὰ ἡ καρδιά μου πονάει, δόθηκε διαταγὴ στὰ στρατόπεδα τῆς Μυτιλήνης νὰ μὴ σηκώνουν σημαία ἑλληνική!

Θαυμαστό γεγονός του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού με τον Άγιο Παΐσιο και τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο!

Από το νέο βιβλίο: «ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ [1.7.1921 – 1.7.2009]  (Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου)
Στις 6 Δεκεμβρίου του 1978 ο διάκονος Αθανάσιος (νυν Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος) επισκέφθηκε τον Άγιο Παϊσιο. Εκείνη την περίοδο ο Γέροντας Ιωσήφ είχε αρχίσει να κτίζει ένα φούρνο στο πλαίσιο της φροντίδας για το Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού. Έγραφε σχετικά:
«Τώρα κτίζω ένα φούρνον κάπου σε μια γωνιά, για να μην τρέχωμεν για ψωμί στο χωριό και ιδίως στις κακοκαιρίες, αλλά δυστυχώς τίποτα ακόμα δεν έγινε από χειμώνα. Εδώ, ούτε έβρεξε, εκτός από λίγην βροχήν που δεν φθάνει για σπορά».
Ο διάκονος Αθανάσιος είχε πάει για επίσκεψη στον Άγιο Παϊσιο και ήταν κάπως στενοχωρημένος, γιατί είχε καιρό να μάθει νέα από τον Γέροντα Ιωσήφ. Στο Μοναστήρι της Μίνθης δεν είχε τηλέφωνο τότε. Επικοινωνούσαν με επιστολές. Ο Άγιος κατανόησε ότι είναι λυπημένος και του είπε:
-Τι έχεις και σε βλέπω έτσι στενοχωρημένο;» Απάντησε ο π. Αθανάσιος:
-Έχει μέρες να πάρω γράμμα από τον Γέροντα μου Ιωσήφ και έχω λίγη αγωνία. Δεν ξέρω τι κάνει, τι γίνεται.
Το βράδυ εκείνο ο π. Αθανάσιος έμεινε στο κελλί του Αγίου.
Συνεχίζει την διήγηση ο π. Αθανάσιος: Το απογευματάκι έγινε αυτή η συνομιλία και ο Άγιος μου είπε χαριεντιζόμενος μεταξύ αστείου και σοβαρού,
-Ε, να πάμε να τον δούμε τον Γέροντα Ιωσήφ». Του λέω:
-Πως να πάμε να τον δούμε;
-Να κόψουμε ένα εισιτήριο να πάμε. Με ποια εταιρία θέλεις να πάμε; Ολυμπιακή, Κυπριακή;
Φαινόταν σαν να αστειεύεται. Μετά μου είπε πάλι χαριεντιζόμενος
-Να πάμε. Να κόψουμε εισιτήριο, να πάμε να τον δούμε.
Είπα και εγώ αστειευόμενος.
-Να κόψουμε. Μου λέει ο Άγιος
-Λεφτά έχεις;
-Γέροντα, τι λεφτά;
-Ένα παξιμάδι, μου απαντάει. Ο άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης ένα παξιμάδι έτρωγε και πήγαινε όπου ήθελε.
Φάγαμε το βράδυ, εγώ έφαγα δηλαδή, εκείνος ήταν εκεί. Και εντάξει. Το βράδυ υποτίθεται κάναμε κάποια πνευματικά, εγώ, ο Γέροντας αγρυπνούσε, όπως συνήθως κάθε βράδυ. Αγρυπνούσε από το βράδυ ως την ανατολή του ηλίου. Όταν ανέτελλε ο ήλιος, κοιμόταν μια-δυο ώρες περίπου. Είχε Θεία Λειτουργία συνήθως πριν την ανατολή του ηλίου, δηλαδή γύρω στις 3 το πρωί.. Μόλις τελείωνε η Λειτουργία, άρχιζε να χαράζει το φως. Έτσι συνήθιζε. Το πρόγραμμά του ήταν αγρυπνία από την δύση ως την ανατολή του ηλίου. Μεγάλη βία! Όλη την ημέρα έβλεπε κόσμο, και όλη την νύχτα αγρυπνούσε. Ταυτόχρονα ήταν και νηστικός και άρρωστος. Με μισό πνεύμονα. Απερίγραπτη βία.
Ως γνωστόν ο Άγιος Παϊσιος ήταν ένας βιαστής της φύσεως. Και ο Μητροπολίτης Αθανάσιος συνεχίζει την διήγησή του: «Δεν συγκατέβαινε. Δεν συγκατέβαινε. Ε, γι’ αυτό έγινε αυτός που έγινε. Λοιπόν, εγώ κοιμήθηκα, ξύπνησα το πρωί, ήρθε και έκατσε εκεί στο κρεβάτι που ήμουνα.
-Τι γίνεται, Διάκο; 
Διάκος ήμουν ακόμα. Αν δεν απατώμαι ήμουν εκεί στην αγρυπνία του Αγίου Νικολάου στην Μονή Γρηγορίου και μετά είχα έρθει στο κελλί του Αγίου από εκεί. Μου λέει:
-Διάκο, χαιρετίσματα από τον Γέροντα Ιωσήφ
-Που τον είδες Γέροντα;

Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης: «Άπειρες φορές οι δαίμονες διά στόματος δαιμονιζομένων ωμολόγησαν ότι καίονται από την ενέργεια της ευχής»

Περί προσευχής – «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»

α’ Σκοπός της ευχής είναι να ενώση τον Θεό με τον άνθρωπο· να φέρει τον Χριστό εις την καρδιά του ανθρώπου.
β’ Όπου η ενέργεια της ευχής, εκεί ο Χριστός συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, η ομοούσιος και αδιαίρετος Αγία Τριάς.
γ’ Όπου ο Χριστός, το Φως του κόσμου, εκεί φως αΐδιο του άλλου κόσμου· εκεί ειρήνη και χαρά· εκεί οι Άγγελοι και οι Άγιοι· εκεί η φαιδρότης της Βασιλείας.
δ’ Μακάριοι, εκείνοι όπου ενδύθηκαν το Φως του κόσμου, τον Χριστό εις την παρούσα ζωή· διότι αυτοί εφόρεσαν ήδη το ένδυμα της αφθαρσίας.
ε’ Και όταν ακούης Χριστό, λέγει ο Θεολόγος Συμεών, μη προσέχης εις την σμικρότητα της λέξεως, αλλά στοχάσου την δόξα της Θεότητος Αυτού, όπου υπερβαίνει κάθε νου και διάνοια. Στοχάσου την ωραιότητα την ανεκλάλητη, τον πλούτο τον ακατάληπτο όπου δίδει εις τους αγαπώντας Αυτόν. Διότι εκείνος όπου ηξιώθη να ιδή τον Χριστό, δεν επεθύμησε ύστερα κανένα άλλο πράγμα του κόσμου τούτου, και εκείνος όπου εχόρτασε από την αγάπη του Θεού, δεν ηθέλησε πλέον να αγαπήση άλλο τίποτες εδώ εις την γην. Επειδή εις εκείνον όπου άφησε τα πάντα διά τον Χριστόν, Αυτός ο Χριστός θέλει γένει εις αυτόν όλα τα πάντα, αντί διά όλα εκείνα όπου χάριν Αυτού κατεφρόνησε.
ς’ Λοιπόν σκοπό έχει η νοερά προσευχή να φέρη τον Χριστό εις την καρδιά του ανθρώπου, εξορίζοντας εκείθεν τον διάβολο και χαλώντας όλο το έργο του όπου είχε καμωμένο εκεί διά της αμαρτίας. Διότι «εις τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου», λέγει ο ηγαπημένος Μαθητής. Όθεν μόνον ο διάβολος γνωρίζει την ανέκφραστη δύναμη αυτών των πέντε λέξεων και διά τούτο με λυσσώδη μανία, αντιστρατεύεται, πολεμεί την ευχή.
ζ’ Άπειρες φορές οι δαίμονες διά στόματος δαιμονιζομένων ωμολόγησαν ότι καίονται από την ενέργεια της ευχής.
η’ Ήταν ένας μοναχός και είχε πέσει εις αμέλεια πολλή, τόσον ότι και τον κανόνα του άφησε και εστρέφετο προς τον κόσμο. Επήγε εις την πατρίδα του Κεφαλληνία όπου ως γνωστόν προστρέχουν οι δαιμονιζόμενοι χάριν θεραπείας εις τον Άγιο Γεράσιμο. Και λοιπόν, πηγαίνοντας και αυτός να προσκυνήση τον Άγιο, αφού ευρέθη εις την πατρίδα του, τον συναντά μία δαιμονισμένη εις τον δρόμο και του λέγει·

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης- Το έγκλημα των εγκλημάτων είναι…

Δεν ξέρεις πόσο κακό είναι, του λέω. Και αρχίζω και του κάνω μια ανάλυση της βλασφημίας, τι τρομερό έγκλημα είναι. Η καρδιά σου δουλεύει σαν το ρολόϊ, του λέω, τικ-τακ, τικ-τακ, αν θα στη σταματήσει ο Θεός την καρδιά;
Εάν αποφασίσει εν τη δικαιοσύνη Του; Σε ανέχεται τώρα και σε φυλάει. Αν αύριο στη σταματήσει την καρδιά σου και φύγεις από τη ζωή; Θα Τον δεις Κριτή! Θα στραφείς στην Παναγία να ζητήσεις βοήθεια· μα και την Παναγία δεν την άφησες ήσυχη. Και αυτή την βλαστήμησες!
Από ποιον θα ζητήσεις βοήθεια; Θα βρεθείς μετωπικά με τον Θεό τον υβριζόμενο, τον υβρισθέντα από σένα σ’ όλη τη ζωή σου! Τι έλεος;
Ήδη θα έχεις πάρει την απόφαση από τη συνείδησή σου· η συνείδησή σου θα σ’ έχει αποφασίσει· δεν χρειάζεται να δεις τον δικαστή καθόλου. Είναι η συνείδηση ο δικαστής. Επομένως, τώρα, άνθρωπέ μου τι θα κάνεις; Να, πες ότι κοιμήθηκες. Και αυτή τη στιγμή σού σταματάει την καρδιά και συ δεν ξυπνάς. Πού θα πας;
Ύστερα σου φταίει η γυναίκα σου, σου φταίει το παιδί σου, σου φταίει το άλφα, το βήτα. Καλά, δεν μου λες, αν σ’ είχε ευεργετήσει ένας άνθρωπος για ένα ελάχιστο πράγμα, ή ας υποθέσουμε για ένα μεγάλο πράγμα, σου γλύτωσε τη ζωή σου, και σου φταίει η γυναίκα σου, ας πούμε, και το παιδί σου, είναι ποτέ δυνατόν να φανταστείς ότι εσύ θα βρίσεις αυτόν τον ευεργέτη; «Όχι», μου λέει. Και τι είναι αυτός που σου γλύτωσε τη ζωή τη σωματική σου, την κατά κόσμον ζωή, μ’ εκείνον που σε γλύτωσε από την αιώνια κόλαση, που σ’ έκανε άνθρωπο; Αυτό το είναι σου είναι απ’ αυτά τα χέρια του Θεού, από τον Θεό είναι, και συνέχεια Τον βλαστημάς, μα και τόσες άλλες απειράριθμες αμαρτίες κάνεις. Είναι στο χέρι του Θεού να σου κόψει τη ζωή, να σε δικάσει και να σε μπάσει στην κόλαση. Τι θα κάνεις;
Πες ότι παίζουν τα παιδάκια σου έξω και συ κάθεσαι και τα κοιτάς και για μια στιγμή μεταξύ τους τσακώνονται και αρχίζουν να βρίζουν εσένα: «Ο πατέρας μου, ο ποίσος, ο δείξος». Τι θα έκαμες; Θα τα είχες σκοτώσει στο ξύλο! Και είσαι και άνθρωπος και αμαρτωλός και γήινος και για μια στιγμή λες: «Δεν είναι σωστό αυτό που μου έκαναν».
Και πράγματι δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν, μέσα σ’ ένα παιχνίδι τους να βρίσουν εσένα τον πατέρα τους μετά από τόση λατρεία που τα έχεις. Και αυτή η ζωή ένα παιχνίδι είναι εδώ κάτω, του λέω. Και σου φταίει ο άλφα και βήτα και φτάνεις εσύ να βλαστημάς τον Ουράνιο Πατέρα σου; Την Ουράνια Μητέρα σου; Ποια είναι η Παναγία; Μα ποιος μας κρατάει από την οργή του Θεού; Δεν μας κρατάει η Παναγία; Κι εσύ Την βρίζεις;
Ήρθε ο καημένος την επόμενη χρονιά και μου λέει: «Πάτερ, δεν ξαναβλαστήμησα». Όταν ένας γεωργός οργώσει το χωράφι και το σπείρει και μετά αρχίσει και βλέπει καρπό, δεν χαίρεται για τον καρπό; Έτσι είναι και ένας πνευματικός, όταν δει, ας πούμε, ότι η προσπάθεια η μικρή, το δίλεπτο της χήρας έφερε έναν καρπό στον Θεό, για τη δόξα του Θεού, γιατί σταμάτησε να βρίζει τον Θεό. Ο διάβολος τον έβαζε και έβριζε τον Θεό συνέχεια· και για μια στιγμή σταματάει να βρίζει τον Θεό. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα, για να σωθεί αυτός ο άνθρωπος! Και άμα σταματήσει να βρίζει τον Θεό, θά ‘ρθει και η ευλογία του Θεού.
Δεν μπορεί να καταλάβει κανείς ότι το έγκλημα των εγκλημάτων είναι η βλασφημία. Ο διάβολος τον βλαστημάει τον Θεό, γιατί εκείνος έχει ανοιχτό πόλεμο. Πάει, τέρμα, λέει, τά ‘βαλα με τον Θεό, είναι ο εχθρός. Εσύ δεν το λες αυτό. Εσύ λες πως αγαπάς τον Θεό: «Μα εγώ τον Χριστό τον αγαπάω». Τότε, πώς και Τον βρίζεις;
Μα, του λέω, άνθρωπέ μου, τώρα, αν σε δει ένας άπιστος άνθρωπος, ότι εσύ βλαστημάς τον Θεό σου, θα πει αυτός: «Εγώ τον Θεό μου δεν τον βλαστημάω», που είναι είδωλο. Κατάλαβες; Και βλέπει εσένα, που λες ότι είναι ο αληθινός Θεός αυτός που πιστεύεις, ενώ σου φταίει κάτι άλλο, να χτυπάς τον Θεό. Θα σου πει αυτός ο άνθρωπος, ούτε ο τρελός δεν το κάνει, ούτε ο λογικός δεν το κάνει· είναι οξύμωρο σχήμα· είναι ένα τέρας, παρά φύση ο βλάσφημος άνθρωπος. Εφόσον βλαστημάει τον Θεό του, τη στιγμή που του φταίει κάποιος άλλος, είναι τέρας ο άνθρωπος. Και μέσα σ’ αυτή την κατάσταση του τέρατος, έρχεται ο Θεός για μια στιγμή να του πει: «Παιδί μου, όλα σου τα συγχωρώ. Με βλαστήμησες, με ποδοπάτησες, με έκανες, με έφτιαξες, στα συγχωρώ όλα, πέρνα μέσα. Μόνο πες μου ότι τα έκανες· μια αναγνώριση των σφαλμάτων σου είναι δύσκολο να την κάνεις; Πήγαινε και πες την αλήθεια ότι τά ‘χεις κάνει· εκείνο που έχεις κάνει, ομολόγησέ το!» Και άπαξ και το ομολογήσει ο άνθρωπος, ελύθη ο γόρδιος δεσμός. Το χρέος στη λήθη, έσβησε. Πέρασε μέσα!
Να βλέπεις τώρα μέσα στη Βασιλεία του Θεού να είναι δισεκατομμύρια βλάσφημοι! Και λες, όλοι αυτοί είναι συγχωρημένοι; Μεγαλεία του Θεού! Τα μεγαλεία του Θεού! Γι’ αυτό λένε και οι Πατέρες: Μη φοβηθείς τον Θεό με τις απειλές Του, αλλά να Τον φοβηθείς από την αγάπη Του! Όταν προσβάλλεις την αγάπη Του και δεν την λογαριάζεις. Διότι συνεχίζοντας την ζωή σου συσσωρεύεις οργή εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως Θεού!
Ύστερα τελείωσε! Να, λέει σε σένα ο Θεός: «Σ’ αγαπούσα, σε συγχωρούσα, σε ανεχόμουν, σε έτρεφα, σού ‘δινα τα αγαθά και συ συνέχιζες να με βλαστημάς! Τώρα τι να σου κάνω; Σε περίμενα, σε περίμενα, σού ‘δωσα ευκαιρίες, σού ‘δωσα ευκαιρίες, και δεν τις έπιασες τις ευκαιρίες! Τι περίμενες; Να βγει η ψυχή σου;»
Από το περιοδικό: «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 17, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 23.

-Τι θα γίνει Γέροντα με την Ελλάδα; Γέρων Γαβριήλ από Θεσσαλονίκη

Πάνω από 7.000 άνθρωποι έχουν περάσει ήδη να πάρουν την ευλογία του κλινήρους Γέροντος Γαβριήλ στη Θεσσαλονίκη, όπου βγήκε αναγκαστικά για λίγο για λόγους υγείας!
Αλλοιωμένη, φωτεινή, μορφή, με πρόσωπο που φέγγει πνευματικά, και λόγους γεμάτους γλυκύτητα και πραότητα, αλλά και σθένος, ξαπλωμένος στην κλίνη της δοκιμασίας και αναβάσεως, δεν σταματά επί ώρες κάθε απόγευμα να μοιράζει την ευλογία και τις άμεσες και καίριες συμβουλές για κάθε πρόβλημα, όπως τον φωτίζει ο Θεός, γιατί δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν έχει τη λύση του!
Εκεί είχαμε την ευκαιρία πριν λίγο να πάρουμε την ευχή του και να τον ρωτήσουμε για την Ελλάδα:
-Τι θα γίνει Γέροντα με την Ελλάδα;
-Χρειάζεται μετάνοια για να βοηθήσει ο Θεός την Ελλάδα!
-Θα πάμε καλύτερα ή….
-Αν δεν υπάρξει μετάνοια; Ο Θεός θέλει να βοηθήσει, αλλά θέλει μετάνοια… Πηγαίνουμε, λέμε… αλλά μετάνοια χρειάζεται… Αν δεν μετανοήσουμε πώς θα γίνει; Λογικό δεν είναι;
https://apantaortodoxias.blogspot.gr
http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Μάθημα μάρκετιγκ από τον Χριστό στον π. Σίμωνα Αρβανίτη όταν ήταν νέος!

Μια μέρα, αναφερόμενος στα νεανικά του χρόνια ο Γέροντας μου διηγήθηκε τα παρακάτω [Διηγείται ο μοναχός, π. Ζωσιμάς, υποτακτικός του Γέροντα, π. Σίμωνα Αρβανίτη]:
Ο Γέροντας, π. Σίμων Αρβανίτης (1901-1988) και ο υποτακτικός του, μοναχός, π. Ζωσιμάς (1937-2010).
Ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Πουλούσα σταφύλια γυρνώντας στις γειτονιές της Αθήνας όλη τη μέρα κάτω από τον καυτόν ήλιο με το ζώο μου για να βγάλω ένα μεροκάματο. Δεν με ένοιαζε ο κόπος, αλλά δε μου έμενε καθόλου χρόνος για να μελετήσω.
Εκεί που καθόμουν σκεφτικός και στενοχωρημένος, έκανα και την προσευχή μου στον Κύριο λέγοντας τον πόνο μου.
«Δεν υπάρχει καμμιά λύση, Κύριέ μου, να μου μένει λίγη ώρα για να διαβάζω λιγάκι; Να γυρίζω έτσι όλη τη μέρα για ένα μεροκάματο και μόνο για τα υλικά πράγματα και να παραμελώ την ψυχή μου, χωρίς λίγη προσευχή και πνευματική μελέτη;
Τα σταφύλια δεν πουλιούνται εύκολα και αναγκάζομαι να τρέχω όλη τη μέρα στους δρόμους. Δεν υπάρχει καμμιά καλύτερη λύση για μένα»;
Και δεν το κρύβω, συνέχισε, πως είχα και κάποια προβλήματα συνειδήσεως γι’ αυτή τη δουλειά. Ο πατέρας μου με μάλωνε συχνά γιατί δεν πουλούσα όλα τα σταφύλια και με συμβούλευε να φωνάζω δυνατά και να λέω:
«Έχω τα καλύτερα σταφύλια και τα πιο φτηνά!». Αυτό όμως δεν με ανάπαυε, γιατί ούτε τα καλύτερα σταφύλια είχα ούτε τα πιο φτηνά. Και εγώ δεν ήθελα να λέω κάτι που δεν ήταν αλήθεια.
Γι’ αυτό και με δάκρυα στα μάτια έλεγα και ξανάλεγα:
«Αφού, Κύριέ μου, ούτε τα πιο καλά είναι τα σταφύλια μου ούτε και τα πιο φτηνά, πρέπει να βρεθεί κάποια άλλη λύση. Ποια όμως; Εγώ δεν μπορώ να βρω τέτοια λύση. Βρες μου εσύ, Κύριέ μου, για να πουλάω σταφύλια και καλά και φρέσκα και φτηνά. Το ξέρεις γιατί, θέλω να μου μένει καιρός για μελέτη πνευματική και για προσευχή. Γυρνώντας έτσι όλη τη μέρα στους δρόμους δεν μπορώ να κάνω ούτε το ένα ούτε το άλλο».
Είχα προσευχηθεί με όση θέρμη μπορούσα. Και τότε άκουσα μια φωνή να μου λέει:
«Άκουσε, παιδί μου Παναγιώτη, τι να κάνεις για να μη στενοχωριέσαι, ώστε και τη δουλειά σου να κάνεις σωστά και καιρό να βρίσκεις για μελέτη και προσευχή. Να σηκώνεσαι νύχτα και να πηγαίνεις στην κεντρική αγορά. Και να περιμένεις εκεί με το ζώο σου.
Μόλις η αγορά ανοίξει, να πηγαίνεις στα μανάβικα και να παίρνεις τα καλύτερα. Φόρτωσε το ζώα σου 150 οκάδες. Μη φοβάσαι!
Μπορεί να σηκώσει αυτό το φορτίο, γιατί και εύσωμο είναι και δυνατό. Να κοιτάξεις πόσο πουλούν οι άλλοι και εσύ να κατεβάζεις την τιμή πιο χαμηλά από τη δική τους. Και να πηγαίνεις μόνο σε ένα δρόμο, στην οδό Πατησίων, και όχι σε πολλούς άλλους, όπως πρίν. Αυτό να κάνεις και θα ιδείς πως δεν θα χρειάζεται να τριγυρνάς όλη τη μέρα σε όλους τους δρόμους».
Η φανέρωση, που μου έγινε, συνέχισε ο Γέροντας, σταμάτησε στο σημείο αυτό. Από όσα μου είπε ο Κύριος κατάλαβα πως πρέπει να κάνω τη δουλειά μου. Και αυτό έκανα. Σηκώθηκα νύχτα και πήγα, σύμφωνα με τη συμβουλή που μου δόθηκε, στην κεντρική αγορά.
Μόλις άνοιξε, πήγα στα μανάβικα και κοίταξα να βρω τα καλύτερα σταφύλια. Αγόρασα όσα μου χρειάζονταν, φόρτωσα το ζώο μου, έβαλα τιμή κατώτερη από αυτήν που είχαν οι άλλοι και πήγα κατευθείαν στην Πατησίων και εκεί άρχισα να φωνάζω όσο μπορούσα πιο δυνατά:
«Έχω σταφύλια από τα πιο καλά και τα πιο φτηνά!»
Και αυτό που έλεγα ήταν αλήθεια. Ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του για να ιδεί, αν πραγματικά τα σταφύλια μου ήταν και τα καλύτερα και φτηνότερα. Βλέποντας πως τα σταφύλια μου και φρεσκότατα ήταν και πραγματικά πολύ πιο φτηνά από τους άλλους, δεν είχα χέρια να ζυγίζω και να πουλώ! Μελίσσι γύρω μου ο κόσμος!
Όλοι μου έλεγαν πως θα χρεοκοπούσα και θα έπεφτα έξω. Εγώ όμως τους απαντούσα πως ο Θεός θα ευλογούσε και δεν θα έπεφτα έξω. Και πραγματικά. Πούλησα όλα τα σταφύλια μου επί τόπου και γύρισα σπίτι μου.
Και η ώρα ήταν μόλις έντεκα το πρωί! Και αυθόρμητη έβγαινε από τα βάθη της καρδιάς μου η προσευχή: «Να, που έγινα άνθρωπος τώρα, Θεέ μου. Δόξα στο όνομά σου»!
Μετράω και τα χρήματα και βλέπω πως ήταν περισσότερα από άλλες φορές, γιατί δεν είχα καμμιά φθορά στο εμπόρευμά μου, όπως συνήθως. Την άλλη μέρα έκανα πάλι το ίδιο. Μόλις έφτασα στον τόπο που ήμουν και χτες, τι να ιδώ; Μια μεγάλη ουρά από κόσμο να με περιμένει!
Είχαν έρθει και από την άλλη άκρη του δρόμου για να προλάβουν να πάρουν σταφύλια από μένα. Και πριν να φτάσει το μεσημέρι, πούλησα όλα μου τα σταφύλια. Ο Κύριος στην αγάπη του μου φανέρωσε δυο-τρία πράγματα.
Πρώτον να παίρνω τα καλύτερα σταφύλια. Δεύτερον να τα δίνω πιο φτηνά και τρίτον να πηγαίνω μόνο σε ένα δρόμο, στην οδό Πατησίων.
Ο κόσμος έβλεπε και εκτιμούσε την αλήθεια και την τιμιότητα και αντί να αναζητώ εγώ τους ανθρώπους, έρχονταν αυτοί σε μένα! Δεν ήταν αυτό μια εξαιρετική ευλογία για μένα»;
πηγή: agiopneymatika.blogspot.gr

Πράγματι, ζούμε θαύματα κάθε μέρα» ομολόγησε ο Μητροπολίτης Βεροίας για τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό, σκουπίζοντας τα δάκρυά του

Ήταν η πρώτη φορά που είδαμε τον Μητροπολίτη Βέροιας, Νάουσας και Καμπανίας κ. Παντελεήμονα, να δακρύζει και με λυγισμένη φωνή, να διακόπτει το λόγο του, όταν άρχισε να απαριθμεί τα θαύματα του Αγίου Λουκά στη Δοβρά.
Όταν ρωτήθηκε, στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, για την πορεία των εργασιών και το χρονοδιάγραμμα αποπεράτωσης του Ναού, εξομολογήθηκε ότι το πρώτο καραγιαπί ξεκίνησε με χρήματα που προήλθαν από την πώληση ενός σπιτιού του ιδίου, και του 1/2 μεριδίου από το πατρικό σπίτι του π. Γεράσιμου Μπεκιέ. Στη συνέχεια ένας συμπολίτης μας εργολάβος έχοντας βαθιά πίστη στον Άγιο Λουκά που με τη βοήθειά του, ξεπέρασε κάποιες δυσκολίες, συνέδραμε και προχώρησαν οι εργασίες στο Ναό. Αργότερα Ρώσοι αξιωματούχοι, έστειλαν στη Δοβρά τους «χρυσούς» τρούλους και τις καμπάνες και η ανέγερσή του προχωράει με τη βοήθεια των πιστών και του θαυματουργού Αγίου.
«Η παρουσία του Αγίου Λουκά, άλλαξε την ιστορία της Μονής. Ποιος ήξερε την Παναγία Δοβρά και το Ιστορικό Μοναστήρι; Η χάρη του και τα θαύματα που κάνει, αν σας τα πω, η λογική δεν τα χωράει» είπε ο Μητροπολίτης και άρχισε πράγματι να εξιστορεί καθημερινά θαύματα, με τον Άγιο Λουκά, τον ιατρό, να εμφανίζεται ως μορφή, σε παιδιά αλλά και ενήλικες που υποφέρουν από σοβαρές ασθένειες, ακόμα και από καρκίνο, και να τους γιατρεύει.
Για τον λόγο αυτό, καταφθάνουν χιλιάδες λεωφορεία στη Δοβρά, γεμάτα πιστούς που έρχονται να προσκυνήσουν και να παρακαλέσουν τον Άγιο να τους θεραπεύσει, όπως είπε ο κ. Παντελεήμων
«Πράγματι, ζούμε θαύματα κάθε μέρα» ομολόγησε ο Μητροπολίτης, σκουπίζοντας τα δάκρυά του.

Διηγήθηκε Γέρων: «Κάποτε ήρθαν και με προσκύνησαν τα δαιμόνια, ενώ έψελνα το Χερουβικό και είχα φθάσει στο «και τη ζωοποιώ Τριάδι».

Διηγήθηκε Γέρων: «Κάποτε ήρθαν και με προσκύνησαν τα δαιμόνια, ενώ έψελνα το Χερουβικό και είχα φθάσει στο «και τη ζωοποιώ Τριάδι».

~ Έρχονται λοιπόν πέντε δαίμονες, ένας μεγάλος αξιωματικός με πηλίκιο και κάτι σήματα δαιμονικά, γαλόνια και κέρατα που έβγαιναν δίπλα απ’ το πηλίκιο, και τέσσερις μικροί μαλλιαροί, και πέφτουν στα γόνατα μπροστά μου. 

Ο μεσαίος, ο αξιωματικός, είχε το ένα πόδι γονατιστό και το άλλο  μισολυγισμένο όπως οι καθολικοί και μου λέε: «Είσαι σπουδαίος ψάλτης! Είσαι θαυμάσιος! Είσαι άφθαστος!». Είχε το κεφάλι ψηλά, ενώ οι άλλοι τέσσερις είχαν το κεφάλι κάτω. Εγώ μονολόγησα: «Τα δαιμόνια θα μου πάρουν το μυαλό. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κύριον τον Θεόν μας προσκυνήσωμεν και Αυτώ μόνω λατρεύσωμεν». Αμέσως έγιναν άφαντοι. Αυτά εν ριπή οφθαλμού. Εγώ αγρίεψα μέσα μου. Σκέφθηκα: «Αυτός που δεν δέχεται να προσκυνήση τον Θεό και να πη ελέησον με ο Θεός, ήρθε να προσκυνήση εμένα να με κάνη συμμέτοχο στην υπερηφάνειά του; Αγρίεψα και άρχισα να λέω το «Τριάδι» του Παπανικολάου. Μόλις τελείωσα, μου λένε οι πατέρες: «Τι Τριάδι ήταν αυτό! Πανηγύρι μας έφερες». «Ε, λέω, καμμιά φορά μας πιάνουν και τα μεράκια».

