Αγιορείτικη αυτοκριτική, από τον μοναχό Παΐσιο τον Καρεώτη (2)

Αγιορείτικη αυτοκριτική, από τον μοναχό Παΐσιο τον Καρεώτη (2)

- Δηλαδή, η διαπίστωση ότι άλλαξαν οι ευαισθησίες και τα θέματα των διοικούντων, είναι κρυάδα για σένα; Παλαιότερα, στα χρόνια μου, το Όρος είχε φωνή, ισχυρή μάλιστα. Όταν άρχισαν οι πρώτες αλλοιώσεις στην παιδεία, έβγαλε κείμενο τρανταχτό. Όταν κάποιος ανόητος έβγαλε μία ταινία βλάσφημη για τον Χριστό μας, η Ιερά Κοινότητα και ο Πρώτος, με εκατό καλογήρους, βγήκαν σύσσωμοι στη Θεσσαλονίκη για να διαμαρτυρηθούν. Άφησε, τις ευαισθησίες για την πίστη, που καιροφυλακτούσαν να μην προσβληθεί. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τώρα γίνονται χειρότερα, και εμείς πανηγυρίζουμε στο ναό της «κοιμήσεως».

- Δεν κατάλαβες φαίνεται, αυτό που είπα ενωρίτερα. Το Άγιον Όρος δεν είναι μια κοινωνία αποκομμένη, κάπου μεταξύ ουρανού και γης. Η κάθε εποχή δίνει μια μορφή ζωής στο Όρος. Μάλιστα, με τα μέσα και τις συγκοινωνίες που έχουμε τώρα, ζει τη συγκεκριμένη, τη δική μας εποχή. Παλαιότερα, ο έξω κόσμος ήταν κατά βάση αγροτικός. Είχε ευλάβεια. Ήταν δεμένος με τη γη της πατρίδος. Σήμερα ο κόσμος είναι αστικός και πολυπολιτισμικός. Αδιάφορος, τεχνοκρατικός. Βλέπει το χώμα σαν αξιοθέατο. Βλέπει ένα ζώο του δάσους και ψάχνει να δει από πού μπαίνει η μπαταρία του. Σου είπα, προσγειώσου. Έξω όλα τα μετράμε με τα ευρώ. Αυτό το φρόνημα το κεφαλαιοκρατικό, έρχεται πότε-πότε να ξεκουρασθεί εδώ. Έρχεται να προσκυνήσει, μήπως και εξαγιασθεί. Γι' αυτό όλες σχεδόν οι επίσημες συζητήσεις, είναι οικονομικές.

- Δηλαδή, με άλλα λόγια, να αφήσουμε τους εξέχοντες κοσμικούς να μας κάνουν κουμάντο στον τόπο μας; Αυτό θες να πεις;

- Δεν λέω, τι πρέπει να γίνεται. Λέω, τι γίνεται. Εξάλλου, ούτε πρόκειται ποτέ να σε ρωτήσουν, οπότε δεν έχει νόημα η συζήτησή μας. Ανώφελος κόπος.

- Ναι, αλλά νοσταλγώ και πονώ. Στον διοικητικό τομέα είμαι απογοητευμένος. Σε ρωτώ, το καλό του τόπου είναι το οικονομικό, ή το πνευματικό; Όλοι γνωρίζουμε ότι πολλές φορές αυτά είναι αντίθετα.

- Δεν μου λες, εσύ που είσαι παλαιός. Δεν γνωρίζεις, ότι δεν υπάρχει θεσμική εξουσία, η οποιαδήποτε, είτε πολιτική, ή οικονομική, ή κοινωνική, ή θρησκευτική, που να μη βάζει την ουρίτσα του ο έξω από εδώ; Ε! λοιπόν μη πετάς στα σύννεφα.

- Παλαιά δεν ήταν έτσι. Ερχόμασταν με δέος στις Καρυές. έμπαινες στο Πρωτάτο και έλυωνες από την ιστορία του. Έβλεπες τον Πανσέληνο, τον Θεοφάνη, τα αναλόγια, τα στασίδια και πέταγε ψηλά η καρδιά σου. Όλοι οι άγιοι που πέρασαν από εκεί, έρχονταν μπροστά σου, σαν σε ένα συλλείτουργο. Τώρα, τι να δεις; Σίδερα μέσα, λαμαρίνες απ' έξω. Μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ένας ασθενής, που σβύνει στο κρεββάτι των «ειδικών» χειρούργων. Άσε με, γιατί με πιάνουν τα δάκρυα όταν τα θυμάμαι.

- Άλλαξε θέμα, τώρα. Περνάει η ώρα. Κάτι έλεγες για το πώς επικοινωνούμε με τον κόσμο. Μη μιλάς γι' αυτό, γιατί τον κόσμο τον έχεις στην τσέπη σου. Είναι μαζεμένος ολόκληρος μέσα στο κινητό σου. Μήπως διαφωνείς;

- Έφθασε να γίνει αναγκαίο κακό.

- Άμα είναι κακό, πέταξέ το. Η απλωταριά είναι αριστερά. Μη μου λες λόγια μόνο. Ούτε τη συχνή επαφή με τον κόσμο την έφεραν οι νεώτεροι. Στο καράβι όλο ασπρογένηδες βλέπω.

- Παλαιά, για να βγεις από το Όρος, ήταν μια ολόκληρη ιστορία. Χαρτιά, άδειες, οδοιπορίες, πολύωρα ταξίδια. Ήταν μεγάλη απόφαση να κάνεις μια έξοδο.

- Είτε τώρα, είτε παλαιά, το ταξίδι για τα πνευματικά μας, είναι ξύδι. Εγώ αυτό ξέρω.

- Ο άγιος Αθανάσιος, προκειμένου να μη γίνονται ταξίδια, προτιμούσε να έχει το Όρος όλα τα χρήσιμα και αναγκαία για τη ζωή του καλόγερου.

- Άμα μπει ο λογισμός για έξοδο, και του πουλιού το γάλα να έχει, ο καλόγηρος θα βγει.

- Σταμάτα πιά, την ειρωνεία. Άσπρο λέω, μαύρο θα πεις. Μαύρο λέω, άσπρο θα πεις. Βάλε επιτέλους έναν καλό λογισμό.

- Ξέρω τι λέω εγώ. Αλλά δεν είναι η ώρα για να μαλώσουμε. Φεύγω, γιατί νύχτωσε ... Ευλόγησον.

Φεβρουάριος 2011

μοναχός Παΐσιος Καρεώτης

Πηγή: