Ο ημέτερος Διονύσιος, ίνα εννοήση τα των
Αγίων Πατέρων συγγράματα, κατήρτησεν εξ αυτών το βιβλίον, όπερ εκάλεσεν
Ίχνος Χριστού, θελήσας διά τούτου και ούτος, κατά μίμησιν ορθοδόξων
ομογενών λογίων Μοναχών, να καταστή χρήσιμος και εις πάντα Χριστιανόν
Ορθόδοξον…
Και οι ευρυτέρας τινός και μετριωτάτης
παιδεύσεως τυχόντες Μοναχοί ουδαμώς έπαυον διδάσκοντες και γράφοντες εις
την πατρώαν πίστιν, στηρίζοντες τους ορθοδόξους, την εις τα πατρώαν
σωτήριον, εμμονήν συνιστώντες, την δάδα δε της Ελληνικής παιδεύσεως
άσβεστον τηρούντες. Εσμός αναρίθμητος τοιούτων φιλοπόνων Μοναχών
απεδείκνυεν επί εννέα αιώνες τον Άθω ακρόπολιν των του Γένους και των
της Εκκλησίας συμφερόντων απροσμάχητον» (ανεδημοσιεύθη και εις το
Περιοδικό «Πρωτάτον». Αριθμ. 31, σ.124)
Ο Γέρων Διονύσιος συνέταξε βιβλίον
καλούμενον «Ίχνος Χριστού», το οποίον εξεδόθη «πρώτον τύποις» το 1928
από το «βιβλιοπωλείον (της) Συνοδίας Σάββα ιερομονάχου, εν Καρυές Αγίου
Όρους» Εις την έκδοσι αυτή προτάσσεται και επιστολή του Αγίου Νικοδήμου
του Αγιορείτου, η οποία είναι εκφραστική των κολλυβαδικών αντιλήψεων,
και μάλιστα ενός των κυριοτέρων εκπροσώπων τους, γι’ αυτό και
παρατίθεται αυτούσια:
«Τω πανοσιωτάτω και σεβασμίω αγίω πνευματικώ παπά κυρ Διονυσίω,
Την δουλικήν προσκύνησιν.
Ανέγνων τας ιεράς και ηθικάς ομιλίας σου
Σεβασμιώτατε Πάτερ, και είδον εν αυτές ουχί προοίμια περιοδικά και
ρητορικά, ουχί τεχνικούς επιλόγους και προτάσεων έκθεσιν˙ ου τα έντεχνα
επιχειρήματα, η τα καλούμενα σχήματα της διανοίας, και σχήματα της
λέξεως˙ και απλώς ου την οφρύν, και δεινότητα της έξω και πατουμένης
σοφίας. Αλλ’ είδον εις αυτάς. Εκείνον τον αλιευτικόν κάλαμον των ασόφων
Αποστόλων, όστις, με την μωρίαν και απλότητα του κυρήγματος, και με μίαν
γλυκυτάτην πειθώ, ηξεύρει να αγγιστρεύη τα καρδίας των αναγινωσκόντων,
και να τους εκβάλλη έξω από την αλμυράν θάλασσαν των παθών, και της
κοσμικής ματαιότητος.
Είδον εν αυταίς μίαν καρδίαν, αμαθή μεν
και άπειρον ελληνικής παιδείας, και άλλο τι μη γινώσκουσαν, ειμή Ιησούν
Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον˙ γεμάτη όμως από ένα φως γνώσεως, από
μίαν αγάπην ειλικρινή και από ένα ένθεον ζήλον, πνέοντα την ωφέλειαν του
πλησίον. Και είδον μίαν γλώσσαν όπου ηξεύρει να λαλή περισσότερον από
την πράξιν και εμπειρίαν, απρά από την μάθησιν και ανάγνωσιν. Εύρον θεία
νοήματα, σύμφωνα ταις Ιεραίς Γραφαίς, και τους θεοφόρεις Πατράσι˙ και
εύρον λόγια όσον απλοϊκά άλλο τόσον πολυδύναμα και δραστικά˙ δια των
οποίων στηλιτεύονται τα πάθη, ελέγχονται αι κακίαι, επαινούνται αι
αρεταί, στολίζονται τα ήθη, και η προς τον ουρανόν άνοδος κατορθούται.
Και δια να ειπώ με συντομίαν το πάν, λέγω εκείνα τα του Προφήτου Δαβίδ:
«Ευθύς ο λόγος του Κυρίου, απλοί και
γεμάτοι ωφελείας πνευματικής, είναι οι παρόντες λόγοι˙ όψονται ευθείς
και ευφρανθήσονται». Και όσοι είναι απλοί και ποθούσι την σωτηρίαν, και
ωφέλειαν της ψυχής των, θέλει τους είδουν, και θέλει χαρούν, τρυγώντες
εκ της αναγνώσεως αυτών το ποθούμενον.
Ο της αυτής πανοσιότης δούλος και τέκνον εν Χριστώ
Νικόδημος».
(Πρβλ. Θ.Η.Ε. τόμος 5, σ. 82-83, καθώς
επίσης «Βιβλίον καλούμενον Ίχνος Χριστού», εν Καρυαίς 1928 (επανέκδοσις
υπό Β. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1992), και περιοδικό «Πρωτάτον», αριθμ. 31)
Πηγή: vatopedi.gr
«Βίος και Πολιτεία Ιερόθεου του μακαρίου Γέροντος», Eισαγωγή – παρουσίαση – σχόλια πατέρων Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης, § Ιερομόναχος Διονύσιος ο Σιατιστεύς, Εκδόσεις «Τήνος», Σειρά «Άνθη Ευσεβείας», Αθήναι 1994.
«Βίος και Πολιτεία Ιερόθεου του μακαρίου Γέροντος», Eισαγωγή – παρουσίαση – σχόλια πατέρων Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης, § Ιερομόναχος Διονύσιος ο Σιατιστεύς, Εκδόσεις «Τήνος», Σειρά «Άνθη Ευσεβείας», Αθήναι 1994.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου