Ο Άγιος Νεκτάριος ο ''Υπάκουος'' της Λαύρας των Σπηλαίων(+29 Νοεμβρίου)

 

Ο Άγιος Νεκτάριος ασκήτεψε στην Λαύρα των Σπηλαίων τον 12ο αιώνα.Για την τελεία υπακοή του,τον ζήλο,την ταπεινοφροσύνη και την σιωπή του ονομάστηκε ''Υπάκουος''

Η μνήμη του τιμάται την δεύτερη Κυριακή των Νηστειών και στις 29 Νοεμβρίου

καταλαλιά κατά των ιερέων μεγίστη πληγή της Εκκλησίας.

Και είθε εις την μεγάλην αυτήν αμαρτίαν να μη ήσαν ένοχοι και άνθρωποι, οι όποιοι κάμνουν τον ευσεβή! Δυστυχώς, περισσότερον ενίοτε και άπ’ αυτούς τους απίστους κακολογούν και ονειδίζουν τους ιερείς χριστιανοί εξ εκείνων, οι οποίοι λέγουν ότι ενδιαφέρονται δια την Εκκλησίαν και εμφανίζονται ως πιστοί. Και όμως τίποτε δεν ημπορεί τόσον να διαφθείρη και να κατάλυση μίαν Εκκλησίαν, με περισσήν μάλιστα ευκολίαν, όσον το να λείπη εις αυτήν ο στενός σύνδεσμος των μαθητών με τους διδασκάλους, των τέκνων με τους πατέρας, των αρχομένων με τους άρχοντας, του ποιμνίου με τους ποιμένας.

Ο κακολογών τους ιερείς ανάξιος να εισέλθει εις τον ναόν.

Και αν μεν κακολογήση κανείς τον αδελφόν του, κρίνεται ανάξιος και ν’ αναγινώσκη τας Αγίας Γραφάς. Ίνα τι αναλαμβάνεις την διαθήκην μου δια στόματός σου; λέγει ο Θεός (Ψαλμ. ΜΘ’ 16)• έπειτα, δηλώνων δια τι η τοιαύτη απαγόρευσις, προσθέτει, καθήμενος κατά του αδελφού σου κατελάλεις (Αυτόθι 20). Πως, λοιπόν, όταν καταλαλής τον πνευματικόν πατέρα σου, πως θεωρείς τον εαυτόν σου άξιον να πατήση εις τα ιερά πρόθυρα του ναού; Πως τολμείς να νομίζης ότι σου είναι το τοιούτο συγχωρημένον;

Όσοι κακολογούν τον πατέρα των ή την μητέρα των θεωρούνται από την Γραφήν άξιοι μεγίστης τιμωρίας. Ποία, λοιπόν, ποινή δεν θα έπρεπε να επιβληθή κατ’ εκείνου, ο οποίος κακολογεί τον Ιερέα; Δεν φοβείσαι μήπως άνοιξη η γη και σε καταπίη ή κεραυνός πέση άνωθεν και σε κατακαύση;

π.Νικόλαος Μανώλης, Ίσως και μαρτυρικά να χύσει το αίμα του κάποιος για ...Γ.Αγάθων Κωνσταμονίτης: Όταν θα έρθει η εποχή που θα ψηφιστεί ο νόμος για το γάμο ομοφυλοφίλων στη βουλή, το τέλος του κόσμου θα είναι κοντά…

-Γυρίζουμε σε πριν το κατακλυσμό καταστάσεις.
-Ψάχνουν τρόπους ώστε να βρουν ερείσματα στην Αγία Γραφή για να εγκριθεί ο γάμος ομοφυλοφίλων. Ψάχνουν θεολογική εδραίωση!
-Ίσως και μαρτυρικά να χύσει το αίμα του κάποιος για να μας διεγείρει.

σχόλιο Γ.Θ : Η εκτίμηση του Πατέρα Αγάθωνα μέσα από την συγκλονιστική ομιλία του Πατέρα Νικόλαου Μανώλη και τα φοβερά και τρομερά που ετοιμάζει η αντίχριστη τάξη πραγμάτων.

Η πρώτη επίσκεψη του γέροντα Κλεόπα στο Άγιον Όρος(1977)

Τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο 1977,μετά από πολλές αρνήσεις και εμπόδια από τις κομμουνιστικές αρχές ο γέροντας Κλεόπας κατάφερε να ταξιδέψει στο Άγιον Όρος μαζί με τον πρωτοσύγκελο Βικτορίν Οανέλε και τους ιεροδιακόνους Βαρθολομαίο Φλόρεα και Ιωαννίκιο Μπαλαν.
Η κατάσταση των Ρουμάνων μοναχών ήταν πολύ δύσκολη σε σχέση με τους μοναχούς από τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη(Ε.Σ.Σ.Δ.,Γιουγκοσλαβία,Βουλγαρία)Οι ρουμάνοι μοναχοί ήταν και διχασμένοι εξαιτίας του ημερολογίου.Η άφιξη του γέροντα Κλεόπα(αλλά και μιας νέας γενιάς μοναχών με επικεφαλής τον γέροντα Πετρώνιο)έβαλε μια καλή αρχή για τη ρουμανική κοινότητα της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου και της Λακκοσκήτης.
Ο γέροντας Κλεόπας συμβούλεψε αλλά και μίλησε στους Ρουμάνους αλλά και σε Έλληνες μοναχούς και μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτός ξαναζωντάνεψε τον ρουμανικό μοναχισμό του Αγ.Όρους,δείχνοντας στον ορθόδοξο κόσμο τον ρόλο που μπορεί να έχει η ρουμανική ορθόδοξη εκκλησία
www.proskynitis.blogspot.com/ ΠΗΓΗ

Όταν συναντήθηκαν ο γέροντας Παίσιος με τον γέροντα Κλεόπα Ιλίε

Ο π Κλεόπας το 1977 είχε πάει στο Άγιο Όρος να προσκυνήσει . Πήγε σε πολλά μοναστήρια και όταν έφθασαν στο γέροντα Παϊσιο ο π Κλεόπας του ζήτησε μια συμβουλή :

« Πατέρα Παϊσιε θα ήθελα να παραμείνω στο Άγιο Όρος ,εσείς τι συμβουλή μου δίνετε;. Ο γέροντας Παϊσιος είχε το διορατικό χάρισμα και του είπε : «Πατέρα Κλεόπα αν μείνεις στο Άγιο ¨Όρος θα είσαι ένα λουλούδι που θα προστεθεί στα άλλα πνευματικά λουλούδια του Αγίου Όρους Αλλά αν θα πας στη Ρουμανία –και αυτό να κάνεις, να πας –θα θεωρείσαι ένας απόστολος ! Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια .Και τότε ο π Κλεόπας υπάκουσε ,βλέποντας πως αυτός ο λόγος βγήκε από το στόμα του Θεού ,αν και είχε μεγάλη αγάπη για το Άγιο Όρος και την Παναγία…

Θαυμαστά γεγονότα από τη ζωή του γέροντα Κλεόπα Ιλίε

Διηγείται ο μοναχός Νεκτάριος Μουραρίου

Λίγα χρόνια πριν πεθάνει ο π Κλεόπας είχε κάποιες αρρώστιες
Μια φορά είχε μια γρίπη βαριά και άρχισε να παραληρεί . Την ώρα που παραληρούσε ήμουν στο δωμάτιο του μαζί με κάποιους άλλους πατέρες και ο π Κλεόπας κάτι ψέλλισε. Ακούγοντας πιο προσεκτικά διαπίστωσα ότι λέει στίχους από το ψαλτήρι. Σαστίσαμε όλοι! Ακόμη και όταν παραληρούσε προσευχόταν έλεγε στίχους από το ψαλτήρι και έκανε κομποσκοίνι.
Μια άλλη μεγάλη αρετή του π Κλεόπα ήταν η ταπεινοφροσύνη. Πάντοτε έλεγε ότι δεν προσεύχεται ότι είναι τεμπέλης ότι τρώει πολύ…Έλεγε ότι είναι ένας παλιόγερος χωρίς μυαλό. Έλεγε κάτι πολύ αστείο: Μια φορά τον ρώτησε κάποιος «Εσείς είστε ο π Κλεόπας;» -«Όχι πήγαινε εκεί παρακάτω και θα βρεις ένα γάιδαρο που επάνω του γράφει Κλεόπας αυτός είναι ο Κλεόπας» Τόσο βαθιά ταπείνωση είχε …Πάντοτε έλεγε ότι είναι αμαρτωλός .

Τώρα θα σας διηγηθώ ένα θαύμα όπου έγινε στο δάσος που είχε καταφύγει ο π Κλεόπας για εννέα χρόνια και εφτά μήνες όπως ο ίδιος έλεγε. Ο μοναχός που πηγαίνει στην έρημο είναι σαν να κυρήσσει ανοιχτό πόλεμο με το διάβολο. Στον π Κλεόπα επιτέθηκε πολλές φορές . Μια φορά ενώ προσευχόταν στη κορυφή του λόφου τι έκανε ο διάβολος για να τον φοβίσει; Εμφανίστηκε ένα τανκ εκεί στη κορφή του λόφου! Σκέφτηκε ο π Κλεόπας : «Εδώ κοντά δεν υπάρχει στρατόπεδο ,δεν υπάρχει στρατός Τι συμβαίνει ;» Και ερχόταν προς τα πάνω του κάνοντας ένα τρομερό θόρυβο. Βλέποντας ότι πλησιάζει ο π Κλεόπας λέει : «Βρε αυτός είναι ο διάβολος βλέποντας ένα κόκκινο μάτι στο τανκ να τον «καρφώνει».Ο γέροντας είχε τον Άγιο Άρτο μέσα στη κουφάλα ενός δέντρου εκεί κοντά του. Τότε αγκάλιασε το δέντρο και φώναξε : «Χριστέ μου μη με αφήνεις» Αμέσως το τανκ άλλαξε κατεύθυνση πήγε προς το γκρεμό και τσακίστηκε μέσα από μια τρομερή έκρηξη…

ΜΟΝΗ ΣΙΧΑΣΤΡΙΑΣ

Ο π Κλεόπας μεταξύ των βιβλίων που είχε γράψει , έγραψε και κάποιους οδηγούς εξομολόγησης πολύ χρήσιμους .
Έφτιαξε ένα οδηγό για λαϊκούς ένα για μοναχούς ,ένα για ιερείς και του ζήτησαν να φτιάξει ένα οδηγό για αρχιερείς . Αυτό του φάνηκε πολύ δύσκολο. Παρότι ήξερε πώς να το συλλάβει και πώς να το γράψει. Κάνοντας υπακοή είπε πως θα το κάνει αλλά δεν ήξερε πώς να αρχίσει. Σκεπτόταν μήπως κάποιος παρεξηγηθεί.
Ο γέροντας είχε ένα δωμάτιο προσευχής κοντά στα μελίσσια, εδώ στο μοναστήρι μας τη Σιχάστρια. Ένα καλοκαιρινό βράδυ προσευχόταν : «Θεέ μου τι να κάνω πώς να αρχίσω;»Και το μεγάλο θαύμα έγινε . Οπ Κλεόπας το διηγήθηκε μόνο σε μερικούς πατέρες: «Σε μια ακτίνα του ηλίου που έμπαινε από το παράθυρο του εμφανίστηκε ένας αρχιερέας όμορφα ντυμένος . Ο π Κλεόπας έλεγε ότι ήταν ο Αγ Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο οποίος τον ευλόγησε με τα δύο του χέρια και του είπε : «Κάντο αυτό που θέλεις να αρχίσεις, καλά το κάνεις!» κάνοντας λόγο για τον οδηγό εξομολόγησης των αρχιερέων.