»Μετά την τράπεζα συναντώ στην αυλή ένα μοναχό αγιορείτη, όχι του Μοναστηριού, που ήταν παρών στην Λειτουργία. Τον χαιρέτισα και μου λέει:

― Βρε, τι ήταν αυτό σήμερα! Τι ωραία ψαλμωδία! Μας ανέβασες στον ουρανό. Νιώσαμε κατάνυξη.

― Όχι εγώ, ο πατήρ τάδε, του είπα.

― Ποιος πατήρ τάδε. Εσύ, η δική σου φωνή, και μου είπε και διάφορα επαινετικά λόγια.

»Τον βάζω μετάνοια και πάω να φύγω. Έρχεται ο σατανάς δίπλα μου· τον έβλεπα και μου λέει: «Όταν σου λέω εγώ να ακούς. Είσαι άφθαστος, εσύ έπρεπε να πάρεις δίπλωμα έξω και να είσαι δάσκαλος».

»»Πίσω μου δαίμονα», λέω. Τι ήθελα να ‘ρθώ από δω να συναντήσω τον μοναχό να ακούσω όλα αυτά.

»Βγήκα έξω και κίνησα για τον κήπο. Ο διάβολος από κοντά μου. Ενώ έβλεπα, βάδιζα, δεν ξέρω πώς, πήρε το πνεύμα μου ο σατανάς και με ανέβασε ψηλά, πολύ ψηλά και έβλεπα τον κόσμο σαν μυρμήγκια κάτω.

― Εσύ δεν είσαι τυχαίος, μου έλεγε ο σατανάς, εσύ δεν ξέρεις τι κουβαλάς.

― Τι κουβαλάω, βρε σατανά, ό,τι κουβαλάς και συ κουβαλώ κι εγώ. Φύγε από κοντά μου. «Θεέ μου, βοήθησέ με». Τι είναι αυτό σήμερα. Θα μου πάρει τα μυαλά ο σατανάς. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

»Άρχισα να φουσκώνω από υπερηφάνεια, αλλά είχα και λίγο επίγνωση και είπα: «Θεέ μου, δεν θέλω τέτοιες επάρσεις».

»Μπαίνω στον κήπο, αυτός από κοντά. Αυτός τα δικά του, εγώ τα δικά μου. Δεν υπάρχει χειρότερο δαιμόνιο από το δαιμόνιο της υπερηφανείας. Προχώρησα πιο μέσα στον κήπο, μήπως και φύγη. Τίποτα. «Πάει», είπα, «θα δαιμονισθώ». Τότε έπεσα στα γόνατα με το ράσο που φορούσα στην Εκκλησία, και έκλεγα. Δεν έδινα σημασία τι μου έλεγε ο σατανάς, εγώ τα δικά μου. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», δύο-δυόμισι ώρες είχα μέσα στον ήλιο. «Δεν θέλω», έλεγα, «τέτοιες επάρσεις, τέτοιους λογισμούς. Εγώ θέλω, Χριστέ μου, να σε προσκυνώ πάνω στον Σταυρό. Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός και τίποτα παραπάνω». Αυτός έλεγε τα δικά του. Μούσκεψε το χώμα από τα δάκρυα, σαν να είχε τρέξει βρύση. Κάποια στιγμή έφυγε εκείνο το νέφος και ο σατανάς μαζί. Κατάλαβα ότι προσγειώθηκα. Ένιωσα την ανάγκη να προσκυνήσω τα πόδια του Εσταυρωμένου. Σηκώθηκα, ευχαρίστησα τον Κύριό μας και την Παναγία, έβαλα λίγες μετάνοιες και έφυγα κλαίγοντας.

»Έπειτα σκέφθηκα ότι, για να έρθουν να με πειράξουν τα δαιμόνια τόσες φορές, κάτι βρήκαν μέσα μου. Φαίνεται ότι «λάγκευα»1 προς τον εγωισμό. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και ταπείνωση».
πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Κίτρους: »Δεν δεχόμαστε καμία ονομασία που να περιέχει τον όρο «Μακεδονία»»

*Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος ήταν από τους πρώτους Μητροπολίτες που είχε βγει μπροστά και είχε προτρέψει τον κόσμο να κατεβεί στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης τον Ιανουάριο που μας πέρασε… Εύγε για την παλικαρίσια στάση του και τότε και τώρα!
Κάλεσμα προς τον κλήρο και το λαό για συμμετοχή στο Συλλαλητήριο της Κατερίνης απηύθυνε με εγκύκλιό του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος.
»Ένα όνομα που θα περιέχει το όνομα της Μακεδονίας, δεν θα εξασφαλίσει την ειρηνική συνύπαρξη των λαών μας. Θα αποτελεί ένα μόνιμο αγκάθι στις διμερείς σχέσεις» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος.
Διαβάστε παρακάτω την εγκύκλιο του Σεβασμιωτάτου:
Αγαπητοί μου,
Οι τελευταίες εξελίξεις στο θέμα της Μακεδονίας είναι εξαιρετικά ανησυχητικές. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις με εγρήγορση και χωρίς εφησυχασμό.
Θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά και αρμονικά με τους βόρειους γείτονές μας. Ένα όνομα που θα περιέχει το όνομα της Μακεδονίας, δεν θα εξασφαλίσει την ειρηνική συνύπαρξη των λαών μας. Θα αποτελεί ένα μόνιμο αγκάθι στις διμερείς σχέσεις.
Έτσι, λοιπόν διακηρύσσουμε καί πάλι:
• Δεν δεχόμαστε καμία ονομασία που να περιέχει τον όρο «Μακεδονία».
• Κανείς δεν δικαιούται να διαστρεβλώνει την εθνική ιστορία μας.
• Το όνομά μας είναι η ψυχή μας.
• Δεν το διαπραγματευόμαστε.
• Δεν το εκχωρούμε σε κανένα.
Η Ιερά Μητρόπολή μας θα συμμετάσχει στο Συλλαλητήριο που διοργανώνεται στην προσεχή Τετάρτη 6 Ιουνίου, στις 7:00 το απόγευμα στην Κατερίνη.
Συμμετέχουμε για να διακηρύξουμε την αυτονόητη αλήθεια ότι Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!
Μετά πατρικών ευχών
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†Ὁ Κ ί τ ρ ο υ ς Γ ε ώ ρ γ ι ο ς

πηγή: romfea.gr

Ιεράρχες των Σερρών για την Μακεδονία: «Η Ελλάς ενωμένη θα δώσει την πρέπουσα απάντηση»

Να μην παραδώσει το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια καλούν την κυβέρνηση οι Μητροπολίτες Σερρών και Νιγρίτης Θεολόγος, Σιδηροκάστρου Μακάριος και Ζιχνών και Νευροκοπίου Ιερώνυμος, που σε εγκύκλιό τους τονίζουν την ανάγκη να παραμείνουν όλοι οι Ελληνες ενωμένοι.
Το πλήρες κείμενο της εγκυκλίου:
«Προς το χριστεπώνυμον πλήρωμα του Νομού Σερρών.
Αγαπητοί μας αδελφοί,
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά τον μήνα Ιανουάριο του παρόντος έτους, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β΄, με ανακοίνωσή της εξέφρασε, με δυνατό και ελληνο­πρεπή τρόπο, την ψυχή του Έθνους, δηλώνουσα ότι «δεν μπορεί να αποδεχθεί την απονομή του όρου «Μακεδονία» ή παραγώγου της ως συστατικού ονόματος άλλου κράτους» (Δ.Ι.Σ.10-1-2018). Η Εκ­κλησία της Ελλάδος διατυ­πώνει πάντα με υπευθυνότητα, νηφαλιό­τητα, σεβασμό στους διακριτούς μέσα στο Ελληνικό κράτος «ρο­λους» και αφοσίω­ση προς την ιστορία και προς την ελληνορθόδοξη κληρονομιά μας την άποψή της, μακρυά από κάθε είδους σκοπιμότητες και ακρότητες. Έχει υποχρέωση η αγία Εκκλησία μας, ως πνευματική μητέρα και τροφός του Έθνους των Ελλήνων, να εκφράσει τις εύλογες ανησυχίες του ποιμνίου της, το οποίο ενδια­φέρεται για τα εθνικά μας θέματα και για την ειρηνική συμβίωση των Βαλκανικών λαών. Έχει και δικαίωμα να ομιλεί η αγία
Ορθόδοξη Εκκλησία για την Μακεδονία μας, για την οποία έχυσαν το αίμα τους πολυάριθμοι κληρικοί όλων των βαθμίδων. Αναγνω­ρίζουμε ότι οι διπλωματικοί χειρισμοί ανήκουν στον τομέα ευθύνης της εκάστοτε εκλεγμένης Κυβερνήσεως, για την οποία θερμώς προ­σευχόμεθα στον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν, τις κρίσιμες αυτές ώρες να έχει τον άνωθεν φωτισμό και την ενίσχυση. Η ονοματοδοσία του κράτους των Σκοπίων είναι για τον οικουμενι­κο ελληνισμό πρωτί­στως θέμα ιστορικής αλήθειας, ταυτότητος, εθνικής αξιοπρε­πείας, με ιδιαίτερη και περίπλοκη γεωπολιτική σημασία και δυσδιάκριτες συνέ­πειες για το μέλλον, την ειρήνη και την ασφάλεια της Βαλκα­νικής χερσονήσου.
Οφείλουμε να σεβασθούμε την σεπτή μνήμη και τους ιερούς αγώνες των ενδόξων προγόνων μας. Των ηρώων μας που θυσίασαν την ζωή τους για την ελευθερία και την Ελληνική ταυτότητα της Μακεδονίας.
Ιδιαιτέρως όσοι ζούμε στα αγιασμένα χώματα της Βορείου Ελλάδος, που διαχρονικώς υπήρξε ο προμαχώνας του Έθνους μας, έχουμε ηθική υποχρέ­ωση να δικαιώσουμε τους αγώνες των πολυαρίθμων κληρικών και λαικών Μακε­δονομάχων, οι οποίοι υπό δυσχερείς συνθήκες αγωνίσθηκαν σαν λιοντάρια ενα­ντίον του Τούρκου δυνάστη και του σκληροτράχηλου Βουλγάρου Εξαρχικού, για να σώσουν την Μακεδονία μας.
Ο Νομός Σερρών υπήρξε ένα από τα προπύργια αυτού του αγώνος κατά την περίοδο 1903 – 1908, με πρωτεργάτες και πρωταγωνι­στες τους αλήστου μνήμης μεγά­λους και ηρωικούς Μητροπολίτες, Σερρών Γρη­γόριο και Απόστολο, Σιδηροκάστρου και Μελενίκου εθνομάρτυρα Κων­σταντίνο Ασημιά­δη, από Ζιχνών και Δράμας εθνοιερομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης, και Νευροκοπίου Θεοδώρητο, τους θρυλικούς Σερραίους οπλα­ρχηγούς Καπετάν Μητρούση και Καπετάν Γιαγκλή κ. α.
Το γειτονικό κράτος των Σκοπίων δεν δικαιούται να πλαστο­γραφεί την ιστορία μας και το όνομά μας, να κτίζει κρατική οντότητα, γλώσσα και εθνική συνείδηση με κλεμμένα ιστορικά υλικά. Αν σήμερα δεχθούμε το όνομα Μακεδονία με οποιονδήποτε προσδιορισμό για το κράτος αυτό, γρήγορα πιθανότατα θα εκλείψει ο προσδιορισμός και θα παραμείνει μόνον το όνομα.
Αγαπητοί μας αδελφοί,

«Εγώ δεν θα ζω παιδί μου, εσείς όμως θα ζείτε, όταν θα πάρουν το κεφάλαιο από την Ελλάδα και δεν θα υπάρχουν χρήματα, έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες»

Από το νέο βιβλίο: «ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ [1.7.1921 – 1.7.2009]  (Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου)
…Ο Γέροντας Ιωσήφ αντιλήφθηκε το ασύγκριτο πέλαγος των προβλημάτων που ταλαιπωρούν και θα ταλαιπωρούν όλη την ανθρωπότητα. Η μη αποδοχή των εντολών του Θεού και μη τήρησή τους, δίνει την ευκαιρία στον αδυσώπητο εχθρό της ανθρώπινης φύσεως, τον διάβολο, να ζητά από τον Θεό να εφαρμοστεί ο πνευματικός νόμος της δικαιοσύνης. Αυτός μόνο με την μετάνοια μπορεί να αποφευχθεί. Η μετάνοια, που αρχίζει με την αλλαγή του νου, την ορθή τοποθέτηση του ανθρώπου ενώπιον του Θεού, και συνεχίζει δυναμικά ως τρόπος πλέον ζωής, ισορροπεί το ανθρώπινο είναι ενώπιον του Θεού.
Ειδικότερα για την Ελλάδα είχε αντιληφθεί από πολύ νωρίς την δυσκολία που θα προέκυπτε από την απομάκρυνσή μας από τον Θεό. Τον Μάρτιο του 1985, όταν όλα βρίσκονταν σε πλήρη ευδαιμονία, έγραφε σε πνευματικά του παιδιά. «Ο Θεός να σώση την φυλήν μας από το κατρακύλισμα της οικονομίας, γιατί είναι από τα πιο σοβαρά».
Το 1993, περίπου τρία χρόνια μετά την κοινοβιοποίηση της Μονής Βατοπαιδίου, επισκέφθηκα τον Γέροντα στο κελλί του και τον βρήκα προσευχόμενο. Για περίπου είκοσι λεπτά ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν δοσμένος στην προσευχή, ώστε δεν αντιλήφθηκε την παρουσία μου. Μόλις με αντιλήφθηκε, έσκυψε να ασπαστεί το χέρι μου, και είπε: «Γέροντα, είστε πολύ ώρα εδώ;» Τότε του απάντησα: «Όχι, Γέροντα, τώρα ήρθα», και ο Γέροντας Ιωσήφ συνέχισε: «Εγώ δεν θα ζω παιδί μου, εσείς όμως θα ζείτε, όταν θα πάρουν το κεφάλαιο από την Ελλάδα και δεν θα υπάρχουν χρήματα, έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες».
Τον Φεβρουάριο του 1987 έγραφε σε επιστολή του. «Πράγματι, »οι θέλοντες ευσεβώς ζην διωχθήσονται» και όντως ‘‘δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού»· είναι τα σημερινά χαρακτηριστικά στον κόσμο της αδικίας που ζούμε. Και αυτό είναι ούτε καν αρχή των όσων έρχονται εντός ολίγου, για την κοινωνική δικαιοσύνη. Γι’ αυτό μη διερωτάσθε, γιατί αυτά και αυτά εις το εξής, αλλά πως να αντιμετωπίσετε με καρτερίαν και προσευχήν, αλλά και με υπομονήν τα επερχόμενα… Πειρασμοί, αρρώστιες, χωρισμοί, περιπέτειες στην ζωή, κάθε μέρα και τα ακούς και πικραίνεσαι συνεχώς! Πως έγινε ο κόσμος χωρίς Θεό! Μια ζούγκλα, ένα ανθρωποσφαγείο! Ο Θεός να μας λυπηθεί. Ύστερα μιλάει κανείς για πυρηνικά ή ατομικά ή ξέρω πως τα λένε, και φοβούμαι μήπως τα δοκιμάσουμε στην πραγματικότητα για τις αμαρτίες μας!»
… Τον Φεβρουάριο του 1987 έγραφε σε πνευματικό του τέκνο: «Εγώ παρακολουθώ την οργιάζουσαν ορμήν, και ήδη το μυστήριον της ανομίας όχι μόνον εκτελείται, αλλά βασίλεψε και αιχμαλώτισε τα πάντα. Πόση θέλει προσοχή και στροφή προς τον Θεόν ολόψυχη και επίμονη, να συγκρατηθούμε, γιατί δεν απέχει πολύ που θα πλανούνται και οι συνετοί και οι φρόνιμοι! Χρειάζεται και θάρρος επίσης, για να μην γίνει κανείς περιδεής έναντι του ολοένα εξαπλουμένου κακού, γιατί δεν αφήνει ο Θεός τους δικούς του, όσο και αν τα κακά είναι οργανωμένα, επειδή, »μείζων ο εν ημίν η ο εν τω κόσμω».

«Να μη στεναχωριέσαι. Διπλή δόση θα πάρεις και θα γίνεις καλά» (Θαύμα του Γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου)

Ταχύς Βοηθός – Συγκλονιστικό Θαύμα του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου!

~ Στις 17 Αυγούστου του 2003 ήρθαν από την Αθήνα στην Ιερά Μονή Θαψανών Πάρου, όπου είναι ο τάφος του Οσίου Γέροντος μας Φιλοθέου, ο κ. Χανάκης Πέτρος με την σύζυγό του Καλλιόπη και τα δύο παιδάκια τους, τον Γεώργιο-Φιλόθεο και την Ιωάννα-Μαρία για να προσκυνήσουν. Με συγκίνηση διηγήθηκαν το θαύμα που ζουν από τον Όσιο Φιλόθεο.

Μετά το γάμο τους, αν και επιθυμούσαν διακαώς να αποκτήσουν παιδιά, δεν είχαν. Ζούσαν όμως με την ελπίδα ότι ο Θεός θα εξεπλήρωνε τον πόθο τους.

Κάποια ημέρα έλαβαν ένα βιβλίο που εξέδωσε η Μονή μας, για την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γέροντος η οποία έγινε στις 24-9-93 με πολλά θαύματά Του και με τον τίτλο: Αφιέρωμα εις τον Άγιο Γέροντα της Πάρου, Αρχιμ. π. Φιλόθεον Ζερβάκον. 20 χρόνια από την οσιακήν του κοίμησιν.

Με λαχτάρα το διάβασαν και με ελπίδα. υποσχέθηκαν να έλθουν και πάλι στην Πάρο να προσκυνήσουν και να τον παρακαλέσουν να εκπληρώσει τον πόθο τους.

Η επίσκεψή τους συνέπεσε με τον εγκαινισμό του πρώτου Ιερού Ναού αφιερωμένου στον Άγιο Φιλόθεο τον Νέο. Τους συγκινεί πολύ αυτή η σύμπτωση. Προσεύχονται θερμά στον Άγιο και αναφέρουν στην Γερόντισσα της Μονής το πρόβλημά τους. Εκείνη τους κατανοεί και τους σταυρώνει με τον θαυματουργικό Σταυρό του Αγίου. Την Τρίτη ημέρα από το σταύρωμα βλέπει στον ύπνο της η κ. Χανάκη τον Άγιο, ο οποίος της λέει: «Να μη στεναχωριέσαι. Διπλή δόση θα πάρεις και θα γίνεις καλά».

Συγκινείται πολύ αλλά δεν καταλαβαίνει το μήνυμα.

Σε 13 μήνες από το μήνυμα εγκυμονεί και γεννάει δίδυμα. Έτσι σήμερα το ζεύγος Χανάκη είναι οι ευτυχισμένοι γονείς δύο παιδιών οι οποίοι δεν ξεχνούν πως την χαρά και την οικογενειακή τους ευτυχία την οφείλουν στις πρεσβείες του Αγίου Φιλοθέου της Πάρου.

Πηγή: Αφιέρωμα εις τον Άγιον Γέροντα της Πάρου, Αρχιμ. π. ΦΙΛΟΘΕΟΝ ΖΕΡΒΑΚΟΝ + , Εκδ. Ιερόν Γυν. Ησυχαστήριον  «Παναγία η Μυρτιδιώτισσα» Θαψανών Πάρου

«Εγώ ζητούσα σε βοήθεια τους Αρχαγγέλους, και μόλις λαλήσανε οι πετεινοί, εξαφανίστηκαν τα πάντα…»

Διηγείται ό π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης στό ομώνυμο βιβλίο πού εκδόθηκε μετά τόν θάνατό του ( 1975 ).
«Λειτουργούσα σχεδόν κάθε μέρα στούς Ταξιάρχες. Ένα βράδυ κατά τίς 12 μέ 1 , πού έκανα τήν συνηθισμένη μου ακολουθία, ακούω φωνές, τραγούδια, χορό, κλαρίνα. Έξω είχε χιόνι πολύ, κρύο καί παγωνιά. Βγαίνω έξω καί τί νά δώ ! Οί σαταναραίοι κάνανε γάμο…Έβαλα τά γέλια καί τούς σταύρωσα λέγοντας : » Συντριβήτωσαν πάσαι αί ενάντιαι δυνάμεις υπό τήν σημείωσιν τού Τιμίου Σου Σταυρού, Χριστέ μου » καί έγιναν όλοι άφαντοι…
Άλλοτε πάλι όταν λειτουργούσα, ακούω έξω θορύβους καί φασαρία. Βγαίνω καί βλέπω ότι χτίζανε πολυκατοικία. Άλλος είχε μυστρί, άλλος φτυάρι, κλπ τούς σταύρωσα καί εξαφανίστηκαν τά πάντα.
Γύριζα ένα βράδυ 4 ή ώρα στό σπίτι. Βλέπω στόν δρόμο δυό νά μαλώνουνε, Τούς λέγω: Έ, σείς, τί έχετε νά μοιράσετε καί μαλώνετε; Τούς σταυρώνω καί ξαφνικά γίνονται άφαντοι…
Μιά άλλη φορά γύριζα βράδυ στό σπίτι μέ χιόνι. Μού παρουσιάστηκε ό πονηρός σάν γουρούνι. Διαλύθηκε όμως σάν καπνός, μόλις έκανα τό σημείο τού Σταυρού…
Ένα βράδυ καθώς διάβαζα τούς χαιρετισμούς τής Παναγίας μού παρουσιάσθηκε σάν σκύλος καί προσπαθούσε νά περάσει μέσα από τά πόδια μου… Δέν άφησε όμως ή Παναγία μας. Ποιός ξέρει άραγε, σέ τί πειρασμούς ήθελε νά μέ ρίξει !..
Ένα άλλο βράδυ ξύπνησα κατά τίς 1 ή ώρα καί πήγαινα στούς Ταξιάρχες γιά νά προσευχηθώ. Καθώς προχωρούσα, βλέπω στόν δρόμο έναν ψηλό μαύρο, μέ κάτι χερούκλες έτοιμος νά μέ πνίξει. Μέ είχε πιάσει από τόν λαιμό. Επικαλέσθηκα αμέσως τούς Ταξιάρχες, έκανα τόν Σταυρό μου καί εξαφανίσθηκε…
Μιά άλλη φορά, ήταν καλοκαίρι, μέ καλέσανε στό χωριό Κούρσοβο γιά μιά κηδεία. Όταν γύριζα στό χωριό μου, στόν δρόμο μέ πετροβολούσαν οί σατανάδες. Θέλανε νά μέ σκοτώσουν. Άρχισα νά λέω τούς χαιρετισμούς τής Παναγίας καί διαλύθηκαν σάν μαύρος καπνός…
Μιά μέρα γύριζα από τό χωράφι μου καί περνώντας έξω από τό Εκκλησάκι τού Αγίου Γεωργίου, βλέπω στόν δρόμο έναν σατανά ξαπλωμένο ! Τόν ρωτάω, τί κάνεις εσύ εδώ; καί μού λέει » Εγώ κάθομαι εδώ, γιά νά μή αφήσω κανένα νά κάνει τόν σταυρό του…»
Ένα απόγευμα περνούσα από τήν πλατεία τού χωριού μου, πηγαίνοντας στό σπίτι μου. Βλέπω στό καφενείο πολλούς άνδρες, άλλοι πίνανε κρασί, καί άλλοι χαρτοπαίζανε. Οί σατανάδες ήταν γύρω – γύρω, πάνω στά κεφάλια τους, σέ έναν μάλιστα ήταν σάν αρκούδα! Αυτοί δέν τούς βλέπανε…
Κάποτε όταν λειτουργούσα τήν νύκτα, μπήκαν μέσα στήν Εκκλησία καί άρχισαν νά αναποδογυρίζουν τίς καρέκλες.
Ό δέ αρχισατανάς μπήκε στό ιερό, έκλεισε τό παραθυράκι, καί μ΄ έπιασε από τόν λαιμό νά μέ πνίξει. Εγώ ζητούσα σέ βοήθεια τούς Αρχαγγέλους, καί μόλις λαλήσανε οί πετεινοί, εξαφανίστηκαν τά πάντα…
Μόνο μέ προσευχή καί νηστεία φεύγει τό γένος αυτό. Άν σέ δεί δειλό σέ κάνει ότι θέλει…
Τίς σκέψεις μας δέν τίς γνωρίζει. Γνωρίζει μόνον όσες σκέψεις μάς βάζει ό ίδιος στό μυαλό μας, καί όσα ακούει στίς συζητήσεις μας νά λέμε…
Κάποτε είχα γράψει τίς αμαρτίες μου σ΄ ένα χαρτάκι γιά νά τίς εξομολογηθώ. Έχασα τό χαρτί μπροστά στά μάτια μου. Τό έψαχνα γιά πολύ καιρό καί κατάλαβα ότι αυτός μού τό πήρε. Μετά από πολύ καιρό ήλθε καί μού τό έδειξε.Τό κρατάει ! Δέν τόν φοβάμαι όμως γιατί θυμήθηκα τίς αμαρτίες μου, τίς εξομολογήθηκα, καί είμαι τακτοποιημένος !…
Ό σατανάς εναντιώνεται σέ κάθε χριστιανό πού ειλικρινά αγωνίζεται. Δέν πρέπει όμως νά τόν φοβόμαστε. Καπνός είναι. Δέν έχουν εξουσία στούς ανθρώπους.
Επιτρέπει ό Θεός τούς πειρασμούς γιά νά δοκιμάζει τήν πίστη τών ανθρώπων. Παίρνουν πάντα τήν άδεια τού Θεού γιά νά πειράξουν τόν άνθρωπο, καί μέχρι προκαθορισμένου σημείου…
πηγή: kivotoshelp.gr
orthodoxathemata

Καλαβρύτων Αμβρόσιος: Η καταστροφή της χριστιανικής Ελλάδος, προωθείται με σχέδιο!

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ ΜΕ ΣΧΕΔΙΟ!

 ______Με πολύ πόνο στην ψυχή μας αναγνώσαμε το παρακάτω κείμενο, το οποίο δημοσιεύθηκε πρίν από ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ: «Δεν μπορούμε για λόγους ισότητος και συνταγματικότητας να εξαιρέσουμε τα ομόφυλα ζευγάρια από τήν αναδοχή»!!!  Αυτά έγραφαν πρίν από επτά τόσα χρόνια! Το ακούτε, αγαπητοί μου φίλοι; Τα σχέδια για την ανατροπή του τρόπου ζωής είναι παλαιά! Τα σχέδια για την επικράτηση του Αντιχρίστου είναι σε εφαρμογή από καιρό!

_______Το παραπάνω απόσπασμα μας το διαβίβασε   με e-mail ο εκλεκτός Εκπαιδευτικός κ. Δημήτριος Νατσιός, από το Κιλκίς, τον οποίον και ευχαριστούμε θερμότατα από τη θέση αυτή. Αποτελεί μέρος μιάς εκτενούς αναφοράς για την αποχριστιάνιση της Ελλάδος μας με την αλλαγή του Προγράμματος στα Δημόσια Σχολεία κλπ. την αλλαγή  Το κείμενο αυτό, που θα αναγνώσετε στη συνέχεια,  το προσυπογράφουμε ανεπιφύλακτα και σας το παραθέτουμε με την παράκληση να το αναγνώσετε με προσοχή και με στοχαστική διάθεση. Και τότε θα διαπιστώσετε, ότι   η αποδόμηση και η εκθελίωση των Αρχών της εν Χριστώ ζωής, η εξαφάνιση της Ορθοδοξίας μας, η καταστροφή της Πατρίδος μας και η ανατροπή της Οικογενείας ως θεσμού προωθούνται από χρόνια τώρα με συστηματικό τρόπο, με σχέδιο! Μόλις προχθές είχαμε για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να ……..θαυμάσουμε την ……μαεστρία της Υπουργού κας Θεανώς Φωτίου! «Τα κόλπα της Φωτίου για τις υιοθεσίες και από τους γκέϊ», έγραψε η εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» της 27ης Απριλίου (σελ. 13).

______Εμείς τι να πούμε; Στον μεγάλο πόνο της ψυχής μας μοναδική παρηγοριά μας είναι και παραμένει η προσευχή. Η προσευχή μας για όλους! Στην Εκκλησία προσευχόμεθα συνεχώς «υπέρ των μισούντων ημάς»! Προσευχόμεθα επίσης και «υπέρ επιστροφής των πεπλανημμένων»! Με τον τρόπο αυτό εκφράζουμε την αγάπη μας προς τον αμαρτάνοντα συνάνθρωπό μας!

_______Τήν ίδια ώρα όμως προσευχόμεθα και εναντίον των εχθρών του Χριστού μας! Διότι άλλο είναι το να μισείς ένα συνάνθρωπό σου καί εντελώς διαφορετικό τό να αντιμάχεσαι κάποιον, που πολεμάει τον Χριστό μας! Εκεί ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΑΝΟΧΗ! Έτσι, λοιπόν, στην Εκκλησία η προσευχή μας ενίοτε περιέχει σκληρά λόγια! Παρακαλούμε τον Θεό να εξαφανίσει κάθε αμαρτωλό!

______Ιδού, λοιπόν, κάποια χαρακτηριστικά λόγια προσευχής, τα οποία επαναλαμβάνουμε καθημερινώς σε κάθε Εσπερινό: «Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς» (βλέπε Προοιμιακός Ψαλμός, Ψαλμ. ΡΓ’  103). Παρακαλούμε δηλ. τον Θεό να εξαφανίσει από προσώπου της γής όλους, ώστε να μη υπάρχουν πιά! Ποιούς; Τους αμαρτωλούς! Δηλ. τους εργάτες και πρωτεργάτες της ανομίας!

