"Ήμουν ο πρώτος που συνάντησε, όταν ήρθε στη Φαιά Πέτρα. Είχα βγάλει τα ζώα για βοσκή στο βουνό. Με πλησίασε σ' ένα εκκλησάκι του Αγίου Παύλου και μου είπε ότι ψάχνει ένα μέρος, για να κάνει το ησυχαστήριό του. Βρήκαμε μαζί μια τοποθεσία, όπου έκτισε το μοναστήρι του Ιωάννου Χρυσοστόμου. Από τότε το κελί του και το σπίτι μου έγιναν ένα".


Ο κτηνοτρόφος .............. από το χωριό Φαιά Πέτρα Σιδηροκάστρου περιγράφει στη "ΜτΚ" την πρώτη γνωριμία που είχε με τον ιερομόναχο Ευσέβιο Βίττη, ο οποίος εκοιμήθη πριν από δέκα ημέρες σε ηλικία 82 ετών στο ησυχαστήριό του στα υψώματα του Σιδηροκάστρου, αφήνοντας πίσω του μια σημαντική συγγραφική θρησκευτική κληρονομιά και ένα όνομα που αντιπροσωπεύει την αγιοσύνη στην οποία μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος. 
ΜΕ ΘΕΪΚΗ ΦΩΤΙΣΗ
Μεγάλος θεολόγος, ξεχωριστός, ταπεινός, με θεϊκή φώτιση, ακαταπόνητος συγγραφέας, γνώστης πολλών ξένων γλωσσών και μεταφραστής ξενόγλωσσων ασκητικών κειμένων, σεβαστός εξομολόγος, εραστής της πατερικής μελέτης, ησυχαστής, ο Ευσέβιος Βίττης έγινε στα χρόνια της ζωής του πόλος έλξης χιλιάδων πιστών, απ' όλα τα μέρη της Ελλάδας και από την Κύπρο. "Κάτω από το πετραχήλι του ξεκουράστηκαν πολλοί άνθρωποι, αναζωογονήθηκαν και βρήκαν το νόημα της ζωής", όπως λέει η μοναχή - ηγουμένη Επίχαρης, που διαμένει στο μοναστήρι που έκτισε ο Ευσέβιος στο Σιδηρόκαστρο, με τις προσφορές των πιστών, και τον έζησε σε όλα τα χρόνια της διακονίας του.  
ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Ο Ευσέβιος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα το 1980 από τη Σουηδία, όπου είχε δραστηριοποιηθεί ως κληρικός. Καταγόμενος από την Πτολεμαΐδα, έφυγε στη Γερμανία, όπου σπούδασε φιλολογία και θεολογία, αλλά ξεκίνησε το ιερατικό του έργο ως κληρικός στη Σουηδία. Το 1973, σε ηλικία 46 ετών, αποσύρθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Νικολάου στο Rattvik της Σουηδίας, το οποίο δημιούργησε ο ίδιος, με σκοπό να αφιερωθεί στην προσευχή, στην περισυλλογή και στη συγγραφή. Όπως γράφτηκε στο Δελτίο της Μητροπόλεως Σουηδίας και Πάσης Σκανδιναβίας το 1979, το ησυχαστήριό του αποτελούσε "την ακοίμητον λυχνίαν της Μητροπόλεως Σουηδίας και το ψυχικό θεραπευτήριον των πιστών".
Το 1980 ο ιερομόναχος Ευσέβιος, κατόπιν προτροπής του πνευματικού του, επέστρεψε στην Ελλάδα. "Από τη Σουηδία ήρθε στο Άγιο Όρος κι από κει στη Φαιά Πέτρα. Έχτισε το μοναστήρι το 1981, αλλά το 1985 μού ζήτησε να βρούμε άλλο χώρο, διότι το μοναστήρι ήταν κοντά στο χωριό. Πήραμε έναν κτηνοτροφικό - δύσβατο δρόμο προς το βουνό και φτάσαμε σε ένα απρόσιτο σημείο, όπου έφτιαξε το κελί του Αγίου Σάββα. Εκεί έμεινε μέχρι τέλους", αναφέρει ο κ. Γραμματίκας. Το κελί του χαρακτηρίστηκε άβατο και απαγορευόταν η είσοδος και η προσέγγιση των γυναικών.  
ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ο Ευσέβιος, κάθε Κυριακή, έδιδε διαλέξεις στη Χριστιανική Εστία Σιδηροκάστρου, ενώ τέσσερις φορές την εβδομάδα κατέβαινε στην πόλη για εξομολογήσεις. Το Σάββατο βρισκόταν στο χωριό Φαιά Πέτρα, όπου εξομολογούσε. Μετακινούταν με τη βοήθεια πιστών που διέθεταν αγροτικά οχήματα, κατάλληλα να πηγαινοέρχονται στον δύσβατο δρόμο. Πλήθος κόσμου, απ' όλη την Ελλάδα και από την Κύπρο, συνέρεε για να τον ακούσει και να πάρει την ευλογία του. "Εάν ήταν όλοι οι κληρικοί σαν αυτόν, όλοι θα πίστευαν. Βοηθούσε όλο τον κόσμο. Όταν του έφερναν διάφορα πράγματα οι πιστοί, ρωτούσε ποια οικογένεια έχει ανάγκη και τα προσέφερε. Εγώ τον θεωρώ άγιο", τονίζει ο κ. Γραμματίκας. Σύμφωνα με τη μοναχή Επίχαρη, "είχε το χάρισμα να παρηγορεί τους πιστούς και το χάρισμα να γράφει. Τον ευχαριστούσε πολύ να γράφει". Βιβλία του κυκλοφορούν από πολλούς εκδοτικούς οίκους, ενώ έχει δημιουργηθεί ιστοσελίδα με το όνομά του, eusebiosvittis.gr, που περιλαμβάνει ηχητικά ντοκουμέντα από τις ομιλίες του. 

Ήταν ένας άγιος άνθρωπος
Οι κάτοικοι του Σιδηροκάστρου κάνουν λόγο για έναν άγιο άνθρωπο. "Δεν περπατάει πάνω στη γη τέτοιος άνθρωπος. Ήταν άγιος", λέει ο κ. Γιώργος Μακρίδης, εργολάβος οικοδομών, ο οποίος πέρασε τις σόμπες στο κελί του Ευσέβιου, πριν από 24 χρόνια. "Δεχόταν όλο τον κόσμο. Μας συμβούλευε. Πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Ερχόταν απ' όλη την Ελλάδα κόσμος στις ομιλίες του. Έτρωγε χόρτα", θυμάται η κ. Ζωή Καπουτλή.  
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο της ζωής του ο ιερομόναχος Ευσέβιος Βίττης ταλαιπωρήθηκε από την επάρατο νόσο, ενώ είχε ήδη προβλήματα με την καρδιά του. Εκοιμήθη ήσυχα και ήρεμα στο κελί του, όπως έζησε. Επιθυμία του ήταν να μη γίνει γνωστός ο θάνατός του πριν την ταφή του και να κηδευτεί από έναν απλό κληρικό και έναν λαϊκό. Η εκκλησία όμως ήθελε να του αποδώσει τις ανάλογες τιμές. Η κηδεία του έγινε στο μετόχι της Μονής Αγίου Γρηγορίου, στην εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Σταυρούπολη από τον μητροπολίτη Νεαπόλεως Σταυρουπόλεως Βαρνάβα, το μητροπολίτη Σιδηροκάστρου Μακάριο και τον μητροπολίτη Κουλουέζ Μελέτιο. Αν και δεν ανακοινώθηκε η κηδεία, πλήθος κόσμου συνέρευσε στον ναό για να απευθύνει το ύστατο χαίρε στον πνευματικό δάσκαλο. Ακολούθησε η ταφή του δίπλα από το κελί του στη Φαιά Πέτρα, όπου για πρώτη φορά επιτράπηκε η παρουσία γυναικών.

Ταπεινός ιεροκήρυκας
Ήταν χαρακτηρισμένος ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητρόπολης Σιδηροκάστρου, αλλά δεν έπαιρνε χρήματα για το έργο του. "Υπηρέτησε τη μητρόπολη αμισθί, διορισμένος αρχικά από τον τότε μητροπολίτη Ιωάννη και μετέπειτα από εμένα. Οκτώ χρόνια υπηρέτησε κατά τη θητεία μου", περιγράφει ο μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Μακάριος. "Ήταν κατά πάντα φωτισμένος και αγιασμένος άνθρωπος. Αυτό που έλαβε ως διακονία από την εκκλησία το υπηρέτησε μετά πολλού πάθους και πολλών αγώνων και προσπαθειών, παρά το βεβαρημένο της ηλικίας του και της ασθένειάς του. Ζούσε πολύ απλό, λιτό και ταπεινό βίο, δεν έδωσε ποτέ αφορμή για οτιδήποτε, αλλά το σπουδαιότερο ήταν ότι εργάστηκε για να καθοδηγήσει τους χριστιανούς, πρώτον με το κήρυγμά του και δεύτερον με την εξομολόγηση, στο δρόμο του Θεού", τονίζει ο μητροπολίτης.