μεταφραση-www.proskynitis.blogspot.com

πηγή περιοδικό-LUMEA CREDINTEI

Γεροντας Κλεόπας:Ο καρκίνος οφείλεται στην λαθεμένη εικόνα που έχουμε για το Θεό

Πάτερ Κλεόπα, εδώ καθημερινά καταφθάνουν άνθρωποι απ΄όλο τον κόσμο για να σας δούν. Ποιες είναι οι εμπειρίες κι οι εντυπώσεις σας~
-To ότι εμείς οι Χριστιανοί έχουμε μέσα μας μπερδέψει τα πράγματα. Αν κι είμαστε βαφτισμένοι, ωστόσο συχνά δεν ξέρουμε τι πιστεύουμε.Με πόνο και θλίψη βλέπω καθημερινά ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε φτιάξει για τον Θεό μια εικόνα περίεργη κι απαράδεκτη. Μια εικόνα που δεν συμβιβάζεται με τα Ευαγγέλια και τα βιβλία τα ιερά που τον Θεό τον προσδιορίζουν ως άβυσσο ευσπλαχνίας και αγάπης.Σχεδόν το 99%  όσων έρχονται εδώ φαντάζονται τον Θεό σαν ένα ανώτερο όν  που επιφυλάσσει στον άνθρωπο μόνο θυμούς, οργές, ποινές αλλά σπάνια καλωσύνες.

Εγώ δεν είμαι γιατρός αλλά τσοπάνος, πιστεύω όμως πως η αιτία του καρκίνου εκεί βρίσκεται: στη λαθεμένη εικόνα που ο άνθρωπος έφτιαξε μέσα του για τον Θεό.
-Δηλαδή αν εμείς οι άνθρωποι μετασχηματίσουμε την αντίληψη που έχουμε σήμερα για τον θεό, αν αλλάξουμε την εικόνα που φτιάξαμε μέσα μας για τον Δημιουργό, τότε βρέθηκε το φάρμακο και θεραπεύτηκε ο καρκίνος 
- Ναι .Τον καρκίνο τον δημιουργούν οι τύψεις, τα άγχη και οι φοβίες, οι ανησυχίες και οι αποστασίες , οι αμφιβολίες, οι θλίψεις κι οι στενοχώριες.Ο καρκίνος μπήκε στον άνθρωπο γιατί ο άνθρωπος δεν άφησε μέσα του χωρο για να μπεί ο Θεός.Αν νοιώσεις μέσα στις φλέβες σου τον Θεό, τότε ηρέμησες. Αυτό ειναι το φάρμακο τού καρκίνου.
Αρκει να πιστέψει πως είναι πλασμένος απ τον Θεό με αγάπη κι ότι ο Θεός έχει για  τον καθένα μας ένα σχέδιο.Άαραγε ποιος ξέρει τι σχέση να έχουν οι ανθρώπινες πτώσεις μ΄αυτό το σχέδιο του Θεού...Άλλωστε μη ξεχνάμε , όλοι μας είμαστε παραβάτες κι εγκληματίες , αφού δεν υπάρχει άνθρωπος που να τηρεί στ΄αλήθεια τούς όρους τού Νόμου.Αν ο πόρνος, ο μοιχός, ο εγκληματίας πιστέψει και πεί στον Θεό «Θεέ μου, Συ που μ΄έφτιαξες μ΄ένα τόσο φτηνό υλικό.Κάνε με τούτο να το χωνέψω», το πρόβλημα λύθηκε.

Ο άνθρωπος ο αμαρτωλός θα συνειδητοποιήσει ότι είναι πάροικος πάνω στη γη κι ότι γι αλλού είναι ο προορισμός του.

Τό άσχημο είναι ότι δεν μάθαμε να δεχόμαστε τον εαυτό μας έτσι όπως ακριβώς είναι, και το χειρότερο ότι δεν συνηθίσαμε αυτό τον αμαρτωλό εατό να τον διατηρούμε σε επαφή με τον Ουρανό.

Γι αυτό και ο καρκίνος θερίζει

Από το βιβλίο του Τάσου Μιχαλά «Η Ορθοδοξία στη χώρα τού Τσαουσέσκου» εκδ.Επτάλοφος , Αθήνα 1982

Άγιος ιερομάρτυρας Κρονίδης,ηγούμενος της Λαύρας του Αγίου Σεργίου(+27 Νοεμβρίου 1937)

O νέος  Ιερομάρτυρας π.Kρονίδης (κατά  κόσμο Κωνσταντίν Πέτροβιτς Λιουμπίμοφ) γεννήθηκε το 1859 στο χωριό Λέβκιεβο κοντά στην  Μόσχα. Το 1915 ο Αρχιμανδρίτης π. Κρονίδης διορίστηκε  ηγούμενος στη Λαύρα του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ και έμεινε σε αυτή τη θέση  μέχρι το 1920, όταν το μοναστήρι έκλεισε  από τους Μπολσεβίκους. 

Ο γέροντας Κρονίδης στην συνέχεια και για δεκαεπτά χρόνια έζησε στο Ζαγκόρσκ(Σεργκέεβ Πόσαντ)η πόλη που περιτριγυρίζει την Λαύρα.Εξακολουθούσε να είναι ηγούμενος και να καθοδηγεί μυστικά την μοναστική αδελφότητα που είχε σκορπίσει στην πόλη.

 Πολλοί πιστοί-από όλα τα κοινωνικά στρώματα-σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς βρήκαν παρηγοριά,ενίσχυση  και αγάπη στον γέροντα Κρονίδη.
 Από την στιγμή της συλλήψεώς του,τον Νοέμβριο του 1937,έμεινε τυφλός.

 Άγ.Κρονίδης με τον γέροντα Μακάριο και τον Άγ.Αλέξιο από την Σκήτη του Ζωσιμά

Δικάστηκαν μαζί του δεκαπέντε άτομα από τους οποίους οι δέκα ήταν μοναχοί στην Λαύρα.Οι έντεκα απο αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο και οι τέσσερις-μεταξύ τους και ο π.Κρονίδης-σε καταναγκαστικά έργα.
 Ομολογώντας ότι είναι εκ φύσεως φιλομοναρχικός και απαντώντας ότι η σοβιετική εξουσία εστάλη από τον Θεό ως μία δοκιμασία εκτελέστηκε στο Μπούτοβο και θάφτηκε σε ομαδικό τάφο. Η μνήμη του τιμάται στις 27 Νοεμβρίου

π.Δανιήλ Σάντου Τούντορ.Ο Άγιος των ρουμανικών γκούλαγκ!(+17 Νοεμβρίου 1962)

READ SAINT'S DANIEL TUDOR SANDU LIFE HERE
Ο πατέρας Δανιήλ Sandu Tudor Alexandru Τεοντορέσκου γεννήθηκε στις 22 Δεκέμβρη του 1896, από οικογένεια δικηγόρων. Μετά άρχισε να δουλεύει ως δημοσιογράφος διάλεξε το ψευδώνυμο Sandu Tudor. Κατόπιν έγινε μοναχός AΓΑΘΩΝ και στη συνέχεια μεγαλόσχημος μοναχός Δανιήλ. 

Σπούδασε Θεολογία, Φιλοσοφία, και Τέχνες, αλλά χωρίς να απόκτηση πτυχίο. Ήταν και ερασιτέχνης πιλότος αεροπλάνου, δάσκαλος, ποιητής, δημοσιογράφος.
Το 1929, μετά την ανάγνωση ενός άρθρου από μια γυναίκα γαλλίδα δημοσιογράφο που είχε ισχυριστεί ότι επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, αποφάσισε να επισκεφθεί και ο ίδιος, και στη συνέχεια να γράψει ένα άρθρο σχετικά με αυτό.

Πήγε με σκοπό να μείνει λίγες μέρες σαν προσκυνητής αλλά κάτι μέσα του τον έκανε μυστηριωδώς βήμα βήμα να θέλει να μείνει περισσότερο. Αντί για λίγες μέρες, πέρασε οκτώ μήνες στο Άγιο Όρος.
Επέστρεψε στη Ρουμανία και το δημοσίευσε στη εφημερίδα του. Φυλακίστηκε το 1942 για τις αριστερές πολιτικές απόψεις του και απελευθερώθηκε το 1944. Μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα από το οποίο ως εκ θαύματος επέζησε πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και αποφάσισε να γίνει μοναχός.Ήρθε στην μονή ANTIM στο Βουκουρέστι το 1945. Εκεί άρχισε μια ομάδα που ονομάστηκε "Rugul Aprins".

Ήταν μια ομάδα μελέτης που διοργάνωνε συνέδρια και ασκούσε την Προσευχή της Καρδιάς . Λόγω αυτού του γεγονότος φυλακίστηκε από τους κομμουνιστές για τρία χρόνια.  Το 1952 αφέθηκε ελεύθερος και έγινε ιερομόναχος και στη συνέχεια μεγαλόσχημος. Αποσύρθηκε στη σκήτη Rarau στα Καρπάθια. Δεν ξέρουμε πώς πράγματι πέθανε ο Πατέρας Δανιήλ. Για τελευταία φορά τον είδαν το 1960, σοβαρά άρρωστο στη φυλακή Aiud. Η ληξιαρχική πράξη θανάτου έγραφε ότι ο Πατέρας Δανιήλ πέθανε στις 17 Νοεμβρίου του 1962, από εγκεφαλική αιμορραγία.Το σώμα του το πέταξαν οι κομμουνιστές στους κοινούς τάφους μαζί με χιλιάδες άλλα σώματα. Ο Πατέρας Μπράγκα, ο οποίος ήταν επίσης μέλος της Rugul Aprins, δήλωσε ότι "ο Πατέρας Δανιήλ πέθανε σε ένα κτίριο φυλακών με ακραίες συνθήκες στο Aiud μετά από τέσσερα χρόνια ύστερα από βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς. Ήταν ένας από τους ελάχιστους κρατούμενους που του φορούσαν αλυσίδες για την όλη τη διάρκεια της ποινής. "

Θέλω επίσης να δημοσιεύσετε την ακόλουθη ιστορία:
Ο Πατέρας Augustin από την Μονή μας δίνει μια σημαντική μαρτυρία για την αγιότητα του αυτός που θα μπορούσε να ονομαστεί ο Δίκαιος Δανιήλ ο Ομολογητής:
«Ένα χειμώνα, τον πατέρας Δανιήλ τον έβαλαν σε ένα κελί που ονομαζόταν το λευκό κελί ή το ψυγείο κελί.
Λόγω ότι η θερμοκρασία ήταν -30 º Κελσίου. Ήταν ένα κελί χωρίς παράθυρα, με τα περιττώματα και τα ούρα παντού, επειδή εκεί ήταν σίγουρο γραφτό ότι θα πεθάνει -. πρακτικά είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, λόγω του κρύου. 
Είχαν λίγα ρούχα και όπου φυλάσσονται εκεί με πολύ, πολύ λίγη τροφή.

"Και ο γέροντας τοποθετήθηκε εκεί μαζί με ένα γιατρό, ένα πολύ καλό φίλο του. Αφού και οι δύο μπήκαν στο κελί από τρεις φύλακες, ο Πατέρας Δανιήλ αμέσως σήκωσε τα χέρια του σε σημείο σταυρού, και με το πρόσωπό του σε όλα αυτά τα βρώμικα πράγματα, είπε στο γιατρό: "Έλα πίσω από μένα!" Ο γιατρός με την πλάτη του στο πίσω μέρος του Γέροντος στην ίδια θέση έκανε το σημείο του Τιμίου Σταυρού Τότε ο γέροντας του είπε:. "Γιατρέ, δεν λέμε τίποτα περισσότερο από: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλό".
"Και ο γιατρός είπε αργότερα ότι όταν ο Πατέρας Δανιήλ άρχισε να προσεύχεται, ένα εκτυφλωτικό φως μπήκε στο κελί και από εκείνη τη στιγμή έχασε την έννοια του χρόνου.
"Μετά από λίγες μέρες, κάποιοι φύλακες μπήκαν στο κελί, να τον πάρουν ανακάλυψαν ότι επέζησε μέσα εκεί για 8 ημέρες χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς ύπνο ή οτιδήποτε για να φορέσει, στους -30 ° Κελσίου.
"Όταν η βασανιστές μπήκαν στο κελί και άγγιξαν τον Πατέρα Δανιήλ, ήταν θερμότερος από ότι, όταν τον είχαν φέρει στο κελί, και τα πάντα γύρω του είχαν λιώσει».

(Απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ Rafael Udrişte, η TVR, 11 Οκτωβρίου 2008).

apantaortodoxias./Αντιγραφή...

Αγιος Μητροφάνης του Βορονέζ (+23 Νοεμβρίου)

Γεννήθηκε τό 1623 στήν περιοχή τοῦ Βλαδιμήρ. Ἀρχικά ἀκολούθησε τόν ἔγγαμο ἱερατικό βίο καί μετά τήν χηρεία του (σέ ἡλικία 39 ἐτῶν), μόνασε στή Μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στό Ζολοτίνσκ τοῦ Σουζντάλ.
 Διακρινόμενος γιά τά πνευματικά καί διοικητικά του προσόντα, ἡγουμένευσε στή Μονή Γιαχρώμσκ, ὁ Πατριάρχης Μόσχας Ἰωακείμ τοῦ ἀνέθεσε τήν διοίκηση μεγάλης μονῆς στήν Κοστρόμα καί τελικά - τό 1682 - τόν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο.
 Ἀνέλαβε τήν Ἐπισκοπή Βορονέζ κατά τήν περίοδο τῶν ταραχῶν γιά τήν διαδοχή τοῦ Τσάρου Θεόδωρου. Βρῆκε τό ποίμνιό του νά ταλαιπωρεῖται ἀπό τό Σχίσμα τῶν Παλαιοπίστων, τούς ἐπαναστατημένους Κοζάκους καί διάφορες ληστοσυμμορίες. 

 Πρόσφερε μεγάλο ἱεραποστολικό, ποιμαντικό καί ποικίλο πνευματικό ἔργο. Τόν Αὔγουστο τοῦ 1703 ἀσθένησε βαρειά, ἔλαβε τό Ἀγγελικό Σχῆμα καί ὀνομάσθηκε Μακάριος. Κοιμήθηκε τήν 23η Νοεμβρίου τοῦ ἴδιου ἔτους καί ἐνταφιάσθηκε στή Μονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου (ἡ ὁποία ἔκτοτε πῆρε τό ὄνομά του)

Κατά τήν κηδεία του, τό φέρετρό του σήκωσε ὁ ἴδιος ὁ Τσάρος Πέτρος Α' ὁ Μέγας (ἄν καί εἶχε συγκρουσθεῖ μαζί του ὁ Ἅγιος, γιά τό θέμα τῆς ὑποταγῆς τῆς Ἐκκλησίας στό Κράτος).

 Τό Λείψανό του ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί κατατέθηκε στόν Καθεδρικό Ναό τῆς πόλεως. Τό 1735 ἐναποτέθηκε στό νέο Καθεδρικό Ναό. Τό 1831 ἐξετάσθηκε ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Βορονέζ Ἀντώνιο καί ἀκολούθησε ἡ ἐπίσημη διακήρυξη τῆς ἁγιότητός του.
 Το 1929 οι κομμουνιστές έκλεισαν τον ναό όπου βρισκόνταν το λείψανο του Αγ.Μητροφάνου και κατέσχεσαν το λείψανο και όλα τα κειμήλια του ναού.Όλο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα έγιναν από ιεράρχες επανειλημένες εκκλήσεις να επιστραφεί το λείψανο.Στις 4 Σεπτεμβρίου 1946 ο Αρχιεπίσκοπος Βορονέζ Ιωσήφ έκανε επίσημη έκκληση προς τις αρχές.

Τελικά το λείψανο επιστράφει στην Ορθόδοξη εκκλησία τον Σεπτεμβρίο του 1989.Το 1998 ο πατριάρχης Αλέξιος καθιέρωσε την 4/17η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εορτασμού της δευτέρας ευρέσεως του λειψάνου του Αγ.Μητροφάνη του Βορονέζ.

Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 23η Νοεμβρίου καί ἡ Ἀνακομιδή τοῦ Λειψάνου του τήν 7η Αὐγούστου. Τιμᾶται ἀκόμη καί τήν 2α Ἀπριλίου, ἐπέτειο τῆς χειροτονίας του σέ Ἐπίσκοπο (1682). πηγές churchsynaxarion.και ria.ru επιμέλεια proskynitis.blogspot.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΡΟΝΣΤΑΝΔΗΣ

Ο βίος του Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

Το σπίτι του Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης στην πόλη Κρόνσταντ

Το τρομερό όραμα του Αγ.Ιωάννου της Κρονστάνδης για τον αντίχριστο

Άγιος Ιωάννης Κρονστάνδης και καθηγητής Αλεξανδρώφ

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς και η αγιοποίηση του Αγ.Ιωάννου της Κρονστάνδης

Άγ.Σιλουανός και Άγ.Ιωάννης της Κρονστάνδης

Θεολογικές σκέψεις του Αγ.Ιωάννου της Κρονστάνδης

Να φοβάσαι την κακία σαν την φωτιά(Αγ.Ιωάννη Κρονστάνδης)

Οι καρποί της Θείας Μετάληψης όταν λαμβάνεται άξια(Αγ.Ιωάννη Κρονστάνδης)

Ελεημοσύνη(Αγ.Ιωάννης Κρονστανδης)

ΝΑ ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ!»

«Μόνον Σύ, Κύριε, γνωρί­ζεις τι χρειάζεται εις ημάς»

(ή προσευχή του Πατριάρ­χου Σερβίας κ. Παύλου).

 Από το αδύναμο αγοράκι, δια το όποιον άναβαν κερί νομίζοντες ότι απέθανε, και το όποιον εϊς το μάθημα των θρησκευτικών βαθμολογείτο δια του 2, έγινε εϊς των μεγαλυτέρων πνευματικών της εποχής του.
Μετά από 22 ώρας αεροπορικού ταξιδιού επιστρέφων εκ της Αυ­στραλίας μεταβαίνει κατ’ ευθείαν εις την αγρυπνία εις τον Μητροπολιτικό Ναόν του Βελιγραδίου, έπειτα επί δύο ώρας επιδιορθώνει το ταλαιπωρημένο ράσο του, δια να ξεκινήσει, το πρωί κατά τάς 6 μετά την τέλεση της θείας Λει­τουργίας, δια την Μόσχα, οπού ό Ρώσος Πατριάρχης Αλέξιος Β’ θα τον ερώτηση, εάν εν τω μεταξύ , πρόφθασε να επισκεφθεί την Ν. Ζηλανδία.
Ευρισκόμενος εις την Αμερική  εις την αποστολή δια την επιστροφή και επανένωση των αποσχισθεισών επαρχιών της Ορθοδόξου Σερβικής Εκκλησίας εις την Αμερική με την μητρική Εκκλησία της Σερβίας,  το θέρος του 1992, προτού αναχώρηση από το  Λος Άντζελες δια το Σικάγο, ή Αγιότης ό Πατριάρχης των Σέρβων Παύλος σήκωσε το ράσο , του και εισήλθεν εις τα νερά του Ειρηνικού. Παρέμεινε εις την στάση αυτήν επ’ ολίγον ατενίζων εϊς το βάθος και το ύψος του ορίζοντος,  οφθαλμοφανώς    προσευχόμενος· έσκυψε και από τον βυθόν έλαβε δύο λευκά πετραδάκια, τα φίλησε και τα έβαλε εϊς την τσέπη του.
Έπειτα σημείωσε το σχήμα του Σταυρού εις το σώμα του και έπορεύθη προς το αυτοκίνητο, το ό­ποιον τον ανέμενε εις μικράν απόστασιν. Εις εκ των πρακτόρων του FΒΙ, οί όποιοι τον επέβλεπαν, πλησίασε, γονάτισε και ησπάσθη την χείρα του Σέρβου Πατρι­άρχου αναφωνών: «Να, ένας άγιος πού περπατά στη γη»!
Τα ίδια λόγια την εποχή εκείνη θα ήδύναντο να ακουσθούν και εις την Σερβία υπό των ανθρώ­πων, οι όποιοι παρακολουθούν τάς τελετουργίας του, αλλά και υπό ό­σων τον συναντούν εις τάς οδούς του Βελιγραδίου, καθώς με το «μπαστουνάκι» του μετέβαινε εις την αγορά η εις κάποιον σύναξιν ή εις κάποιον αλλην έργασίαν.
Μακράν και δύσκολο όδόν διήλθε ό Γκόικο Στόιτσεβιτς, μετέ­πειτα μοναχός και ακολούθως επί­σκοπος Παύλος, έως ότου τον ο­νομάσουν ζώντα ακόμη εις την γήν «αγιον».
Έγεννήθη την ήμέραν του εορ­τασμού της Απότομης της κεφα­λής του Αγίου Ιωάννου Προδρό­μου, 11 Σεπτεμβρίου (παλαιόν ημερολόγιο) το 1914 εις το χωρίον Κούτσαντασι της Σλαβονίας (σή­μερον ή περιοχή αύτη ανήκει εις την Κροατία οί Σέρβοι εδιώχθησαν εκείθεν το 1995 κατά τον πρόσφατο πόλεμον), οπού μετανάστευσαν οί γονείς του από την Νότιον Σερβία. Πολύ νέος ακόμη έμεινε ορφανός, πράγμα το οποίον δυσκόλευσε την ζωήν του ακόμη περισσότερον.
«Πολύ ενωρίς έμεινα χωρίς γονείς», λέγει ο  ίδιος, «ό πατήρ μου ειργάζετο εις την Αμερική, εκεί έπαθε φυματίωσιν και επέστρεψε εις το σπίτι μόνον πλέον, δια να αποθάνει. Ή μήτηρ μου ήλθε ν εις δεύτερον γάμο μετά εν έτος, ενώ ό αδελφός μου και εγώ μείναμε με την γιαγιά και την θείαν. και ή μήτηρ μου μετ’ ολί­γον απέθανε. Δια τούτο ή έννοια της μητρός εις έμέ είναι συνδεδεμένη με την θείαν. Ήσθανόμην την άπειρον άγάπην της, εκείνη μου αναπλήρωσε την μητέρα, ώστε εγώ και τώρα σκέ­πτομαι ότι όταν αποθάνω, πρωτίστως θα συναντήσω την θείαν και υστέρα τους υπολοίπους».
Ως παιδί ήτο, όπως διηγείται ό ίδιος, τόσον πολύ ασθενικός, ώστε κάποτε τού άναψαν και κερί πιστεύοντες ότι πέθανε! Ή θεία αντελήφθη ότι ό Γκόικο δεν ήτο δια αγροτικός εργασίας και απεφα­σίσθη να τον στείλουν εις τον θείον, δια να απόκτηση μόρφωσιν.
Αργότερον διηγείτο περί της εποχής αυτής: «Εις τα περίχωρα της πόλεως Τούζλα επεβιώσαμεν χάρις εις μίαν αγελάδα, την οποίαν είμε­θα υποχρεωμένοι, εις βάρος σχε­δόν του σχολείου και της μελέτης, να οδηγούμε εις την βοσκή. Ό θείος ήτο αυστηρός, αλλά δίκαιος. Όλα τα παιδιά του, μαζί και εγώ, μας μόρφωσε. Όλοι τελειώσαμε το Πανεπιστήμιο, μερικοί αποκτήσαμε και διδακτορικό».
«Προτού αρχίσω το γυμνάσιο, με έστειλαν εις την μονήν Οραχόβιτσα, δια να προετοιμασθώ εκεί ο­λίγον… εκεί παρέμεινα επί ένα μήνα αλλά δεν ηδυνάμην να εννοώ τα πολλά εις τάς Ακολουθίας. Είχα ό­μως την αίσθησιν των περασμένων αιώνων και των προγόνων, οί όποιοι προσηύχοντο εις τον χώρον αυτόν δια  έμέ αύται αί προσευχαί ήσαν παρούσαι, όπως και οι αναστεναγμοί και αί χαραί των και τούτο εχαράχθη τόσον πολύ εις την μνήμην μου, δεν εφαντάσθη, όμως, τότε ότι το μέλλον μου θα ήτο συνδεδεμένο με την Έκκλησίαν».
Τίποτε εις τον νεαρό Γκόικο δεν εμαρτύρει το εκκλησιαστικό μέλλον του, ούτε καν ό βαθμός του εις το μάθημα των θρησκευτι­κών! Αν και μεγάλωνε εις θρησκευόμενη οικογένεια και ητο άριστος μαθητής, εις το μάθημα τούτο είχε βαθμό 2!
«Ό καθηγητής μας ητο κοντός, Σέρβος από την Ουγγαρία. Είχα ποικιλίαν διδασκάλων επί τόσα έτη, αλλά δι’ έμέ εκείνος έμεινε ό κα­λύτερος παιδαγωγός και διδάσκα­λος. Μία διδακτική ύλη, όπως είναι ή Δογματική, όλη εις ερωτήσεις και απαντήσεις, ήτο δυσκόλως κατα­νοητή εις την ηλικία εκείνη, Όμως, εκείνος την δίδασκε τόσον καλώς, ώστε να μη έχομεν δυσκο­λίας. Ήτο καλός, αλλά πάρα πολύ αυστηρός άνθρωπος. Όταν με σήκωνε εις το μάθημα, εγώ τα είχα τε­λείως χαμένα, δεν ημπορούσα τίπο­τε να ειπώ, κάτι ψέλλιζα από εδώ και από εκεί και εκείνος στρεφόμε­νος εις έμέ έλεγε: κάθισε»! Όταν εκείνος ερωτά κάτι δυσκολότερων, εγώ τότε ευρίσκω την ευκαιρία να βελτιώσω την εντύπωση. Συνήθως λέγει: «Όποιος γνωρίζει, θα πάρη 2». Αν γνωρίζω, σηκώνω το χέ­ρι και διορθώνω τον βαθμό μου. Αργότερον, όταν μεγάλωσα, έγινα περισσότερον ανεξάρτητος, δεν είχα πλέον «τρακ», αν και περισσότερον μου άρεσαν τα μαθήματα, δια τα οποία δεν απαιτείτο πολλή μνήμη, όπως είναι τά μαθηματικά και ή φυσική. Υπερίσχυσε ή επίδρασης των συγγενών μου, ώστε να εγγραφώ εις Ιερατική Σχολή, αν και παρέμεινε το ενδιαφέρον μου δια την φυσική, με την οποίαν θα ησχολούμην Αργότερον, ιδιαιτέ­ρως κατά τον ελεύθερον μου χρόνον».
Την Θεολογική Σχολή ό Πατριάρχης τελείωσε στο Βελιγράδιον. Ό Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τον ευρίσκει εις την γενέτειρα του Σλαβονίαν, από οπού, όπως και
πολλοί άλλοι Σέρβοι, ηναγκάσθησαν να καταφύγουν εις την Σερβία. Εκ νέου ευρέθη εις το Βελιγράδιον, τώ­ρα όμως πλέον ως πρόσφυξ. Δια να εχη τα προς τον ζην, ηναγκάσθη να δεχθεί να αναλάβει βαρείας εργασίας εις οικοδόμος.
Ό ίδιος διηγείται: «Όταν το 1941 κατέφυγα εις το Βελιγράδιον, ηργαζόμην εις τάς οικοδόμος, εις τάς απο­βάθρας φορτοεκφορτώσεως των λι­μένων… Εκείθεν και ή παραμόρφωσης του αντίχειρας μου. Δεν ηδυνάμην να αντέξω αύτάς τάς εργασίας. Την άνοιξη του 1942 ό συμμαθητής μου Ιερο­μόναχος Ελισαίος (Πόηοβντς) με ώδήγησεν εις την ίεράν μονην της Αγίας Τριάδος εις την Όβτσαρα Ή μονή  είχε καλά οικονομικά και ήδύνατο να συντήρηση και έμέ. Μου ανέθε­σαν ελαφρότερες εργασίας. Έπειτα ηργαζόμην ως κατηχητής και παιδα­γωγός εις την Μπάνια Κοβίλιατσα, εις το ίδρυμα των παιδιών προσφύγων από την Βοσνία. Μίαν ζεστή ήμέραν του Αυγούστου το 1944 ημείς οί παιδαγωγοί ωδηγήσαμεν τα παιδιά εϊς τον ποταμόν Δρίνα Εδείξαμεν εις αυτά το σημείον μέχρι του οποίου θα ήδύναντο να προχωρήσουν εντός του πόταμου, όμως τα παιδιά είναι παιδιά! Βλέπω, λοιπόν, ένα παιδί να απομα­κρύνεται και να βυθίζεται εις τα νερά πατά εις τον βυθόν, εμφανίζεται εις την επιφάνεια, προσπαθεί να εισπνεύσει, άλλα δεν ημπορεί να ελθη προς την όχθη. Ζεστός και κάθιδρος όπως ήμουν, όρμισα προς το παιδί και το έβγαλα έξω. Αμέσως το δίπλωσα στα γόνατα μου και του «τις έβρεξα» λέγοντας του: «Βρε, παιδάκι μου, από την Βοσνία εσώθης, ή μάνα και ό πα­τέρας σου έφονεύθησαν, και εσύ τώ­ρα θέλεις να πνιγείς εμπρός μου. Που είναι ό νους σου;». Αμέσως μετά ταύτα ασθένησα, είχα ψηλό πυρετό, επήγα δια εξετάσεις και μου είπαν: Φυματίωσης!».
Ή βαρεία ασθένεια, ή οποία εκείνη την εποχή δεν άφηνε καμμιάν ελπίδα σωτηρίας. 0ι Ιατροί εις τον Γκόικο είπαν ότι του έμειναν μόνον τρεις μήνες ζωής. Τον ανέλα­βαν οί μοναχοί εις την Ίεράν Μονην Βούγιαν, αλλά του συνέστησαν να μη εισέρχεται εις τον ναό κατά την ώραν των ακολουθιών και της θείας Λειτουργίας, να μη τρώγει μαζί με την αδελφότητα και να αποφεύγει οποι­ανδήποτε επαφή με τους άλλους, ώστε να μη τους μεταδώσει το νόση­μα Όσον οί μοναχοί τελείωναν τάς Ακολουθίας, τότε εκείνος εισήρχετο εις τον ναόν και προσηύχετο λουόμενος εις τα δάκρυα
Εις την ίεράν Μονην ήρχοντο στρατιώται διαφόρων στρατών. Ήλεγχαν και το κελί του Γκόικο. Αν και προφανώς εξηντλημένος και άρρωστος, εις όλους ητο ύποπτος. Ό­ταν, όμως, επληροφορούντο ότι έπασχε από φυματίωσιν, έφευγαν κλεί­νοντας ταχέως την θύραν.
Ό Γκόικο δεν έχασε το ηθικόν του. Με προσευχήν πολέμησε την ασθένειαν. και τότε, ως εκ θαύματος, ήρχισαν να εμφανίζονται τα σημεία της θεραπείας. τούτο ήτο ευκαιρία, μόνος εις το κελί του, να αναλογίζε­ται τα του μέλλοντος. Προηγουμένως είχε πρόγραμμα την ζωήν του εγγά­μου ιερέως. Τώρα, όμως, μετά από την παρέλευσιν της νόσου, κατάλαβε ότι το πρόγραμμα δεν μπορούσε πλέον δυ­νατόν να πραγματοποιηθεί. Βλέπων εκ του πλησίον την ζωήν των μο­ναχών ηθέλησε και ό ίδιος να κόρη μοναχός.
Ως δείγμα της ευγνωμοσύνης του προς την Ίεράν Μονην οπού εθεραπεύθη, ό ήδη δόκιμος μοναχός Ρόϊκο, με το μαχαιρίδιον σκάλισε εις το ξύλον τον Σταυρόν και την σταύρωσιν του Κυρίου. Εις την οπίσθια όψιν του Σταυρού χάραξε τα λόγια (σλαβονιστί): «Εις την μονην Βούγιαν δια την θεραπεία μου προσφέ­ρω ό δούλος του Θεού Γκόίκο». Αυ­τός ό Σταυρός σήμερον είναι από τα συχνότερο ενθυμούμενα κειμήλια του θησαυροφυλακίου της Μονής.
‘Ύστερα από τα έτη της ζωής του ως δοκίμου εις την Ίεράν Μονην Βούγιαν εκάρη μοναχός εις την Ίε­ράν Μονην του Ευαγγελισμού το 1948. Του εδόθη το όνομα Παύλος. Το όνομα, το όποιον με κάθε τρόπον θα προσπαθήσει να τίμηση ακολου­θών την άποστολικήν όδόν και τα λόγια εκείνου, από το όποιον το έλα­βε —του Αποστόλου Παύλου.
‘Από το 1949 έως το 1955, εϊς την εποχή του μεγάλου αγώνος της κομ­μουνιστικής εξουσίας εναντίον ήδη της βαθέως δοκιμαζόμενης Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ανήκει εϊς την αδελφότητα της μονής Ράτσια.
«Όσον χρόνον ήμουν στην Ράτσια», θα σημείωση αργότερα σε ένα αυτοβιογραφικό του κείμενον, «εις την μονην δεν είμεθα χωριστά από τον λαόν, και οΰτως πληροφορούμεθα το τι συνέβαινε εις τον κόσμον και εις ποίαν εποχή ζώμεν. Τάς εσωτερικός μας ανησυχίας και αγωνίας εζεύξαμεν εις το άρμα των καθημερινών μας διακο­νιών, τάς οποίας δεν προεφθάναμεν να διεκπεραιώσωμεν έως το βράδυ. Κά­ποτε ελαμβάναμεν μόνον ένα κομμάτι ψωμί και όλην την ήμέραν εργαζόμεθα εις τους αγρούς επεβλέπαμεν τα ζώα της Μονής, μεταφέραμε τα ξύλα από το δάσος Επί εν χρονικό διά­στημα ειργαζόμην στον νερόμυλο της Μονής. Είχαμεν την ανυπομονησία το Εσπέρας μετά την εργασίαν να συγκεντρωθώμεν όχι δια ανάπαυσιν αλλά δια προσευχήν. Δεν υπάρχει με­γαλύτερα μακαριστής από την στιγμήν, κατά την οποίαν ό κουρασμένος άνθρω­πος προσεύχεται εν ταπεινώσει. Τότε όλος ό άνθρωπος μεταμορφούται ουσιωδώς εις κατάστασιν προσευχής: να σωθώμεν ως λαός και ως άτομα Πρέπει να υπηρετώμεν τον Θεόν, εσκεπτόμεθα, οποίος και να κυβερνά, και τούτο δια ημάς απετέλει το βαθύτερο νόημα του μοναχικού βίου».
Εν το μεταξύ ό Ιεροδιάκονος Παύλος το έτος 1950 – 51 διετέλεσε λέκτωρ εις την Ιερατική Σχολή εις το Πρίζρεν (την οποίαν κατέστρεψαν και έκαψαν οι Αλβανοί τον Μάρτιον του 2004 εϊς το Κόσσοβο υπό τα όμ­ματα ιών στρατιωτών του ΝΑΤΟ)… Ως ιερομόναχος έκάρη το 1954· το αυτό έτος έλαβε την διάκρισιν του πρωτοσύγκελου. Το 1957 γίνεται αρχιμανδρίτης. Τάς μεταπτυχιακός σπουδές εις την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών παρακολούθησε κατά το διάστημα από το 1955 έως 1957. Εν συνεχείς εκλέ­γεται εις τον επισκοπικό θρόνο Ράσκας και Πρίζρεν (Κόσσοβο).
Εις το Κόσσοβο και τα Μετόχια εις την περιοχή της Ράσκας, εις τον επισκοπικό αυτόν θρόνο θα υπηρέ­τηση σχεδόν 34 χρόνια Την εποχή εκείνη, όταν εγίνοντο πολλά κατά της Εκκλησίας με την συγκατάθεσιν του Κράτους, ηναγκάσθη να αντιστέ­κεται εις διαφόρους επιθέσεις: με την καθαράν προσευχήν, με την συνετή καθοδήγησιν και τάς κραυγαλέας προσκλήσεις. Την Ίεράν Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας και το Κρά­τος ενημέρωνε συνεχώς ως προς τάς επιθέσεις, αί οποίαι ελάμβαναν χω­ράν κατά των Σέρβων και κατά της περιουσίας της Σερβικής Εκκλησίας εις το Κόσσοβο και τα Μετόχια
«Ελάμβανα τάς προειδοποιήσεις να προσέχω τάς τακτικός αναφοράς μου προς την Σύνοδο, διότι αύται έφθασαν και εις τάς χείρας της κρα­τικής εξουσίας, καθώς ητο ολοένα και σαφέστερο ότι κάπου ειχεν ήδη αποφασισθεί να μη είναι πλέον σερβικό το Κόσσοβο», θα σημείωση ό Πατριάρχης Αργότερον.
Καί ό ίδιος συχνά προσωπικώς έγίνετο θύμα Καθ’ όδόν έγίνετο αντικείμενο προπηλακισμών, ύ­βρεων, βασανισμών. Εις τα λεωφορεία τον εδίωκαν βιαίως. Εις στάση λεωφορείου εις το Πρίζρεν κάποιος Αλβανός τον ράπισε με λύσσα χωρίς αιτία. Λόγω της βιαιότητας του ραπίσματος, το καλυμμαύκι και ό επί­σκοπος επήγαν εις αντίθετο κατεύθυνσιν! Ό άρχιερεύς εσηκώθη, επή­ρε το καλυμμαύκι, το έβαλε εις την κε­φαλήν, με οίκτων κοίταζε τον επιτεθέντα και συνέχισε τον δρόμο του. Από το Πρίζρεν μέχρι το Βελιγράδι ταξίδευε πολλάκις εϊς τα βαγόνια με παράθυρα χωρίς κρύσταλλα, οπού το χιόνι σκέπαζε τα καθίσματα Υπέ­φερε τα πάντα, χωρίς γογγυσμόν, φροντίζων πολύ περισσότερον δια την επαρχία του και τους άλλους, παρά δια τον εαυτόν του. «Αυτόν τον επίσκοπο και πολύ μορφωμένο θεολόγο», σημείωσε ό γνωστός Ιστορικός της Τέχνης Ζ.Σ., «τον βλέπαμε πώς από την σκαλωσιά, πού σου σπάει τον λαιμό, επιδιόρθωνε τάς στέγες των ναών η τα κονάκια των μοναχών, ενώ στην έδρα της επαρχίας του δεν έχει αρχιεπισκοπικό μέγαρο, αλλά ένα κελί, χω­ρίς τηλέφωνο και χωρίς προσωπικό γραμματέα, μόνον με την γραφομηχανή εις το γραφείο, οπού ό ίδιος συντάσσει τάς εκθέσεις, ανα­φοράς και έπιστολάς γράφων εϊς το φθηνότερο χαρτί της αγοράς! Παν­τού υπάρχουν πλήθος ποιμαντικών απαντήσεων εις τάς ερωτήσεις των πιστών: από τα πλέον απλά και πρα­κτικά θέματα μέχρι των πλέον πο­λύπλοκων και πνευματικών…».
Ιδιαίτερα φροντίδα έδειχνε δια την Ιερατική Σχολή του Πρίζρεν, οπού, ενίοτε, έκαμνε διαλέξεις. εκεί επεσκέπτετο συχνά τους μαθητάς ενδιαφερόμενος δια το ποίον εις τι θα βοηθήσει. Τάς νύκτας σκέ­παζε τους μαθητάς εις τον ύπνον των!
Πολλούς αιφνιδίασε το ότι ό επί­σκοπος Παύλος εξελέγη εις τον πετραρχικό θρόνο. Έως τότε δεν είχε προβληθεί από τα ΜΜΕ και δια το κοινόν (αλλά και μεταξύ των υπολοίπων επισκόπων) δεν ήτο ό κύριος υποψήφιος δια την έδρα του πρώτου ίεράρχου.
Εις την συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Εκκλησίας δια την εκλογή Πατριάρχου (1.12. 1990), συμφώνως προς το σύνταγμα της Εκκλησίας της Σερβίας, έπρεπε οί εκλέκτορες επίσκοποι να «σταυ­ρώσουν» τρεις υποψηφίους, οί όποιοι όφειλαν να συγκεντρώσουν το ελά­χιστον 13 ψήφους. Εις τον α’ γύρο εξελέγησαν μόνον δύο. Ό τρίτος, ό επίσκοπος Παύλος, λόγω ανεπαρκεί­ας ψήφων (11) παρέμεινε εκτός και μόνον εις τον 9ον γύρο εξελέγη δια 20 ψήφων και εισήλθεν εις την τριά­δα των υποψηφίων. Ακολούθησε ή τελική φάσης της εκλογής δια κλήρου, δηλαδή δια του αποστολικού τρόπου: ό ηγούμενος της μονής Τρόνοσσα κατόπιν προσευχής εξάγει εκ του βι­βλίου του Ευαγγελίου τρεις σφραγισμένους φακέλους με τα ονόματα των τριών υποψηφίων, τους ανακα­τεύει και λαμβάνει τον ένα, τον οποίον και παραδίδει εις τον προε­δρεύοντα, τον μεγαλύτερον αρχιε­ρέα, ό όποιος ιστάμενος προ της Ω­ραίας Πύλης δεικνύει τον σφραγισμένο φάκελο, τον ανοίγει και ανακοινώνει: «ό αρχιεπίσκοπος του Πεκίου, ό μητροπολίτης του Βελιγρα­δίου και των Κάρλοβτσι και ό Πα­τριάρχης της Σερβίας είναι ό επίσκο­πος της Ράσκας και του Πρίζρεν Παύλος!».
Σχολιάζων, μετά 15 έτη από της εκλογής, ό μητροπολίτης Μαυροβου­νίου κ. Αμφιλόχιος το γεγονός έ­γραφε: «Ό μοναδικός άνθρωπος, ό όποιος δεν ήθελε πράγματι να γίνει Πατριάρχης, ήταν ό Πατριάρχης Παύλος!».
Μετά την εκλογή ό Πατριάρχης Παύλος απευθυνόμενος εϊς την Ίεράν Σύνοδο θα πει: «Αι δυνάμεις μου είναι μικραι και σεις το γνωρίζετε. Εγώ εϊς αύτάς δεν ελπίζω. Ελπίζω εις την βοήθειάν σας καί, επαναλαμβάνω εις την βοήθειαν του Θεού, με την οποίαν Εκείνος μέχρι σήμερον με υπεστηριζεν. Ας είναι προς δόξαν Θεού και προς όφελος της Εκκλησί­ας του και του δοκιμασμένου λάου μας εις αυτούς τους δύσκολους και­ρούς».  Την επόμενη ήμέραν της ενθρονίσεως εις τον μητροπολιτικό ναό ανακοίνωνε  το  ολιγόλογο πρόγραμμα του: «Ανερχόμενος ως 44ος Πατριάρχης Σερβίας εις τον θρόνο του Αγίου Σάββα δεν έχω κανένα δικό μου πρόγραμμα δια το πατριαρχικό έργον. Το πρόγραμμα μου είναι το Ευαγγέλιον του Χριστού η καλή αύτη αγγελία περί του Θεού μεθ   ημών και της Βασιλείας Του εντός ημών -έφ’ όσον με την πίστιν και την αγάπην Τον δεχθούμεν».
Ανέλαβε τα πατριαρχικά του κα­θήκοντα εις μίαν των δυσκολότερων περιόδων της σερβικής ιστορίας: στον καιρόν των πολέμων, των πιέσε­ων και εκβιασμών των ισχυρών του κόσμου, των εσωτερικών αναταρα­χών και της ανέχειας, εις τον καιρόν της αμφισβητήσεως των ιερών και οσίων.
Αντεστάθη εις το κακόν από οπού και αν ήρχετο, προσκαλών να συνε­τισθούν και οι συμπατριώται και οί ξέ­νοι. Τονίζει ότι: «Υπό τον ήλιον υπάρχει αρκετός χώρος δια όλους» και ότι: «Την ειρήνη χρειάζονται ομοίως όλοι οί άνθρωποι, όπως ημείς και ο εχθροί μας». Πολλάκις αναφέ­ρει χωρία από εν δημοτικό σερβικό ποίημα, οπού λέγεται: «Καλύτερον είναι να χάσωμεν το κεφάλι μας, παρά να χάσωμεν την ψυχήν μας». Με τους έξης λόγους διδάσκει ότι «έχομεν υποχρέωσιν και εις την πλέον δύσκολο κατάστασιν να συμπεριφερώμεθα ως άνθρωποι και δεν υπάρχει συμφέρον ούτε εθνικό ούτε προσωπικό, το όποιον θα ημπορούσε να αποτελεί δικαιολογία του να μη είμεθα άνθρωποι».

Αυτοί οί συνεχώς επαναλαμβα­νόμενοι λόγοι του «να είμεθα άν­θρωποι», γέμισαν τα αυτιά ακόμη και των μικρών παιδιών, τα όποια χαϊδευτικός τον ονομάζουν «Ό Παύλος-Παύλος-Να Είμεθα-Άνθρωποι». Όλοι άκουσαν τους λόγους αυτούς, όμως πολλοί δεν ηθέλησαν να υπακούσουν. Μεταξύ αυτών και εκείνοι, οί όποιοι εις την γενέτειρα του (σημερινή Κροατία), κατά την διάρκεια του πολέ­μου του ’90, κατεδάφισαν τον ορθόδοξο ναόν μόνον και μόνον επειδή εις αυτόν εβαπτίσθη ό Πα­τριάρχης των Σέρβων! Τούτο συνέβη, ενώ εις ακτίνα 40 χιλιομέτρων από τον ναόν δεν έγίνοντο καν μάχαις.

Ό Πατριάρχης Παύλος είναι α­κούραστος εϊς την τέλεσιν των ποι­μαντικών καθηκόντων του. Ούτω κα­τά το παρελθόν φθινόπωρο, εις τα 91 έτη του, απεφάσισε να επισκέφθει την Αυστραλία μεταξύ των άλλων και δια να άγιάση την έκτασιν των 87 εκτα­ρίων, τα όποια αγόρασε ή Σερβική Εκκλησία, δια να κτιστή εκεί το κολλέγιον «Άγιος Σάββας», οπού μαζί με τα Σερβόπουλα, θα διδάσκωνται και Ρωσσόπουλα, Ελληνόπουλα κ.λπ.
Μερικοί επίσκοποι προσεπάθησαν να τον αποτρέψουν λέγοντες ότι ταξίδι τόσης διαρκείας είναι πέραν της αντοχής του. Ό Πατριάρχης αντέλεγε: «Δι’ έμέ δεν είναι δύσκολο, αλλά πώς θα τα καταφέρουν αυτοί (ή συνοδεία);».
Επήγε εις την Αυστραλία προσπαθών την δύο εβδομάδων επίσκεψιν να την κάνη ιεραποστολικός όσον περιεκτικωτέραν έγίνετο. Όταν επέστρεψε εϊς το Βελιγράδιον, κατ’ ευθείαν πήγε εις την αγρυπνία, αν και με το αεροπλάνο ταξίδευε επί 22 ώρας και αμέσως το πρωί ξεκίνησε δια την Μόσχα.
Γνωρίζων όλα αυτά ό φιλοξενών αυτόν Πατριάρχης της Ρωσίας Αλέξιος Β’ αστειευόμενος τον ρώτησε:
«Αγιότατε, πήγατε τόσον μακρύ ταξίδι, φθάσατε και ως εδώ μήπως, τυχόν προφθάσατε να επισκεφθείτε και την Νέαν Ζηλανδία, επειδή και εκεί υπάρχει ό ορθόδοξος κόσμος μας;…».
«Αγιότατε, αυτήν την φοράν δεν το έκανα, αλλά βεβαίως θα το κάνω εντός των επομένων 90 ετών!».
Ό Πατριάρχης Παύλος, παρά τάς πολλάς υποχρεώσεις του, ζή και γνήσιο μοναχικό βίον. Κάθε πρωί εις το παρεκκλήσιο του Πατριαρχείου λειτουργεί και κοινωνεί και κάθε βράδυ είναι παρών εις τον Μητροπολιτικό ναό κατά την εσπερινή ακολουθία.
Προτού τέλεση την θείαν Λειτουργία, δεν αναχωρεί δια κανένα σκοπό.
Με την πορείαν της ζωής του, αρ­χίζοντας από τον τόπον της γεννή­σεως του και τους τόπους της μορ­φώσεως του έως εκείνους οπού υπη­ρετεί, έγινε εν ενωτικό σύμβολο της Σερβικής Εκκλησίας. Επίσης, κατά την ζωήν του και κατά τον ρόλο του εις τον ορθόδοξο κόσμον, εκείνος είναι και εν των συμβόλων της ενότητας της οικουμενικής Ορθοδοξίας.
Όσον κάποτε, κατά τα έτη των προσφάτων πολέμων» από το διαμέ­ρισμα του εις το Πατριαρχικό μέγαρο είδεν εις τον δρόμο μίαν ομά­δα προσφύγων να βρέχονται, κατέβει και ήνοιξεν την μεγάλην από ξύλον βελανιδιάς θύραν του Πατριαρχείου και τους κάλεσε να εισέλθουν, δια να προστατευθούν από την βροχή. Όταν οί συνεργάται του  έκαναν παρατήρησιν ότι υπήρχε και πιθα­νότητα να εισέλθει και κάποιος μη κα­λοπροαίρετος —εις τον πόλεμο  ήσαν—τους απήντησε: «Πώς μπο­ρούσα εγώ να κοιμούμαι εκεί επάνω  στα ζεστά, ενώ τα παιδιά αυτά να βρέχονται έξω!».
Και οί έξης συγκλονιστικοί λόγοι είναι ιδικοί του: «Εάν ηδυνάμην να προφθάσω, ό άναστάς Θεός είναι μάρτυς μου, θα εστεκόμην ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και ενώπιον των πολυτελών χώρων δια τάς δεξιώσεις και τάς επιδείξεις μόδας και προσωπικώς  θα  ζητούν  ελεημο­σύνη  δια τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ό κάθε εξ ημών θα έπρεπε, με ενεργό τρόπον, να εντροπιάση όλας εκείνος τάς επιδει­κτικός πλεονεξίας, αϊ οποίαι υπάρχουν εις τόσους δημοσίους χώρους και όχι μόνον απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή ή αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας».
Ό Πατριάρχης φροντίζει ό ίδιος τον εαυτόν του εις όλας τάς άνάγκας του: μόνος του ετοιμάζει το φαγητό του, καθώς ή διατροφή του, καθ’ όλον το έτος, είναι σχεδόν νηστίσιμος -συνήθως τρώγει τα βραστά λαχανικά, το λάδι το προσθέτει μό­νον κατά τάς εορτές, σπανιότατα τρώγει ολίγον ψάρι, το κρέας ποτέ. Το αγαπημένο του ρόφημα είναι ό χυμός ντομάτας, καθώς ή τροφή της αρεσκείας του είναι ή τσουκνίδα Όταν δεν νηστεύει, του αρέσουν τα γαλακτοκομικά Τα ενδύματα του τα ράπτει, επιδιορθώνει και πλένει ό ίδιος. Όπως διορθώνει και συντηρεί και τα υποδήματα του.
Έκτος αυτού προσέχει και το τι γί­νεται γύρω του. Εις το Πατριαρχείων επιθεωρεί και φροντίζει όλα να λει­τουργούν όσον καλύτερα γίνεται. Όταν τελείωση το οραρίων της εργασίας και όλοι έχουν αναχωρήσει, τότε ό Πατριάρχης έρχεται να σβήσει τα φώτα, τα όποια λησμόνησαν οι εργαζόμενοι. Συχνάκις μόνος του διορθώνει και τα υδραυλικά, τα παρά­θυρα, τα κλείθρα..
Φροντίζει, παντού οπού υπάρχει ανάγκη, και περί των πραγμάτων της γης, αν και τονίζει ότι ή πραγματική πατρίς ημών είναι «άνω» και δια τούτο υπενθυμίζει ότι πρέπει να προσέχωμεν: «Όταν μίαν ήμέραν παρουσιασθώμεν ενώπιον των προγόνων μας, να μη αισχυνθώμεν δια αυτούς, ούτε εκείνοι να αισχυνθούν δια ημάς».
Φαίνεται ότι το FΒΙ σπανίως κάνει λάθος: Αληθώς ένας άγιος πού περ­πατά στη γη!
(Ή πηγή: Τα δημοσιεύματα εις το περιοδικό «ΝΙΝ» υπό του Γ.Γ., του Α. Δι. κ.λπ., ή μετάφρασης από τα σερβικά: Μ.Β.).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

Γέροντας Γεώργιος Καυσοκαλυβίτης: Ο Όσιος Πορφύριος με γνώριζε πολύ πριν τον γνωρίσω εγώ!

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη
O Γέροντας Γεώργιος Αλευράς Καυσοκαλυβίτης, πνευματικός της Ιεράς Σκήτης Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους και υποτακτικός του Οσίου Πορφυρίου, μιλάει αποκλειστικά στο «pentapostagma.gr» για την γνωριμία και την ιδιαίτερη σχέση τους, τις παρακαταθήκες που του άφησε για το σήμερα, καθώς και για τη θέση του Αγίου σχετικά με τα εθνικά μας θέματα.
A” Μέρος Συνέντευξης
- Γέροντα Γεώργιε, τι θυμάστε περισσότερο από τον Άγιο Πορφύριο;
Όλα τα θυμάμαι, πάρα πολλά πράγματα. Αλλά θέλω να σας πω τρία βασικά περιστατικά που συνέβησαν  και μου έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου, καθώς θεωρώ ότι δείχνουν καλύτερα από οτιδήποτε τη σχέση μου με τον Άγιο Πορφύριο.
Από την πρώτη φορά που τον γνώρισα, μου είπε «Θοδωράκη» (αυτό ήταν το κοσμικό μου όνομα), «σε θυμάμαι από μικρούλι». Ο Γέροντας, λοιπόν, με γνώριζε πριν τον γνωρίσω εγώ. Το πώς, δεν τον ρώτησα ποτέ. Και αυτό, γιατί δεν τον περιεργαζόμουν ποτέ το Γέροντα, τον άφηνα πάντα να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Μόνο αν με ρωτούσε κάτι, απαντούσα, σπανίως εγώ τον ρωτούσα κάτι.

Μια άλλη φορά μου είπε: «Eμείς οι δύο καταλαβαινόμαστε». Βλέπετε, πολλοί μπορεί να είναι κοντά σε ένα άγιο άνθρωπο, αλλά να μην τον καταλαβαίνουν και ο Γέροντας ήταν κάθετος σε αυτό. Πολλές φορές, μάλιστα, στεναχωριόταν και παραπονιόταν ότι «δεν καταλαβαινόμαστε», μια φράση που την έλεγε δυστυχώς συχνά ακόμα και σε δικούς τους ανθρώπους.
Και το τρίτο, κάποια μέρα μου είχε πει: «Θεόδωρε, εμείς οι δύο έχουμε να πούμε πάρα πολλά πράγματα». Και μάλιστα κάποιοι με ρωτάνε: «Mα καλά είπατε τόσα πολλά;». Tους απαντώ: «Πόσα πολλά να προλάβουμε να πούμε σε μια σχέση μόλις 6 χρόνων που γνώριζα το Γέροντα;». Για μένα, η φράση αυτή του Αγίου σήμαινε ότι «στο διηνεκές θα τα λέμε», «θα τα λέμε και μετά». Και πράγματι, πολλές φορές βιώνω στην προσωπική μου ζωή να γίνονται πράγματα, είτε να μιλάω, είτε να βλέπω, είτε να καταλαβαίνω, αλλά δεν είμαι εγώ, είναι αυτός. Και πραγματικά θαυμάζω την παρουσία αυτού του μεγάλου μας αγίου που παραμένει ζωντανός και μετά θάνατον.
Τέλος, όταν τον πρωτογνώρισα και μου φόρεσε το ρασάκι ως δόκιμος μοναχός το 1988 και κάθισα περίπου 15-16 μέρες στο Μήλεσι, θυμάμαι μια χαρακτηριστική του φράση: «Εγώ δεν θα πάω στα Καυσοκαλύβια για να πεθάνω, θα πάω για να ζήσω».  Και πράγματι ζει. Και να μη γινόταν η αγιοκατάταξη του, και πάλι Άγιος θα ήταν. Και όσοι πραγματικά τον αγαπούν, αισθάνονται την παρουσία του, ακόμα και σήμερα, καθημερινά.
- Είχατε μια ιδιαίτερη σχέση, μεταξύ σας, έτσι δεν είναι;
Σας είπα ότι ο Γέροντας, όταν με γνώρισε, μου είπε «σε θυμάμαι από μικρούλι». Αλλά πέρα από αυτό, ο Άγιος  Πορφύριος ζούσε όπως ο Χριστός πάνω στη γη. Δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους σε πρώτους και δεύτερους, σε καλούς και κακούς. Ήταν όπως ακριβώς ο ήλιος, έβγαινε και λαμποκοπούσε σε όλη τη γη. Όταν, λοιπόν, μπαίνανε συννεφάκια μπροστά, δεν έφταιγε ο ήλιος, δηλαδή ο Γέροντας.
Δυστυχώς, όμως, τα συννεφάκια υπάρχουν πάντα, πότε μικρά, πότε μεγάλα, πότε υπάρχει πολύ μεγάλη συννεφιά, που εκεί πια δεν μπορεί να περάσει το φως του ήλιου. Αλλά όπου υπάρχουν καθαρές, αγνές ψυχές, εκεί ο ήλιος λάμπει συνεχώς. Τα σύννεφα είναι πνευματικά και τα δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι με την κακή προαίρεση, τις πονηρίες τους, τις ιδιοτέλειες. Εγώ, βλέπετε, δεν πήγα στον Γέροντα, γιατί σχεδίαζα να βρω ένα άγιο χαρισματικό άνθρωπο, όπως οι περισσότεροι που πήγαιναν κοντά του.
*Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά από πολλούς μήνες αναζήτησης του Γέροντα, καταφέραμε να μιλήσουμε τελικά ανήμερα της αγρυπνίας στο Άγιο Όρος προς τιμήν του Αγίου Πορφυρίου.

Όσιος Γαβριήλ ο Αθωνίτης(με άφθαρτο λείψανο στην Οδησσό)

Ο Όσιος πατήρ ημών Γαβριήλ ο Αθωνίτης γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1849 στο κυβερνείο του Κιέβου.Γεννήθηκε την ημέρα όπου εορτάζεται η μνήμη του Οσίου Γεωργίου του Χοζεβίτου γι'αυτό πήρε το όνομα Γεώργιος.

 Στα δώδεκά του χρόνια έμεινε ορφανός.Από την τρυφερή του ηλικία λάτρευε να διαβάζει την Αγ.Γραφή συσσωρεύοντας με ευκολία όλες τις πνευματικές διδασκαλίες που έβρισκε στα βιβλία.Στην ψυχή αυτού του παιδιού,μεγαλώνοντας,φούντωσε η επιθυμία να ακολουθήσει την ζωή των Αγίων Πατέρων,να απαρνηθεί τον κόσμο και να γίνει μοναχός.

 Μια φορά που αρρώστησε σοβαρά υποσχέθηκε στον Θεό ότι εαν γίνει καλά θα πάει στην Λαύρα των Σπηλαίων για να προσκυνήσει.έτσι και έγινε μένοντας εντυπωσιασμένος απ'ότι είδε εκεί

 Λίγον καιρό αργότερα πήγε στο Κίεβο για δεύτερη φορά ζητώντας από τον ηγούμενο της μονής στην έρημο του Αγίου Θεοφάνη να τον δεχτούν ως δόκιμο.Ως πνευματικό του καθοδηγητή είχε τον ηγούμενο Βονιφάτιο.

Το 1867 με την ευλογία του ηγουμένου του ο Γεώργιος επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο.Μετά από έναν χρόνο πήγε στο Άγιον Όρος.

 Φτάνοντας στο ''Περιβόλι της Παναγίας τον εντυπωσιάζουν η ασκητική ζωή των μοναχών,η αγία και ταπεινή μορφή τους και η σκληρότητα της μοναχικής ζωής.Μετά από πολλές δοκιμασίες τον ΄δεχθηκα ως δόκιμο στην Σκήτη του προφήτη Ηλία,όπου ηγούμενος ήταν ο όσιος Παίσιος Βελιτσκόφσκι.

Ο Όσιος .Γαβριήλ ο Αθωνίτης με τον Όσιο Παίσιο Βελιτσκόφσκι

 Το 1869 εκάρη μοναχός παίρνοντας το όνομα Γαβριήλ προς τιμήν του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.Το 1874 χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και το 1876 ιερομόναχος.

 Την άνοιξη του 1876 ονομάστηκε οικονόμος της σκήτης.Η υπακοή του ήταν να πηγαίνει κάθε χρόνο στην Ρωσία με το καράβι της σκήτης του Προφήτη Ηλία.Το καράβι της σκήτης ήταν σαν ένα μικρό μοναστήρι και είχε μέσα και ένα μικρό παρεκκλήσιο.

Το πλοίο της σκήτης (ΠΗΓΗ)

Ταξίδεψε στην Ρωσία πολλές φορές για να φέρει τα απαραίτητα υλικά αγαθά για την σκήτη.Το 1891 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ ο Γ΄τον χειροθέτησε αρχιμανδρίτη.Το 1892 εκλέγεται δικαίος της Σκήτης.

 Μεταξύ των ετων 1894-1896 έχτισε στην Οδησσό έναν μεγάλο ναό με τρέις Αγίες Τράπεζες και έναν ξενώνα στην αυλή για να μένουν οι προσκυνητές.Την ίδια περίοδο υπό την επίβλεψή του χτίστηκε ένα κτίριο στην σκήτη του Προφήτη Ηλία για τους εκεί μοναχούς.

Ο γέροντας Γαβριήλ εκοιμήθη στι 19 Οκτωβρίου 1901 στο Νόβονικολάεβσκ,απ'όπου περνούσε το καράβι στον δρόμο του για το Άγιον Όρος.Τον έφεραν στην Οδησσό στις 2 Νοεμβρίου και τον έθαψαν στον ναό που ο ίδιος είχε κτίσει στην Οδησσό.

 Το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο και στις 9/22 Ιουλίου 1994,με την ευλογία του μητροπολίτου Οδησσού κ.κ.Αγαθαγγέλου τοποθετήθηκαν στον Καθεδρικό Ναό του Προφήτη Ηλία.Πάμπολλα θαυματα επιτέλουνται στις μέρες μας και πολλοί άρρωστοι θεραπεύονται με τις πρεσβείες του Αγίου Γαβριήλ του Αθωνίτου.

μετάφραση επιμέλεια -proskynitis.blogspot.com

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Ο ΕΝ ΔΡΑΜΑ(1901-1959)+4 Νοεμβρίου

Πρεσβείες του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Γεωργίου του Ομολογητού Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς. 

Σε μία εποχή πού επικρατεί τόσο βαθύ σκοτάδι με έντονη διαφθο­ρά και υποκρισία, ή άγια μας Ορ­θόδοξη Εκκλησία δεν παύει τα­πεινά και αθόρυβα να καλλιεργεί πνευ­ματικά τα μέλη της, νά τα οδηγεί και νά τα μορφώνει εν Χριστώ και νά δημι­ουργεί τελικά τούς άγιους της. Αυτούς πού στηρίζουν και αρωματίζουν με τη ζωή τους τη μολυσμένη ατμόσφαιρα της κοινωνίας μας. Όχι μόνο κατά τούς παλαιούς χρόνους άλλά και σήμερα ή Εκκλησία μας συνεχίζει το έργο αυτό. Ιδιαίτερα καυχάται για τούς οσίους και ομολογητές της. Ένας από αυτούς και σύγχρονος είναι και ο ιερομόναχος και ομολογητής π. Γεώργιος Καρσλίδης από τον Πόντο, τον οποίο λίγους μήνες πριν - στις 18 Μαρτίου 2008 - ή άγια μας Εκκλησία με ειδική Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη ενέταξε επίσημα στο Εορτολόγιο της με τον τίτλο του οσίου και αγίου. Και πλέον θα τον τιμούμε κάθε χρόνο στις 4 Νοεμβρίου, ήμερα τής έκδημίας του. Εφέτος ο πρώτος ε­πίσημος εορτασμός τής μνήμης του τε­λέστηκε με ξεχωριστή λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στην Ιερά Γυναικεία Μονή τής Αναλήψεως του Σωτήρος στο χωριό Σίψα τής Δράμας, την οποία είχε ο ίδιος ιδρύσει και όπου έζησε τα τελευταία 30 χρόνια τής ζωής του και όσιακά έκοιμήθη και ετάφη.

Ό όσιος και ομολογητής Γεώργιος Καρσλίδης είχε την καταγωγή του από τα αγιασμένα χώματα τής Ανατολής. Γεννήθηκε στις αρχές του 20οΰ αιώ­να, το 1901, στην Αργυρούπολη του μαρτυρικού μας Πόντου. Έζησε συνο­λικά 58 χρόνια ομολογίας, θυσίας και προσφοράς έχοντας ως σύνθημα τής ζωής του «νά μη ζει για τον εαυτό του άλλά για τον Θεό και τούς ανθρώπους». Γονείς είχε τούς ευλαβείς Σάββα και Σοφία. Από αυτούς διδάχθηκε τη θε­οσέβεια. Νωρίς όμως έμεινε ορφανός και από τούς δύο γονείς του - ο πα­τέρας του σκοτώθηκε σε κάποια μάχη. Έτσι τον μικρό Αθανάσιο (αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του Άγιου) ανέλαβε νά τον προστατέψει ή πιστή γιαγιά του. Αυτή του ενέπνευσε την αγάπη προς τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας και τη συνειδητή πνευματική ζωή. Με αυτή την ευλαβέστατη γιαγιά του σε ηλικία 7 ετών ο Αθανάσιος επισκέπτεται για πρώτη φορά την ιστορική Μονή της Παναγίας στον Σουμελά του Πόντου. Και εκεί το μικρό παιδί εναποθέτει την ελπίδα της ζω­ής του. Σύντομα ό­μως και ή γιαγιά του άνεχώρησε για τον ουρανό αφήνοντας του πολύτιμη κλη­ρονομιά μαζί με τη θεοσέβεια και μία φιλντισένια εικόνα τής Παναγίας - σε μορφή επιστήθιου εγκολπίου - την ό­ποια πλέον έφερε πάντα πάνω του ως οικογενειακό κειμή­λιο ευλάβειας και προστασίας.

Ή σκληρή και βά­ναυση συμπεριφο­ρά του μεγαλυτέρου αδελφού του τον ανάγκασαν μαζί με τον παππού του νά φύγουν για τη Θεοδοσιούπολη τής Μεγάλης Αρμενίας. Δεν θα παραμείνει όμως για πολύ εδώ.

Αισθάνεται μέσα του βαθιά δίψα για τον Θεό. Αυτόν ποθεί και σ' Αυτόν ε­πιθυμεί ν' αφιερωθεί. Ξεκινά λοιπόν μό­νος το μεγάλο του ταξίδι με όπλο του την πίστη, έχοντας μαζί του έκτος από την εικόνα τής Παναγίας, ένα σταυρό, ένα θυμιατό και το πιστοποιητικό τής γεννήσεως του. Διήνυσε περιπετειώδη πορεία μέσα από δύσβατα μονοπάτια και χιονισμένες εκτάσεις του Καυκάσου. Ό Κύριος τον προστάτευε συνεχώς. Αλλά και οι Άγιοι πού έπεκαλεΐτο και τούς ονόμαζε φίλους του, ήταν πάντα κοντά του και τον συνόδευαν, και κυρί­ως ο άγιος Γεώργιος.

Έφθασε στην Τιφλίδα τής Γεωργίας. Και από εκεί ή θεία Πρόνοια οδήγησε τα βήματα του σε γειτονικό μοναστήρι τής Ζωοδόχου Πηγής. Με ευγνωμοσύ­νη προς τον άγιο Θεό εισήλθε στον ά­γιο αυτό χώρο. Στο­λισμένος με την α­θωότητα, τη σύνε­ση, την αδιάκριτη πί­στη και τον φόβο του Θεού απέσπασε την αγάπη και τον σε­βασμό των συμμοναστών του. Στα διακονήματα πού του ανέθεσαν, τής ρα­πτικής, τής υφαντι­κής και τής μαγειρι­κής, υπήρξε υποδει­γματικός με ζηλευτή φιλεργία και αποδο­τικότητα. Αγαπούσε όμως πολύ και την αυστηρή άσκηση στον εαυτό του και την κακοπάθεια. Ζούσε για τον Θεό και χαιρόταν για ό­σα απολάμβανε εκεί. Και έλεγε: «Εγώ έτσι θα περάσω στη ζωή μου».

Στις 20 Ιουλίου 1919 ο Αθανάσιος κείρεται μοναχός και λαμβάνει το όνο­μα Συμεών. Κατά την ιερή εκείνη ώρα τής κουράς του οι καμπάνες τής Μο­νής κτύπησαν από μόνες τους. Και θε­ωρήθηκε αυτό το γεγονός θείο σημείο τής εύνοιας του Θεού προς τον πιστό δούλο του, τον μελλοντικό Άγιό του. Ό μοναχός Συμεών πλημμυρισμένος από τη χάρη του Θεού συνεχίζει τώρα την άσκηση του ακόμη πιο υπεύθυνα, τηρώντας με ακρίβεια τις ιερές υπο­σχέσεις πού έδωσε στην κουρά του για αυστηρή παρθενία, αδιάκριτη υπακοή και πλήρη ακτημοσύνη.

Όμως από το 1917 στη Ρωσία άρ­χισε νά μαίνεται ισχυρός ο άνεμος των διωγμών εναντίον τής Εκκλησίας του Χριστού από το αθεϊστικό καθε­στώς. Ό Χριστός «ξανασταυρώνεται» με τόσο σκληρά διατάγματα και διαγ­γέλματα, ώστε νά λένε: «Εμείς θα δι­ορθώσουμε τα λάθη του Διοκλητιανού και του Νέρωνος». Εκκλησίες βεβηλώ­νονται ή ισοπεδώνονται. Μοναστήρια πυρπολούνται ή κατεδαφίζονται. Μο­ναχοί και ιερωμένοι άλλά και λαϊκοί φυλακίζονται και βασανίζονται σκλη­ρά, γιατί παραμένουν πιστοί στην ορ­θόδοξη πίστη. Οι πρώτοι μάρτυρες κα­ταγράφονται στα Μαρτυρολόγια τής Ρωσικής Εκκλησίας. Ήρθε όμως και ή σειρά τής Γεωργίας. Το Μοναστήρι τής Ζωοδόχου Πηγής λεηλατήθηκε. Οι μοναχοί συνελήφθησαν. Τούς έκλει­σαν σε υγρή και σκοτεινή φυλακή, ό­που ήταν αναγκασμένοι νά ξαπλώ­νουν σε μία σανίδα κάτω ακριβώς από την όποια αναδύονταν οι οσμές ακα­θαρσιών από διερχόμενο υπόνομο.

Ό ηγούμενος τής Μονής δεν άντεξε. Υπέ­κυψε και πέθανε μέσα στη φυλακή. Τον μοναχό Συμεών τον διαπόμπευσαν κάποια μέρα στους δρόμους και τον περιέφεραν δεμένο και χωρίς ρούχα, φωνάζοντας ειρωνικά γι' αυτόν: «Νά ο προφήτης!». Σταθεροί στην πίστη οι έγκλειστοι μοναχοί θέλησαν κάποιο Πάσχα και έψαλαν δυνατά μέσα στη φυλακή όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη». Ό διοικητής εξαγριωμένος διέταξε την καταδίκη τους. Αφού τούς φόρεσαν λευκούς χιτώνες, τούς οδήγησαν δεμέ­νους στην άκρη απόκρημνων βράχων. Και από εκεί τούς γκρέμισαν, Αφοί προηγουμένως τούς πυροβολούσαν ασταμάτητα. Ό μοναχός Συμεών δέ­χθηκε τρεις σφαίρες. Μία τον χτύπησε στο σιδερένιο περίβλημα τής εικόνας τής Παναγίας πού φορούσε, ή άλλη τον πήρε επιδερμικά στο λαιμό και ή τρίτη στα πόδια. Ό Όσιος σώθηκε θαυ­ματουργικά. Και τελικά του χάρισαν τη ζωή, γιατί υπήρχε νόμος πού έλεγε: «Νά αθωώνεται κάθε κατάδικος πού δέχεται τρεις σφαίρες όχι θανάσιμες».
Όμως oi εχθροί της πίστεως δεν ησύχασαν. Απαιτούσαν από τον Άγιο να αρνηθεί την Ορθοδοξία του. Και ο Συμεών απάντησε με έντονη φωνή χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι του διοικητή: «Εσύ δεν έχεις εξουσία περισσότερη από τον Θεό». Γι’ αυτό φυλάκισαν τον Όσιο και πάλι, τώρα σε σκληρότερες και πιο απάνθρωπες συνθήκες. Εκεί μέσα στη φυλακή ο Άγιος ασθένησε βαριά, του έπεσαν τα δόντια και υπέφερε φρικτά στα πόδια του.

Ό πανάγιος Θεός όμως επεμβαίνει θαυματουργικά, και με παρέμβαση ευ­γενών ανθρώπων τής περιοχής εκείνης αποφυλακίζει τον δούλο του. Εξέρχεται ο Όσιος με τα «στίγματα» του μάρτυ­ρος και του όμολογητού. Με μορφή κα­ταπονημένη άλλά φωτεινή. Περιφέρεται τώρα ως διωκόμενος μοναχός. Ζει με εράνους...

Ό Κύριος καλεί τώρα τον πιστό δούλο του στο υπούργημα τής ίερωσύνης.

Χειροτονείται πρώτα διάκονος και στις 8 Σεπτεμβρίου 1925 χειροτονείται ιερεύς στον Άγιο Μηνά στη Γρούζια Σχέτα λαμβάνοντας το νέο του όνομα: Γεώρ­γιος. Με το όνομα αυτό θα δοξάσει τον Θεό τον υπόλοιπο χρόνο τής ζωής του. Ό όσιος ιερεύς π. Γεώργιος ήταν για όλους τούς ανθρώπους φως, δύναμη και παρηγοριά. Προικισμένος με το χά­ρισμα τής διορατικότητος απεκάλυπτε τα προβλήματα των ανθρώπων. Έδινε σοφές συμβουλές σε όλους και τούς καθοδηγούσε προς τον Χριστό. Ή φή­μη του ως άγιου άρχισε από εκεί νά α­πλώνεται... Και όταν από την Τιφλίδα ήρθε στο Σοχούμ, και εδώ ο κόσμος τον αγάπησε πολύ. Δεν έπαυσε δε ο όσιος Γεώργιος παρά τη φιλάσθενη κράση του νά συνεχίζει την ασκητική του ζωή μέσα στην πόλη μένοντας σε ένα απέριττο δωμάτιο πάμφτωχος και απαρνούμενος τις περιποιήσεις του κόσμου. Παρέμενε φτωχός άλλά ήταν πάντα πλούσιος σέ αγάπη και σε κα­λοσύνη, πού αντλούσε από τον μεγάλο Διδάσκαλο της αγάπης, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό!

Το 1929 ο όσιος Γεώργιος έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, πού τόσο αγαπούσε και επιθυμούσε. Αποβιβά­ζεται στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

Και το 1930 εγκαθίσταται μόνιμα στο χωριό Σίψα (σήμερα Ταξιάρχες) της Δράμας. Εδώ ο πολύπαθος όσιος και ομολογητής ιερομόναχος π. Γεώργι­ος θα παραμείνει μέ­χρι το τέλος της ζωής του βαστάζοντας «έν τω σώματι του τά στί­γματα του Ιησού Χρι­στού».

Το 1939 έχτισε το τα­πεινό μοναστήρι του με τον ιερό ναό της Αναλήψεως και ένα φτωχό κελλάκι γι' αυ­τόν. Το 1941 τον συν­έλαβαν οι Βούλγαροι και τον οδήγησαν σε εκτέλεση. Τον άφησαν όμως ελεύθερο και έ­φυγαν έντρομοι, κα­θώς τον έβλεπαν εξαϋλωμένο νά προσ­εύχεται πριν τον θανατώσουν.

 

Οι διώξεις της Εκκλησίας από το άθεο καθεστώς της επανάστασης του 1917 και οι φυλακίσεις, τον ανάγκασαν να ΄΄ερθει το 1929 στην Ελλάδα. Φωτογραφίζεται ως λαϊκός κατ΄ανάγκη στην ηλικία των 28 ετών κατά την αναχώρησή του από την Ρωσία.

 

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, στη συν­είδηση των ανθρώπων ο ιερομόναχος π. Γεώργιος Καρσλίδης έπαιρνε τη θέ­ση τού οσίου και του αγίου. Πλήθος κό­σμου, πολλοί μάλιστα από τη Δράμα, βαδίζοντας με τα πόδια έφθαναν στο Μοναστήρι τής Αναλήψεως. Άλλά και από πολλά μέρη τής Μακεδονίας και τής Θράκης κατέφθαναν εκεί άλλοι για νά ζητήσουν την ευχή τού Γέροντα και άλλοι νά αναπαυθούν κοντά του στο Μυστήριο τής ιεράς Εξομολογήσεως. Φωτισμένος από το Πανάγιον Πνεύμα, εξαγνισμένος από τη μακροχρόνια ά­σκηση και το μαρτύριο στον Πόντο, «πλημμυρισμένος από γνήσια και κα­θαρά αισθήματα αγάπης προς τον συν­άνθρωπο», μπορούσε νά καθοδηγεί με ασφάλεια τον απλό και κουρασμένο κόσμο και νά τον οδηγεί στη σωτηρία. Μιλούσε άπλά και σταθερά. Και φύτευε στις καρδιές των ανθρώπων την αγάπη προς τον Χριστό και την Εκκλησία. Ιδιαίτερα τόνιζε την άξια τής συγχωρητικότητος. Χτυπούσε κάθε μορφή διχόνοιας και καλούσε τούς αν­θρώπους νά συμφι­λιωθούν μεταξύ τους και με τον Θεό. Στον λόγο του πάντα συν­δύαζε την αυστηρότη­τα με την αγάπη χωρίς νά έχει ποτέ αστεία. Ή­ταν βαθιά ταπεινός στο φρόνημα του, άκακος και πραότατος.

Καλλιεργούσε το φιλακόλουθο πνεύμα τε­λώντας με ακρίβεια και ιεροπρέπεια κάθε ιε­ρή Ακολουθία τής Εκκλησίας μας. Κα­τά την ώρα τής θείας Λειτουργίας ήταν πάντα μεταρσιωμένος και συμβούλευε τούς πιστούς «νά είναι απερίσπαστοι και προσηλωμένοι στα τελούμενα, για νά αξιώνονται νά βλέπουν τα μεγαλεία τού Θεού».

Το κύριο χαρακτηριστικό τού Αγίου ήταν ή αγάπη. Γι' αυτό τον ονόμαζαν «ο άνθρωπος τής αγάπης». Ήταν ο ελεήμων και ο φιλόξενος. Συμμετείχε στα πένθη με παρήγορο και ενισχυτικό λόγο, διένεμε φαγητό σε φτωχούς, κάποτε ύφαινε ο ίδιος με τα χέρια του ρούχα για τούς άπορους.

Μαζί δε με αυτά δεν παρέλειπε ποτέ και την προσωπική του άσκηση και την κακοπάθεια, τη νηστεία του και τη μακρά και θερμή προσευχή του, παρ' όλο πού ήταν φιλάσθενος και έπασχε από χρόνια κρυολογήματα.

Ήρθε όμως και ή μεγάλη ώρα για νά αναχωρήσει ο Άγιος από τον κόσμο αυτό. Προαισθάνθηκε το τέλος του. Γα­λήνιος και ειρηνικός, αφού προσέφερε όλο τον εσωτερικό του πλούτο στους ανθρώπους, γεμάτος από την παρουσία του Θεού και αφού ατένισε με ευλάβεια την εικόνα τής Παναγίας και τής είπε: «Τής ευσπλαχνίας την πύλην άνοιξον ήμίν, ευλογημένη Θεοτόκε», άφησε την πνοή του στον Πλάστη του και πέταξε στον ουρανό στις 4 Νοεμβρίου 1959. Είχε διανύσει ο Άγιος 58 ολόκληρα χρόνια μαρτυρίας, ομολογίας, ασκή­σεως, αγάπης, αυτοθυσίας...

Κηδεύθηκε στη Μονή του με δάκρυα από τον πολυπληθή και ευγνώμονα λαό του Θεού. Και ετάφη δίπλα στον Ιερό Ναό τής Αναλήψεως πού ο Ίδιος εκεί με κόπο είχε κτίσει. Στις 9 Φεβρουαρίου 2006 έγινε ή ανακομιδή των ιερών χα­ριτόβρυτων λειψάνων του από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δράμας κ. κ. Παύλο, τα όποια ετέθησαν σε ιερή λει­ψανοθήκη για τον αγιασμό των πιστών. Πάμπολλα είναι τα θαύματα πού ο Κύριος με τις πρεσβείες του επιτελεί. Εκατοντάδες είναι οι προσκυνητές πού καταφθάνουν για νά αφήσουν στον Άγιο ικετευτικές δεήσεις για τα θέματα τους και ευχαριστήριες προσευχές για τα θαύματα του.

Ή ζωή του νέου Όσιου μας και όμολογητού άγιου Γεωργίου του Καρσλίδη συνεχίζει και στις μέρες μας νά μας συγκινεί και νά μάς διδάσκει. Μας καλεί νά βαδίσουμε και μείς τον δρόμο τής άγιότητος όπως ακριβώς και εκείνος τον έβάδισε μέσα από τον αγώνα τής ασκήσεως, την ομολογία τής πίστεως και τής έμπρακτης αγάπης. Αυτό μάς ζητεί ο Άγιος. Μην του το αρνηθούμε. Αυτό θέλει και από μάς ο Θεός μας.

Βιβλιογραφία: Μοναχού Μωυσέως Άγιορείτου, Ό μακάριος γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης (1901-1959), Έκδοσις Ί. Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχαι (Σίψα) Δράμας.