______Εξ ίσου σκληρά είναι επίσης και τα προσευχητικά λόγια της περιόδου, την οποία τώρα διερχόμεθα, δηλ. της Αναστάσεως: «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες Αυτόν. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός, ούτως απωλούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού  και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν…».  Δηλ. νά λυώσουν σαν το κερί καί να εξαφανισθούν, όλοι όσοι μισούν τον Θεό! Να ευφρανθούν δε  οι δίκαιοι καί όσοι  λατρεύουν τον αληθινό Θεό, τον Σωτήρα Χριστο! Αμήν!

_______Γράφοντας αυτά τα λόγια, ας με συγχωρήσουν κάποιοι Αδελφοί Αρχιερείς, οι οποίοι συνηθίζουν να ομιλούν μόνο για την αγάπη του Θεού! Λέγουν δηλ., και πολύ ορθώς, ότι ο Θεός είναι αγάπη! Είναι η πηγή της Αγάπης! Ο Χριστός μας έφερε τήν διδαχή της Αγάπης στην ανθρώπινη κοινωνία! Είναι η ΚΑΙΝΗ, δηλ. η καινούργια εντολή! Όλοι αυτοί  όμως ξεχνούν, ότι ο Θεός συγχρόνως είναι καί Δίκαιος Κριτής, άρα  καί Τιμωρός των αμετανοήτων αμαρτωλών! Αλλοιώς δεν θά έρριχνε φωτιά από τον Ουρανό για να κάψει τα Σόδομα καί τα Γόμορρα! Αλλοιώς δεν θα είχε ορίσει μαζί με τον Παράδεισο καί τήν Κόλαση!

______Μερικοί, λοιπόν, Αρχιερείς Αδελφοί μας υπερτονίζουν τήν Αγάπη και αγνοούν τα της Δικαιοσύνης του Θεού! Γιατί άραγε; Διότι θέλουν νά εξασφαλίζουν την συμπάθεια των ισχυρών της ημέρας, των Κυβερνώντων κλπ. Πρόκειται για τους «αγαπούληδες», όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ! Η γλώσσα της Εκκλησίας, βεβαίως είναι η γλώσσα της αγάπης. ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ! Άρα και των θρασύτατα αμαρτανόντων παραγόντων του Δημοσίου Βίου στην σύγχρονη εποχή. Γι’ αυτούς η προσευχή της Εκκλησίας είναι:  «Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς». Αμήν!  Και αυτό γίνεται όχι από μίσος πρός τόν άνθρωπο, αλλά από τήν υπερέχουσα αγάπη μου προς τον Θεό. Συγχωρώ τον συνάνθρωπό μου, οσάκις με βλάπτει, με μάχεται, με ζημειώνει προσωπικά Αλλά μάχομαι και αντιμάχομαι τον συνάνθρωπό μου, οσάκις παραβιάζει τα δικαιώματα του Θεού!  Μάχομαι και αντιμάχομαι τον εχθρό του Χριστού μου!

Αίγιον, 2 Μαΐου 2018

+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

http://mkka.blogspot.gr/

http://aktines.blogspot.gr

«Έρχονται δύσκολοι καιροί επειδή λιγόστεψε ή πίστη..»ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΑΡΓΚΑΤΟΥ

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ… ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΑΡΓΚΑΤΟΥ

Έρχονται δύσκολοι καιροί επειδή λιγόστεψε ή πίστη. Εξ’ αιτίας της φτώχειας, οι άνθρωποι θα πουλήσουν την ψυχή τους για τροφή και ρούχα. Ό κόσμος θα γίνει κακός, θα εξαφανιστεί ή αγάπη και το έλεος μεταξύ των ανθρώπων. Ιερείς και λαϊκοί θα γίνουν ένα και δεν θα υπάρχει κάποιος να καθοδηγήσει τούς πιστούς. Οι πιστοί δεν θα μπορούν να βρουν τον ποιμένα, ούτε και τον σωστό δρόμο. Θα κυβερνάει το χρήμα και ή επιθυμία να κάνουν περιουσίες.
Κανείς δεν θα φροντίζει για τις ψυχές των ανθρώπων. Όλα θα περιοριστούν σε μία απλή συναλλαγή. Όλοι θα αδιαφορούν για την σωτηρία τους, για την πίστη, δεν θα έχουν φόβο Θεού, το καθήκον, ή υποχρέωση, ή ευθύνη θα είναι άγνωστες έννοιες. Όλα θα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα.
Ό ένας θα πουλάει τον άλλον, ή κακία στον κόσμο θα είναι ανυπόφορη. Θα ζήσουμε τούς έσχατους καιρούς. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο δύσκολα θα είναι. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τί περιμένει εμάς και τα παιδιά μας.
Τα παιδιά μας σε αυτούς τούς δύσκολους καιρούς θα είναι ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις, επειδή οι γονείς σήμερα δεν διδάσκουν στα παιδιά τον φόβο τού Θεού και την ντροπή προς τούς ανθρώπους. Γι’ αυτόν τον λόγο θα πέσουν θύματα πολλών κακών.
Μητέρες μην αφήσετε τα παιδιά σας να τα παρασύρει το κύμα αυτού του διεφθαρμένου αιώνα. Θα κλαίτε αιώνια πού δεν σώσατε τα παιδιά σας και θα τα κάνετε υιούς της γέενας του πυρός. Εάν σταματούσε ή αμαρτία στον κόσμο και οι άνθρωποι μετανοούσαν δεν θα ζούσαμε εμείς τούς έσχατους καιρούς…

Γέροντας Ιλαρίωνας Άργκάτου(+2006)

πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Σιατίστης Παύλος: «Μάλλον στραβά αρμενίζουμε.. Προσπαθώ να καταλάβω πως τελικά σάλεψε ο νους μας και τα αυτονόητα τα διαγράψαμε από την ζωή μας»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου 
Σίγουρα δέν εἶναι στραβός ὁ γιαλός. Ἐμεῖς εἴμαστε πού ἀρμενίζουμε στραβά. Προσπαθῶ νά καταλάβω πῶς τελικά σάλεψε ὁ νοῦς μας καί τά αὐτονόητα τά διαγράψαμε ἀπό τήν ζωή μας.
Μέχρι τώρα θεωρούσαμε αὐτονόητο τό πόσο δύσκολο εἶναι ἕνα παιδί νά μεγαλώσει χωρίς μάνα. Ἀναπτύξαμε μάλιστα μιά ὁλόκληρη ψυχολογική ὑποστήριξη πρός μία τέτοια κατεύθυνση.
Εἴτε ἡ μάνα ἔφευγε ἀπό τήν ζωή, εἴτε ἐγκατέλειπε τήν οἰκογένεια της, ἡ θέση τοῦ πατέρα ἦταν πολύ δύσκολη. Ὄχι σπάνια ὁ πατέρας ἀναζητοῦσε μιά ἄλλη μάνα γιά τά παιδιά του καί ξαναπαντρευόταν μιά ἄλλη γυναῖκα γιά νά τήν βάλει στή θέση τῆς μάνας.
Δικαιολογημένα ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος ἐτοῦτες τίς ἡμέρες ἔλεγε: «Ἀπορῶ πῶς σκέπτονται κάποιοι ὅτι εἶναι δυνατόν νά μεγαλώσουν παιδιά πού θά στερηθοῦν τή λέξη καί τό πρόσωπο τῆς μητέρας. Ποιός εἶναι αὐτός πού μπορεῖ νά νομοθετήσει ὅτι ἕνα παιδί θά μεγαλώσει χωρίς μάνα, ὅταν ὅλοι ξέρουμε τί σημαίνει μάνα στήν ζωή μας. Αὐτό ξεπερνᾶ τήν λογική μου. Καλός ὁ ἐκσυγχρονισμός καί οἱ μοντέρνες ἰδέες, ἀλλά κάπου χρειάζεται ἕνα ὅριο»
Σέ αὐτό τόν προβληματισμό τοῦ Σεβασμιωτάτου θέλω νά ἀπαντήσουν ὅλοι οἱ βουλευτές τῶν πολιτικῶν κομμάτων, θέλω νά τόν ἀξιοποιήσουν οἱ Βουλευτές τοῦ ΣΥΡΙΖΑ πού δικαιολογημένα ἀντιδροῦν, θέλω νά ἀπαντήσουν ὁ κ. Βενιζέλος καί ἡ κ. Μπακογιάννη πού πίστευα ὅτι δέν τούς ἔχει λείψει ὁ κοινός νοῦς.
Δέν μιλῶ γιά τό ΠΟΤΑΜΙ γιατί τό ἔβλεπα πάντα θολό. Θἄθελα νά μοῦ ἀπαντήσουν ἄν μιά τέτοια νομοθεσία συνιστᾶ ἐκσυγχρονισμό καί πρόοδο ἤ ἐπιστροφή στήν βαρβαρότητα. Στήν ἐποχή πού ὁ ἄνθρωπος ἐθεωρεῖτο res, ἀντικείμενο δηλαδή καί ὄχι πρόσωπο.
Σέ μιά ἐποχή πού κόπτονται πολλοί γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα δέν ὑπάρχουν βουλευτές πού νά σκεφθοῦν τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν, αὐτῶν τῶν ἀθώων πλασμάτων;
Ποιός μᾶς ἐδωσε τό δικαίωμα νά τά περιφρονοῦμε τόσο βαθειά καί νά τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά μαζέψουμε ψήφους ἤ γιά νά παραστήσουμε τούς μοντέρνους;
Ποῦ εἶναι ἡ περίφημη «Παγκόσμια Ἡμέρα τοῦ Παιδιοῦ;» Γιά νά ἱκανοποιήσουμε μιά μερίδα ἀνθρώπων, γιά νά νιώσουν αὐτοί πιό φυσιολογικοί πρέπει νά θυσιάσουμε τά παιδιά;
Νά τά καταδικάσουμε νά ζοῦν σέ μιά μή φυσιολογική ἀτμόσφαιρα γιά νά νιώσουν καλύτερα κάποιοι ἄλλοι; Ἔλεος πιά! Πρόκειται γιά παραφροσύνη!
Δέν μετράει ἡ ψυχολογία τῶν παιδιῶν, δέν μετράει ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἕνα παιδί γεννιέται, ἀπό μιά μάνα καί ἕναν πατέρα, δέν μετρᾶνε οἱ κραυγές τῶν παιδιῶν πού εἶχαν αὐτή τή δυστυχία, ὅπου τό ἕνα ἔστειλε στό δικαστήριο τούς ὑποτιθέμενους «γονεῖς» του καί τό ἄλλο κραυγάζει: «μήν κάνετε αὐτό τό λάθος» μέ ἀφορμή τήν δική του ἐμπειρία; Τόσο κουφοί γίναμε ὅλοι ἤ τόσο σκληροκάρδιοι καί ἀπάνθρωποι;
Σέβομαι τό δικαίωμα τοῦ καθενός νά ἐπιλέγει τόν τρόπο τῆς ζωῆς του, ἀλλά πρέπει νά σέβεται καί τόν τρόπο τῆς ζωῆς τῶν ἄλλων. Δέν ἔχουμε μόνο δικαιώματα στήν ζωή, ἀλλά καί ὑποχρεώσεις.
Θά ἤθελα νά ἄκουγα κάποια ὁμόφυλα ζευγάρια νά ἔχουν τήν δύναμη νά φωνάξουν ἀπό μόνοι τους: «Δέν τόν θέλουμε αὐτό τό νόμο! Δέν ταιριάζει στά παιδιά μιά τέτοια δική μας σχέση. Ἐπιλέξαμε τόν δρόμο μας, δέν θέλουμε ὅμως νά πάρουμε στό λαιμό μας κανένα. Δέν θά πάρετε μέ τέτοιους νόμους τήν ψῆφο μας!

«Όπως σε αναπαύει παιδί μου»

Προσκυνητές: Ευλογείτε, Γέροντα.
Γέροντας: Ο Κύριος, παιδιά μου. Καλωσορίσατε στην καλύβη μας. φαίνεστε πολύ κουρασμένοι από την οδοιπορία. δροσίστε το πρόσωπό σας με το νεράκι αυτής της βρύσης, πάρτε από τον Αρχοντάρη το κέρασμα και ελάτε στην απλωταρία να συζητήσουμε
Έπειτα από λίγη ώρα.
Προσκυνητές: Γέροντα, ήρθαμε, όπως μας είπες. Είναι ωραία εδώ. Από εδώ ψηλά η θέα είναι ανεμπόδιστη. Ο ήλιος δύει μέσα στο πέλαγος. Θεϊκό βράδυ.
Γέροντας: Χαίρομαι, που έχετε μάτια και ψυχή για να βλέπετε τα μεγαλεία του Θεού. αυτό το μεγαλείο θα υμνήσουμε σε λίγο στον Εσπερινό και στη συνέχεια κατά την Αγρυπνία.
Προσκυνητές: Πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει η Αγρυπνία, Γέροντα;
Γέροντας: Θα αρχίσει σε λίγο και θα τελειώσει το πρωϊ με την ανατολή του ήλιου, οπότε και θα παρατεθεί Τράπεζα.
Ένας νεαρός προσκυνητής: Εγώ δε θά ΄ρθω στην Αγρυπνία. προτιμώ να κοιμηθώ.
Γέροντας: ΄Οπως σε αναπαύει, παιδί μου.
Προσκυνητές: Αυτός ο νεαρός, Γέροντα, δεν ανήκει στη συντροφιά μας. ερχόταν μόνος και μας ακολούθησε. φαίνεται σαλεμένος.
Γέροντας: Μην κατηγορείς το παιδί. ΄Ολοι μια συντροφιά είμαστε. και ο Ιησούς μαζί μας. γιατί στο όνομα Του είμαστε συνηγμένοι εδώ πάνω σ΄ αυτή τη βίγλα του Θεού. Τώρα εγώ πηγαίνω στην εκκλησία. Χτύπησε το τάλαντο για τρίτη φορά.
Πρωί στην τράπεζα
Γέροντας: Καλή σας όρεξη. φάτε και δοξολογήστε το Θεό «πάντων ένεκεν». Νά ΄χετε την ευχή μου, γιατί ήρθατε όλοι στην εκκλησία. Σας είδα να προσεύχεσθε με πίστη. Αν και κουρασμένοι, ήρθατε όλοι.
Προσκυνητής: ΄Οχι όλοι. Ο νεαρός, ο μουσάτος, δεν ήρθε. είναι ιδιότροπος. Φαίνεται βαρεμένος.
Γέροντας: Μη μιλάς έτσι. δεν πειράζει που δεν ήρθε. Μπορεί να προσευχήθηκε με μεγαλύτερη θέρμη στο Θεό και ας μην ήρθε στην εκκλησία. Μπορεί να έχει κάποιο λόγο που δεν ήρθε. Μην τον λες βαρεμένο και ιδιότροπο.
Άλλος προσκυνητής: Γέροντα, ήρθε ο νεαρός. ήρθε κατά τα μεσάνυκτα. έκατσε σε μια άκρη. Εκεί κοντά καθόμουν κι εγώ. μέσα στο σκοτάδι δε διακρινόταν. Είχε πέσει στα γόνατα και έκλαιγε με αναφιλητά. ΄Οταν άκουσε από το Ευαγγέλιο τη δυστυχία του Ασώτου, τότε άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ποια ώρα έφυγε δεν είδα.
Γέροντας: Τώρα πού είναι; 
Προσκυνητές: ΄Εχει καθήσει σε μια πέτρα εκεί ψηλά και αγναντεύει τη θάλασσα… Εμείς θα φύγουμε . Ας μείνει αυτός εδώ.
Γέροντας: Μην τον αφήσετε μόνο. Πάρτε τούτη την ευλογία γι΄ αυτόν. Είναι λίγο ψωμί, δυο ντομάτες και λίγες ελιές. Το καημένο το παιδί δεν έφαγε τίποτα. Πώς θα περπατήσει;
Προσκυνητές: Γέροντα, νά ΄τος έρχεται. Καλύτερα να τα δώσεις εσύ.
Γέροντας: Καλώς τον. Παιδί μου, η Τράπεζα σε περιμένει. αν δεν θέλεις να φας στην Τράπεζα, πάρε μαζί σου αυτή την ευλογία.
Νεαρός: Γέροντα, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.
Γέροντας: Ποιά, παιδί μου;
Νεαρός: Γέροντα, αρνήθηκα νά ΄ρθω στην αγρυπνία και μίλησα με απρέπεια κι εσύ με καλοσύνη μου απάντησες: «΄Οπως σε αναπαύει, παιδί μου». ΄Ετσι θα μου απαντούσε ο πατέρας μου. Αλλά εγώ δε γνώρισα πατέρα, έζησα ορφανός θα μου επιτρέψεις να λέω εσένα πατέρα;
Γέροντας: Αν αυτό σε αναπαύει, νά ΄ναι ευλογημένο. ΄Ομως…
Νεαρός: Τί όμως, Γέροντα;
Γέροντας: Παιδί μου, εγώ σε λίγο φεύγω για τον ουρανό. θα μείνεις πάλι ορφανός. Πάρε για πατέρα σου τον πατέρα όλων μας, «τον εν τοις ουρανοίς».
Νεαρός: Θα κάνω υπακοή, Γέροντα. «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, μη μ΄ αφήσεις ποτέ ορφανό…»
Γέροντας: Αμήν… αμήν. Στην ευχή μου να πας. Τώρα δε θα είσαι ποτέ μόνος. τώρα αν κλάψεις, θα είναι δάκρυα χαράς. Καλό δρόμο. Η Παναγία μαζί σου.
Διογένης Μαλτέζος – Από το Αγιορείτικο περιοδικό «Πρωτάτο»
πηγή: orthmad.gr

Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος: «Ο Χριστός θα νικήσει και η Ορθόδοξος πίστις θα θριαμβεύσει.. ας είμαστε έτοιμοι»

Στίς ἔσχατες ἡμέρες οἱ ἀγωνισταί καί οἱ ἐκλεκτοί θά εἶναι ὀλίγοι, σπάνιοι – Ἀρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος (1884-1980)

Ὅσες φορές ἡ Ἐκκλησία ἐκιδνύνευε ἀπό τούς ἐξωτερικούς ἐχρθούς, τούς αἱρετικούς, καί ἁπό τούς προβατόσχημους ἐσωτερικούς, ἀνεδείκνυε ὁ Κύριος ἄνδρας πλήρεις πίστεως, δυνάμεως, ζήλου, ἀγάπης, ὑπερασπιστάς καί καλούς φύλακας τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν λογικῶν προβάτων, Κληρικούς καί λαϊκούς· ἔτσι καί τώρα καί μέχρι συντελείας, οἱ ἐκλεκτοί τελείως δέν θά ἐκλείψουν…
Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στήν δειστραμμένη γενεά μας λαλοῦν διεστραμμένα καί ἔχουν ὑπερβεῖ στήν κακία ὅλες τίς γενεές. Γι’ αὐτό πρέπει νά προσευχόμαστε καί νά τούς διαφωτίζουμε μέ ἔργα καί μέ λόγους, ἐμμένοντες σταθεροί στήν ὀρθόδοξο πίστη μας.
Ὁ ἀγωνιζόμενος γιά τήν ἀληθινή ὀρθόδοξη πίστη και τήν ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει σύμμαχο τόν παντοδύναμο Θεό· ὁ δέ ἀγωνιζόμενος γιά τήν πλάνη ἔχει σύμμαχο τόν παμπόνηρο διάβολο, τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους, τοῦ ψεύδους και κάθε αἱρέσεως, πλάνης καί κακίας. Δέν εἶναι ἄλλο τιμιώτερο, σεμνότερο καί ἁγιώτερο ἀπό τό νά ἀγωνίζεται κανείς ὑπέρ τῆς πίστεως… Λοιπόν νά  μάχεσαι ὑπέρ πίστεως καί νά ἀγωνίζεσαι μέχρι θανάτου γιά νά ἀξιωθῆς νά γίνης κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Εὐχαριστῶ τόν πανάγαθο Θεό καί οὐράνιο Πάτερα ὁ Ὁποῖος μέ διεφύλαξε ἀπό κάθε πλάνη καί αἱρεση, μέ ἐνίσχυσε καί ἀγωνίστηκα, πάντοτε μέ τήν χάρη καί βοήθειά Του, μέχρι τῆς στιγμῆς τῆς ἀναχωρήσεώς μου, εὐχόμενος καί σέ ἐσᾶς καί σέ ὅλους, πού ἀγωνίζονται γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ὅπως ἀγωνιστῆτε τόν καλόν ἀγώνα καί ἀξιωθῆτε τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Χριστός θά νικήσῃ καί ἡ Ὀρθόδοξος πίστις θά θριαμβεύση. ἄς εἴμαστε ἕτοιμοι.

…Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες θέλουμε τήν ἕνωση ὅπως ὁρίζει ὁ Χριστός, ἐνῶ ἐσεῖς οἱ Λατῖνοι τήν θέλετε ὄπως ὁρίζει ὁ πάπας. Ἐάν ὁ πάπας ἦταν σύμφωνος μέ τόν Χριστό, νά μήν ἀμφιβάλλετε ὅτι καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόοδοξοι, πού ἔχουμε τήν ὀρθη πίστη τοῦ Χριστοῦ, θά δεχόμασταν τήν ἕνωση. Ἐφόσον ὅμως ὁ πάπας δέν συμφωνεῖ μέ τόν Χριστό, δέν εἶναι δυνατόν ποτέ, ποτέ, νά συμφωνήσουμε μέ τόν πάπα…
Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀγαπητέ, νά δεχθοῦμε ἕνωση, ἐφ’ ὅσον ὁ πάπας καί σεῖς οἱ παπικοί εἶστε ἀσύφμωνοι καί ἀντίθετοι μέ τήν διαδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Σωῆτος μας ἀιησοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων;…
Πῶς εἶναι δυνατόν νά δεχτοῦμε ἕνωση μέ ἐκείνους, πού μιλοῦν καί φρονοῦν καί ἐνεργοῦν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἐναντίον τῶν πατερικῶν παραδόσεων;…
(Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ πατρός Φιλοθέου Ζερβάκου πρός παπικόν πού στάλθηκε τόν Μάρτιο τοῦ 1964) ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ
(Λόγοι πόνου καί ἀγάπης) Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»
πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com
http://trelogiannis.blogspot.gr

Εσύ δεν είσαι τυχαίος», μου έλεγε ο σατανάς, «εσύ δεν ξέρεις τι κουβαλάς»

Διηγήθηκε Γέρων: «Κάποτε ήρθαν και με προσκύνησαν τα δαιμόνια, ενώ έψελνα το Χερουβικό και είχα φθάσει στο «καί τῇ ζωοποιῷ Τριάδι».
Έρχονται λοιπόν πέντε δαίμονες, ένας μεγάλος αξιωματικός με πηλίκιο και κάτι σήματα δαιμονικά, γαλόνια και κέρατα που έβγαιναν δίπλα απ’ το πηλίκιο, και τέσσερις μικροί μαλλιαροί, και πέφτουν στα γόνατα μπροστά μου.
Ο μεσαίος, ο αξιωματικός, είχε το ένα πόδι γονατιστό και το άλλο μισολυγισμένο όπως οι καθολικοί και μου λέε: «Είσαι σπουδαίος ψάλτης! Είσαι θαυμάσιος! Είσαι άφθαστος!». Είχε το κεφάλι ψηλά, ενώ οι άλλοι τέσσερις είχαν το κεφάλι κάτω.
Εγώ μονολόγησα: «Τα δαιμόνια θα μου πάρουν το μυαλό. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κύριον τον Θεόν μας προσκυνήσωμεν και Αυτώ μόνω λατρεύσωμεν». Αμέσως έγιναν άφαντοι. Αυτά εν ριπή οφθαλμού. Εγώ αγρίεψα μέσα μου.
Σκέφθηκα: «Αυτός που δεν δέχεται να προσκυνήση τον Θεό και να πη ελέησον με ο Θεός, ήρθε να προσκυνήση εμένα να με κάνη συμμέτοχο στην υπερηφάνειά του; Αγρίεψα και άρχισα να λέω το «Τριάδι» του Παπανικολάου. Μόλις τελείωσα, μου λένε οι πατέρες: «Τι Τριάδι ήταν αυτό! Πανηγύρι μας έφερες». «Ε, λέω, καμμιά φορά μας πιάνουν και τα μεράκια».
«Μετά την τράπεζα συναντώ στην αυλή ένα μοναχό αγιορείτη, όχι του Μοναστηριού, που ήταν παρών στην Λειτουργία. Τον χαιρέτισα και μου λέει:
― Βρε, τι ήταν αυτό σήμερα! Τι ωραία ψαλμωδία! Μας ανέβασες στον ουρανό. Νιώσαμε κατάνυξη.
― Όχι εγώ, ο πατήρ τάδε, του είπα.
― Ποιος πατήρ τάδε. Εσύ, η δική σου φωνή, και μου είπε και διάφορα επαινετικά λόγια.
«Τον βάζω μετάνοια και πάω να φύγω. Έρχεται ο σατανάς δίπλα μου· τον έβλεπα και μου λέει: «Όταν σου λέω εγώ να ακούς. Είσαι άφθαστος, εσύ έπρεπε να πάρεις δίπλωμα έξω και να είσαι δάσκαλος».
«»Πίσω μου δαίμονα», λέω. Τι ήθελα να ‘ρθώ από δω να συναντήσω τον μοναχό να ακούσω όλα αυτά.
«Βγήκα έξω και κίνησα για τον κήπο. Ο διάβολος από κοντά μου. Ενώ έβλεπα, βάδιζα, δεν ξέρω πώς, πήρε το πνεύμα μου ο σατανάς και με ανέβασε ψηλά, πολύ ψηλά και έβλεπα τον κόσμο σαν μυρμήγκια κάτω.
― Εσύ δεν είσαι τυχαίος, μου έλεγε ο σατανάς, εσύ δεν ξέρεις τι κουβαλάς.
― Τι κουβαλάω, βρε σατανά, ό,τι κουβαλάς και συ κουβαλώ κι εγώ. Φύγε από κοντά μου. «Θεέ μου, βοήθησέ με». Τι είναι αυτό σήμερα. Θα μου πάρει τα μυαλά ο σατανάς. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
«Άρχισα να φουσκώνω από υπερηφάνεια, αλλά είχα και λίγο επίγνωση και είπα: «Θεέ μου, δεν θέλω τέτοιες επάρσεις».
«Μπαίνω στον κήπο, αυτός από κοντά. Αυτός τα δικά του, εγώ τα δικά μου. Δεν υπάρχει χειρότερο δαιμόνιο από το δαιμόνιο της υπερηφανείας. Προχώρησα πιο μέσα στον κήπο, μήπως και φύγη. Τίποτα. «Πάει», είπα, «θα δαιμονισθώ». Τότε έπεσα στα γόνατα με το ράσο που φορούσα στην Εκκλησία, και έκλεγα. Δεν έδινα σημασία τι μου έλεγε ο σατανάς, εγώ τα δικά μου. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», δύο-δυόμισι ώρες είχα μέσα στον ήλιο.
«Δεν θέλω», έλεγα, «τέτοιες επάρσεις, τέτοιους λογισμούς. Εγώ θέλω, Χριστέ μου, να σε προσκυνώ πάνω στον Σταυρό. Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός και τίποτα παραπάνω». Αυτός έλεγε τα δικά του. Μούσκεψε το χώμα από τα δάκρυα, σαν να είχε τρέξει βρύση. Κάποια στιγμή έφυγε εκείνο το νέφος και ο σατανάς μαζί. Κατάλαβα ότι προσγειώθηκα. Ένιωσα την ανάγκη να προσκυνήσω τα πόδια του Εσταυρωμένου. Σηκώθηκα, ευχαρίστησα τον Κύριό μας και την Παναγία, έβαλα λίγες μετάνοιες και έφυγα κλαίγοντας.
«Έπειτα σκέφθηκα ότι, για να έρθουν να με πειράξουν τα δαιμόνια τόσες φορές, κάτι βρήκαν μέσα μου. Φαίνεται ότι «λάγκευα»1 προς τον εγωισμό. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και ταπείνωση».
Έκλινα, στόχευα, προσανατολιζόμουν.
Από το βιβλίο «Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση»
πηγή: http://logia-tou-aera.blogspot.gr
impantokratoros.gr

«Μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει, που θα αρχίσει από τα βάθη της καρδιάς μας»

