Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθομε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους.
Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας αφήσομε τους άλλους να μας μιλάνε όπως αισθάνονται.
Ας μη ζητιανεύομε την αγάπη. Επιδίωξή μας να είναι ν’ αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για κείνους. Τότε θα προσέξομε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκομε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύομε την αγάπη τους.
Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζομε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους μας..
Ο Γέροντας Πορφύριος ως νέος μοναχός στα Καυσοκαλύβια.
Το 1938 του απονεμήθηκε από το Μητροπολίτη Καρυστίας το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη.
Στο μονύδριο του Άγιου Νικόλαου Καλλισίων στην Παλαιά Πεντέλη, όπου από το 1955 το είχε μισθώσει από την ιερά Μονή Πεντέλης
Ο Γέροντας στο κελλάκι του στο Μήλεσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου