Ποίημα για την Μονή Βατοπεδίου (3)

          

Το παρεκκλήσιο της Αγίας Ζώνης στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου με τις σκαλωσιές. Η επισκευή του ναού έχει διακοπεί, αλλά προσευχόμαστε, για την τιμή της Παναγίας μας, ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμα. Η φωτογραφία λήφθηκε τον περασμένο μήνα στα σαράντα της κοιμήσεως του γέροντα Ιωσήφ.

Ήρθε η σειρά μου να ασπαστώ
τώρα την Παναγία!
Να δω την Ζώνη την Αγνή!
Τη Ζώνη την Αγία!
Να προσκυνήσω ταπεινά
να πάρω ευλογία.

Κοιτάζοντας την Παναγιά
Δέος με κυριεύει!
Κοιτάζοντας τη Ζώνη της!
Νιώθω σαν να με δένει!
Να προσκυνήσω ταπεινά
μόνο αυτό μου μένει,
τα πόδια μου δεν ξεκινούν
η Ζώνη! Μου τα δένει!

Ολόκληρο το σώμα μου
το νιώθω να ιδρώνει,
στην Παναγιά προσεύχομαι
κι αυτή με ελευθερώνει,
το αίμα μες τις φλέβες μου
νεράκι που παγώνει!
Βλέπω ένα Φως Κατάλευκο!
Επάνω μου απλώνει…
μες της ψυχής το σκίρτημα
ένα ακόμη μήνυμα
η Παναγιά μαλώνει.
Ξέρει πως είμαι αμαρτωλός
και το καταλαβαίνω,
με αφήνει και την προσκυνώ
δεν με κρατάει δεμένο!

Σκύβω, φιλώ τη Ζώνη της!
Με βλέμμα ραγισμένο,
με δοκιμάζει η Παναγιά!
Κι’ εγώ αργοπεθαίνω,
δύσκολα παίρνω αναπνοή
ίσα που ανασαίνω,
νομίζω πως ψηλό βουνό!…
Τούτη τη στιγμή ανεβαίνω,
όσα συμβαίνουνε εδώ
όλα τα υπομένω.

Με προστατεύει η Παναγιά
γι’ αυτό με δοκιμάζει…
γίνε καλός, μην το αργείς,
νιώθω πως μου φωνάζει…
γίνε καλός για να σωθείς
η Παναγιά μου κράζει,
και της ψυχής μου τα φτερά
ψηλά τα ανεβάζει,
γίνε καλός, γίνε καλός,
γίνε καλός μου κράζει…
και να κοιτώ τα μάτια της
συνέχεια με προστάζε