*Το θαύμα θα γίνει μόνο όταν θα στρέψουμε το βλέμμα μας στον Χριστό και καταλάβουμε ότι όλο αυτό που περνάμε είναι λόγω της αμετανοησίας μας και της σκληροκαρδίας μας… «Τά ἔθνη ἡ δικαιοσύνη τά ἐξυψώνει, ἐνῶ ἡ ἁμαρτία εἶναι ντροπή γιά τούς λαούς».
Ο φιλάνθρωπος Θεός δέχεται πάντα τη μεταστροφή των αμαρτησάντων τέκνων του διά της ειλικρινούς μετανοίας. Ο άνθρωπος, μισώντας το κακό και αγαπώντας το αγαθό, ολοκληρώνει τη μετάνοιά του και ξαναγίνεται τέκνο του Θεού αγαπητό.
Λόγω της ελευθερίας του κάθε χριστιανός δύναται να επιλέγει ό,τι θέλει. Με τη βία δεν κατορθώνεται τίποτε το αγαθό. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν θέλει να εκβιάζει την ελευθερία μας. Η ελευθερία είναι συνυφασμένη με την αγάπη. Η αμαρτία είναι μια ανοησία, ένας παραλογισμός. Δεν βαστά κανέναν κοντά του ο Θεός διά της βίας.
Φεύγοντας ο άσωτος της παραβολής σε χώρα μακρινή, απομακρύνθηκε από την αγάπη του Θεού. Η απομάκρυνση από τον Θεό είχε φοβερές συνέπειες. Αποξενώθηκε από τον Θεό και έπασχε από μοναξιά, ατομικισμό, πίκρα και σκοτασμό. Η ζωή της αμαρτίας είναι ένας βρομερός βούρκος, που δεν ικανοποιεί κανέναν σοβαρό και συνετό. Η υποταγή στα πάθη είναι πραγματικά ανελευθερία, δεσμά δουλείας ισχυρά. Ακολουθεί ο πόνος, η στενοχώρια, η θλίψη και η οδύνη της ηδονής. Είναι γεγονός πως η γλυκύτητα της ηδονής είναι αρκετά πρόσκαιρη, ενώ η οδύνη μακρόχρονη. Δίχως μετάνοια η οδύνη καταντά ισόβια.
Μετάνοια είναι η επίγνωση της αμαρτίας. Με την αρχική αυτή επίγνωση της αμαρτίας συγκινείται, κατανύσσεται και κατανοεί την πραγματικότητα της καταστάσεώς του. Η σήμερα εορταζόμενη οσία Μαρία η Αιγυπτία, κλαίγοντας για την άσωτη ζωή της στα Ιεροσόλυμα ήλθε σε δυνατή αίσθηση μετανοίας που την πήγε στην έρημο του Ιορδάνη. Η ακαθαρσία, ο μολυσμός και η ταραχή έσβησαν στην έρημο. Ήλθε σε πλήρη αίσθηση της μετανοίας και έγινε από πόρνη της Αλεξάνδρειας η μεγαλύτερη ασκήτρια όλων των αιώνων, υπομένοντας πολυετή σφοδρό πόλεμο για να επιστρέψει στην άσωτη ζωή.
Η αποστροφή οδηγεί στην επιστροφή, στην ομολογία και παραδοχή των λαθών, στη δήλωση της ήττας, στην αγαθοεργία, φιλοθεΐα και φιλανθρωπία. Δεν σε πηγαίνει σε λαβύρινθο λογισμών, σύμπλεγμα ενοχών και στην απαράδεκτη απόγνωση. Ο πανάγαθος και φιλάγαθος Θεός δεν κουράζεται να αναμένει την επιστροφή του πλάσματός του. Δεν ξεσυνερίζεται, δεν απειλεί, δεν πιέζει, μόνο ελπίζει. Ελπίζει στην επιστροφή των τέκνων του, για να ζήσουν αληθινά χαρούμενα. Η μετάνοια θέλει θάρρος, αποφασιστικότητα και μια κάποια τόλμη. Είναι αλήθεια πως υπάρχουν πολλοί δρόμοι μετανοίας. Μετάνοια σημαίνει στροφή νου, αλλαγή τρόπου σκέψεως, μεταστροφή ειλικρινή. Θέλει, θα λέγαμε, αυτοκαταδίκη, λύπη για τα πάθη που επισταμένα καλλιεργήσαμε, ανόθευτη ταπεινοφροσύνη, συγχωρητικότητα, ελεημοσύνη, ένδακρυ προσευχή.
Η μετάνοια δεν είναι για λίγους, για ορισμένους, για κάποιους υψηλά ιστάμενους. Η ιαματική μετάνοια είναι για πολλούς, για όλους, για μικρούς και μεγάλους. Όλοι σε κάτι φταίξαμε. Είναι ανάγκη να το διορθώσουμε. Ανάγκη μεγάλη μετανοίας έχουν όλοι. Κακομάθαμε, στραβομάθαμε, συνηθίσαμε στο ανίερο, το αλλότριο, το ξένο. Δίχως προφάσεις, δίχως δικαιολογίες θα πρέπει να ομολογήσουμε τα όποια λάθη μας. Η μετάνοια θα δώσει εσωτερική ειρήνη, καρδιακή χαρά, ποιότητα ζωής. Μετάνοια δεν σημαίνει ψευτομπαλώματα, ζωή όπως-όπως ή έτσι κι έτσι. Οι μετανοημένοι εξανίστανται, ζωοποιούνται, μεταμορφώνονται και διορθώνονται εκπληκτικά.
Μετάνοια έχει όλη η Ελλάδα, όλοι οι Νεοέλληνες, που καθυστέρησαν σε μαγευτικές σειρήνες, που θέλησαν σύντομα να πλουτίσουν, να παρακάμψουν πολλούς για να ανεβούν. Δεν εξαιρείται κανείς της θαυματουργού μετανοίας. Καλούνται όλοι να αλλάξουν και να γίνουν από υποκριτές ατόφιοι, από ψεύτες αληθινοί, από αμετανόητοι παραχαράκτες, μετανοημένοι χριστιανοί και πατριώτες. Η μετάνοια θα δώσει παρηγοριά, ενίσχυση και ελπίδα. Μη φοβηθεί κανείς τη μετάνοια, είναι λίαν απαραίτητη. Τώρα πλέον μόνο ένα θαύμα θα σώσει, που θα αρχίσει από τα βάθη της καρδιάς μας.

Γέρων Μωυσής Αγιορείτης

πηγή: inagiounikolaoutouneou.gr

Θαυμαστό γεγονός του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού με τον Άγιο Παΐσιο και τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο!

Από το νέο βιβλίο: «ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ [1.7.1921 – 1.7.2009]  (Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου)
Στις 6 Δεκεμβρίου του 1978 ο διάκονος Αθανάσιος (νυν Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος) επισκέφθηκε τον Άγιο Παϊσιο. Εκείνη την περίοδο ο Γέροντας Ιωσήφ είχε αρχίσει να κτίζει ένα φούρνο στο πλαίσιο της φροντίδας για το Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού. Έγραφε σχετικά:
«Τώρα κτίζω ένα φούρνον κάπου σε μια γωνιά, για να μην τρέχωμεν για ψωμί στο χωριό και ιδίως στις κακοκαιρίες, αλλά δυστυχώς τίποτα ακόμα δεν έγινε από χειμώνα. Εδώ, ούτε έβρεξε, εκτός από λίγην βροχήν που δεν φθάνει για σπορά».
Ο διάκονος Αθανάσιος είχε πάει για επίσκεψη στον Άγιο Παϊσιο και ήταν κάπως στενοχωρημένος, γιατί είχε καιρό να μάθει νέα από τον Γέροντα Ιωσήφ. Στο Μοναστήρι της Μίνθης δεν είχε τηλέφωνο τότε. Επικοινωνούσαν με επιστολές. Ο Άγιος κατανόησε ότι είναι λυπημένος και του είπε:
-Τι έχεις και σε βλέπω έτσι στενοχωρημένο;» Απάντησε ο π. Αθανάσιος:
-Έχει μέρες να πάρω γράμμα από τον Γέροντα μου Ιωσήφ και έχω λίγη αγωνία. Δεν ξέρω τι κάνει, τι γίνεται.
Το βράδυ εκείνο ο π. Αθανάσιος έμεινε στο κελλί του Αγίου.
Συνεχίζει την διήγηση ο π. Αθανάσιος: Το απογευματάκι έγινε αυτή η συνομιλία και ο Άγιος μου είπε χαριεντιζόμενος μεταξύ αστείου και σοβαρού,
-Ε, να πάμε να τον δούμε τον Γέροντα Ιωσήφ». Του λέω:
-Πως να πάμε να τον δούμε;
-Να κόψουμε ένα εισιτήριο να πάμε. Με ποια εταιρία θέλεις να πάμε; Ολυμπιακή, Κυπριακή;
Φαινόταν σαν να αστειεύεται. Μετά μου είπε πάλι χαριεντιζόμενος
-Να πάμε. Να κόψουμε εισιτήριο, να πάμε να τον δούμε.
Είπα και εγώ αστειευόμενος.
-Να κόψουμε. Μου λέει ο Άγιος
-Λεφτά έχεις;
-Γέροντα, τι λεφτά;
-Ένα παξιμάδι, μου απαντάει. Ο άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης ένα παξιμάδι έτρωγε και πήγαινε όπου ήθελε.
Φάγαμε το βράδυ, εγώ έφαγα δηλαδή, εκείνος ήταν εκεί. Και εντάξει. Το βράδυ υποτίθεται κάναμε κάποια πνευματικά, εγώ, ο Γέροντας αγρυπνούσε, όπως συνήθως κάθε βράδυ. Αγρυπνούσε από το βράδυ ως την ανατολή του ηλίου. Όταν ανέτελλε ο ήλιος, κοιμόταν μια-δυο ώρες περίπου. Είχε Θεία Λειτουργία συνήθως πριν την ανατολή του ηλίου, δηλαδή γύρω στις 3 το πρωί.. Μόλις τελείωνε η Λειτουργία, άρχιζε να χαράζει το φως. Έτσι συνήθιζε. Το πρόγραμμά του ήταν αγρυπνία από την δύση ως την ανατολή του ηλίου. Μεγάλη βία! Όλη την ημέρα έβλεπε κόσμο, και όλη την νύχτα αγρυπνούσε. Ταυτόχρονα ήταν και νηστικός και άρρωστος. Με μισό πνεύμονα. Απερίγραπτη βία.
Ως γνωστόν ο Άγιος Παϊσιος ήταν ένας βιαστής της φύσεως. Και ο Μητροπολίτης Αθανάσιος συνεχίζει την διήγησή του: «Δεν συγκατέβαινε. Δεν συγκατέβαινε. Ε, γι’ αυτό έγινε αυτός που έγινε. Λοιπόν, εγώ κοιμήθηκα, ξύπνησα το πρωί, ήρθε και έκατσε εκεί στο κρεβάτι που ήμουνα.
-Τι γίνεται, Διάκο; 
Διάκος ήμουν ακόμα. Αν δεν απατώμαι ήμουν εκεί στην αγρυπνία του Αγίου Νικολάου στην Μονή Γρηγορίου και μετά είχα έρθει στο κελλί του Αγίου από εκεί. Μου λέει:
-Διάκο, χαιρετίσματα από τον Γέροντα Ιωσήφ
-Που τον είδες Γέροντα;
-Πως; Εγώ πήρα αεροπλάνο και πήγα. Εσύ δεν ήθελες να έρθεις. Δεν έκοψες εισιτήριο. Δεν ήθελες να έρθεις. Εγώ σου είπα να πάμε και δεν ήθελες να έρθεις!
Και άρχισε να μου περιγράφει το κελλί του Γέροντος. Και ξέρετε, ο Γέροντας μας που τα είχε όλα περιποιημένα. Μου περιέγραψε το κελλί του Γέροντος. Μου περιέγραψε το κελλί του Γέροντος. Πως είναι το κρεβατάκι του, το κελλί του, το μαχαιράκι του, τι περιποιημένος ήταν, τα σχολίαζε αυτά. Μου λέει:
-Και το Μοναστήρι ωραίο είναι ρε Διάκο. Όμορφο, ησυχαστικό. Και κάτι κτίζετε εκεί. Τι κτίζει εκεί; Κάτι κτίζει ο γερο-Ιωσήφ εκεί;
Έκτιζε τον φούρνο. Εν τω μεταξύ, εγώ μετά κατέβηκα στην Κύπρο. Μετά από λίγες μέρες πήγα Κύπρο για τα Χριστούγεννα και το είπα στον Γέροντα. Και μάλιστα του είπα την ημέρα που ήμουν εκεί. Μου λέει:
-Τι λες βρε παιδί μου; Και εγώ είχα πολύ αίσθηση της ευχής αυτού του ανθρώπου εκείνες τις μέρες!
Ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν «πλήρης Χάριτος και Πνεύματος Αγίου». Τότε στην Μίνθη, συνεχίζει ο Πανιερωτάτος την διήγησή του, ότι του είχε πει εξομολογητικά και εμπιστευτικά ο Γέροντας, «τι να σου πω παιδί μου, έχει ένα διάστημα, ένα μεγάλο διάστημα, στο οποίο ζω τις ημέρες που ήμασταν κοντά στον Γέροντά μου. Πολλή Χάρις, πολλή Χάρις. Πα, πα, πα, πολλή Χάρις».

Γέρων Αιμιλιανός: «Πάνω σ’ αυτά τα μικρά πράγματα παίζεται η ζωή μας»

Πρέπει λοιπόν να μιλά κανείς ελεύθερα, για να φύγει και το παραμικρό «φληνάφημα» του εγώ. Ακόμη και για τα πιο μικρά πνευματικά θέματα, δεν πρέπει να σκέπτεται κανείς «ας μην πάω στον Γέροντα, μην τον ‘‘ενοχλήσω’’».
Μπορεί ακόμη ίσως να σκεφτεί κάποιος «πού κατάντησα ο δύστυχος, να πρέπει να εκτίθεμαι σηκώνοντας νύχτα τον Γέροντα»! «Και όποτε αντιμετωπίζετε οποιαδήποτε πνευματική δυσκολία, μη λέτε: ‘‘Μα είναι μικρό πράγμα, δεν θέλω να ενοχλήσω τον γέροντα!’’ Όχι! Πάνω σ’ αυτά τα μικρά πράγματα παίζεται η ζωή μας». Το μικρό πράγμα λειτουργεί μέσα μας πολλαπλασιαστικά. Τι θα πει άραγε «μικρή» πνευματική δυσκολία; ρωτά ο πατήρ.
Ο άγιος Βαρσανούφιος της Όπτινα λέγει, για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, ότι, αν δεν μπορεί κάποιος να προσευχηθεί, αν δεν έχει διάθεση ή δύναμη να κάνει πχ το Απόδειπνο, ίσως «βολέψει» τα πράγματα σκεπτόμενος: «είναι δυνατόν άραγε να έχω διάθεση κάθε φορά για προσευχή; Θα είμαι ως φαίνεται κουρασμένος». Και θα πει την προσευχή με το ζόρι, μηχανικά. Αλλά, προσθέτει ο άγιος Βαρσανούφιος, τότε είναι που πρέπει ο πιστός να σκεφτεί: «ίσως να είναι και έτσι. Ωστόσο, ας αναρωτηθώ και το εξής: έχω άραγε δικαίωμα για προσευχή;». Αν πχ έχει κανείς κατακρίνει τον άλλον, τότε είναι φυσικό να εξαφανίζεται τελείως η επιθυμία για επικοινωνία με τον Κύριο, εκλείπει ο αυθορμητισμός που πρέπει να διακρίνει αυτή την ύψιστη πνευματική πράξη. Στο Άγιο Όρος, όπως παρατηρεί κάποιος πνευματικός πατήρ, όταν λένε «πάω να κάνω προσευχή», δεν εννοούν «να προφέρω κάποιες λέξεις», αλλά «να ανοίξω πραγματική συνομιλία με τον Θεό». Και γι’ αυτό, αν δεν ξεκινά αυτή η συνομιλία, τότε ο μοναχός προβληματίζεται. Και μπορεί να φταίει γι’ αυτό, όπως είπαμε, κάτι σοβαρό –πχ η κατάκριση, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Γέροντα κλπ.
«Πήγαινε να ενοχλήσεις τον Γέροντα», λέγει ο πατήρ, και στην ανάγκη, εννοεί, «ξύπνησέ τον». Αν υπάρχει λόγος, ακόμη και μέσα στην άγρια νύχτα θα πάει κανείς στον πατέρα του να πει τι του συμβαίνει. Εξάλλου, αυτό το σκότωμα της «αξιοπρέπειας», για το οποίο μιλήσαμε, αυτή η άρση του φόβου να μην «εκτεθεί» κανείς, είναι που εξαλείφει όλα τα δεινά, την αντιδικία και τη διαφωνία. «Εδώ είμαστε οικογένεια, λέγει ο πατήρ, δεν είμαστε στρατός». Δεν ενδιαφέρει, δηλαδή, να εκτελεστούν μηχανικά κάποια καθήκοντα, νηστείες, αγρυπνίες κλπ, αλλά να νιώσει κανείς ότι «ζωήν έχει εν εαυτώ». Δεν είναι η κοινοβιακή ζωή σύνολο αφηρημένων επιταγών και καθηκόντων προς επιτέλεση, αλλά αρμονική συνισταμένη της βαθύτερης εσωτερικής προσπάθειας πολλών αγωνιστών, πολλών ανθρώπων της προσευχής. Γι’ αυτό όμως θα πούμε κάτι και παρακάτω.

Ενοχλεί κανείς λοιπόν τον (διακριτικό) Γέροντα και στην παραμικρή δυσκολία, και αυτός διαφωτίζει. «Το μέτρο υπακούει σε μια λογική, που είναι ο σεβασμός του ρυθμού, της αντοχής και των αναγκών του συνόλου και του καθενός ξεχωριστά». Ο Γέροντας, επειδή η Μονή είναι κοινόβιο, ξέρει πρωτίστως τις ανάγκες του συνόλου ακριβώς ως «συνόλου», ξέρει ότι αυτή η κοινότητα έχει και μια δεδομένη αντοχή -όπως και κάθε οικογένεια αντέχει ή δεν αντέχει ορισμένα πράγματα- και επίσης διέπεται από κάποιον «ρυθμό». Πιθανόν ο πατήρ Αιμιλιανός θέλει να πει εδώ ότι κάθε αδελφότητα χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη πνευματική κατάσταση, όσον αφορά την πορεία της προς την αγιότητα- γιατί το κοινόβιο πρέπει διαρκώς να γίνεται ολοένα και περισσότερο «οικογένεια». Άλλη αδελφότητα πορεύεται για ένα διάστημα εστιάζοντας στην απόσυρση και την σιωπή, άλλη στη θεολογία, άλλη ζει τη χαρά της θείας λατρείας –πιθανόν να συμβαίνει ό,τι και με τους μεμονωμένους μοναχούς, εφόσον, όπως γνωρίζουμε, ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοψ αγίασε πχ λόγω της μεγάλης φιλοξενίας του, ενώ ο Μέγας Αρσένιος λόγω της τέλειας ησυχίας. Και ακόμη, είναι πιθανόν για την ίδια αδελφότητα να υπάρχει καιρός κατάλληλος για εστίαση στη μόνωση, το πένθος και την περισυλλογή, ή καιρός για εστίαση στην αναστάσιμη δόξα (αν πχ συμβαίνει να την έχει επισκεφτεί ένας άγιος κλπ). Και υπάρχουν δυστυχώς περιστάσεις που μια αδελφότητα θλίβεται τα μέγιστα και υπομένει, γιατί πχ μπορεί ποικιλοτρόπως να βάλλεται και να περνά έναν σοβαρό πειρασμό, ενώ άλλες φόρες κυριαρχεί η ευγνωμοσύνη της πνευματικής καρποφορίας.
Ωστόσο, αφού ο Γέροντας διαφωτίσει την αδελφότητα και συμβουλεύσει αναλόγως τους πάντες, δεν θα παρέμβει την ώρα που όλα αυτά πρέπει να γίνουν πράξη. Δίνει πχ μια εντολή, «να μην ξεπερνά η ακολουθία το τάδε χρονικό διάστημα» (γιατί, όπως λέγει, μερικές φορές οι ακολουθίες καθυστερούν από εγωκεντρικές αργόσυρτες ψαλμωδίες), ωστόσο «δεν θα έρθω στο Ψαλτήρι με το ρολόι στο χέρι ή δεν θα σας πω να κάνετε πιο γρήγορα, γιατί δεν θέλω να σας στενοχωρήσω». Αν μπλέκεται κανείς διαρκώς μέσα στα πόδια του άλλου, ακόμη και αν είναι «Γέροντας», τότε απλά δεν τον αφήνει, όπως είπαμε, να ανδρωθεί. Είναι αναξιοπρεπές, ακόμη και για ένα Μοναστήρι.
Επιπροσθέτως, ο Γέροντας σέβεται την προσπάθεια του κάθε αδελφού, που άκουσε τον λόγο, και μπορεί στο τέλος να έκανε τα δικά του. Δεν σημαίνει ότι η αποτυχία είναι κάθε φορά μια καταστροφή, ότι δεν προϋποθέτει κάποιον αγώνα, κάποια προσπάθεια. Μήτε ενδιαφέρει απλά τον προϊστάμενο να εφαρμοστούν οπωσδήποτε όσα λέγει, αλλά να εφαρμοστούν επειδή πράγματι η αδελφότητα ωρίμασε και προόδευσε. Όταν μια αποτυχία συμβαίνει- και ως άνθρωποι ζούμε όλοι στον κόσμο της πτώσης-, σημαίνει ότι υπάρχει καιρός για παραπέρα δουλειά, για νέα προσπάθεια να κατεργαστούμε τον εαυτό μας.
Υπάρχει καιρός, μετά την πτώση, για έγερση. Εξάλλου «είστε όλοι αξιέπαινοι για το θεάρεστο έργο σας», λέγει ο Γέροντας και το πιστεύει. Κάνει και αυτός ένα είδος «υπακοής» στον μυστικό αγώνα των παιδιών του, τον οποίο, ως γνήσιος πατέρας, σέβεται και πονά. «Σας παρακαλώ μόνο να έχετε περισσότερο ομαδικό πνεύμα…». Ζητά στο τέλος να γίνουν όλοι μια οικογένεια. Να ενωθούν οι πάντες «εν τω συνδέσμω της αγάπης». Αποδεικνύεται, ξανάλεμε, «πατέρας» – αλήθεια, η λέξη αυτή είναι άγια και ιερή.
πηγή: pemptousia.gr

Παπα-Σάββας ο πνευματικός: Συνταγές θεραπευτικές

*Όταν ο πνευματικός έχει διάκριση και αγιότητα, ξέρει να δίνει και τις κατάλληλες συνταγές θεραπείας και να βοηθάει τον συνάνθρωπο του να πλησιάσει τον Θεό… Ο παπα – Σάββας ήταν ένας τέτοιος πνευματικός… Διαβάστε το παρακάτω κείμενο!
Ήξερε πολύ καλά ο παπα-Σάββας πότε θα φαινόταν επιεικής, πότε μέτριος, πότε αυστηρός και ακριβολόγος. Τις συντετριμμένες και τεταπεινωμένες ψυχές τις οικονομούσε με περισσή επιείκεια.  Όταν όμως έβλεπε ψυχική αντοχή, απέφευγε να κάνη υποχωρήσεις. Θα κανόνιζε όπως έπρεπε, πάντα όμως με τρόπο γλυκύ, ώστε να γίνεται. δεκτός ο κανόνας χωρίς την παραμικρή δυσανασχέτησα Σαν πολύπειρος καμηλιέρης άκριβοζύγιζε με μάτι έξησκημένο τί φορτίο αντέχει η καμήλα.
Δειχνόταν αυστηρός σ’ όσους προξένησαν ζημίες στον πλησίον τους.
— Πνευματικέ μου, του λέει ένας προσκυνητής. Έχω και κάτι άλλο. Περνώντας από την Καλύβη ένός γνωστού μου Γέροντα -αυτός έτυχε ν’ απουσιάζη- έκοψα από τον κήπο, με το θάρρος που είχα, μερικά πορτοκάλια.
— Α, παιδί μου! Πρόσεξε! Όλα τα άλλα αμαρτήματά σου τα συγχωρεί δι’ εμού ο Θεός. Τα πορτοκάλια όμως πρέπει να τα επιστρέψης, γιατί διαφορετικά δεν συγχωρείσαι, και παραμένουν άσυγχώρητες και οί άλλες άμαρτίες σου.
Πολύ αυστηρός, άτεγκτος, παρουσιαζόταν σε θέματα που σχετίζονταν με την Ιερωσύνη. Αν ο υποψήφιος Ιερεύς εμποδιζόταν από κάποιο αμάρτημα, δεν υπήρχε περίπτωσις να του πάρη συμμαρτυρία και συγκατάθεσι. Αν πάλι κάποιος κληρικός έπεφτε σε σοβαρό παράπτωμα, το ήξερε εκ των προτέρων:
— Πάτερ μου, θα του έλεγε, να κρεμάσης το πετραχήλι σου για να μή βαρύνης άλλο την ψυχή σου.
Στις αρχές της δράσεως του ως Πνευματικού συνήθιζε κάθε Μεγάλη Τεσσαρακοστή, από την πρώτη εβδομάδα, νά περιοδεύη στα Μοναστήρια και να εξομολογή. Συνέβη όμως στην Μονή Ιβήρων να βρεθή κάποτε στην ανάγκη να τιμωρήση αυστηρά δύο Ιερείς που είχαν παρεκτραπή. Αυτό είχε αρκετά δυσάρεστες συνέπειες. Πικράθηκε πολύ από την στάσι των Ιερέων αυτών και από τότε έπαψε τις περιοδείες. Περιωρίσθηκε στο εξομολογητήριό του. Πάντως την σημαία δεν την υπέστελλε. Πάνω απ’ όλα η ευλάβεια και η περιφρούρησις του υψίστου αξιώματος της Ιερωσύνης.

***

Εγνώριζε πολύ καλά πόση παιδαγωγική και θεραπευτική αξία κρύβει ένα από πάσης πλευράς επιτυχημένο και διαλεγμένο επιτίμιο. Και όπως θα μας το δείξη η συνέχεια υπήρξε ασυναγώνιστος στην επιλογή των έπιτιμίων.
Πριν από πολλά χρόνια, έναν Οκτώβριο, μήνα ήσυχο και κατάλληλο, κινήσαμε για το Άγιον Όρος και σε λίγες ημέρες βρεθήκαμε στην αξέχαστη Σκήτη της Αγίας Άννης, την πνευματική μας γενέτειρα. Μέσα στην αγιασμένη της ατμόσφαιρα είχαμε να συναντήσουμε τόσα προσφιλή πρόσωπα που κρατούν, υπό την σκέπη της θεοπρομήτορος, αναμμένη την ορθόδοξη ασκητική δάδα.
— Βλέπετε τον γερο-Αντώνιο, μας λέει κάποια ημέρα φίλος μας Ιερομόναχος. Μαζεύει εκεί κάτω εληές. Ενενήντα χρονών που είναι, θάχη πολλά στις αποθήκες της μνήμης του για τους παλαιούς Πατέρες. Μή χάσετε την ευκαιρία.
Άλλο που δεν θέλαμε. Τον πλησιάσαμε χωρίς καθυστέρησι. Ήταν ψηλός, αδύνατος, με φτωχική αμφίεσι και ελαττωματική από το γήρας όρασι, και πρόσχαρος σαν μικρό παιδί.
— θυμάσαι τίποτε, πάτερ Αντώνιε, για τον Πνευματικό, τον παπα-Σάββα;
— Αλλοίμονο! Για τον παπα-Σάββα τον άγιο αυτόν Πνευματικό να μή θυμάμαι! Σ’ αυτόν εξωμολογούμην.
— Τότε θα έχης πολλά να μας ειπής.
— Βεβαίως. Και μάλιστα κάτι που θα σας κάνη εντύπωσι. Έχει κάνει εντύπωσι και στην γλώσσα αυτή που σας ομιλεί, στην γλώσσα μου.
Τί να ήταν άραγε αυτό; διερωτηθήκαμε. Και πως μπορούσε να έχη κάνει εντύπωσι στην γλώσσα; Αλλά μας το έλυσε το αίνιγμα ο ίδιος.
— Ήμουν νεαρό καλογέρι. Ακόμη δεν είχα ξεχάσει τις κακές συνήθειες του κόσμου. Και λιγάκι ευέξαπτος στον χαρακτήρα. Στον κήπο της Καλύβης κάποτε προέκυψε μία διαφορά με τον γείτονα. Μπήκε ο πειρασμός στην μέση. Κάπως απότομα μου μίλησε εκείνος. Αρπάχτηκα κι’ εγώ, ανοίγω το στόμα μου και χωρίς να σκεφθώ τί κάνω του λέω…
Απλούς σαν μικρό παιδί και ταπεινός ο γερο-Αντώνιος μας ανέφερε την βαρειά πράγματι φράσι που ξέφυγε από το στόμα του.
— Μετά από λίγες ώρες ανηφόριζα για την Μικρά Αγία Άννα. Ο Γέροντάς μου με έστειλε στον παπα- Σάββα να εξομολογηθώ το αμάρτημά μου. Με την πρώτη ματιά ο Πνευματικός κατάλαβε την εσωτερική μου αναταραχή. «Πνευματικέ μου, ήρθα να εξομολογηθώ μία μεγάλη αμαρτία». «Να την ρξομολογηθής. Καλώς να την εξομολογηθής. Μή βιάζεσαι όμως. Κάθισε να πάρης ένα λουκουμάκι. Ιλαρίων, -φώναξε τον υποτακτικό του- φέρε το κέρασμα». Με ρωτούσε διάφορα άλλα για τον Γέροντά μου, το εργόχειρό μας, την Καλύβη μας. Ήθελε να διώξω από πάνω μου την ταραχή, και έπειτα να με δεχθή στην Εξομολόγησι. Έπρεπε το Μυστήριο να διεξαχθή σε ατμόσφαιρα ειρήνης. Ηρέμησα. Προχωρήσαμε τότε στο εξομολογητήριο. Ένα εξομολογητήριο μικρό, μικρότατο σαν κρύπτη. Εξαγόρευσα το μεγάλο μου αμάρτημα. Μου είπε, θυμάμαι, λόγια πατρικά, σοφά. Ξεκαθάρισε ο σκοτεινιασμένος ορίζοντας της ψυχής μου.
Στο τέλος χαμογελαστός: «Να βάλουμε, παιδί μου, λέει, κι’ ένα μικρό κανόνα στην γλωσσά». «Να βάλουμε, άγιε Πνευματικέ». «Όχι μεγάλα πράγματα. Νά, γυρίζοντας στην Αγία Άννα, θα πάς στο Κυριακό[1], θα βγά λης την γλώσσα σου έξω και θα την σύρης στο δάπεδο από το κατώφλι μέχρι την εικόνα του Χριστού. Και θα Του ζητήσης συγγνώμη. Σύμφωνοι;». «Σύμφωνοι». Εκείνη την ώρα δεν μου φάνηκε πολύ σπουδαίο το επιτίμιο.
Πέρασαν λίγες ώρες και ξαναβρέθηκα πάλι στην Καλύβη του παπα-Σάββα. «Πνευματικέ μου, του λέω, έλα να δής πως έγινε η γλώσσα μου με τον κανόνα που μου έβαλες. Γδάρθηκε, πρίσθηκε, κοκκίνισε, έγινε σαν τσαρούχι». Του την έδειξα. Χαμογέλασε λίγο. «Ε, παιδί μου, τί να κάνουμε; Τέτοια γλώσσα που είναι, τέτοια της χρειάζονται». Και από τότε δεν θυμάμαι να βγήκε άλλη φορά άσχημος λόγος από το στόμα μου.
Σημειώση:
1. Στις Σκήτες εκτός από τους μικρούς Ναούς κάθε Καλύβης υπάρχει και ο μεγάλος και κεντρικός Ναός, το «Κυριακόν». Σ’ αυτόν με την συμμετοχή όλων των μοναχών της Σκήτης τελούνται οι Ακολουθίες των Κυριακών κυρίως, καθώς και των μεγάλων εορτών.
πηγή: Αρχιμανδρίτου Χερουβείμ, Σύγχρονες Αγιορείτικες μορφές (6), Σάββας ο πνευματικός, Έκδοσις Η’, Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός, Αττικής 1995
πηγή: pemptousia.gr